از عمیق ترین مکان وجودم مینویسم همین که دیدمت انگار که همه ی دنیارا به من داده باشند ، بهترین لحظات را در خاطرم ثبت کردم. انگار که تو می شنیدی و من صدایت میکردم...مگر غیر از این است؟ به من باشد میگویم همه ی این همهمه هایی که می شنوی همه اش توهم است... اینجا یه صدای دلنشین وجود دارد فقط یک صدا. صدایی از جنس عشق و غم و سر ریز شدن اشک و نشاط و ترس از دست دادن و وهم و اشتیاق دوباره دیدن... شاید همه باهم. این صدای توست، فقط منو و توییم . صدای بقیه نمی اید. من صدای اشک را میشنوم که از شوق تو سرریز میشود و وقتی میفهمد به رویش لبخند زدی ، دستپاچه میشود و گاهی قهقه میزند. اینجا دیگر صدای داد و بیداد های ادم های درون ذهنم نمی اید . همه مات و مبهوت تو شدند. از جمله ابر ، که خیلی وقت است بالای گنبدت میگرید. از اشنا ترین جایی که میشود نوشت: #نجف - دست‌نویس؛