#سلام_امام_زمانم ❤️ السلام علیکَ یا وعد الله الذّی ضمنه... سلام بر مولای مهربانی که آمدنش وعده ی حتمی خداست... وسلام بر منتظران و دعاگویان آن روزگار نورانی و قریب...💫 #اللهم‌عجل‌لولیک‌الفرج ‌‌‌‌ ‌

✫⇠ #دختر_شینا ✫⇠#قسمت_صدوهفت #فصل_هفدهم صمد نشست کنار باغچه، دستش را روی صورتش گذاشت ، انگار طاقتش تمام شده بود ، های های گریه می کرد، دلم برایش سوخت. صدیقه ضجّه می زد و التماس می کرد: «آقا صمد! مگر تو فرمانده ستار نبودی، من جواب بچه هایش را چی بدهم؟! می گویند عمو چرا مواظب بابامان نبودی؟!» جمعیتی که توی حیاط ایستاده بودند با حرف های صدیقه به گریه افتادند. صدیقه بچه هایش را صدا زد و گفت: «سمیه! لیلا! بیایید عمو صمد آمده. باباتان را آورده.» دلم برای صمد سوخت، می دانستم صمد تحمل این حرف ها و این همه غم و غصه را ندارد، طاقت نیاوردم، دویدم توی اتاق و با صدای بلند گریه کردم. برای صمد ناراحت بودم، دلم برایش می سوخت، غصه بچه های صدیقه را می خوردم، دلم برای صدیقه می سوخت. صمد خیلی تنها شده بود. صدای گریه مردم از توی حیاط می آمد، از پشت پنجره به بیرون نگاه کردم، صمد هنوز کنار باغچه نشسته بود، دلم می خواست بروم کنارش بنشینم و دلداری اش بدهم. می دانستم صمد از هر وقت دیگر تنهاتر است، چرا هیچ کس به فکر صمد نبود. نمی توانستم یک جا بایستم، دوباره به حیاط رفتم، مادرشوهرم روبه روی صمد نشسته بود، سرش را روی پاهای او گذاشته بود، گریه می کرد و می پرسید: «صمد جان! مگر من داداشت را به تو نسپردم؟!» صمد همچنان سرش را پایین انداخته بود و گریه می کرد، مردها آمدند، زیر بازوی صمد را گرفتند و او را بردند توی اتاق مردانه، جلو رفتم و کمک کردم تا خواهرشوهر و مادرشوهرم و صدیقه را ببریم توی اتاق. از بین حرف هایی که این و آن می زدند، متوجه شدم جنازه ستار مانده توی خاک دشمن، صمد با اینکه می توانسته جسد را بیاورد، اما نیاورده بود. به همین خاطر مادرشوهرم ناراحت بود و یک ریز گریه می کرد و می گفت: «صمد! چرا بچه ام را نیاوردی؟!» آخر شب وقتی خانه خلوت شد؛ صمد آمد پیش ما توی اتاق زنانه، کنار مادرش نشست. دست او را گرفت و بوسید و گفت: «مادر جان! مرا ببخش! من می توانستم ستارت را بیاورم؛ اما نیاوردم. چون به جز ستار جسد برادرهای دیگرم روی زمین افتاده بود. آن ها هم پسر مادرشان هستند. آن ها هم خواهر و برادر دارند. اگر ستار را می آوردم، فردای قیامت جواب مادرهای شهدا را چی می دادم. اگر ستار را می آوردم، فردای قیامت جواب برادرها و خواهرهای شهدا را چی می دادم.» می گفت و گریه می کرد. تازه آن وقت بود متوجه شدم پشت لباسش خونی است. به خواهرشوهرم با ایما و اشاره گفتم: «انگار صمد مجروح شده.» ادامه دارد...✒️ 🍃جهت تعجیل در فرج و سلامتی آقا و شادی روح امام و ارواح طیبه شهدا صلوات🍃 📚 #رمان_خوب ‌

