این که گذشته دوباره و دوباره تکرار میشه خیلی عذابه، انگاری تا ابد باید این درد رو تکرار و تحمل کنم.

اون مرحله دوری و دوستی با اون آدمی که هنوز باهم کامل رفیق نشدین خیلی حال میده، اونجاست که اصلا به بعدش و کوفت و زهرمارش فکر نمیکنی و فقط از این هیجان وارده بهت هی کف و خون قاطی میکنی. هرچند که درنهایت همه چیز یا از دست میره و یا کمرنگ و کمرنگ‌تر میشه.

نشست کل واقعیتو تو صورتم فریاد زد منم صامت فقط نگاهش میکردم، من نمیخوام این باشه واقعا نمیخوام.

بخند و روزگارمو دوباره مثل چشم‌هات شب سیاه کن، نرو. به هرمسافری که جز من از لب تو سهم داشت، بگو جهان جدید نیست، بگو فقط گناه داشت.

"حتی اگه من خواستم، تو نزار"

نمیتونم چیزی رو درست کنم فقط میتونم انقدر تو اشتباهات گذشته زندگی کنم که آینده رو هم از دست بدم.

"اینجا برای غصه خوردن زیادی روشنه"

"باید درموردش ده دوازده ساعت بخوابم"

کاش یه نفر توی زندگیم داشتم که فی‌سبیل‌الله پاک کردن آرایشمو قبل از خواب تقبل میکرد.

آدم هایی که فکر میکنن به واسطه چیزهایی که دوست دارن یا سلیقه ای که دارن از بقیه یه سر و گردن بالاترن خود زوال عقلن.