⛱ #شوخی *به خودم مربوطه!* 😎 توهمی که آخرش شکست است... 🤕 "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

#فرشته‌های‌خونمون مامان جون، اسم‌‌های قشنگ دختر و پسر واسمون بفرست که با حرف ص شروع میشن. 🆔: @madarane96 " مامان باید شاد باشه " @madaranee96

#فرشته‌های‌خونمون اسامی ارسالی مامانا که با حرف ش شروع میشه: سلام خسته نباشید اسم دختر و‌پسر با حرف« ش» 🌸 دختر🌸 شیرین شادی شوکت شهین شهناز شیلا شبنم شکوفه شیدا شیوا شهره شهلا شقایق شیما شراره شکیبا شهرزاد شعله شایلین 💙 پسر💙 شهرام شهریار شهزاد شاهرخ شروین شایان سلام. شهلا.شیرین.شادی.شهرام.شاهزاده.شیوا.شهروز. شهناز.شیما.شیدا.شیده.شهره. سلام شیرین شیما شهاب شبنم شراره شهلا شهروز شیرزاد شاصنم شادی شقایق شهناز شهین سلام شکوه ،شکیبا،شیرین،شیدا،شیما،شهین،شادی،شمیم،شبنم،شراره،شهره،شهروز،شروین،شهلا،شهناز،شهاب،شهیاد،شمسی،شاهرخ،شاهین،شاهد، ♡: شیرین. شیلا. شکیلا. شهاب. شیوا. شروین. شراره. شهناز. شهروز. شاهین. شیما. شکیب. شکیبا. شایان.شادی. شبنم. شهرزاد. شقایق. شایلین. شیده. شاه صنم. شاه دخت. شاهرخ. شادمهر. شهرام. شهباز. " مامان باید شاد باشه " @madaranee96

#من_دیگر_ما ♦️تفاوت شیوۀ زندگی 📌تنظیم خانواده تنظیم خانواده در دنیای امروز، دو تغییر اساسی کرده است؛ 1️⃣اوّل آن که تعداد فرزندان، به یک👶🏻 یا دو👦🏻👶🏻 نفر، کاهش پیدا کرده و خانواده‌های کمی هستند که بیش از دو فرزند داشته باشند. 2️⃣دوم آن که فاصلۀ سنّی میان فرزندان هم به شدّت افزایش یافته و گاهی حتّی به ده سال❗️هم می‌رسد. در گذشته، بسیاری از نیازهای فرزندان، در تعامل با یکدیگر، پاسخ داده می‌شد؛ امّا امروز به جهت این دو تغییر اساسی، فرزندان، نمی‌توانند پاسخ‌گوی نیازهای هم باشند. 📚من دیگر ما، کتاب اول، صفحه ۵۷ #من_دیگر_ما #کتاب_اول #مبانی_تربیت_دینی @abbasivaladi "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

💖💙مامان جون میخایم هر ماه تولد مجازی بگیریم💖💖💙 💖هر ماه، واسه متولدین اون ماه 💙💖اگه تولد فرزندِ دلبندت توی تیر ماهِ، همین الان اسمش و تاریخ تولدش رو با یه عکس خوشگل واسمون بفرست. اگه خودت یا بابای بچه‌ها هم متولد تیر هستین، میتونی‌ عکس بچگیتون و تاریخ تولدتون رو واسمون بفرستی💖💙💙 💙تا ۲۵ تیر ماه فرصت داری عکس‌ها رو واسمون ارسال کنی به 💖🆔: @Mehrbanoo61 همراهی شما باعث خوشحالی ماست💖💙 " مامان باید شاد باشه " @madaranee96

•~ #گلبول_قرمز 💕✨ فَرقی‌نمی‌کُند‌تَعریف‌خوشبَختی‌چه باشَد "مــــن" در کنارِ "تــــو" خوشبخت‌ترین‌ضمیرجهانم!♥️🌻🌿 (💎بفرست واسش) "مامان باید عاشق باشه" @madaranee96

#حرف_حساب 😊 ♥️ قشنگ‌ترین لحظات رو کسی به تو می‌ده که بتونه غمگین‌ترین لحظات رو از تو بگیره... "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

#فانوس آقا میگن: 💠این طور هم نیست که بگوییم همه جا خانم باید از آقا تبعیت کند. «الرِّجالُ قَوّامونَ عَلَی النِّساءِ» معنایش این نیست که زن بایستی در همه امور تابع مرد باشد... بالاخره دو شریک و دو تا رفیق هستند. یک جا مرد کوتاه بیاید، یک جا زن کوتاه بیاید. یکی اینجا از سلیقه و خواست خود بگذرد، دیگری در جای دیگر تا بتوانید با هم زندگی کنند. 📚کتاب مطلع عشق، صفحه ۵۱ "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

#چجوری_کُفر_مامانو_در_بیاریم؟ ۹۰ (خاطرات یه بچه ی بیست ساله) شب و روزت رو باهم قاطی کن 🤪🤪 "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

#قصه_های_خوب_برای_بچه_های_خوب 🐟🐈 بچه گربه و ماهی ✍ نویسنده: محمود برآبادی 👇🏻👇🏻👇🏻

🎀 قصه‌های خاله زهرا #بچه_گربه_و_ماهی 🕰 ۲:۲۵ دقیقه @yekiboodyekinabood "مامان باید قصه‌گو باشه "

#دختر_شینا قسمت یازدهم هر چه قسمشان دادم و اصرار کردم بگویند چه اتفاقی افتاده، کسی جواب درست و حسابی نداد. همه یک کلام شده بودند: «صمد پیغام فرستاده، بیاییم سری به شما بزنیم.» باید باور می کردم؛ اما باور نکردم. می دانستم دارند دروغ می گویند. اگر راست می گفتند، پس چرا صمد تا این وقت شب نیامده بود. تیمور با برادرش کجا رفته؟! چرا هنوز برنگشتند. این همه مهمان چطور یک دفعه هوای ما را کردند. مجبور بودم برای مهمان‌هایم شام بپزم. رفتم توی آشپزخانه. غذا می پختم و اشک می ریختم. بالاخره شام آماده شد. اما خبری از صمد و برادرهایش نشد. به ناچار شام را آوردم. بعد از شام هم با همان دو سه دست لحاف و تشکی که داشتیم، جای مهمان ها را انداختم. کمی بعد، همه خوابیدند. اما مگر من خوابم می برد! منتظر صمد بودم. از دل آشوبه و نگرانی خوابم نمی برد. تا صدای تقّه ای می آمد، از جا می پریدم و چشم می دوختم به تاریکیِ توی حیاط؛ اما نه خبری از صمد بود، نه تیمور و  ستار. نمی دانم چطور خوابم برد؛ اما یادم هست تا صبح خواب های آشفته و ناجور می دیدم. صبح زود، بعد از نماز، صبحانه نخورده، پدرشوهرم آماده رفتن شد. مادرشوهرم هم چادرش را برداشت و دنبالش دوید. دیگر نمی توانستم تاب بیاورم. چادرم را سرکردم و گفتم: «من هم می آیم.» پدرشوهرم با عصبانیت گفت: «نه نمی شود. تو کجا می خواهی بیایی؟! ما کار داریم. تو بمان خانه پیش بچه هایت.» گریه ام گرفت. می نالیدم و می گفتم: «تو را به خدا راستش را بگویید. چه بلایی سر صمد آمده؟! من که می دانم صمد طوری شده. راستش را بگویید.» پدرشوهرم دوباره گفت: «تو برو به مهمان‌هایت برس. الان از خواب بیدار می شوند، صبحانه می خواهند.» زارزار گریه می کردم و به پهنای صورتم اشک می ریختم، گفتم: «شیرین جان هست. اگر مرا نبرید، خودم همین الان می روم دادگاه انقلاب.» این را که گفتم، پدرشوهرم کوتاه آمد. مادرشوهرم هم دلش برایم سوخت و گفت: «ما هم درست و حسابی خبر نداریم. می گویند صمد زخمی شده و الان بیمارستان است.» این را که شنیدم، پاهایم سست شد. اینکه چطور سوار ماشین شدیم و به بیمارستان رسیدیم را به خاطر ندارم. توی بیمارستان با چشم، دنبال جنازه صمد می گشتم که دیدم تیمور دوید جلوی راهمان و چیزی در گوش پدرش گفت و با هم راه افتادند طرف بخش. من و مادرشوهرم هم دنبالشان می دویدیم. تیمور داشت ریزریز جریان و اتفاقاتی را که افتاده بود برای پدرش تعریف می کرد و ما هم می شنیدیم که دیروز صمد و یکی از همکارانش، چند تا منافق را دستگیر می کنند. یکی از منافق ها زن بوده، صمد و دوستش به خاطر حفظ شئونات اسلامی ، زن را بازرسی بدنی نمی کنند و می گویند: «راستش را بگو اسلحه داری؟»

