#بخوانید #برشی_از_کتاب_حیا چیستی حیا(7) 📃درک نظارت مسأله حضور و نظارت از مهم‏ترين و اساسى‏ ترين مفاهيم حيا است. حيا فقط هنگامى برانگيخته مى‏شود كه عنصر نظارت وجود داشته باشد. البته صرف وجود نظارت به عنوان واقعيتى خارجى ، براى برانگيختن حيا كافى نيست . حيا هنگامى برانگيخته مى ‏شود كه نظارت موجود از طرف شخص «درك» شود و حتّى ممكن است احساس وجود نظارت موجب برانگيخته شدن حيا شود بدون آنكه ناظرى وجود داشته باشد. پس «درك نظارت موجود» و يا دست كم «احساس وجود نظارت» شرط لازم براى حيا است نه صرف وجود ناظر . در حقیقت اگر «بدانيم» كسى ناظر است ، حيا نيز برانگيخته مى‏شود. امام صادق‏عليه السلام مى‏فرمايد: دانستم كه خداوند بر من مطلع است ، پس شرم كردم: وعلمت أنّ اللَّه عزوجل مطّلع علي فاستحييت. در اين حديث شريف به خوبى روشن است كه « آگاهى » از اطلاع خداوند ، مقدم بر حيا است. صرف وجود نظارت كافى نيست بايد شخص از وجود آن نظارت آگاهى داشته باشد. بر همين اساس مى‏توان نتيجه گرفت كه راه برانگيختن حيا در افراد ، توجه دادن آنان به نظارت است. 📃 تكريم ناظر مسأله ديگر اينكه براى برانگيختگى حيا ، گذشته از لزوم «وجود ناظر» و گذشته از لزوم «درك نظارت» ، نكته سومى كه لازم است ، محترم بودن ناظر است. اگر ناظرى وجود داشته باشد ولى داراى ارزش و احترامى نزد فرد نباشد ، حتّى اگر علم به حضور وى داشته باشد ، از او حيا نمى‏ كند. چون تكريم و احترام او را لازم نمى ‏داند و بى‏ حرمتى نسبت به او را روا مى ‏دارد . حرمت داشتن ناظر لازمه حياى از او است و هر چه درجه حرمت و احترام ناظر بالاتر برود ، ميزان حياى از وى نيز بيشتر مى ‏شود و از اين‏رو مقدار حيايى كه شخص از يك فرد غريبه دارد ، با حيايى كه از پدر ، مادر ، معلم ، عالم دينى و يا اولياى الهى دارد ، متفاوت است. از آن جا كه حرمت فرد ناظر نيز از عوامل اساسى در حياى از ناظر است ، در مواردى كه پيشوايان دينى صحبت از نظارت فرشتگان كرده و قصدشان بر اين بوده كه حياى مردم را نسبت به آنان برانگيزانند ، از آنان به «فرشتگان كرام» تعبير كرده‏ اند و از مردم خواسته ‏اند تا آنان را « تكريم » كنند. مسلّم است كسى كه كريم دانسته نشود ، شايسته تكريم نيز دانسته نمى‏شود و قطعاً از او شرم نيز نخواهد شد. همچنين از امام على ‏عليه السلام آمده كه هر كس از خودش حيا نكند ، براى خودش ارزش قايل نيست. اين نشان مى ‏دهد انسان از كسى حيا مى‏ كند كه براى او ارزش و احترام قايل باشد و اگر از او شرم نكرد ، معلوم مى‏ شود كه ارزشى براى وى قايل نبوده و بى ‏حرمتى نسبت به وى را جايز شمرده است. به همين جهت در پاره‏اى از روايات آمده كه هر كس بداند خداوند او را مى‏ بيند و با اين حال در محضر او معصيت كند ، در حقيقت خداوند را خوارترينِ ناظرها دانسته است. در اين دسته از روايات اولاً مسأله «درك نظارت» خدا آمده است و ثانياً تصريح شده كه نگه‏نداشتن حيا در برابر خداوند ، نشانه بى‏ ارزش دانستن خداوند است . 📚منبع: فرهنگ حيا ، ص51(با تلخیص) ادامه دارد... 👈 چیستی حیا(6) 📣 رسانه دینی باشیم 🌐 صفحات مجازی

