. ایشون دونالد کنوث/نوث هست. مغز علم رایانه و استاد دانشگاه استنفورد. اگه دانشجو و همکاراش بخوان راه ارتباطی‌ای باهاش داشته باشن نمی‌تونن به واتساپ و تلگرامش پیام بدن یا دم‌به‌دقیقه بهش زنگ بزنن، باید برن وب‌سایتش رو ببینن تا ایمیل‌ش رو پیدا کنن. اما وقتی می‌رن به جاش این یادداشت رو می‌بینن: 👇🏻

. یادداشتش رو با دقت بخونید .

. نفر بعدی نیل استیونسونه. نویسندهٔ آمریکایی داستانهای علمی. ایشونم این جملات رو توی وب‌سایتش چِسبونده :) 👇🏻 .

. خوب بخون. ببین چی نوشته. نگفته ببخشید که مدام در دسترستون نیستم. ببخشید که دیر جواب دادم. می‌گه «وقت» و «توجه» من رو ازم نگیرید! چرا؟ مگه چی می‌شه؟ .

. این می‌شه. اگه مدام بچرخه توی این اپ و اون اپ، زمانش خرد می‌شه، حواسش پرت می‌شه، دوپامین زیادی دریافت می‌کنه، معتاد شبکه‌های مجازی می‌شه، توجهش از هدفش گرفته می‌شه و دست آخر به‌جای نوشتن کتابهاش، می‌شه پرسه‌زن مجازی. .

. استیونسون، نوث و باقی آدم‌های موفق، زمانی موفقیت رو به‌دست آوردن که متوجه دو تا نکتهٔ اساسی شدن: #وقت و #توجه .

. ماها روزی هشت ساعت می‌خوابیم. شونزده ساعت باقی می‌مونه. قطعا هشت ساعتش رو هم باید کار کنیم. یکی مادره، یکی خانه‌داره، یکی بیرون از خونه شاغله، بعضی‌ها هم حتی دوشغله‌اند. این هشت ساعت خرج همین‌ کارها می‌شه. حتی بیشتر. پس خوشبینانه و با اغماض می‌مونه هشت ساعت دیگه. اگه جمعش بزنی، شما فقط یک‌سوم هر سال و یک‌سوم عمرت رو وقت داری که برای اهدافت تلاش کنی. که از این یک‌سوم، داری برای غذا‌خوردن، معاشرت، سرگرمی، استحمام و... استفاده می‌کنی. پس هشت ساعت خالص نداری. حالا با این وضع فکر کن روزی سه‌ساعت رو پرسه‌زنی مجازی کنی. جمعا می‌شه چندسال؟ می‌شه ١٢ سال! به همین راحتی. حواست هست که داری وقتت رو چطور خرج می‌کنی؟ تو اگه ٩٠ سال عمر کنی، فقط ٣٠ سالش رو وقت داری که کار کنی و به اهدافت برسی. تو این ٣٠ سال رو مثل استیونسون و نوث خرج می‌کنی یا مثل آدمهای بی‌هدف؟ @masture

. پس قبل اینکه بشینی بولت ژورنال بنویسی، اهداف پشت هم ردیف کنی، کتابهای آموزش برنامه‌ریزی بخونی، باید با گوشت و پوست و خونت درک کنی که زیاد وقت نداری رفیق! تازه بابت همین هم اون دنیا باید جواب بدیم که لحظه لحظه‌ش رو خرج چه کاری کردیم. که وقتمون صرف اهداف متعالی شده یا اسکرول صفحات مجازی؟ .

. خب! بیاین یه بازخوردی بهم بدید ببینم چطور بوده تا اینجا. و اینکه اگه سوالی چیزی هست هم درخدمتم. باقی بحث هم ان‌شاء‌الله بمونه برای روزهای بعد. راستی یادتون نره دعام کنید. 🌱 @fatememoradiam

سلام. اول که خیلی ممنونم بخاطر این‌همه پیام دلگرم‌کننده‌تون. دوم هم بخاطر دعاهاتون. من #دوپامین امروز رو گرفتم. :) به فکرم رسید که یه لینک ناشناس بذارم برای کسانی‌که معذوریت دارن و نمی‌تونن با آیدی خودشون بهم پیام بدن یا نقدی دارن که ترجیح می‌دن ناشناس بگن و شناخته نشن. 📩 پس این #لینک #ناشناس خدمت شما، هرچه می‌خواهد دل تنگت بگو: https://gkite.ir/es/10095556 @masture

. از بین پیام‌ها دوتا سوال بود که گفتم جوابش رو اینجا هم بذارم، شاید به کار شما هم بیاد: ١. مرادی! ما از کجا بدونیم که #پرسه‌زنی #مجازی داریم یا نه؟ من نویسنده‌م، هنرمندم، پژوهشگرم. ناچارم در طول روز توی گوگل و فضای مجازی بچرخم و حول کارم داده ببینم و بخونم و جمع بکنم. این هم می‌شه پرسه‌زنی؟ جواب اینه که نه! پرسه‌زنی يعنی اینکه شما توی فضای مجازی «بی‌هدف» بچرخی. هرچی به پستت خورد رو ببینی، مدت زمانی که باید حضور داشته باشی سقف نداشته باشه. پست، استوری و متن‌های کسانی‌ رو ببینی و بخونی که وقت زیادی ازت می‌گیره ولی حتی اندازهٔ یه هِلِ پوک به کار حرفه و هدفت نمیاد. این می‌شه پرسه‌زنی. و همین کارو خراب می‌کنه. چطوری؟ اول وقت و توجهتون رو می‌گیره، مغزتون رو از اطلاعات غیرضروری پر می‌کنه و اراده‌تون رو برای باقی روز کم می‌کنه. دوم هم همون قضیهٔ ترشح غیرعادی دوپامین اتفاق می‌افته و نسبت به اینترنت و فضای مجازی (ایتا، توییتر، تلگرام، واتساپ، اینستاگرام و...) وابستگی ایجاد می‌کنه. ٢. مرادی! اینها رو که خوندم #عذاب #وجدان گرفتم. من کلی عمر هدر دادم، پس با این وجود دیگه وقتی نمونده. بی‌خود چرا برنامه بریزم؟ جواب اینه که اینها رو می‌نویسم تا اول درد رو ببینیم و بعد هم درمان رو سفت بچسبیم. اگه تو متوجه نشی که وقت کمی داری، باقی عمرت رو جدی نمی‌گیری. وقتی علت چک کردن‌های مکرر گوشی‌ت رو نفهمی اون هم درحالی‌که باید کار و وظیفهٔ اصلی‌ت رو انجام بدی، خب قدمی برای کنترل فضای مجازی و عوامل حواس‌پرتی‌ت بر‌نمی‌داری. عذاب وجدان نگیر! درد رو بشناس و بدو دنبال مرهمش. ماهی رو هروقت از آب بگیری تازه‌ست. 🐳 @masture