گروگان‌گیری با «هسته‌ی سخت»!! 👇👇👇

اگر تا دیروز فقط اصلاح‌طلبان خود را مدعی‌العموم مردم می‌دانستند و آرزوهای‌شان را با نام «مطالبات مردمی» مطرح می‌کردند، حالا در طیفی از جریان انقلابی هم کسانی مدعی‌العموم مردم شده‌اند، مدعی‌العموم هستۀ سخت!، مدعی‌العموم حامیان نظام و مدعی‌العموم همه کسانی که حاضرند برای حفظ و بقای جمهوری اسلامی هزینه بدهند. رأی آوردن در انتخابات همیشه می‌تواند فریبنده باشد و فرد یا جریان سیاسیِ پیروز را در ورطه‌ای از غرور بیندازد که خود را مالک همه افکار عمومی بداند یا حتی با وهم آنکه اصالت بر دوقطبی مردم و حاکمیت است، در عین حضور در حاکمیت، ژست اپوزیسیونی بگیرد.  مسیری که اصلاح‌طلبان بار‌ها و بلکه همیشه آن را پیموده و می‌پیمایند. حال‌آنکه نه مردم الزاماً در برابر حاکمیت تعریف می‌شوند و نه آن‌هایی که برای حضور در دل همین حاکمیت، مردم را با خود همراه کرده‌اند، می‌توانند هم‌زمان جایگاهی در تقابل با حاکمیت برای خود تعریف کنند. فرقی هم نمی‌کند انتخابات مجلس باشد یا ریاست‌جمهوری، وَهْمِ قدرت شخصی، اهل سیاست را به‌ اشتباه و محاسبات غلط می‌رساند! از روز‌های بعد از انتخابات مجلس در سال ۱۴۰۲ جریانی را وهمِ پیروزی گرفت و آن‌ها با شعارِ تغییر ترکیب هیئت‌رئیسه‌ی مجلس، مانورِ قدرت خود را شروع کردند. گرچه در همان آغازین روز‌های شکل‌گیریِ مجلسِ جدید و عیان شدن وزن جریان‌های مختلف، دریافتند آنقدر‌ها هم که فکر می‌کردند، پیروز نبوده‌اند! این جریان، بعدتر، سراغ مدل دیگری از کنش‌گری رفت و با ادعای نمایندهٔ هستۀ سخت نظام بودن، در لفافه‌ای از مطالبه‌گری، نظام را تهدید کرد که اگر فلان نشود و بهمان نشود، هستۀ سخت نظام که حاضر است برای حفظ جمهوری اسلامی همه هزینه‌ای بدهد، از نظام ناامید می‌شود و عبور می‌کند و دیگر فاتحه‌ی نظام را باید خواند! یا در جایی دیگر به تجمعات غیرقانونی که خود همیشه منتقد آن بوده‌اند، رسمیت بخشیدند.  حتی اگر بپذیریم که هستۀ سخت و وفادار نظام الزاماً به همین افراد رأی داده _که نداده است_، آن رأی برای این بود که این افراد را نیرو‌های نظام جمهوری اسلامی و خدمت‌گزاران میهن تشخیص داد، نه اینکه آن‌ها پایگاه رأی خود را همچون سیاست اصلاح‌طلبانهٔ «فشار از بالا و چانه‌زنی از پایین»، قطبی در مقابل نظام تعریف کنند و بخواهند به پشتوانه رأی حامیان نظام، ژست‌های اپوزیسیونی بگیرند.  این قسم مواضع بیش از آنکه توصیه‌ای دلسوزانه به نظام تلقی شود، بوی گروگان‌گیری هستۀ سخت را می‌دهد تا نظام مجبور شود بدون خون و خونریزی! تن به خواسته‌های آنان دهد که شاید در نگاه اول هم خواسته‌ای به حق دیده شود. شاید هم خود را در نقش حاج کاظم آژانس شیشه‌ای تصور می‌کنند، اما او _صرف‌نظر از آنکه کارش را درست بدانیم یا غلط_ برای دفاع از هستۀ سخت _عباس_ آبرویش را به مسلخ برد و دیگران را شاهدانی اجباری قرار داد، نه آنکه هستۀ سخت را برای تحت‌فشار قرار دادن و تهدید تلویحی نظام، گروگان خود بگیرد! از قضا، هستۀ سخت، سوی مظلوم ماجراست، قشری که بی‌انتظار و بی‌توقع، هزینه می‌دهد و بعد، هر کسی از راه می‌رسد، می‌خواهد فریاد دادخواهی برای هزینه‌ای را بلند کند که آنان داده‌اند و حالا این‌ها می‌خواهند وکیل ناخوانده شوند! هستۀ سخت نظام نیازی ندارد نظام را تهدید کند یا طلبکار نظام باشد و در برابر هزینه‌ای که برای حفظ نظام داده است، مطالبه‌ای داشته باشد که خلاف مصلحت کشور باشد. اویی را که برای نظام جان می‌دهد، نباید سپر و بهانه‌ی مطالبات خود کرد یا به مسیری هدایت کرد که برای ایستادن مقابل نظامِ متبوع خود، تحریک شود. این قسم مواضع از سویی تهدید حاکمیت و از دیگر سو، تحریک هستۀ سخت است... تصویرسازیِ «بی‌تفاوت نسبت به نظام» از حامیان پروپاقرص جمهوری اسلامی، در واقع نشان‌دادن راهی به این حامیان است که آن‌ها برای خود محال می‌دانند، اما این موضع می‌گوید که همین محال هم می‌تواند مورد انتخاب قرار بگیرد و محال نباشد! از سویی دیگر، شناخت درست جمهوری اسلامی اتفاقاً باید آن‌ها را به این نتیجه برساند که این نظام را نمی‌توان با تهدید مجبور به تصمیم و اجرا کرد. در این زمینه رجوع به خاطرات اصلاح‌طلبان که خود مبدع این تز‌های چانه‌زنی و فشار بودند، می‌تواند برای این طیف سیاسی هم راهگشا باشد.  کمااینکه بالاترین انواع تهدید هم از اردوکشی خیابانی سال ۱۳۸۸ گرفته تا خانه‌نشینی شخص اول اجرایی کشور در سال ۱۳۹۰، نتوانست نظام را به رفتاری خلاف قانون یا خلاف مصلحت مجبور کند! لذا خوب است که با شناخت حدّ خود و سطح نظام، مواضعی واقع‌بینانه بگیریم، دوقطبی خطرناک ملت و دولت نسازیم و خود را مدعی‌العموم هستۀ سخت نبینیم.  ✍ کبری آسوپار

