انکار مطلق!(مهمان زاویه) هر گاه یک نهاد بین‌المللی یا کشور خارجی در مورد وضعیت حقوق بشر در ایران بیانیه می‌دهد، مقام‌های رسمی از جمله سخنگوی وزارت خارجه، بلافاصله آن را با لحنی تهاجمی به کلی تکذیب و به شدت محکوم می‌کنند. آیا از نظر دستگاه‌های رسمی، حقوق بشر در نظام جمهوری اسلامی از هر جهت رعایت می‌شود و نمونه‌هایی برای نقض آن نمی‌توان یافت؟ واضح است که پاسخ منفی به این پرسش نه امکانپذیر است و نه هیچ مسئولی توان چنین ادعایی دارد. با این حساب، چه لزومی به انکار قاطع و لحن تهاجمی در برابر هرگونه انتقاد از وضعیت حقوق بشر در کشور؟ به نظرم این نوع انکار کامل، نه فقط حتی یک نفر را در این عالم متقاعد نمی‌کند، بلکه نوعی یأس و سرخوردگی هم نسبت به وعده‌های بهبود رعایت حقوق بشر در بین ناظران پدید می‌آورد. به جای واکنش‌های عصبی به گزارش‌های حقوق بشری قاعدتاً می‌توان با زبانی بالغانه به آنها پاسخ گفت. زبان بالغانه هم این است که به فرضِ تشکیک در منابعِ گزارش و میزان دقت آن، به صراحت اذعان شود که مشکلاتی در این مورد نیز وجود دارد. در واقع با چنین اذعان و تصدیقی، هرگونه وعده برای رعایت حقوق بشر گوش شنوای بیشتری پیدا می‌کند و تبلیغات محض به شمار نمی‌رود. بی‌دلیل نیست که مولاعلی در دعای صباح با "لِساني مُقِرٌّ بِالذُّنُوبِ" درخواست مغفرت می‌کند. #احمد_زیدآبادی #نقض_حقوق_بشر #سخنگوی_وزارت_خارجه #برخورد_بالغانه #دعای_صباح https://eitaa.com/mahdinaderinejad62 https://t.me/mahdinaderinejad