بالا پایینای زندگی انقدر از دستم در رفته که فقط میتونم بسپرمش به خدا یا درست میشه یا درس میشه.

انقدر شکننده شدم که واقعا مهم نیست کی هستی، اگر بیشتر از ۱۰ دقیقه کنارم بشینی هر لحظه ممکنه مثل ابر بهار تو بغلت گریه کنم. و هر روز فقط خودم رو مجبور میکنم که اشک نریزم. حداقل تا جایی که میتونم اشک نریزم و وقتی که تلاشام بی فایدست به اندازه ی تمام اون روزا گریه میکنم و این روند هر هفته تکرار میشه.

از روزهایی که کم میارم بدم میاد و از روزهایی که کم اوردم ولی میچپونمش توی مسائل دیگه بیشتر بدم میاد. حتی وقت ندارم ببینم جدی کم آوردم یا تلقین و کوفت و زهرماره.

صبح تا شب صغری کبری میچینم که این دفعه دیگه نه و شب تا صبح از دوست داشتنت قلبم مچاله میشه.

"میبوسم دونه دونه برگ های تازه جوونه زده‌ت رو"

گاهی وقتا با خودم میگم اصلا ارزش این همه رو داشت؟ یا بازم سرکاریم؟

از روزمره آدم ها خارج شدن انقدر یهویی و سریع اتفاق میفته که حتی نمیدونی باید چه کاری راجبش انجام بدی و چجوری باید درستش کرد و آیا اصلا میشه؟ فقط ناگهانی خودت رو دور تر از همه پیدا میکنی با دیواره هایی از تنهایی که قابل شکستن نیست.

متأسفم برای راهی که نمی‌رم. برای زندگی که نخواهم داشت. برای آغوش‌هایی که باز کردم. And all there's left will be A faded memory A dream you woke up from.

"در آغوشم بگیر، بی‌آنکه بخواهی اندوهم را برایت شرح دهم"