https://virasty.com/nabavian_mahmud/1744230416235809432 چند نکته در این شرايط حساس باید مورد توجه قرار بگیرد: ۱.ملت ایران همیشه اهل منطق، گفتگو و مذاکره بوده است، ۲.مذاکره فی حدنفسه نه مطلوب است و نه نامطلوب، درصورتی که با مذاکره موجب تامین منافع ملت ایران شود، مذاکره، خوب است و اگر به ضرر منافع ملت ايران باشد، بد و نادرست است، ۳.با کشور بدعهد آمریکا نمی‌توان مذاکره مستقیم داشت. ۴.در این شرايط حساس نباید گرفتار دوقطبی دفاع از مذاکره و یا رد آن شویم ۵.صرفا باید گوش به فرمان مقام معظم رهبری و نائب امام زمان علیه‌السّلام بود و نباید اختلاف کنیم چون موجب تضعیف ما خواهد شد و اطیعوا الله و رسوله ولاتنازعوا فتفشلوا و تذهب ریحکم واصبروا ان الله مع الصابرین(انفال/۴۶)

✳️صفحه یک متفاوت پنج‌شنبه ۲۱ فروردین، روزنامه‌ی خراسان

برخی دوستان در میانه‌ی #جنگ_رسانه‌ایِ قمارباز علیه ایران، _با عرض معذرت_ حتی از اشاره‌ی او به باسنش هم برای غلبه بر رقیبِ داخلی و افزایش فالوور نمی‌گذرند! اما ما ترجیح می‌دهیم جواب ترامپ را به شلوارهای خیس تفنگداران دشمن در قایق، نزد پاسدارانِ وطن ارجاع دهیم؛ ای دوستان اندازه نگه‌دارید!!

