مرگ چیز آسانی هست و نیست. برای فرد شاید آسان باشد، شاید نقطه‌ای به انتهای تمام دردها و رنج هایش، چیزی برای رها شدن از غم هایش. برای اطرافیانش اما خنجریست فرو رفته در قلب، نه میتوان آن را درآورد. نه می‌توان با آن سوخت و ساخت. مرگ، ساحت عجیب هستی‌ست، رویدادی شوم و مقدس. خوابی که تا انتهای دنیا به طول می‌انجامد و عزیزان را محروم می‌کند از دیدن عزیزان. حاجی خاله، برای همیشه خوابید. آنقدر آرام و بی دغدغه که شد آرزوی همه‌ی ما. جای خالی‌اش شبیه همان زخم خنجر است، دردناک و پر از رنج. شاد بود، شادمان می‌کرد و شاد می‌زیست. از کلماتش، رفتارش و ذره ذره‌ی حیاتش، نشاط و امید می‌جوشید. با همه بود، بی تکلف و دغدغه. حالا ما شادی جمعمان را از دست دادیم. وقتی دخترخاله گفت "حاجی خاله برای همیشه رفته، لبخندش رو با خودش برده برای همیشه " نبودش را بدتر حس کردیم. دیگر جمعمان مثل قبل نخواهد شد، دیگر مثل گذشته شادمان نخواهیم بود. دلمان برایت تنگ می‌شود، خاله‌ی مهربانمان. دوستت داریم. سلاممان را به کسانی که دوستشان داشتی و داغشان را دیده بودی برسان. یادت تا ابد با ماست... #غم🖤 اینجا قبلا تاریک بود، الان روشنه☺️ @mah_negar https://eitaa.com/mah_negar