‌ نشود بنده‌ی حیدر به ثوابْ آلوده ‌

‌ خورشید به سایه داد تشریف قنبر نه به خویشْ محترم شد ‌

‌ [‌علم و عملِ ما در این کانال ضرورةً بر این اصلْ استوار است که هر پیام‌ای زیادتر سین بخورَد (یعنی توسط افراد زیادی دیده و خوانده شود) را لازم است حذف کنیم، و می‌کنیم.] ‌‌ از جهات عدیده موجب لهف و أسف است؛ می‌دانم. ‌

‌ حرّیتِ کلام یا همان آزادیِ بیان، یعنی شما بتوانید تحلیل‌تان از وقائع را با آزادیِ کامل بیان کنید و ضربه‌ای بابتِ بیان‌اش به شما نرسد. نه اینکه صرفاً آزاد باشید در «گزارشِ ما وَقَع». که این مرتبه‌ای نازل، و شغلِ چاپارها و خبرنگارها است. مثلاً این گزاره که «معاویه إجازه می‌داد مسلمان‌ها قرآن تلاوت کنند»، بر وجودِ آزادیِ بیان در زمانِ او دلالت نمی‌کند (چون صرفاً إجازه داده است که آنچه که هست و واقع شده است را -یعنی سخنان‌ای که همه می‌دانند که آیه‌های قرآن هستند را- نقل و روایت کنند)، بلکه آزادیِ بیان این بود که إجازه بدهد مفسّران به مردم بگویند که فلان‌آیه در شأنِ علی است، طبقِ حدیثِ پیامبر منظور از پیشوا در فلان‌آیه علی است، منظور از فاسق در آیه‌ی فلانْ فلانی است. بلکه آزادیِ بیان این است که علی وقتی حکومت را در إختیار داشت، روزی از روزها سخن‌ای بگوید و کسی از دشمنان‌اش که از این سخن به وجد آمده است و از سویی هم دشمنِ علی است، بگوید: «خدا تو را بکُشد، چه دانا هستی!»، یارانِ مولیٰ به او هجوم ببرند، که حکمِ توهین به أمیرالمؤمنین و حاکمِ إسلامْ و حجة‌الله و إمامِ معصومْ قتل است، ولی خودِ مولیٰ آنها را منع کند که «او صِرفاً سخن‌ای گفته است، شما نیز یا سخن‌ای در پاسخ‌اش بگوئید و یا او را رها کنید [یعنی چیزی به او نگوئید؛ انگار که چیزی نشنیده‌اید] حالا تصور کنید کارِ سانسور و عدمِ مدارات‌مان به جائی برسد که حتی «گزارشِ واقعیت‌ها» را هم بَرنَتابیم، چه رسد به تحلیل‌های مخالف با نگاهِ ما. و تصور کنید که این ضیقِ صدر و تحمل‌نکردنِ مخالف نه ساری در سیره‌ی عوام بلکه جاری بر رویّه‌ی خواص باشد. فقط همین را عرض کنم که حرّیت در کلام، فخر و شِعارِ شیعه، و آموزه‌ی سیدالشهداء علیه‌السلام است. لذا بهتر است کمی سعه‌ی صدر و تحمل‌مان را زیادتر کنیم؛ کارِ مکتبِ ما هرگز با زور جلو نرفته، برهان و آیاتِ باهرات بر مدّعای خود دارد و بی‌نیاز از إسکات و إخفاء. مضافاً، خطرِ سفیدنمائی کمتر از سیاه‌نمائی نیست، نسبت به ماوَقَع باید نه خوش‌بین بود و نه بدبین، که باید «واقع‌بین» بود؛ مریض‌ای که هنوز باورش نشده و نپذیرفته است که مریض است و باید برای درمان‌اش إقدام کند، هرگز درمان نخواهد شد. آنکه واقعاً خودی و مَحرَم و دل‌سوز و به‌دردبخور است، کسی است که نقص‌ها را شناسائی کند و درباره‌ی آنها سخن بگوید و پیگیرِ مرتفع‌شدن‌شان باشد؛ که هیچ کمال‌ای بدونِ رفعِ عیب‌ها و نقص‌ها ممکن نیست. وگرنه سخن‌گفتن از داشته‌ها و نقطه‌قوّت‌ها نه‌تنها هیچ مَئونه و فضیلت‌ای ندارد بلکه مَعونه و نان هم برای ناقل‌اش دارد. ‌‌ القصه. ‌

‌ حق همی گفته خدا درباره‌ات "خَیرٌ لَکُم" من ندیدم خیر از غیرِ تو يَابْنَ العَسْكرى صُبحِ اهلِ کبریا، کِی می‌رسی از راه‌ها؟ تا درآری خلق را از این همه شب‌پروری (محمدعلی نوری)

‌ «جناب آقای هاشمی گلپایگانی نقل کردند: وقتی در بحثِ خمسْ خدمت مرحوم آیةالل‍ه بهجت بودیم، ایشان أقوال خاصّه را که نقل کردند خواستند أقوال عامّه را بگویند، گفتند: حالا ببینیم این حُمُرِ مستنفره چه می‌گویند» (ما سمعتُ ممّن رأیتُ، ج۲، ص۴۲۲) ‌

‌‌ ‌ ‌یوم الحساب. یوم الحساب. یوم الحساب. یوم الحساب. یوم الحساب. یوم الحساب. یوم الحساب .. ‌‌

‌ شریعت ساغری دولماز بو دنیانین سرابیندن ‌‌

‌ با سوزنِ مسیح هم نمی‌آورم برون خاری که در رَهِ تو به پای‌ام شکسته است ‌

‌ لَعَنَ اللهُ رُمَعَ ‌

. ‌ عجیب نیست که فردای شهادتِ أمیرالمؤمنین علیه‌السلام کسی به امام مجتبی علیه‌السلام بابتِ «پوشیدنِ رَدایِ إمامت» تبریک نگفت؟ ‌‌ ‌عیدتان مبارک 🌹🌺 ‌

‌ پیارسال همین موقع، هفت بیت به عربی در هجوِ رمع گفته‌ایم. طالبان به پی‌وی مراجعه کنند. برای چهارده‌بیتِ ترکی که امسال تُرَّهیده‌ایم، هنوز إستخاره نکرده‌ایم. ‌

‌ ‌طریق بنده‌نوازی از آن کسی آموز که خادمِ درِ دولت‌سرایِ او مَلَک است علیِ عالی اعلا که جبرئیلِ امین ضمیرِ هر سخن‌اش «یا علی، فدَیتُ لک» است کسی که مهرِ علی نیست ذره‌ای به دل‌اش هزار مرتبه بدتر ز غاصبِ فدک است کسی که بغضِ علی ذره‌ای است در دلِ او یقین به گفته‌ی «ترکی» که کمتر از کُپَک است ‌

‌ رحم الله أبالؤلؤ النهاوندي‌ ‌

‌ دهم ربیع الأول سالروز ازدواج رسول‌الله (صلی الله علیه و آله) و حضرت خدیجه (سلام الله علیها) مبارک باد  🌸 "... و قال الشیخ المفید: إنه فی الیوم العاشر من هذا الشهر تزوج الرسول صلّی اللّه علیه و آله و سلم بخدیجة الکبری و یستحب صیام هذا الیوم شکرا للّه علی هذه الصلة العظیمة." زاد المعاد، مجلسی رحمه الله، ط_أعلمی، ص ٢٥٨ ‌

. این بنده چه داند که چه می‌باید جُست؟ داننده تویی؛ هر آنچه دانی آن ده ‌

‌ فراخوان می‌دهد هَر دَم مرا دنیا به جنگی نو چنان جانانه می‌جنگم که دائمْ طالبِ جنگ است ‌

. دل‌ای در سینه با من بود رأس‌المالِ بدنامی متاع‌ام حیف شد در گَرد و خاکِ کاسبی گم شد به‌به ‌