#بخوانید #برشی_از_کتاب_حیا چیستی حیا(8) 📃ویژگی های حیاکننده ركن ديگر حيا ، شخص حيا كننده است. براى اينكه حيا شكل بگيرد ، خود شخص نيز بايد ويژگى ‏هايى داشته باشد. يكى اين كه شخص حيا كننده ، حضور ناظر و نظارت او را «درك» كند و ديگرى اينكه براى ناظر «احترام و ارزش» قايل باشد. اين امور پيش از اين مورد بررسى و اشاره قرار گرفتند. شرط ديگر اين است كه شخص از زشتى كار اطلاع داشته باشد. كسى كه نداند فلان كار قبيح است ، دليلى هم ندارد كه از انجام آن شرم كند. اين قبيل افراد كار زشت را و حتّى زشت‏ ترين و شرم ‏آورترين كارها را ممكن است بسيار راحت انجام دهند به گونه ‏اى كه شگفتى ديگران را برانگيزد. ولى جاى شگفتى نيست چون از ديدگاه وى آن كار قبحى ندارد. و بر عكس ممكن است كارى واقعاً قبيح نباشد اما شخص تصور كند كه قبيح است. همين تصور كافى است كه شرم وى را برانگيزد. پس در مسأله قبيح بودن عمل ، ملاك واقعيت كار نيست بلكه تصور و ارزيابى فرد از آن در بروز حيا تعيين كننده است . و اما نكته چهارم مسأله «كرامت نفس» يا «خود ارزشمندى» فرد حيا كننده است. حيا در كسى بروز مى ‏كند كه كريم النفس باشد زيرا اولاً براى خود ارزش قايل است و هرگز حاضر نيست شخصيت خود را با كارهاى زشت و ناپسند آلوده سازد... ثانیاً شخص كريم براى آبرو و حيثيت خويش نزد ديگران ارزش قايل است و به وجهه اجتماعى خود اهميت مى‏ دهد و حاضر نيست تصوير ناخوشايندى از او در اذهان مردم به وجود آيد. اما شخص لئيم و پست ، براى آبروى خويش ارزش قايل نيست . به همين جهت نه از آنچه انجام مى ‏دهد باكى دارد و نه به آنچه درباره ‏اش مى‏ گويند اهميت مى‏ دهد. در فرهنگ روايات ، از اين دسته افراد با تعبير «لا يبالي ما قال ولا ما قيل فيه» ياد شده و تصريح شده است كه: اللئيم لا يستحيي؛ فرومايه حيا نمى ‏كند.... بنا بر اين يكى از ضرورت‏ هاى برانگيخته شدن حيا ، كرامت نفس و احساس خود ارزشمندى فرد است. به همين جهت آن گاه كه مى ‏خواهند حياى خداوند را يادآور شوند ، نخست به كريم بودن او اشاره مى ‏كنند و سپس به حياى او . امام باقرعليه السلام مى ‏فرمايد: فإنّ اللَّه عزوجل كريم يستحيي و يحب أهل الحياء ؛ خداوند عزيز و جليل ، كريم است و حيا مى‏ كند و اهل حيا را دوست مى‏ دارد. 📚منبع: فرهنگ حيا ، ص59(با تلخیص) ادامه دارد... 👈 چیستی حیا(7) 📣 رسانه دینی باشیم 🌐 صفحات مجازی

شیوه تعامل با اساتید (استاد درس یا استاد راهنما) 🔻در این فایل چند صفحه‌ای مطالب بسیار جالب، دقیق و ارزشمندی در مورد شیوه تعامل دانشجویان و اساتید نوشته شده است. 🔻این نکات و تشریفات، شاید مطالبی باشد که در حوزه علمیه کمتر بدان نیاز باشد اما دانشجویان محترم حتما نیازمند آن هستند. زمان مطالعه: حدود ۶دقیقه 📌اثر دکتر فرهنگ مهروش #بخوانید *┄┄┄┅═✧❁❁✧═┅┄┄┄* 🔎کانال علمی مهارت‌های پژوهشی پژوهشیار https://eitaa.com/joinchat/4176085290C7e1572999a *┄┄┄┅═✧❁❁✧═┅┄┄┄*