_ آخه فقط یه هفتست که بابا ….
به چشمانش زل زدم . نگاهش را دزدید . انگار خودش هم فهمیده بود .
_ دختر نازم ! زینب مامان ! زینت بابا ! ما هممون ناراحتیم .
منم دلم برای بابا تنگ شده ! منم هر اتفاقی میوفته خاطره هاش به یادم میاد . اما اگر غمگین باشیم نباید زندگیمون رو ادامه بدیم ؟ !!
مخالف بودن زینب ، از چشمانش می بارید . اما من محکم ادامه دادم :
_ فکر می کنی بخندیم یا حسام بازی کنه ، بابا ناراحت می شه ؟!
مطمئن باش به اون فرشته ای که خط واحدش از زیر خاک تا بهشته میگه اولین ایستگاه پیادش کنه تا برگرده !
زینب نتوانست جلو خنده اش را بگیرد و با کلی تلاش و کنترل ، لبخندی تحویلم داد .
_ بخند مامان ! راحت بخند ! بابا تمام عمرش رو برای شادی شما تلاش کرد .
لبخندی به زینب زدم و خواستم که به جمعمان بپیوندد.
خواستم از اتاقش خارج شوم اما به سختی جای خالی برای گذاشتن کف پایم پیدا می کردم . کلافه گفتم :
_ زینب مامان نگاه ! چه وضعیه آخه ؟! جمع جور کن دختر ! امشب دایی اومده .
_ خب دایی اومده چه ربطی به اتاق من داره مهربون ! ؟
_ نکنه توقع داری تو اتاق ما بخوابه ؟! امشب شما پیش من مهمونی .
_ وای مامان نه ! من به تختم عادت دارم ! اونجا خوابم نمی بره ! چرا توی سالن براشون ….
نگذاشتم حرفش تمام شود ، گفتم :
_ چند شبه که حسام شب ادراری گرفته ، چیز تمیزی نیست که براش پهن کنم !
زینب که چاره ای ندید ، موافقت کرد . و با اکراه برای مرتب کردن اتاقش دست جنباند .
آن شب هم مانند شب های قبل به سختی گذشت . انگار عقربه ها هم دل و دماغ حرکت نداشتند . چندین بار به ساعت نگاه کردم . منتظر بودم به ده برسند و به بهانه ای خاموشی بزنم .
_ آبجی شما کی می خوابین ؟ من خیلی خستم ! فکر نکنم تو بچگیم هم انقدر بازی کرده باشم !
خوشحال شدم و گفتم :
_ هر وقت شما بخوای بخوابی .
بلند شد و گفت :
_ خب پس شب همگی بخیر .
به سمت اتاق زینب اشاره کردم .
_ بفرما داداش !
_ خب پس خودش کجا می خوابه ؟
_ میاد پیش من .
_ نه آبجی ! یه پتو بده من همینجا رو مبل می خوابم ! بذار رو تختش بخوابه !
در دل خدا خدا می کردم که زینب خودش چیزی بگوید .
اما زینب سکوت کرده بود . چرا از جزیره اش دل نمی کند ؟!!
جواد دوباره روی مبل نشست و درخواست پتو کرد .
با چشم و ابرو به زینب اشاره کردم . زینب بالاخره زبان آمد
_ اینجا که خنک نیست دایی . اتاق من خیلی خنکه ، برید اونجا بخوابید . من دوست دارم امشب پیش مامانم بخوابم .
آن شب زینب و حسام سر روی دستانم گذاشتند . هر چند خسته بودیم اما انگار تازه به حرف آماده بودیم . از خاطرات گذشته می گفتیم .
گاهی آرام می خندیدیم و گاهی بغض می کردیم .
احساس صمیمیت بیشتری با بچه ها کردم . هم خلأ روحی خودم پر می شد و هم جا پای محبتم را در دل بچه ها محکم تر می کردم .
حسام زودتر از ما بخواب رفت .
دست نوازشم از مو و گونه های زینب جدا نمی شد . غرق در احساسات بودم که یکباره زینب گفت :
.
.
.
ادامه دارد … .
#رمان_میم_مثل_مقاومت
#رمان_با_مضمون_مسائل_تربیتی
#هر_هفته_روزهای_زوج
@mahdiyarorg
.