حسین‌جان آرام کن دل پردرد ما را...💞 به افق شب جمعه #شب_زیارتی_ارباب ‌

#سلام_امام_مهربانم سلام ای تکانه‌های قلوب بندگان خدا💚 می‌گویند چشم‌ها به قلب‌ها متصلند، نمی‌دانم چگونه است که نمی‌بینمتان اما قلبم برایتان می‌لرزد... -ایهاالعزیز خدا کند که بیایی.... ‌

🎥 انتظار فرج ✍رهبر انقلاب: انتظار فرج یعنی همه‌ی سختی‌ها قابل برداشته شدن و برطرف شدن است. نه اینکه بنشینید انتظار بکشید؛ بلکه دل شما گوش‌به‌زنگ باشد...۱۴۰۲/۱/۲۹ #امام_زمان ‌

✫⇠ #دختر_شینا ✫⇠#قسمت_صدوهشت #فصل_هفدهم صمد مجروح شده بود. اما نمی گذاشت کسی بفهمد. رفت و لباسش را عوض کرد. خواهرش می گفت: «کتفش پانسمان شده انگار جراحتش عمیق است و خونریزی دارد.» با این حال یک جا بند نمی شد. هر چه توان داشت، گذاشت تا مراسم ستار آبرومندانه برگزار شود. روز سوم بود، در این چند روز حتی یک بار هم نشده بود با صمد حرف بزنم. با هم روبه رو شده بودیم، اما من از صدیقه خجالت می کشیدم و سعی می کردم دور و بر صمد آفتابی نشوم تا یک بار دل صدیقه و بچه هایش نشکند، بچه ها را هم داده بودم خواهرهایم برده بودند، می ترسیدم یک بار صمد بچه ها را بغل بگیرد و به آن ها محبت کند. آن وقت بچه های صدیقه ببینند و غصه بخورند. عصر روز سوم، دختر خواهرشوهرم آمد و گفت: «دایی صمد باهات کار دارد.» انگار برای اولین بار بود می خواستم او را ببینم ، نفسم بالا نمی آمد ، قلبم تاپ تاپ می کرد؛ طوری که فکر می کردم الان است که از قفسه سینه ام بیرون بزند. ایستاده بود توی حیاط، سلام که داد، سرم را پایین انداختم. حالم را پرسید و گفت: «خوبی؟! بچه ها کجا هستند؟!» گفتم: «خوبم. بچه ها خانه خواهرم هستند ، تو حالت خوب است؟!» سرش را بالا گرفت و گفت: «الهی شکر.» دیگر چیزی نگفتم، نمی دانستم چرا خجالت می کشم، احساس گناه می کردم. با خودم می گفتم: «حالا که ستار شهید شده و صدیقه عزادار است، من چطور دلم بیاید کنار شوهرم بایستم و جلوی این همه چشم با او حرف بزنم.» صمد هم دیگر چیزی نگفت. داشت می رفت اتاق مردانه، برگشت و گفت: «بعد از شام با هم برویم بچه ها را ببینیم، دلم برایشان تنگ شده.» بعد از شام صدایم کرد. طوری که صدیقه متوجه نشود، آماده شدم و آمدم توی حیاط و دور از چشم همه دویدم بیرون. دنبالم آمد توی کوچه و گفت: «چرا می دوی؟!» گفتم: «نمی خواهم صدیقه مرا با تو ببیند، غصه می خورد.» آهی کشید و زیر لب گفت: «آی ستار، ستار. کمرمان را شکستی به خدا.» با آنکه بغض گلویم را گرفته بود، گفتم: «مگر خودت نمی گویی شهادت لیاقت می خواهد، خوب ستار هم مزد اعمالش را گرفت، خوش به حالش.» صمد سری تکان داد و گفت: «راست می گویی ، به ظاهر گریه می کنم؛ اما ته دلم آرام است. فکر می کنم ستار جایش خوب و راحت است ، من باید غصه خودم را بخورم.» داشتم از درون می سوختم ، برای بچه های صدیقه پرپر می زدم، اما دلم می خواست غصه صمد را کم کنم. گفتم: «خوش به حالش ، کاشکی ما را هم شفاعت کند.» ادامه دارد...✒️ 🍃جهت تعجیل در فرج و سلامتی آقا و شادی روح امام و ارواح طیبه شهدا صلوات🍃 📚 #رمان_خوب ‌

