⭕ خوب آبرو داری کردید 🔸خداقوت،خداقوت به حوزه های علمیه، جامعه روحانیت مبارز،جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، دادستانی کل کشور و برادر #قالیباف و.. عملکرد چند روز اخیرتان حقیقتا جای خداقوت گویی داشت. در این یکی دو روز زمین و زمان را بهم دوختید که وامصیبتا و واسلاما و وامحمدا که به کیان حوزه های علمیه و نهاد مرجعیت و... توهین و هتک حرمت صورت گرفته. توهین؟ هتک حرمت؟ عجب! چهار بند انتقاد مبنایی واصولی و مودبانه به یک صحبت غیر واقع بینانه شد توهین؟ احتمالا توهین ندیده اید و نشنیده اید و یا خودتان را به نشنیدن زده اید که نام این متن ساده را توهین میگذارید. میخواهید آدرس بدهم تا با توهین آشنا بشوید؟ 🔸هنوز چند ماهی از توهین ها و لجن پراکنی های مردک بی حیا و بی ادب وابسته به برخی حضرات نمی گذره. زشت ترین و رکیک ترین فحاشی ها به یک عالم انقلابی شد و صدایی از هیچ کدامتان شنیده نشد. آقای #منتظری چند هزار نفر درخواست محاکمه اون هتاک را مطالبه‌ کردند؟ آقای #حسینی_بوشهری ریاست جامعه مدرسین، اون همه توهین ارزش یک پیام دادن خشک و خالی را هم نداشت؟ آقای #سعیدی امام جمعه قم، نمی گوییم مثل دیروز در خطبه ها بلکه در حد یک صحبت کوتاه شفاهی، بی ادبی به ساحت عقبه تئوریک نظام ارزش دفاع کردن نداشت؟! حضرات جامعه روحانیت مبارز که یقه دریده اید،آن ابتذال گویی ها ارزش یک بیانیه صادر کردن نداشت؟! آقای قالیباف امروز نگران نهاد حوزه و مرجعیت شده اید؟! در آن هنگام که پادوی رسانه ای شما یعنی #حسین_قدیانی دست به بیان شنیع ترین کلمات می زد چرا احساس تکلیف نکردید توئیت بزنید؟! چون آنجا حسین قدیانی بود و توهین به مصباح عزیز شده بود و امروز پای #مهدی_جمشیدی و جریان خاص حوزوی در میان است؟! 🔸اصلا مصباح عزیز هیچ، موقعی که به علامه #حسن_زاده_آملی شدید ترین اهانت ها توسط جریان غیر انقلابی حوزه و مخالفین فلسفه و عرفان صورت می گرفت کجا بودید؟! بازم مصلحت نبود؟! آری،وقتی نامت قدیانی باشد و اسمت گره بخورد به #صفار_هرندی و شهدا و اصولگرایان و.. نباید هم کسی کاری به کارت داشته باشد.اما وای به روزی که مثل برادر عزیرمان دکتر جمشیدی،هویتت متصل باشد به مصباح انقلاب که تازه اول فحش خوردن و انگ زدن و برچسب زدن است. 🔸تازه داریم از مصباحی سخن میگوییم که سالها در اوج دوران اصلاحات وسط میدان و در خط اول مبارزه با جریان اصلاحات در حال دفاع کردن از کیان اسلام و مرجعیت و حوزه های علمیه بود. امروز همان کسانی که روزی هم پیاله امثال #آغاجریها(کسی که گفت بود تقلید کردن کار میمون است) بودند نگران مرجعیت شده اند. 🔸همان کسانی که دیروز استاد مصباح در نبرد ایدئولوژیک یک تنه مقابلشان صف آرایی کرد،امروز همانان مزورانه ندای حمایت از مراجع سر داده و شاگردان علامه مصباح را به جرم دفاع از مبانی انقلاب اسلامی و بیان تجربه تلخ هشت ساله دولت روحانی و سیاست خارجی اش به تندوری متهم می کنند. خلاصه که بازم خداقوت. خوب آبرو داری کردید. #علی_ریاحی_پور #استاد_مصباح @marghoomat

⭕سیاست‌مدار شوق‌انگیز: جذبه‌های اجتماعیِ جلیلی [یکم]. «سیاستِ اندیشیده». او به‌ناگهان تصمیم نگرفته که به صحنه بیاید، بلکه یک دهه است که خود را برای چنین موقعیّتی، آماده کرده است؛ به‌طوری‌که در طول این سال‌ها، توانسته یک برنامۀ «محاسبه‌شده» و «عالمانه» بنویسید و با مواجهات و تقابلات، آن را «پخته‌تر» و «وزین‌تر» سازد. بنابراین، وعده‌هایش خام و سطحی و عجولانه نیستند و مصرف انتخاباتی ندارند. کسانی به‌جای «برنامه‌های پخته»، «وعده‌های خام» می‌دهند تا هیجان و احساس برانگیزند و برای خویش، رأی‌سازی کنند؛ اما او دربارۀ تک‌تک جمله‌هایش، فکر کرده و در طول زمان به این نتایج دست یافته است. او اهل قمار سیاسی نیست و نمی‌خواهد بخت خویش را بیازماید، بلکه در ذهن خویش، راهی که باید رفت را بارها رفته و امکان‌ها و امتناع‌ها را شناخته و در برنامۀ خود دیده