#رادیو_هدایت #صداقت #خوشبختی زمانی سراغمون میادکه تصمیم بگیریم باوالاترین #ارزشها و #باورها هماهنگ باشیم. با ما همراه باشید: #هدایت_تحصیلی_طلاب #مسیر_طلبه 📻📻 Masirtalabe.ir @hedayattahsilitollab

🛑ارزیابی رضایت طلاب از عملکرد حوزه #قسمت_دوم #پذیرش_آگاهانه، نخستین گام رضایت‌بخش در مسیر طلبگی. بی‌تردید نخستین گام در مسیر رضایت‌مندی طلاب از تحصیل در حوزه‌های علمیه، از لحظه پذیرش آغاز می‌شود. اینجاست که باید با دقت و مسئولیت‌پذیری، مولفه‌ها و شاخص‌هایی را در نظر گرفت که اطمینان حاصل شود، فردی که وارد این مسیر می‌شود، پس از طی مدارج علمی و معنوی، از تصمیم خود رضایت داشته و احساس موفقیت و #مفید_بودن دارد. بی‌توجهی به این مرحله حساس، نه‌تنها باعث ایجاد نارضایتی در طلبه می‌شود، بلکه در ادامه ممکن است به #حوزه_گریزی و حتی #حوزه_ستیزی منتهی گردد؛ موضوعی که آسیب‌های آن تنها متوجه خود طلبه نیست، بلکه خانواده، بدنه حوزه و در نهایت جامعه دینی را نیز در معرض آسیب قرار می‌دهد. #صداقت؛ شرط اول پذیرش پذیرش طلبه، امری نیست که صرفاً با بررسی مدارک یا مصاحبه‌های صوری انجام شود. اساس و سنگ بنای این فرآیند باید صداقت باشد؛ صداقت از سوی مدیران پذیرش، از سوی مشاوران و از سوی کسانی که تصویر حوزه را به داوطلب ارائه می‌نمایند. مسلماً داوطلب مستحق اطلاعات صحیح، کامل و واقع‌بینانه است. اینکه حوزه چیست، چه توقعاتی از طلبه وجود دارد، زندگی طلبگی با چه چالش‌ها و مسئولیت‌هایی همراه است، و آینده علمی و شغلی یک طلبه چگونه رقم می‌خورد. اگر داوطلبی با انگیزه‌هایی ناپخته یا تصورات غیرواقعی وارد حوزه شود، طبیعی است که پس از مدتی با بحران هویت، دلسردی، یا حتی مقابله با نهاد حوزه روبه‌رو شود. این اتفاق نه‌تنها برای خود او، بلکه برای دیگران نیز به زنجیره‌ای از آسیب‌ها منجر می‌شود. به عنوان نمونه، طلبه‌ای که با وعده‌های مادی یا موقعیت‌های اجتماعی و سیاسی به حوزه وارد می‌شود، اما در عمل با دشواری‌های معیشتی، محدودیت‌های شغلی یا فشارهای روحی مواجه می‌گردد، ممکن است پس از مدتی نگاهش به کل نهاد دین و روحانیت منفی شود. شعارهای زیبا، عملکردهای ناتمام، در سال‌های اخیر، بارها شاهد استفاده از شعارهایی نظیر «جذب نخبگانی» یا «افزایش کیفیت نیروی انسانی» بوده‌ایم. اما در عمل، سیاست‌گذاری‌ها عمدتاً معطوف به #کمیت بوده است، آن هم با وعده‌هایی که بسیاری از آن‌ها نه‌تنها عملی نشده‌اند، بلکه نوعی تدلیس به شمار می‌روند. اصرار بر افزایش تعداد پذیرش بدون توجه به واقعیت‌های حوزه و بدون ارزیابی عمیق، مصداق روشنی از «بر سرِ شاخ نشستن و بُن بریدن» است. بی شک ادامه این رویه، آینده حوزه را با چالش‌های جدی مواجه خواهد کرد. نگاه جامع؛ راه نجات پذیرش در حوزه علمیه، با پذیرش در هیچ نهاد علمی دیگری قابل مقایسه نیست. اینجا با موضوع دین مواجهیم؛ عرصه‌ای که کم‌ترین خطا در آن، ممکن است بزرگ‌ترین آسیب‌ها را برای جامعه به بار آورد. از همین رو، لازم است در فرآیند جذب، مجموعه‌ای از عوامل به دقت بررسی شود؛ از جمله: 👈 ویژگی‌های فردی: میزان علاقه‌مندی حقیقی به علوم دینی، توانایی علمی و روحی، میزان خودآگاهی و انگیزه معنوی. 👈 وضعیت خانوادگی: حمایت یا مخالفت خانواده، سطح تحصیلات و باورهای دینی والدین، شرایط اقتصادی و فرهنگی خانه. 👈 فضای اجتماعی و فرهنگی: دیدگاه جامعه نسبت به حوزه، میزان پذیرش اجتماعی از طلاب، نوع مواجهه مردم با روحانیت. 👈 وضعیت بازار کار: چشم‌انداز شغلی یک طلبه در آینده، چه در بدنه حوزه و چه در سایر نهادهای اجتماعی. 👈 عوامل روان‌شناختی: میزان تاب‌آوری، توانایی مدیریت فشار، تحمل ابهام و توان تطبیق با محیط. بی‌توجهی به این مؤلفه‌ها، یعنی بستن چشم بر واقعیت‌ها و سپردن سرنوشت حوزه به احتمالات. مسیر نجات؛ از مصلحت‌اندیشی به حق‌اندیشی اگر مسئولان حوزه، سیاست‌گذاران مرکز و مدیران پذیرش واقعاً دغدغه حل مسائل را دارند، باید مصلحت‌اندیشی‌های ظاهری را کنار بگذارند و با شهامت، به سمت حق‌اندیشی حرکت کنند. افزایش بی مبنای آمار و ارقام نباید مبنای تصمیم‌گیری قرار گیرد. معیار باید واقعیت و مصالح حقیقی طلبه و حوزه باشد. نمی‌توان زندگی و آینده طلاب را فدای گزارش‌های صوری یا رضایت نهادهای بالا کرد. نباید در مسیر پر مسئولیت دین، افراد را با وعده‌های توخالی جذب کرد و سپس آن‌ها را تنها گذاشت تا در میانه راه سرگردان شوند. پس اگر واقعاً مردان عمل و حق هستیم، این گوی و این میدان.بسم الله. با صداقت، شفافیت، آینده‌نگری و مسئولیت‌پذیری، می‌توان حوزه‌ای ساخت که طلابش با دل آرام و چشم باز وارد شوند، در مسیر رشد کنند، و در پایان از بودنشان در این مسیر، احساس افتخار و برکت داشته باشند. https://eitaa.com/joinchat/36700162C84fd213a8e