تو که می دانی روزهای سخت نمی مانند چرا باز هم نگران و نا آرامی؟! آرام و استوار به مسیرت ادامه بده ذهن زیبایت، زندگی را زیبا خواهد کرد خیالت راحت.. همه ی‌ ما می دانیم بی اما و اگر خدا همیشه هست 🌹اینجا معبر شهداست 👇 ↶【به ما بپیوندید 】↷ 🍃🌺 @mabareshohada 🌺

✫⇠ #دختر_شینا ✫⇠#قسمت_صدونه #فصل_هفدهم همین که به خانه خواهرم رسیدیم، بچه ها که صمد را دیدند، مثل همیشه دوره اش کردند، مهدی نشسته بود بغل صمد و پایین نمی آمد، سمیه هم خودش را برای صمد لوس می کرد، خدیجه و معصومه هم سر و دستش را می بوسیدند، به بچه ها و صمد نگاه می کردم و اشک می ریختم، صمد مرا که دید، انگار فکرم را خواند، گفت: «کاش سمیه ستار را هم می آوردیم، طفل معصوم خیلی غصه می خورد.» گفتم: «آره، ماشاءالله خوب همه چیز را می فهمد، دلم بیشتر برای او می سوزد تا لیلا. لیلا هنوز خیلی کوچک است، فکر نکنم درست و حسابی بابایش را بشناسد.» صمد بچه ها را یک دفعه رها کرد، بلند شد و ایستاد و گفت: «سمیه را یک چند وقتی با خودت ببر همدان، شاید این طوری کمتر غصه بخورد.» فردای آن روز رفتیم همدان، صمد می گفت چند روزی سپاه کار دارم. من هم برای اینکه تنها نماند، بچه ها را آماده کردم، سمیه ستار را هم با خودمان بردیم. توی راه بچه ها ماشین را روی سرشان گذاشته بودند، بازی می کردند و می خندیدند. سمیه ستار هم با بچه ها بازی می کرد و سرگرم بود. گفتم: «چه خوب شد این بچه را آوردیم.» با دلسوزی به سمیه نگاه کرد و چیزی نگفت. گفتم: «تو دیدی چطور شهید شد؟!» چشم هایش سرخ شد. همان طور که فرمان را گرفته بود و به جاده نگاه می کرد، گفت: «پیش خودم شهید شد. جلوی چشم های خودم، می توانستم بیاورمش عقب...» خواستم از ناراحتی درش بیاورم، دستی روی کتفش زدم و گفتم: «زخمت بهتر شده.» با بی تفاوتی گفت: «از اولش هم چیز قابلی نبود.» با دست محکم پانسمان را فشار دادم. ناله اش درآمد. به خنده گفتم: «این که چیز قابلی نیست.» خودش هم خنده اش گرفت. گفت: «این هم یک یادگاری دیگر ، آی کربلای چهار!» گفتم: «خواهرت می گفت یک هفته ای توی یک کشتی سوخته گیر افتاده بودی.» برگشت و با تعجب نگاهم کرد و گفت: «یک هفته! نه بابا. خیلی کمتر، دو شبانه روز.» گفتم: «برایم تعریف کن.» آهی کشید. گفت: «چی بگویم؟!» گفتم: «چطور شد. چطور توی کشتی گیر افتادی؟!» گفت: «ستار شهید شده بود. عملیات لو رفته بود. ما داشتیم شکست می خوردیم. باید برمی گشتیم عقب. خیلی از بچه ها توی خاک عراق بودند. شهید یا مجروح شده بودند. ادامه دارد...✒️ 🍃جهت تعجیل در فرج و سلامتی آقا و شادی روح امام و ارواح طیبه شهدا صلوات ‌‌‌🍃 📚 #رمان_خوب ‌