‌ في وصف مولانا الشهید علیه‌السلام ‌

. ‌ ‌صلی الله علیك یا أباعبدالله سرآغاز و سرمطلعیم‌سن حسین طلایی‌ترین مصرعیم‌سن حسین نه آشوبدور سالمیسان جانیمه یاغیر نور حق روحِ عطشانیمه او گونلَر که یوخ تازه مطلبلَریم او گونلر که خاموشدور لبلریم سَسیم‌تک هارایلار سکوتیم سنی دعا تک قوجاخلار قنوتیم سنی خمارم سنون بزم میعادیوه یازام یازمیام عاشقم آدیوه اگر لاله گلشن‌دن الهام آلیب قلم یازماقی سندن الهام آلیب بو قدرت که وار سن وئرَن خامه‌ده نه وار مجتهدده، نه علامه‌ده اگر سوز گئدیب گیزلَنه قاف‌ده اولا یوز نگهبانی اطرافده اونی تیر طبعیمله صید ایله‌رم محالاتی شعریمده قید ایله‌رم چتینلیخ مصافیمده محکوم اولار الفبا اَلیمده دونَر موم اولار دئمه‌م ماهر و چیره‌دست اولموشام حسین‌جان گذشت ایله مست اولموشام بویورسان یئره آسمان اول اولار بویورسان اوخا مهربان اول اولار بویورسان طبیعت دگرگون اولار سنین سویدوگون عین قانون اولار قوانین خلقت فدادور سنه سلاطین جنت فدادور سنه گویون مهر و ماهی فدادور سنه یئرین پادشاهی فدادور سنه قیزیل پیرهن‌لر فدادور سنه یاشیل یاسمن‌لر فدادور سنه بوتون علم و دانش فدادور سنه ثنا و ستایش فدادور سنه کنشت و کلیسا فدادور سنه کلیم و مسیحا فدادور سنه نه قدری قادان وار یئتیشسین منه نه قدری گوزل وار فدادور سنه یازیب یوسف اوچ کلمه پیراهنه فدادور فدادور فدادور سنه مجاهدلرین تاجی سنسن حسین بو طوفانیده ناجی سنسن حسین اَلیمدن یاپیش حضرتِ ناخدا خلاص اِیله یئردَن آپار تا خدا سبو وئر که هر ساقیدن ساقی‌سن بو دنیاده هر باقیدن باقی‌سن اگر گئچسه مین‌ایلدَه تاریخیدن درختِ زمان چیخسا گر بیخیدن اگر کربلا بیرده تکرار اولا دوباره سئنان سینَه‌ن اوخ‌نان دولا دوباره سَنی نِی‌سَوار ائتسه‌لَر چکیب کوفه‌ده سنگسار ائتسه‌لَر باجین زینبین قلبی یانسا اگر سوسوز لبلَرین پارچالانسا اگر توکولسه قانین کوزه‌کوزه اگر سَنی داشلاسا مین عجوزه اگر قسم آیهٔ کهفین آهنگینه حسین‌سن حسین‌سن حسین‌سن گئنه او یومِ بلا مَسلخِ عشقیده قیزیل قانی دوزدون نخِ عشقیده او تسبیحی سَپدین رَهِ دلبره چوخور یئرده آچدین عجب منظره او قدری اوجالدین سُجودینده سن عروج اِیله‌دین اوز وجودینده سن او گون رَگلَریندن آخیردی خدا سنه اوز گوزونَن باخیردی خدا باخاندا سنه خالقِ سَرمَدی اوزون گوردی الله، سنی گورمه‌دی یتیمین حقوقین یئمه‌ز دی حسین چیخیب تخته مَن مَن دئمه‌ز دی حسین حسین اولماقین غملی احوالی وار حسین اولماقین قانلی گودالی وار حسین اولماقا قلب پاک ایستِیور سر و سینه‌ی چاک‌چاک ایستیور گرک باحیا قیزلاریندان گئچه گرک نازلی اولدوزلاریندان گئچه گرک غُنچاسی اوخلانا دیمّیَه گرک خیمه‌گاهی یانا دیمّیَه اوتور مدّعی، قیل و قال إیله‌مه یالان سوزلَر اوسته جیدال إیله‌مه اگر قوخموسان تیغِ اَشراریدن اگر یوخدو قورخون سرِ داریدن خمارِ مِیِ نشأتین اول گورَخ بو میدان بو سن، گَل حسین اول گورَخ سوزون جوهرین قؤی دِییم بیر کلام حسینه حسین اوخشِیور والسلام ‌ ‌ قسمتی از بیت‌های مُشرَب بر قلبِ پاکیزه‌ی: شاعر جوان و خوش‌روان، جناب وفا منافی اردبیلی أیّده‌الله‌تعالی ‌

‌ هر که کرد اِدراکِ من، دریافت رازِ چرخ را؛ آسمانْ سَربَسته‌مکتوبی‌ است، مضمون‌اش من‌ام ‌ (صائب علیه‌الرحمة) ‌

. تفصیلِ مُجمَلات و مُجمَلِ مفصّلات. سبحانَ ربّك ربّ العزّة یا مولیٰ ‌

صلّی الله علیك یا أباعبدالله

‌ النوم أخو الموت. خواب که اینقدر شیرین است، ببین مرگ چه حلاوت و لذّتی دارد. ‌

‌ عیشِ ما غیرِ گرفتاریِ دِلْ چیزی نیست یا رب، این صید زِ دام و قفسْ آزاد مباد ‌

‌ کانوا لا یَتَناهَونَ عن مُنکَرٍ فَعَلوه یکدیگر را نهی نمی‌کردند از کارِ بدی که انجام‌اش -می‌-دادند ترجمه‌ی خطیب معروف کشور: اونایی که نهی‌ازمنکر نمی‌کنن، خودشون هم اون منکر رو انجام می‌دن. درس فنّی برای اهل منبر: اگر صحیح‌اش را نمی‌دانید، همان غلط‌اش را با داد و فریاد بگویید؛ تجربه ثابت کرده است صدای بلند جبران‌کننده‌ی نادانی است. ‌

‌ ظاهراً خیمه، باطناً عرشِ خدا دی یانور .. ‌

‌ خاطره‌ای راجع به عنایتِ سیدتنا و مولاتنا الصدیقة الشهیدة صلوات الله و سلامه علیها، به مرحوم رحیم منزوی (رضوان الله علیه) از زبان فرزند ایشان ‌

‌ به ما حرارتِ دوزخ چه می‌تواند کرد اگر زِ ما نَسِتانند چشم‌ِ گریان را؟ ‌

‌ در زندگی برخی از انسان‌ها اتفاقاتی افتاده و فراز و فرودهایی بوده که قصه‌ی زندگیِ آنها را سزاوارِ نوشته‌شدن و شنیده‌شدن و عبرت‌گرفتن کرده‌ است. شاید از آدم‌های کوچه‌ و بازار، که شاید در نگاهِ اولْ به‌نظر برسد زندگی‌شان جزوِ معمولی‌ترین زندگی‌ها است و حاویِ اتفاقِ خاصی نیست. که نه چنین است. و من هم از این «برخی» هستم. زندگی‌ام اتفاقاتی داشته که باورش برای خیلی‌ها سخت است. از إنزوای ده‌ساله‌ام به‌دلیلِ عداوتِ شخصیِ یک ابلیسِ مقدس‌مآب، و قصدِ جان‌ام با آتش‌زدنِ خانه‌ام (در سالِ ۹۶، که نجات از آتشی با آن کیفیت، آن هم نجاتی که در آن حتی یک خراش و یک سوختگی به اندازه‌ی نقطه هم نباشد، سالماً سالماً سالماً، نیست جز از عنایاتِ مولای‌ام صاحب‌الزمان علیه‌السلام. از چنین بلایی) گرفته تا سعایت‌های کیفاً غریب‌وعجیب و کمّاً کثیر و مستمر (که از بَدوِ جوانی‌ام تا الآن ادامه داشته؛ سعایت‌هایی که فقط با یکی‌شان می‌شود خانه‌ای را ویران کرد و دودمانی را به باد داد. ولی من با عنایتِ سَیّد و آقای‌ام حضرت بقیة‌الله علیه‌السلام تا حالا جان و زندگیِ سالم به در برده‌ام) اما (و همه‌ی این قصه را، که همین مختصرش هم شاید مصدرِ شرّ بشود، برای این گفتم که این مسأله را عرض کنم که) چیزی که در همه‌ی این اتفاق‌ها و واقعه‌ها برای من «مهم‌ترین» بود، «خودم» بودم؛ نه فلاکت و إنزواء و محرومیت و شماتت‌ای که دچارش شده بودم، و حتی نه سکوت و صبر و إبتلای همسر و بچه‌های‌ام، بلکه «خودم» مهم بودم؛ دو سال تلاش کردم و با خودم کلنجار رفتم تا بالأخره در ماه رمضانِ سال ۹۸ توانستم آن دو نفر را که خانه‌ام را آتش زدند، و حتی آمر را، ببخشم. حلال‌شان کردم. گفتم خدایا من از صمیمِ قلب‌ام بخشیدم‌شان. نمی‌دانستم، و تا الآن هم نمی‌دانم، چه کسانی بودند، ولی کائناً مَن کان، بخشیدم‌شان. سعایت‌کنندگان که اصلا بحث‌شان روشن است؛ آنها را حتی پیشاپیش هم حلال کرده و بخشیده‌ام، هرچه بگویند و هر تلاشی که بکنند. (گرچه جاهل‌اند، ولی بالأخره شیعه‌اند و دوست‌دارِ یک مولیٰ هستیم. لذا می‌بخشم، به کسی هم مربوط نیست.) ولی مسأله این است که گاهی کم می‌آورم. گاهی تلخی‌ها به‌قدری زیاد است که سوق‌ام می‌دهند به شکویٰ و نفرین. وسوسه می‌شوم. که نکند کاسه‌ی داغ‌تر از آش شده‌ام و این‌ها را، که هیچ رجوع و ندامت و إحساس گناهی ندارند، خودِ خدا هم نمی‌بخشد و پدرشان را در خواهد آورد، من سگِ کی باشم که ببخشم. بالأخره نفرین هم یک سویِ حقیقت است. اما مقاومت می‌کنم. به این فکر می‌کنم که «ما» همه‌مان بی امام و رهنما توی این ظلمت و تاریکیِ آخرالزمان رها شده‌ایم، تربیتی ندیده‌ایم، کسی خوب و بد را یادمان نداده، معلّم و مربّی بالای سرمان نبوده، و نتیجتاً این نَفْس‌‌های‌مان گاهی غلبه می‌کند و ظلم و عداوت و شیطنت و حسادتی از ما سر می‌زند، پس بهتر است مدارا کنیم. بهتر است ببخشیم. بهتر است باز هم دعاء کنیم که خدایا فرصت‌اش بده، خدایا بر او قهر نکن، خدایا من بخشیدم‌اش، تو هم او را ببخش. خدایا به او و به همه‌ی ما رحم کن. نمی‌دانم؛ شاید روزی برسد که بالأخره کم بیاورم، و شاید هم تا آخرش بر همین عقیده و‌ رَویّه استوار بمانم. القصه. عجل الله تعالی فرج مولانا‌ صاحب‌ الزمان علیه‌السلام ‌‌

