رومخ تر از این آدمایی که وقتی داری براشون از چرت و پرت ها و ای کاش های ته مغزت حرف میزنی و به جای همراهی سیس واقع گرایانه برمیدارن و سعی دارن قانعت کنن که نه تو داری اشتباه میکنی نیست.
تنها کافیه یک میلیمتر از دایره امن خودم خارج شم و یک کار غیر معمول یا کاری که در تعامل با آدم ها هست بخوام انجام بدم تا پنیک کنم.
"پنیک نکن، پنیک نکن، پنیک نکن"
کاش یکی بهم میگفت "اشکالی نداره" ولی متاسفانه خودمم الان دلم میخواد بزنم تو دهن خودم.
صبح تا شب با کلمه های قشنگ قشنگ زشتی درونتون رو میپیشونید و قربون صدقه هم میرید و درنهایت تا رو از هم برمیگردونید میشینید به تمسخر و تیکه انداختن. بابا شما کی هستید دیگه؟ آدم میترسه ازتون.