تک‌تک کلمه ها حس خفگی میدن، انگار که توی کیبورد فقط کلید حذف کار میکنه.

حالم از اون بعد احساسی آسیب پذیرم بهم میخوره. از آدم هایی که مدام سعی میکنن از اون سمت بهم نزدیک شن بیشتر.

در واقع هیچوقت از دلم در نیوردی فقط انقدر همه‌چیز ریخت روی هم که تنها یه بند انگشت تا بریدن ازت فاصله دارم.

درواقع پیامت تنها دلیلی بود که وسط گریه کردن بتونم بخندم. درسته که نباید جدیش بگیرم ولی باور کن کش اومدن این لبخنده اصلا دست خودم نیست.

این خیلی حس امنیت و خونه میده که بتونی با یه نفر راجب کوچکترین و رندم ترین اتفاقات روزت صحبت کنی و بارها یه مسئله تکراری رو تعریف کنی و احساسات راجب مسائل رو به طور غیرسانسوری بیان کنی. اینکه میدونی درهرصورت قرار نیست هیچوقت قضاوت شی یا مورد حمله قرار بگیری واقعا 100/10000

فقط منتظرم امتحانا تموم شه که برنامه هرشب ساعت هشت جیش بوس لالا باشه.

بعضی وقت ها خیلی یهویی وسط مکالمات یکسری چرندهایی میگم که در آن واحد پشیمون میشم. آخه فاطمه میمیری حرف نزنی؟ چه ربطی داره آخه؟

بازم الهی شکر زیاد نمیبینمش وگرنه دیوانه شدنم حتمی بود بسکه قشنگ میخنده.

کاش پشت پلک هام تتو کنم "عزیزم خفه شو"

تئوری کردن احساسات برای واقعی eww هستش و دیگه جدی واسه انتقالش درمونده ام.