‌ زندگی با همه‌ی گند و کثافت‌های‌اش زیبا است. زندگی واقعا زیبا است. و من، شخصا، درباره‌ی آینده و فردا و فرداها، به چیزی جز نور و سعادت و بهبودی و خوشبختی، فکر نمی‌کنم. ‌

‌ زندگی زیبا است، ای زیبا پسند زنده‌اندیشان به زیبایی رسند آنقدَر زیباست این بی‌بازگشت که برای‌‌اش می‌توان از جان گذشت ‌

شب و روزگار خوش. 🌺

‌ واللا به خدا 😒 ‌

‌ نیست پروا تلخ‌کامان را زِ تلخی‌های عشق آبِ دریا در مذاقِ ماهیِ دریا خوش است فکرِ شنبه، تلخ دارد جمعه‌ی أطفال را عشرتِ امروز بی‌ اندیشه‌ی فردا خوش است ‌

. البته ما که ندیده‌ایم، ولی از آدم‌های موثّق شنیده‌ایم ‌

‌ اللّٰهُمَّ كُنْ لِوَلِيِّكَ الحُجَّةِ بْنِ الحَسَنِ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَ عَلَىٰ آبائِهِ فِي هٰذِهِ السَّاعَةِ وَ في كُلِّ ساعَةٍ وَلِيّاً وَ حافِظاً وَ قائِداً وَ ناصِراً وَ دَلِيلاً وَ عَيْناً حَتَّىٰ تُسْكِنَهُ أَرْضَكَ طَوْعاً وَ تُمَتِّعَهُ فِيها طَوِيلاً. ‌ خدایا، نگهدار و رهبرِ امام‌زمان باش. ‌

. مو شِکافی به‌ جهانْ گرچه  بوَد پیشه‌ی ما به مقام‌ِ تو نبُرده‌ست رَهْ‍  اندیشه‌ی ما‍ ‌

قال النبي صلی الله علیه و آله: لو تعلم البهائم من الموت ما یعلم ابن‌آدم ما أکلتم سمینا اگر می‌دانستند چهارپایان درباره‌ی مرگ، آنچه را که انسان می‌داند، هیچ حیوان چاق‌ای نمی‌خوردید. (یعنی همه‌ی آنها از خوفِ آنچه راجع به مرگ می‌دانستند، لاغر و نحیف می‌بودند) ‌‌

‌ یکی از مهم‌ترین فرق‌های روحانی و رئیسی این است که اگر غائله‌ی مهسا امینی در زمانِ انسان سست و خائنی مثل روحانی اتفاق می‌افتاد، قطعا به سقوط تهران می‌انجامید. ‌

‌. به سقوطِ تهران نمی‌انجامید؟ باشد؛ ولی هزینه‌های‌اش ده‌ها برابر و تبعات‌اش خیلی هولناک‌تر می‌بود. ‌

وصف شجاعت مولانا أبي‌عبدالله الشهید علیه‌السلام شعر از: حاج حسین غفاری اردبیلی حفظه‌الله‌تعالی ‌

دیشب رفتم قهوه بگیرم، به یارو گفتم امشب باید هشیار و بیدار باشم کار ضروری دارم باید تا صبح تمام‌اش کنم لطفا فول‌کافئین بده، نگاهی به ریش و پشم‌ام کرد و گفت یک‌چیزی می‌دهم که خودت بگویی فتبارک الله أحسن الخالقین. داد و گرفتم و آوردم دم کردم خوردم و نه‌تنها تا صبح، که تا همین الآن در خدمت شما هستم. می‌خواهم بگویم توی این دنیا همه‌چیز نسبی است، حتی «فول»کافئین. یعنی ما پُر داریم تا پُر. ‌

. عقل در إصلاحِ ما بیهوده کوشِش می‌کند نیست پَروایِ کسی، مجنونِ مادرزاد را ‌