این روزا تیکه زندگی بهم "از فرط سر خوشی سیل برد اتاقمو" هست.

ببخشید عزیزم ولی هرچی فکر میکنم بیشتر میفهمم نمیتونم درستش کنم. من قول دادم دستت رو رها نکنم ولی حتی مطمئن نیستم که بخوای بیشتر از این دستت رو نگه دارم.

فک کنم دیگه دوسم نداره

حالا درسته منم دوسش ندارم

ولی به چه حقی دیگه داره دوسم نمیداره؟

جز دو سه کیلو سنگین تر شدن قلبمون چیکار میتونیم بکنیم آخه؟ "اللهم انّا نشکوا الیک"

اون میگه تو نباید مشتاق باشی و من همین الانشم تمام اشتیاقم رو از دست دادم. از این احساساتی که یه لحظه سر به فلک میکشه و یه لحظه گم گور میشه متنفرم. من نمیدونم چی تو سرت میگذره و حتی نمیدونم چی تو سر خودم میگذره. آروم آروم پیش رفتن یا سپردن به زمان سخت ترین کار دنیاست وقتی فقط یه ثانیه وقت لازم دارم تا گند بزنم به همه چیز.

نمیفهمم باید چیکار کنم پس گریه میکنم.

اصلا از همه آدما متنفرم جز اون دختره تو مدرسه که هر روز صبح میاد حالمو میپرسه و بعد دیگه پیداش نمیشه

آهنگی که در تنها ترین موقعیت زندگیم گوش میدم: