#یه_لقمه_ازکتاب 👆👆 تربیت یک ساز و کار (سیستم) است.ساز و کار،اجزای به هم پیوسته و هماهنگی است که در یک ارتباط تعریف شده ،نتیجه مشخصی را ایجاد می کند.اختلال در قسمتی از ساز و کار، موجب اختلال در رسیدن به هدفی می شود که برای آن ساز و کار، تعریف شده است. برای این که ساز و کار بودن تربیت،به خوبی تبین شود، مثالی از تربیت فرزند می زنیم.قهر کردن،یکی از مواردی است که در مکتب اسلام، ابزاری تنبیهی برای تربیت فرزند ،معرفی شده است ؛اما چنین تنبیهی  ،در صورتی کارآیی دارد که پدر و مادر ، در مسیر تربیتی خود، به قدری به فرزند محبت کرده باشند که قهر انها برای فرزند، قابل تحمل نباشد. اگر این ارتباط عاطفی میان پدر و مادر با فرزند برقرار شده باشد،قهر برای او،بسیار آزاردهنده خواهد بود.شاید از همین روست که در روایت آمده است که قهر با فرزند،نباید طولانی باشد.حکمت این دستور،می تواند این باشد که در ساز و کار تربیتی اسلام، به پدر و مادر توصیه نمیشود که با فرزند، ارتباط شدیدی عاطفی برقرار کنند.نتیجه این ارتباط عاطفی،تعلق روحی  میان پدر و مادر با فرزند می شود.به صورت طبیعی،وقتی پدر و مادری که فرزند به آنها تعلق غاطفی دارد،با او قهر میکنند،از نظر روحی، فشار سنگینی بر فرزند وارد می شود. پس نباید قهر طولانی شود تا این فشار، موجب وارد شدن آسیب روحی به فرزند نشود.