☀️ #رمان_دختران_آفتاب ☀️ #قسمت_صدو_چهل_و_یڪ آن وقت منِ حقير، من بي ظرفيت، تا يه ذرّه درجه علمي ام، مراتب تحصيلي ام بالا مي ره يا پايم رو به دانشگاه مي ذارم، ديگه خدا رو بنده نيستم! فكر مي كنم كه دعا كردن مال مردم عوام و ناتوانه! حالا الگوي من بايد كي باشه؟  اون زني كه چنان خودش رو درگير مسائل روزمره و موفقيت ها و پيشرفت هايش كرده كه ديگه وقت براي عبادت و راز و نياز با پروردگارش نداره؟ يا زني كه هر چه قدر مراتب معرفت و دانشش بيشتر بالا مي ره، بر درجات بندگيش هم اضافه مي شه، مؤدب تر مي شه و در مقام رضا قرار مي گيره؟  در مورد همين صفت ادب «خانم» مي شه يه روز كامل حرف زد و خسته نشد؛ تازه باز هم حرف براي گفتن باقي مي مونه. ادبشون با مردم و اطرافيان، فرزندان و شوهر، پدر، ادبشون نسبت به درگاه حق تعالي! چي مي گيم ما؟!  به خدا ما بدبختيم كه چنين الگويي رو در پيش رو داريم، ولي باز هم به دنبال الگو مي گرديم!وقتي حرف فاطمه تمام شد، من سرم پايين بود؛ با انگشترم بازي مي كردم. راحت تر بودم. وقتي هم كه خواستم حرف بزنم، ترجيح دادم در همين حالت باقي بمانم. همان طور كه انگشترم را در انگشت مي چرخاندم، گفتم:  ـ البته اين كه ما بفهميم حضرت زهرا به عنوان يه زن به چنين كمالات روحي رسيدن و به چنين صفات متعالي دست پيدا كردن، برامون جالب و عبرت انگيزه. به خصوص اين كه توجه كنيم ايشون اين صفات رو در هجده سالگي كسب كرده بودن. يعني يكي دو سال كوچك تر از ما بودن مايي كه هنوز هم در افكار بچه گانه خود به سر مي بريم و سرِ مسائل جزئي ممكنه با خانواده مون قهر كنيم يا از دنيا و همه چيز بدمون بياد و همه چيز رو سياه ببينيم. در چنين حالتي ديدن چنين نقطه اوجي براي شخص من كه تكان دهنده بود. اما چيزي كه براي من سؤال شده ، اينه كه رسيدن به چنين جايي به مسائل خانوادگي حضرت فاطمه ضربه نمي زد؟ ايشان رو از خانواده شون بازنمي داشت؟! چون كه به هر حال اين ها جنبه هاي عملي تر زندگيه و اگه قرار باشه ما از ايشون الگو بگيريم، بايد در همه جنبه ها باشه! بايد بتونيم عمل كنيم! #ادامه_دارد... نویسندگان: امیرحسین بانکی،بهزاد دانشگر و محمدرضا رضایتمند ⁦(◕ᴗ◕✿)⁩⁦_________🍃🌹 https://eitaa.com/joinchat/2809528345C119136e9a1