✅ از عراقچی و پزشکیان بدتان می‌آید، چرا نظام را تحقیر می‌کنید؟! 🔹بعضی‌ها در ایران _که از قضا مدعی انقلابی گری هم هستند_، حرف‌های رکیک ترامپ درباره برخی کشورهای خواهان مذاکره با آمریکا را بر سر حاکمیت می‌کوبند و می‌گویند ببینید می‌خواهید با چه کسی مذاکره کنید! ✳️ اولا این اظهارات ترامپ در پاسخ به فشارهای داخلی است که می‌گویند همه را با لفاظی و وضع تعرفه‌های سنگین از آمریکا دور کرده‌ای! ✳️ ثانیا اگر هم این‌گونه نباشد، مگر این ایران بوده که درخواست مذاکره داده است؟ ✅ خود ترامپ، نامه‌ی رسمی فرستاد و تازه برای مذاکره با ایران دو خواسته مهم جمهوری اسلامی را هم پذیرفت: 🔸 اول اینکه زمین بازی به جای امارات باید عمان باشد، 🔸 دوم اینکه ایران فقط مذاکره‌ی غیر مستقیم را می‌پذیرد! 🔴 حالا بهتر مشخص می‌شود که این ایران است که ایالات متحده را به حقارت کشانده، یا آمریکا است که جمهوری اسلامی را تحقیر کرده است!! #جهاد_تبیین #مذاکره_غیرمستقیم #زوال_آمریکا #دیپلماسی_عزت #ایران_قوی

📌مذاکره به عنوان ثانوی دفع شر [ دشمن ] است... وقتی هم که با اذن و فرمان ولی فقیه باشد [ مذاکره ] واجب می شود. ▪️پاسخ فقیه مجاهد و محقق حضرت آیت الله سیفی مازندرانی حفظه الله تعالی به سوال یکی از طلاب حوزه علمیه قم پیرامون موضوع مذاکره با آمریکا مورخ چهارشنبه ۲۰ فروردین ۱۴۰۴ ✍️ شیخ واعظ

