مَهبد

حتی اگه تموم دنیا هم پَست بزنن برگردی من محکم تر بغلت میکنم:)

مَهبد

در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست می رسم با تو به خانه، از خیابانی که نیست

مَهبد

می نشینی روبرویم، خستگی در می کنی چای می ریزم برایت، توی فنجانی که نیست

مَهبد

باز می خندی و می پرسی که حالت بهتر است باز می خندم که خیلی، گرچه می دانی که نیست

مَهبد

شعر می خوانم برایت، واژه ها گل می کنند یاس و مریم می گذارم ، توی گلدانی که نیست

مَهبد

چشم می دوزم به چشمت، می شود آیا کمی دستهایم را بگیری ، بین دستانی که نیست