زن قسم می خورد اسلحه همراهم نیست. صمد و همکارش هم آن ها را سوار ماشین می کنند تا به دادگاه ببرند. بین راه، زن یک دفعه ضامن نارنجکش را می کشد و می اندازد وسط ماشین. آقای مسگریان، دوست صمد، در دم شهید، اما صمد زخمی می شود. جلوی در بخش که رسیدیم، تیمور به نگهبانی که جلوی در نشسته بود گفت: «می خواهیم آقای ابراهیمی را ببینیم.» نگهبان مخالفت کرد و گفت: «ایشان ممنوع الملاقات هستند.» دست خودم نبود. شروع کردم به گریه و التماس کردن. در همین موقع، پرستاری از راه رسید. وقتی فهمید همسر صمد هستم، دلش سوخت و گفت: «فقط تو می توانی بروی تو. بیشتر از دو، سه دقیقه نشود، زود برگرد.» پاهایم رمق راه رفتن نداشت. جلوی در ایستادم و دستم را از چهارچوب در گرفتم که زمین نیفتم. با چشم تمام تخت ها را از نظر گذراندم. صمد در آن اتاق نبود. قلبم داشت از حرکت می ایستاد. نفسم بالا نمی آمد. پس صمد من کجاست؟! چه بلایی سرش آمده؟! یک دفعه چشمم افتاد به آقای یادگاری، یکی از دوستان صمد. روی تخت کنار پنجره خوابیده بود. او هم مرا دید، گفت: «سلام خانم ابراهیمی. آقای ابراهیمی اینجا خوابیده اند.» و اشاره کرد به تخت کناری. باورم نمی شد. یعنی آن مردی که روی تخت خوابیده بود، صمد بود؟ چقدر لاغر و زرد و ضعیف شده بود. گونه هایش تو رفته بود و استخوان های زیر چشم هایش بیرون زده بود. جلوتر رفتم. یک لحظه ترس بَرَم داشت. پاهای زردش، که از ملحفه بیرون مانده بود، لاغر و خشک شده بود. با خودم فکر کردم، نکند خدای نکرده... رفتم کنارش ایستادم. متوجه ام شد. به آرامی چشم هایش را باز کرد و به سختی گفت: «بچه ها کجا هستند؟!» بغض راه گلویم را بسته بود. به سختی می توانستم حرف بزنم؛ اما به هر جان کندنی بود گفتم: «پیش خواهرم هستند. حالشان خوب است. تو خوبی؟!» نتوانست جوابم را بدهد. سرش را به نشانه تأیید تکان داد و چشم هایش را بست. این شد تمام حرفی که بین من و او زده شد. چشمم به سِرُم و کیسه خونی بود که به او وصل شده بود. همان پرستار سر رسید و اشاره کرد بروم بیرون. توی راهرو که رسیدم، دیگر اختیار دست خودم نبود. نشستم کنار دیوار. پرستار دستم را گرفت، بلندم کرد و گفت: «بیا با دکترش حرف بزن.» مرا برد پیش دکتری که توی راهرو، کنار ایستگاه پرستاری ایستاده بود. گفت: «آقای دکتر، ایشان خانم آقای ابراهیمی هستند.» دکتر پرونده ای را مطالعه می کرد، پرونده