(مدینه) ‏(آمدن حضرت زینب س به مدینه) آن دم بریدم،من از حسین دل کامد به مقتل چون اجل شمر سیه دل،آتشم افتاده بر دل من بی برادر گشته ام بی یار و یاور گشته ام دیدم ز مرکب شد نگون چون نور عینم در بحر خون می زد شنا گویا حسینم شمر از پی قتل ضیای مشرقینم او می دوید و من می دویدم او رو به سوی مقتل و من سوی قاتل،آتشم افتاده بر دل بگذاشت چون پا شمر دون از بد فعالی بر مخزن سر خدای لایزالی در لرزه آمد عرش حی بی مثالی او می نشست و من هم نشستم او روی سینه از قضا من در مقابل،آتشم افتاده بر دل چون دید قاتل را حسین چون گل برافروخت با آن که قلبش از عطش هر لحظه می سوخت بر عاشقان سرمشق عشاقی بیاموخت بر خاک میدان،می زد چو جولان در خون خود هر لحظه همچون مرغ بسمل،آتشم افتاده بر دل چون خنجر کین در کف قاتل بدیدم آهی کشیدم پیرهن در بر دریدم گفتم دگر شد از حسین قطع امیدم او می برید و من می بریدم او از حسینم سر ولی من از حسین دل،آتشم افتاده بر دل آن عاشقی کز خون رخ خود سرخ رو کرد در شط خون یکباره او غسل و وضو کرد او گلشن اسلام را با آبرو کرد او رهسپر شد،من رهسپارش او روی نی من از عقب منزل به منزل،آتشم افتاده بر دل رأسش به نی دیدم به کوفه روی بازار همچون هلال انگشت نمای خلق بسیار بشنیدم از شمر لعین در پیش حضار ناگاه او زد،وان گه زدم من او طعنه بر رأس حسین من سر به محمل،آتشم افتاده بر دل داد از جفای کوفیان داد از غم شام چون شمر ما را برد اندر مجلس عام در سلسله یک سلسله بیمار و ایتام او می کشید و من می کشیدم او از کشیدن خسته شد من از سلاسل،آتشم افتاده بر دل چون در حق گوینده اش عارف نبودم رحمت بر او چندی از او تضمین نمودم من اقتدا کردم بر اشعارش فزودم روحش شود شاد،تا یوم میعاد او هاشمی را کرده در این رشته داخل،آتشم افتاده بر دل. زمینه:رکمان لقمه دار #هاشمی #ورود_اهل_البیت_ع_به_مدینه