است. [دوّم]. «سیاستِ تجربه‌شده». او در عالَم نظر، محدود نمانده، بلکه برنامه‌هایش را به فضای «اجرا» و «تحقّق»، ارائه کرده و واکنش‌ها و پیامدها را شناخته است. او نه یک‌باره، بلکه تکه‌تکه‌های برنامه‌هایش را در قالب‌های موردی و بخشی، عرضه کرده و برنامه را به «محک تجربه» و «پهنۀ میدان» رسانده است. ازاین‌رو، او از آرزوهای بیگانه با «واقعیّت» و «عینیّت» سخن نمی‌گوید. کارنامۀ او، همین «تکه‌های آزموده» و «قطعه‌های تجربه‌شده» است که کامیاب نیز بوده‌اند. او پیش از میدان واقعی، در میدانی کوچک‌تر به حرکت درآمده است. [سوّم]. «سیاستِ مردم‌سالارانه». او از فرصت‌ها و امکان‌هایی سخن می‌گوید که یکی از مهم‌ترین‌شان، «مردم» هستند. وی به نظریۀ «مردم‌سالاری دینی»، باور دارد و می‌خواهد مردم‌سالاری پساانتخاباتی را تحقق ببخشد. او نمی‌خواهد به‌تنهایی از موانع عبور کند، بلکه چنین امری را میسّر نمی‌شمارد. می‌خواهد خودِ جامعه را به حرکت وادارد و دولت را به «زمینه‌ساز تجلّیِ ارادۀ جمعی» تبدیل کند. سیاست او، «اجتماعی» و «از پایین» است، نه آمرانه و برآمده از محافل بسته. اینکه او زیست مردمی دارد و آمیخته و پیوستۀ با مردم است، نشانگر همین حقیقت است که می‌خواهد مردم‌سالاری دینی را بسط بدهد و جامعه را فعّال نماید. [چهارم]. «سیاستِ اخلاقی». آنچه که در نگاه نخست به وی، حس مخاطب را برمی‌انگیزد، «صداقت» و «راستی» و «بی‌پیرایگی» وی است. او دروغ نمی‌گوید و با خدعه و فریب، کار خویش را پیش نمی‌برد. همان می‌نماید و می‌گوید که هست. سیاست را برای اخلاق می‌خواهد و نه اخلاق را برای سیاست. در سیاست‌ورزی او، حاجت به نیّت‌خوانی و مشاهدۀ پشت‌صحنه نیست؛ چون او چندلایه نیست و نمی‌خواهد در برابر مردم، گندم‌نمایی و جوفروشی کند. [پنجم]. «سیاستِ انقلابی». او به نظریۀ «نظام انقلابی»، باور دارد و از «انقلاب»، به «نظام» یا «اصلاح» عبور نکرده و دچار تقلیل‌گرایی و استحاله و ارتجاع نشده است. می‌خواهد حاکمیّت و جامعه را به سرچشمه‌های اصیل انقلابی بازگرداند و غبارهای غفلت از صورت نخستینِ انقلاب و آرمان‌های دهۀ شصت بزداید. سیاست انقلابی در طول دهه‌های گذشته، دستخوش دست‌اندازی‌های عامدانه شده و اینک باید به اصالت‌ها بازگشت. دیگران می‌هراسند که از انقلابی‌گری سخن بگویند، چون این امر، مستلزم رعایت قواعد و آدابی است که در اینان، هیچ نشانی از آنها نیست. [ششم]. «سیاستِ جهشی». کار تحوّل، محتاج تغییرسازی‌های بنیادی و جدّی و بزرگ است؛ وگرنه همچنان باید در چالش‌ها بمانیم و شاهد بازتولید ناخواستۀ آنها باشیم. در گام دوّم، باید گام بلند برداشت و به‌جای تحرّکات عادی و جاری و اداری، در پی «جهش تاریخی» بود. می‌توان تاریخ را فشرده کرد و در کوتاه‌مدّت، فتوحات فراوان داشت. قافله نمی‌ایستد و اگر ما بخواهیم با شتاب معمولی حرکت کنیم، همواره باید دنباله‌رو بمانیم. شتاب‌زدگی خطاست، اما تعلل و کُندی نیز نارواست. [هفتم]. «سیاستِ چندسویه». او اولویت دارد و نمی‌خواهد همه‌چیز را در دستورکار خویش قرار بدهد و ناگهان، معجزه کند و بهشت بسازد، اما نمی‌خواهد «تک‌بُعدی» باشد و اقتصاد را بر فرهنگ یا سیاست را بر اقتصاد ترجیح بدهد و «پیشرفت نامتوازن» بیافریند، بلکه می‌خواهد جنبه‌ها و لایه‌های مختلف را در نظر بگیرد و حسّاسیّت‌هایش را در میان عرصه‌های اصلی زندگی، توزیع کند. [هشتم]. «سیاستِ تمدّن‌اندیش». او به اینجا و اکنون می‌اندیشد اما نمی‌خواهد از نگاه تمدّنی غافل باشد و در سطح دولت-ملّت، متوقف بماند. او می‌داند که در ایران، امکان و مجال تبدیل‌شدن به «قدرت برتر» وجود دارد و باید کوشید چنین بضاعتی را به فعلیّت رسانید. نگاه‌های محدود و اقلّی، افق‌های تنگی دارند و نمی‌توانند چشم‌انداز «جهانی» و «تمدّنی» تعریف کنند. ازاین‌رو، جامعه در خودش و در حصار مرزهای ملّی‌اش، ساکن و بی‌حرکت می‌ماند و بیرونی و فرامّلی و جهانی نمی‌شود. #مهدی_جمشیدی @marghoomat