را بست، به من نگاه کرد و با لبخند و آرامشی خاص سلام و احوال پرسی کرد و گفت: «خانم ابراهیمی ! خدا هم به شما رحم کرد و هم به آقای ابراهیمی. هر دو کلیه همسرتان به شدت آسیب دیده. اما وضع یکی از کلیه هایش وخیم تر است. احتمالاً از کار افتاده.» بعد مکثی کرد و گفت: «دیشب داشتند اعزامشان می کردند تهران که بنده رسیدم و فوری عملشان کردم. اگر کمی دیرتر رسیده بودم و اعزام شده بودند، حتماً توی راه برایشان مشکل جدی پیش می آمد. عملی که رویشان انجام دادم، رضایت بخش است. فعلاً خطر رفع شده. البته متاسفانه همان طور که عرض کردم برای یکی از کلیه های ایشان کاری از دست ما ساخته نبود.» چند روز اول، تحمل همه چیز برایم سخت بود؛ اما آرام آرام به این وضعیت هم عادت کردم. صمد ده روز در آن بیمارستان ماند. هر روز صبح زود خدیجه و معصومه را به همسایه دیوار به دیوارمان می سپردم و می رفتم بیمارستان، تا نزدیک ظهر پیشش می ماندم. ظهر می آمدم خانه، کمی به بچه ها می رسیدم و ناهاری می خوردم و دوباره بعدازظهر، بچه ها را می سپردم به یکی دیگر از همسایه ها و می رفتم تا غروب پیشش می ماندم. یک روز بچه ها خیلی نحسی کردند. هر کاری می کردم، ساکت نمی شدند. ساعت یازده ظهر بود و هنوز به بیمارستان نرفته بودم که دیدم در می زنند. در را که باز کردم، یکی از دوستان صمد پشت در بود. با خنده سلام داد و گفت: «خانم ابراهیمی ! رختخواب آقا صمد را بینداز، برایش قیماق درست کن که آوردیمش.» با خوشحالی توی کوچه سرک کشیدم. صمد خوابیده بود توی ماشین. دو تا از دوست هایش هم این طرف و آن طرفش بودند. سرش روی پای آن یکی بود و پاهایش روی پای این یکی. مرا که دید، لبخندی زد و دستش را برایم تکان داد. با خنده و حرکتِ سر، سلام و احوال پرسی کردم و دویدم و رختخوابش را انداختم. تا ظهر دوست هایش پیشش ماندند و سر به سرش گذاشتند. آن قدر گفتند و خندیدند و لطیفه تعریف کردند تا اذان ظهر شد. آن وقت بود که به فکر رفتن افتادند. دو تا کیسه نایلونی دادند دستم و دستور و ساعت مصرف داروها را گفتند و رفتند. آن ها که رفتند، صمد گفت: «بچه ها را بیاور که دلم برایشان لک زده.» بچه‌ها را آوردم و نشاندم کنارش. خدیجه و معصومه، اولش غریبی کردند؛ اما آن قدر صمد ناز و نوازششان کرد و پی دلشان بالا رفت و برایشان شکلک درآورد که دوباره یادشان افتاد این مرد لاغر و ضعیف و زرد پدرشان است.

از فردای آن روز، دوست و آشنا و فامیل برای عیادت صمد راهی خانه ما شدند. صمد از این وضع ناراحت بود. می گفت راضی نیستم این بندگان خدا از دهات بلند شوند و برای احوال پرسی من بیایند اینجا. به همین خاطر چند روز بعد گفت: «جمع کن برویم قایش. می ترسم توی راه، برای کسی اتفاقی بیفتد. آن وقت خودم را نمی بخشم.» ساک بچه ها را بستم و آماده رفتن شدم. صمد نه می توانست بچه ها را بغل بگیرد، نه می توانست ساکشان را دست بگیرد. حتی نمی توانست رانندگی کند. معصومه را بغل کردم و به خدیجه گفتم خودش تاتی‌تاتی راه بیاید. ساک ها را هم انداختم روی دوشم و به چه سختی خودمان را رساندیم به ترمینال و سوار مینی بوس شدیم. به رزن که رسیدیم، مجبور شدیم پیاده شویم و دوباره سوار ماشین دیگری بشویم. تا به مینی‌بوس های قایش برسیم، صد بار ساک‌ها را روی دوشم جا به‌جا کردم. معصومه را زمین گذاشتم و دوباره بغلش کردم، دست خدیجه را گرفتم و التماسش کردم راه بیاید. تمام آرزویم در آن وقت این بود که ماشینی پیدا شود و ما را برساند قایش. توی مینی‌بوس که نشستیم، نفس راحتی کشیدم. معصومه توی بغلم خوابش برده بود، اما خدیجه بی‌قراری می کرد. حوصله‌اش سر رفته بود. هر کاری می کردیم، نمی توانستیم آرامَش کنیم. چند نفر آشنا توی مینی‌بوس بودند. خدیجه را گرفتند و سرگرمش کردند. آن وقت تازه معصومه از خواب بیدار شده بود و شیر می‌خواست. همین طور که معصومه را شیر می دادم، از خستگی خوابم برد. فامیل و دوست و آشنا که خبردار شدند به روستا رفته ایم، برای احوال‌پرسی و عیادت صمد، به خانه حاج آقایم می آمدند. اولین باری بود که توی قایش بودم و نگران رفتن صمد نبودم. صمد یک‌جا خوابیده بود و دیگر این طرف و آن طرف نمی رفت. هر روز پانسمانش را عوض می کردم. داروهایش را سر ساعت می دادم. کار برعکس شده بود. حالا من دوست داشتم به این خانه و آن خانه بروم، به دوست و آشنا سر بزنم؛ اما بهانه می گرفت و می گفت: «قدم! کجایی؟ بیا بنشین پیشم. بیا با من حرف بزن. حوصله ام سر رفت.» بعد از چند سالی که از ازدواجمان می گذشت، این اولین باری بود که بدون دغدغه و هراس از دوری و جدایی، می‌نشستیم و با هم حرف می‌زدیم. خدیجه با شیرین زبانی؛ خودش را توی دل همه جا کرده بود. حاج آقایم هلاک بچه ها بود. اغلب آن ها را برمی داشت و با خودش می برد این طرف و آن طرف. خدیجه از بغل شیرین جان، تکان نمی خورد. نُقل زبانش «شینا، شینا» بود. شینا هم برای خدیجه جان نداشت. همین شینا گفتن خدیجه، باعث شد همه فامیل به شیرین جان بگویند شینا. حاج آقا مواظب بچه ها بود. من هم اغلب کنار صمد بودم. یک بار صمد گفت: «خیلی وقت بود دلم می خواست این طور بنشینم کنارت و برایت حرف بزنم. قدم! کاشکی این روزها تمام نشود.» من از خداخواسته ام شد و زود گفتم: «صمد! بیا قید شهر و کار را بزن، دوباره برگردیم قایش.» بدون اینکه فکر کند، گفت: «نه... نه... اصلاً حرفش را هم نزن. من سرباز امامم. قول داده ام سرباز امام بمانم. امروز کشور به من احتیاج دارد. به جای این حرف ها، دعا کن هر چه زودتر حالم خوب بشود و بروم سر کارم. نمی دانی این روزها چقدر زجر می کشم. من نباید توی رختخواب بخوابم. باید بروم به این مملکت خدمت کنم.» دکتر به صمد دو ماه استراحت داده بود. اما سر ده روز برگشتیم همدان. تا به خانه رسیدیم، گفت: «من رفتم.» اصرار کردم: «نرو. تو هنوز حالت خوب نشده. بخیه هایت جوش نخورده. اگر زیاد حرکت کنی، بخیه هایت باز می شود.» قبول نکرد. گفت: «دلم برای بچه ها تنگ شده. می روم سری می زنم و زود برمی گردم.» صمد کسی نبود که بشود با اصرار و حرف، توی خانه نگهش داشت. وقتی می گفت می روم، می رفت. آن روز هم رفت و شب برگشت. کمی میوه و گوشت و خوراکی هم خریده بود. #ادامه_دارد "مامان باید شهید پرور باشه " @madaranee96

