این روزها برای شما چطور میگذرد؟ برای ما که سرد و خاموش. معلوم نیست این نور ها را کجا گذاشته‌اند که هرچه میگردیم نوری نمی‌یابیم و غرق در عطش روشنایی مانده‌ایم. بی‌پروا و دلتنگ دمی نمیزنیم، البته شاید هم میزنیم ولی چون نایی نداریم کم می‌آوریم و دست به دامان سکوت علامت رضاست میشویم.
انقدر برایتان نوشتیم که جوهرمان خشک و دستمان تاول زد ولی همچنان کلمات می‌آیند و میروند تا به جایگاه والایتان در قلب‌ عرض احترام کنند.
 آری میگفتم_

انسان که عزیز شود معز حضیض میشود

_ و دل کندن سخت، اصلا دل هم که بکنیم قلم ناخودآگاه ثنای شما را مینویسد و بس. غرق خجالت شدیم و گونه‌مان گلگون گشت وقتی پا به خیالمان گزاشتید و فرای مادیات نیز ما را همراهی میکنید، این نیز برای ما غنیمت و واجب الشکر است.