. إن مِنَ الشّعر لَسِحراً ‌

‌ اگر هنوز از سویدای قلب‌مان می‌توانیم نداء بدهیم که «یا علی، من تو را و خاندان‌ات را دوست دارم و با دشمنان‌تان دشمن هستم»، خدا را صبح و شام و بلکه هر آن باید شاکر باشیم عیدتان مبارک🌹 ‌

‌ ‌ موز 🍌 و هلو 🍑 قطعاً درمانِ همه‌ی دردها نیستند؛ اما خوشمزه‌اند. (با اجازه، #بدیهیات) ‌

‌ و هکذا آناناس🍍. البته این یکی را ما فقط شنیده‌ایم. ‌

از برخی نقل شده است تقدیمِ سیبِ‌سبز 🍏 بر نارگیل 🥥؛ که چون ثانی برای ما حکم آناناس را دارد، از قضاوتِ قطعی معاف‌ایم، ولی سیب‌ِسبز وجداناً عالی است. ‌

‌ اما چه کنم که هرگز توت فرنگی🍓 و کیوی 🥝 را درک نکردم. ‌یعنی چی واقعاً؟ ‌

. (جای غم‌انگیزِ قصه اینجا است که مطمئن‌ام آنها هم مرا درک نمی‌کنند) ‌‌

از هر چه بگذریم، سخن دوست خوش‌تر است

. بر روی دوشِ ماهْ حرمِ لاله را ببین این جایگاهِ محترمِ لاله را ببین نُـه روزِ بعد، چون که محرّم فرا رسد بارانِ اشک و آه و غمِ لاله را ببین ‌

‌ من به دیدارِ تو محتاج‌تر از نانِ شب‌ام عشق بر سفره بریزان؛ غمِ عاشقْ نان نیست ‌ ‌

‌ بام‌ات بلند باد؛ که دلتنگی‌ات مرا از هر چه هست غیرِ تو بیزار می‌کند ‌ ‌

. امیدوارم هاتف‌ای از غیب اینگونه خطاب‌ام نکند: ‏در بُنِ هر مو یزیدِ خفته‌ای داری و باز آهِ حسرت می‌کشی در آرزوی کربلا ‌‌

‌ وجداناً حمد مخصوصِ خدا است. به‌قول امروزی‌ها، دیده‌م که می‌گم. ‌

[تکرار] یکی از ألقابِ خداوند متعال "سریع الرضا" است. یعنی زود راضی می‌شود. اینطور نیست که اگر اشتباه و خطایی مرتکب بشوی و عذرخواهی کنی، قبول نکند و ناز کند و سخت بتواند فراموش کند. شایسته است ما هم مثل خدا سریع الرضا باشیم. اگر عزیز و دوست و همکار و آشنایی در حق‌مان ظلم یا اشتباهی کرد و بعدش معذرت‌خواهی کرد یا اقدام به جبران کرد، زود راضی شویم و زیاد ناز نکنیم و طرف را به زحمت و ذلت نیاندازیم. ‌

‌ از زید و بکر ملول‌ام و حیوان‌ام آرزو است ‌

‌ اینجا مرغِ همسایه (آن هم همسایه‌ی خیلی دور)، شترِ سرخ‌مو است. ‌‌

‌ گرچه گفته‌اند «امید، یگانه‌سراب‌ای است که اگر نباشد همه از تشنگی خواهیم مُرد»، ولی به‌قول سلمان ساوجی «قبایِ عُمْر به قَدّ‌ِ امیدْ کوتاه است» مضافا بر اینکه گاهی «یأس» سرآغازِ رشد است. باید برخی از نشدن‌ها را باور کرد، به یأس رسید، از آن عبور کرد، تا مگر راهِ تعالي باز و هموار شود. ‌

‌ ای‌ که نزدیک‌تر از جان‌ای و پنهان زِ نگه هِجرِ تو خوش‌تَرَم آید زِ وصال دگران ‌

. ﺭﻓﺖ ﺣﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﻃﻮﺍﻑِ ﺣَﺮَﻡ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻥِ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ‌ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ بنفسي مُحِبّوكَ یا أباعبدالله ‌

‌ شوخی تا زمانی شوخی است که مجبور نشویم تصریح کنیم که شوخی است. ‌

‌ خُردِ مِهتَران باش، نه مِهتَرِ خُردان ‌

یک پند ز من بشنو؛ خواهی نشوی رسوا، -من خُمره‌ی اَفیون‌ام-  زِنهار سَرَم مگشا ‌

‌ اصلاً اینها را ول کنیم؛ سخن از عشق بگوییم، بهتر است. «که مقصود از جهانْ عشق است و باقی سَربه‌سَر بازی» ‌

. حالِ ما را، که به هجرانِ تو عادت کردیم، باورِ وعده‌ی دیدار به این روز انداخت ‌

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ‏هر لحظه که تسلیم‌ام در کارگَهِ تقدیر آرام‌تر از آهو، بی‌باک‌تر از شیرَم هر لحظه که می‌کوشم در کار کنم تدبیر رنج از پس‌ِ رنج آید، زنجیر پِیِ زنجیر ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