🌙هر شب رحمت الهی، 🌸به وسعت آسمانها پهن است 🌙الهی دلت 🌸 همیشه شاد 🌙و چشمت ستاره بارون 🌸باشه خانومی 🌙شبت بخیر 🌸خوابت شیرین 🌙فکرت آروم "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

🎥 بچه محله امام رضایوم ‌ 🎙️ شعر طنز آقای قاسم رفیعا در دیدار شاعران با حضرت آقا 📆 ۱۳۸۷/۰۶/۲۵ "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

خواستند ما را دفن کنند... غافل از اینکه ما بذر بودیم!🌷 #مرد_میدان #به_وقت_حاج_قاسم #ما_ملت_امام_حسینیم هدیه محضر شهدا و امام شهدا صلوات.🌷 "مامان باید شهید پرور باشه" @madaranee96

•من‌بہ‌امید‌زنده‌ام.... ڪہ‌اربعین‌منو‌میبری به حرم‌... #صلی‌الله‌علیک‌یا‌اباعبدالله🌷 #شب‌جمعه🌙 بفرمایید هیئت 👇🏻👇🏻👇🏻

امتیازات ویژه زیارت امام حسین(علیه السلام) 🎤حجت الاسلام رفیعی #هیئت_مجازی_مادرانه 🌴🌴 @madaranee96

مثلا تو قبول کردی... کوله‌بارم رو هم بستم... مثلا من الان توی راه کرب و بلات هستم... 🎧 سید رضا نریمانی اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا اَبا عَبْدِاللّهِ وَ عَلَى الاَْرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِنآئِكَ عَلَيْكَ مِنّى سَلامُ اللّهِ اَبَداً ما بَقيتُ وَ بَقِىَ اللَّيْلُ وَ النَّهارُ وَلا جَعَلَهُ اللّهُ اخِرَالْعَهْدِ مِنّى لِزِيارَتِكُمْ اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَيْنِ وَ عَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَيْنِ وَ عَلى اَوْلادِ الْحُسَيْنِ وَ عَلى اَصْحابِ الْحُسَيْنِ #هیئت_مجازی_مادرانه 🌴🌴 @madaranee96

✨#حدیث‌زندگی ‌🎥 نیت‌های خدایی ‌ 🌺 چطور از لشکریان خدا بشویم؟ شرح حدیث توسط حضرت آقا #هیئت_مجازی_مادرانه 🌴🌴

زیارت یعنی... 🌱| #شب‌جمعه‌هوایت‌نکنم‌میمیرم #هیئت_مجازی_مادرانه 🌴🌴 @madaranee96

وعده ما تا جمعه ظهور🌼 هر روز صلوات خاصه حضرت مادر "مامان باید شاد باشه"