تحلیل راه‌بر 🔺خدا رحمت کند حاج قاسم را، درباره جنگ سی و سه روزه میگفت من فهمم از صحنه تلخ بود، اما فهم رهبری امیدوارکننده بود. او تحلیلی از صحنه داد که من و سید حسن و عماد هم نداشتیم. اما میگفت معتقد بودم، او حکیم است، فهم او از صحنه برای ما راهبری کننده بود. 🔺این متن را برای دوستان جوانم در حالی مینویسم که هنوز بیش از یک ماه هم از تحلیل رهبری از صحنه نگذشته. او در سخنانش با جوانان دانشجو همان ابتدا گفت "نگاه ناقص و بی‌پشتوانه و سطحی" که محصول دشمنان است به صحنه نداشته باشید. تحلیل او از این حوادث این بود که: "نسبت به سال گذشته در مثل همین روز، در برخی از مسائل قوی‌تر از سال گذشته هستیم، در بعضی از مسائل ضعیف‌تر نیستیم، اگر قوی‌تر نباشیم. ... جمهوری اسلامی بحمدالله رشد خودش و پیشرفت خودش و افزایش قدرت خودش را هم‌چنان دارا است." 🔺این خط تحلیل از وقایع را بارها و بارها ایشان در طول این یک سال و نیم تکرار کرده اند. او در انتهای همان سخنرانی چند روز قبل نیز دوباره تکرار میکند و میگوید :"برخلاف انتظار دشمن، نه مقاومت فلسطین و نه مقاومت لبنان از پا درنیامده بلکه قوی‌تر شده، پُرانگیزه‌تر شده" در ماجرای سوریه که همه خیال میکردند ما ضعیفتر شدیم میگوید ضعیفتر نیستیم اگر قوی تر نشده باشیم. این را همان ابتدا بعد سقوط بشار، در یک سخنرانی کامل، توضیح دادند و بسیاری از این آقایان نشنیدند و رد شدند. 🔺نکته دیگر در سخنرانی با جوانان دانشجو که هم ابتدای سخنرانی و هم در انتها و پر تاکید به آن اشاره کردند، مساله کلیدی اعتماد به مسوولین تصمیم گیر بود که امروز گفتنش هم جرم شده. سخن ایشان این بود که مسوولین، "دلبستگی‌، وابستگی‌، عشق و آمادگی‌شان به انقلاب" کمتر از ما نیست؛ "آنها را نمیشود متّهم کرد.شما هم جای آنها بودید همین کار را انجام میدادید؛ متّهم نکنید افراد را؛ احتمال یک محاسبه‌ی درست را همیشه بدهید، که ممکن است پشت این تصمیم‌گیری یک محاسبه‌ی درستِ واقعی‌ای وجود داشته باشد". ایشان گفتند از من میپرسند "در وضع جنگی و معارضه‌ی دشمنان چطور نقد کنیم؟ طرح سوال و ابهام خوب است اما گاهی طرف فرصت و امکان جواب دادن ندارد در این‌طور موارد حتّی ابهام را هم مطرح نکنید.فرضیّات احتمالی را مسلّم ندانید." 🔺دوستان عزیز! ما در وضعیت جنگ هستیم، بی اعتمادی به مسوولین نظام مثل زهر کشنده است، حتی آنها که نظام و رهبری را و مسوولین را قبول هم ندارند اگر عقل داشته باشند در این شرایط بی اعتمادی به تصمیم گیرندگان در جامعه پخش نمیکنند. آنها هم که رهبر رهبر گفتن و انقلاب انقلاب گفتنشان ترک نمیشود، حتما سخنان رهبری را بدون جانبداری های پرسپولیس استقلالی مرور کنند. این اعتماد و انسجام سخن پر تاکید ایشان است، امروز جریانهای سیاسی و مجموعه های ولو انقلابی که این دو خصلت را دارند کم نیستند، یکی "احساس عمیق شکست و ضعف" و دوم "احساس بی اعتمادی و بلکه دشمنی با مسوولین" از این جریانها به لحاظ فکری فاصله بگیرید، مسمومتان نکنند. این حال و روز این افراد نه عاقلانه است، نه حکیمانه است، نه انقلابی است، نه ولایی. با همه محبت و عشقی که به آنها داریم به عنوان برادران ایمانیمان اما به لحاظ تحلیلی خود را زیر چتر رهبری تعریف کنید نه این و آن. @ali_mahdiyan

