«قصه خانه‌داری» ✍مریم حمیدیان بارها خواسته‌ام روایت نویسی را کنار بگذارم و بقیه دوستان را هم به نوشتن مطالب علمی ترغیب کنم‌‌. اما هر بار که می‌بینم ما زنان خانه‌دار بلندگویی جز روایت نویسی نداریم این کار را نمی‌کنم. مثلا اگر من روایت زهرا خانم را ننویسم چه کسی می‌فهمد داستان او چیست؟ چه کسی می‌فهمد شوهرش وقتی زهرا خانم نه ماهه آبستن بوده، به او گفته:" من دلخوشی به تو و این بچه‌ها ندارم، چقدر گفتم بندازش!" و زهرا لبخند زده، با شکم سنگین جلوی سماور رفته و یک چایی تازه دم جلوی شوهرش گذاشته. بعد هم بچه کوچک دیگر را برده توی اتاق خوابانده تا شوهر کمی استراحت کند. واقعا اگر ما ننویسم زیر پوست خانه‌هایمان چه ایثارها و چه بلندنظری‌ها جریان دارد، چه کسی می‌نویسد؟ مستندهای ساختگی صدا و سیما با آن خانواده‌های خوش جمعیت اینستاگرامی نماینده ما می‌شوند‌؟ یا فلان کارشناس و دکتر قرار است آنچه از قلب‌های ما بر زندگی جریان پیدا می‌کند را روایت کنند؟ راستش را بخواهی اگر خود زن خانه‌دار ننویسد چطور خانه را داری می‌کند، بقیه یا نمی‌نویسند یا کم و زیاد قاطی‌اش می‌کنند. فقط خود ماییم که از جیک و پوک رازهایمان خبر داریم. رازهایی که می‌تواند پایه‌های یک تمدن را بسازد. رازهایی برای امروز و فردای همه پاکان عالم. برای هر کسی که بخواهد حرم خدا را پاسبانی کند. #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI