_در میانِ این همه راه ارتباطی موجود برایِ ارتباط ِبا بشریت انتخاب من چشم هاست ؛ نه مانند گوش ها فریب میخورند و نه مانند زبان فریب میسازند ؛ تنها حقیقت را فریاد میزند و پشت پرده هارا آشکار میسازند .

_دربرابر ورژنِ ساختگی خودم تویِ ذهن آدما ، شدیدا حس مسئولیت میکنم .

[نشستن با مغز ِخراب و هر لحظه تو فكر ، ك ِ تو رو لـه كنن یِ گله اهلِ كوفه ، اونا كه فِقَط میرن به دنبال حاشیه ، و خُب اصل ِهدف فِقَط فروپاشیه ، هآ ، چيه ؟ نكنه میخوای بگی فَقَط نه فِقَط؟ ببين ؛ به همين میگن حاشیه]

مطمنم الان یکی از کتابای حدادپور داره اتفاق میوفته که بعدا قراره بنویستش

_ما دراین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم ؟

_چیه این زندگی ؟ کاش ، شاید و امااگر هایِ بی‌پایان .

_هیاهویِ شهر ، سکوت ِخانه ها ، دردی‌بی‌درمان ، غم ِفراق ، بغضی خصمانه در انتهایِ گلو این روزها شرحِ‌حالِ ماست .

_آنگاه که مغز ها در پیِ فرار از حقیقت‌اند و هرچه [میخواهند] باور میکنند ، روح ها زخم و خورده فلج‌اند ، هرکس از درد خودش میگوید ؛ به راستی که کدامین حق است ؟ کدامین حق‌دار ؟ دربین حرف ها و حرف ها کدام انسانی‌ست و کدام انسان‌کُش ؟ هرج‌ُمرج در ذهن ها سربه‌فلک کشیده و آرامش روح و روانِ مان مختل شده ، هردو دم از حق میزنند اما دُچار کوریِ‌مغزند ؛ شاید فقط باید بیخیال شد کف خیابان بنشست و زار زد ، از ته دل ، همه باهم ، بدونِ فاکتور ِ تفاوت عقیده ها هرکس از هرچه دلش خونست بگرید و بگرید وبگرید تا این همه خشم و بغض [دل] خالی شود آنوقت حرف از [منطق] بزنیم . _احساسیِ‌منطق‌گرا

_در انزوای کوچه یکی ساز میزند ؛ با من خیال کن که به آغاز رفته ای .

ولی این آدمایی که عین بازجو باهات رفتار می‌کنن چقد سختن. یعنی فکرکن یک کلمه بهش می‌گی دیشب مهمونی بودم وقت نکردم بیام. سریع می‌پرسه: تو که گفتی درس داری! میگی آره دیگه واجب بود و توی رودربایستی بودم، میگه چی پوشیدی؟ تو که گفته بودی لباس نداری! میگی گه تنم کردم رفتم، بیخیال میشی؟ میگه تو که گفتی اون لباست رو دادی به رفیقت، چطور پوشیدیش؟ بابا ولم کن تورو حضرت عباس..