🔻آیا نشست شنبه خلاف نظر رهبری است؟ 🔻یک شبهه این روزها در میان بخشی از جریان انقلابی مطرح می شود و آن اینکه مذاکره مستقیم یا غیرمستقیم فرقی ندارد و عبور از تذکر رهبرانقلاب است. استدلال شان هم اینست که مذاکره در هر نوعش بی ثمر است. 🔻بیائید درباره این شبهه چند نکته ساده رو مرور کنیم. 1⃣یکم. خبر مذاکره مستقیم را ترامپ اعلام کرد. خبر دروغ بود. اما چرا؟ این خبر دروغ برای آنها چه آورده ای دارد؟ عراقچی اعلام کرد مذاکره ما حتما غیر مستقیم است. بلافاصله رسانه ها خبر دادند که وزارت خارجه آمریکا اعلام کرده است که اگر مذاکره غیرمستقیم باشد شرکت نمی کنند. نکته شفاف اینست که پس برای آمریکایی ها بین مذاکره مستقیم و غیرمستقیم تفاوت است. اما چرا؟ 2⃣دوم. به نظر شما چرا رهبرانقلاب با مذاکره مخالف است. این مذاکره چیست که امام و رهبرانقلاب با آن مخالف بوده و هستند؟ مذاکره مگر غیر از گفت وگو است؟ خب دو نفر آدم پشت میز نشستند و با هم حرف می زنند. در انتها فرض کنیم شما مخالف باشید و مذاکره را ترک کنید. غیر از اینست؟ پس چرا باید با اصل مذاکره مخالفت شود تا انجا که رهبر انقلاب برای مذاکره برجام که هدفش تجربه جامعه بود بگویند نرمش قهرمانانه. 🔻اگر پاسخ به این سوال روشن شود متوجه می شویم که بین مذاکره مستقیم و غیر مستقیم تفاوت است. اساسا پیام مذاکره غیرمستقیم غیر از مذاکره مستقیم است و این تفاوت را غربی ها و آمریکایی ها خوب فهمیدند هرچند برخی در داخل متوجه آن نیستند. 🔻واقعیت اینست که وقتی سخن از مذاکره می شود منظور یک مذاکره با قواعد دیپلماتیک است نه هر سلام و علیکی. چه بسا ممکن است یک مسوول ایرانی یک مسوول آمریکایی را ببیند و با هم دست و سلام و علیک کنند و اسمش قاعدتا مذاکره نیست. مذاکره دیپلماتیک معنایی غیر از یک گفت وگوی ساده دارد. 🔻مذاکره خودش به تنهایی مهم نیست آنچه اهمیت دارد پیامی است که به جامعه بین الملل منتقل می شود. به همین دلیل است که برخی به پیاده روی و خنده های ظریف و جان کری انتقاد داشتند. مهم راه رفتن و خنده نیست. چه بسا در آن پیاده روی و خنده حرفی خلاف مواضع جمهوری اسلامی نزده باشد. اما مهم پیامی است که در فرامتن آن ایجاد می شود. 🔻مذاکره مستقیم پیامش حسن نیت و اعتماد طرفین است. این غیر از نتیجه بخش بودن یا نبودن مذاکره است. آنچه غیرمنطقی و غیرشرافتمندانه و غیرهوشمندانه است اینست که به تجربه گذشته اعتنا نکنیم و با کسی که چهل و اندی سال خلف عهد کرده است مجدد اعتماد کنیم و به او حسن ظن داشته باشیم. ممکن است بگوئید مگر هر نشستی یعنی اعتماد؟ خیر. اما پیامی که از مذاکره مستقیم صادر می شود صرفا مطابق نیت ما نیست. پیام فرامتن یعنی اعتماد. ایندست پیام ها هویت یک جامعه را نابود می کنند. گویی خفت و ذلت را پذیرفتید ولو اینکه در عمل نپذیرفته باشید. آنچه امامان جامعه و نخبگان دلسوز کشور از مذاکره عبور می کنند به دلیل پیامی است که صادر می شود. نه بی اطمینانی به مذاکره کننده داخلی یا بد بودن حرف زدن و کنار هم نشستن. 🔻به همین دلیل است که آمریکایی ها اصرار دارند تا این مذاکره مستقیم باشد. خود تصویر مذاکره مستقیم برای آنها آورده دارد. ترامپ دیروز گفت کشورها باسن مرا می بوسند برای مذاکره. دقت دارید در حال ساخت چه تصویری از مذاکره است؟ پس ماجرا را ساده سازی نکنیم به یک میز و دوتا صندلی در یک اتاق. 🔻حالا چرا با مذاکره غیرمستقیم موافقت شد؟ تا دوگانه توهمی ساخته شده ترامپ در جنگ یا مذاکره شکسته شود. تا برخی نگویند مذاکره چه ایرادی دارد وقتی می شود سایه تهدید را از کشور عبور دهیم. 🔻اینجاست که جمهوری اسلامی تدبیر به خرج داده است. آمریکا اگر بخواهد حسن نیتش در حل مساله را نشان دهد در مذاکره غیرمستقیم هم می تواند نشان دهد. اگر هم نه که هیچ. اما مهم اینست که باز هم یک تجربه جدید ایجاد می شود و مردم و افکار عمومی دنیا متوجه می شوند که آمریکا حسن نیت ندارد و نباید به او اعتماد کرد. همشهری @mahdian_mohsen

رباعی‌هایی که ۱۸ سال قبل در دیدار شاعران با رهبر انقلاب خوانده شد و امسال از آن یاد شد... «شما یک شب در این جلسه رباعی خواندید؟ من هنوز در ذهنم مانده از زیبایی آن رباعی‌ها.»