☀️ #رمان_دختران_آفتاب ☀️ #قسمت_صدو_چهل_و_شش حرف فهيمه حرف دل همه ما بود. ـ بچه ها آخه اين حضرت زهرايي كه ما مي شناختيم، كسي نبود كه امشب ازش حرف مي زديم. به خدا ما رو از زهراي حقيقي محروم كردن! يعني خودمان هم خودمون رو از ايشون محروم كرده بوديم. عمري سرِمون رو به چيزهاي بي خاصيت گرم كرديم وگرنه كي بهتر از حضرت زهرا!  دست ما كوتاه و خُرما بر نخيل! ما رو چه با چنين بانويي؟! چه طوري مي تونيم به آن قله رفيع نگاه كنيم؟ چه برسه به روزي كه بخوايم نزديك بشيم؟! فاطمه با لحني محكم و قاطع جواب داد:  ـ با كمك خودشون! با دست عنايت خودشون! من با استيصال و درماندگي پرسيدم: ـ اما آخه چه طوري؟ يعني بشينيم و دعا بخونيم و ازشون كمك بخوايم؟! ـ نه خير. نوع رابطه مون رو با ايشون تغيير بديم. ايشون رو مادر خودمان بدونيم  چون در عمل، ما بيشترين تأثير رو از مادرانمون گرفته ايم. بچه ها با تعجب و حيرت خيره شدند به فاطمه. فاطمه دستي به چشمانش كشيد و گفت: ـ يعني مهم ترين الگوي ما، مادرمون بوده.  فاطمه با همان آرامش قبلي اش، با همان بغضي كه به زور در گلويش نگاه داشته بود، ادامه داد: ـ ببينين دوستان! فقط اين حرف من دو نكته داره. اين حرف من مال كسانيه كه قبول داشته باشن ائمه حيّ و حاضرن و داراي اختيار تصرف در خلقت؛ داراي ولايت تكويني و داراي قواي هدايت افرادن! و دوم اين كه اين بحث من به درد كساني مي خوره كه احساس بزرگي نمي كنن. نقطه اوجي مثل حضرت زهرا رو ديدن و در برابر شيطان و نفس و بسياري از پيچيدگي هاي آن ها احساس كوچكي مي كنن   آن ها هستن كه مي تونن دستشون رو با اطمينان كامل در دستان چنين مادري قرار بدن و همه جا با او باشن. چنين بچه اي ممكنه پايش به مانعي گير كنه، ممكنه كمي شيطنت كنه، ولي تا وقتي دستش رو از دست مادرش رها نكرده هيچ وقت زمين نمي خوره؛ تصادف نمي كنه؛ گم نمي شه   يعني فقط كافيه ما مراقب باشيم اين مادر رو گم نكنيم يا رابطه مون رو با او قطع نكنيم. آن وقت خيلي از چيزها به دنبالش ميان. آن وقت عفت و حياء، اُنس با قرآن، اشتياق به يادگيري علم، مناجات با خدا و خيلي چيزهاي ديگر هم به دنبالش ميان #ادامه_دارد... نویسندگان: امیرحسین بانکی،بهزاد دانشگر و محمدرضا رضایتمند ⁦(◕ᴗ◕✿)⁩⁦_________🍃🌹 https://eitaa.com/joinchat/2809528345C119136e9a1