ساعت‌ها‌ی آخر روز، آفتاب می‌‌نشیند روی پنجره. نور، جاده‌‌ی باریکی می‌شود. کش می‌آید روی دیوار‌. کم کم سایه‌ها از تار‌و پود‌ پرده شکل می‌گیرند. چرخ دوزیِ گل‌های‌ رویش می‌شوند ساقه‌ها و شاخه‌های پیچ خورده‌‌‌ی روییده‌ در انتهای یک جاده‌ی نورانی. آفتاب که غروب می‌کند. به همان سرعتِ ایجاد، محو می‌شوند. انگار که هیچ وقت نبودند.

مثل دنیا، مثل تعلقات رنگینی که سفت توی بغل گرفتیم. و فراموش می‌کنیم که فانی اند. و قراره یک روز محو شن...

_به قول مولا امیر مومنان:🌱 لا يَغُرَّنَّكُم ما أصبَحَ فيهِ أهلُ الغُرورِ، فَإِنَّما هُوَ ظِلٌّ مَمدودٌ إلی أجَلٍ مَعدودٍ. زنهار كه برخورداری فریب خوردگان [دنیا] شما را نفریبد؛ زیرا آن همه، در حقیقت، سایه ای است كه تا مدّتی محدود ادامه می یابد.

مامان‌ها همیشه واسطه‌یِ رفع و رجوع خرابکاری‌هایِ بچه‌هاشونن. یا اُمَّاه، یا فاطِمَهَ الزَّهْراَّء! بازهم مادری کن برایِ دختری که خودِ آلوده‌ش رو به دامنِ مهربونیت‌ دخیل زده تا یه نیم نگاه‌ خرجِ کوله بارِ سنگینِ سیاهی‌هاش کنی‌ و برایِ سفید شدنشون دعایِ اللهم بیض وجهه بخونی💔 یا اُمَّاه، یا فاطِمَهَ الزَّهْراَّء اِنّا تَوَجَّهْنا وَاسْتَشْفَعْنا وَتَوَسَّلْنا بِکِ اِلَى اللّهِ... -زهرا سادات🌱

_یادداشتی برای کتابِ "سنگ" باید اسم کتاب را بگذارم کتابی که جان کندم تا بخوانمش. از همان اول بسم الله، از همان خطِ اول که گفت: «من حسین را کشتم. بعد از تیری که به صورتش پرتاب کردم، در همه‌ی نیزه‌هایی که به پهلویش پرتاب شد، در همه‌ی شمشیر‌هایی که به فرقش فرود آمد، در همه سنگ‌هایی که به پیشانی‌اش خورد، شریک بودم». خواندن این همه سیاهی دل می‌خواست. نوشتنش بیشتر! کلمات چنگ می‌زنند به قلب آدم. شیون می‌کشند، روضه می‌خوانند و خطشان گم می‌شود در سیاهی، در صدای قهقهه‌ایی مستانه میانه‌ی لرزیدن پوست دف‌ها، در جیرینگ جیرینگ خلخال، صدای النگوهایی که تا آرنج روی هم ریخته، صدای کوفتن پتک بر سندان و بوی عرق، بوی شراب کهنه از سبوهای خانه‌ی رقاصه‌ایی در دمشق. خواندن از عاشورا سخت است. از زبان دشمن اهل بیت سخت‌تر. ساعت‌ها طول کشید تا اثر این همه سیاهی متعفن از کامم پاک شود‌. یا اَباعَبْدِاللَّهِ لَقَدْ عَظُمَتِ الرَّزِیَّةُ وَ جَلَّتْ وَ عَظُمَتِ الْمُصیبَةُ بِکَ عَلَیْنا وَ عَلی جَمیعِ اَهْل ِالاِْسْلامِ‌و َجَلَّتْ وَ عَظُمَتْ مُصیبَتُکَ فِی السَّمواتِ عَلی جَمیعِ اَهْلِ السَّمواتِ فَلَعَنَ اللَّهُ اُمَّةً اَسَّسَتْ اَساسَ الظُّلْمِ وَ الْجَوْرِ عَلَیْکُمْ اَهْلَ الْبَیْتِ...

از خلوتی راهِ سعادت نهراسید... _نهج‌البلاغه خطبه‌۲۰۱🌱

جاهلیت ریشه در درون دارد و اگر آن مشرکِ بت‌پرست که در درون آدمی است ایمان نیاورد، چه سود که بر زبان لا‌اله‌الاالله براند؟ آن‌گاه جانب عدل و باطن قبله را رها می‌کند و خانهٔ کعبه را عوض از صنمی سنگی می‌گیرد که روزی پنج بار در برابرش خم و راست شود و سالی چند روز گرداگردش طواف کند. و ای کاش تا همین‌جا بسنده می‌کرد و قلب قبله را با تیغ نمی‌درید! [ فتح خون، سید مرتضی آوینی ]