🌹 معصومیت اختیاری 🖊 #نویسنده_و_مشاور: #علی‌اکبر_مظاهری 🔹 از زبان مشاور 🔸 مشاورهٔ اخلاقی - عرفانی پس از آن که مطالب «شب قدر» را در شب‌های قدر نوشتیم و منتشر کردیم، کسانی، به‌ویژه جوانانی، پرسیده‌اند: در شب‌های قدر، احوال خوشی یافتیم. جان‌مان را پاکیزه کردیم. آلودگی‌های روح‌مان را پاک کردیم. حالت معصومیتی برای‌مان حاصل شد. آیا این حالت، دوام‌ دارد؟ می‌توانیم در زمان‌های آینده نیز این نظافت روح را نگه داریم؟ 🔻 پاسخ ما بلی؛ نه تنها نگهداری و ماندگاری این حالت خجسته، ممکن است، بلکه نگه‌داشتن این گوهر بی‌بدیل، واجب است. مژده‌تان می‌دهیم که «معصومیت»، دست‌یافتنی است، برای همگان. ⭕️ دوگونه معصومیت معصومیت، برای ما آدمیان، دوگونه است: ۱. معصومیت ویژه این معصومیت، همان است که از جانب خداوند، به کسانی خاص داده می‌شود؛ مانند معصومیت پیامبران، امامان، اولیای ویژه خدا. این معصومیت، آن معصومان را هم از گناه بازمی‌دارد، هم از خطا. ایشان هرگز گناه نمی‌کنند و هیچ‌گاه خطا نمی‌کنند. دست هدایت خدا، همواره با ایشان است. ایشان، علاوه بر این‌که در هیچ‌زمان و هیچ‌مکان و هیچ‌کار، قصد گناه اختیاری نمی‌کنند، خطای بی‌اختیار هم نمی‌کنند. عصمت ایشان، از ناحیهٔ خداوند سبحان، تضمین شده است. این دردانه‌های آفرینش، در دامان لطف خداوند نشسته‌اند و پاکٍ پاکٍ پاک‌اند. غبار معصیت و نیز اشتباه، هرگز بر روان ایشان راه ندارد. ۲. معصومیت اختیاری در میان ما آدمیان، کسانی هستند که با عنایت خداوند و با کوشش خود، که آن نیز به لطف خداوند است، به مکانت عصمت می‌رسند، اما عصمت از معصیت، نه مصونیت از خطا. اینان گناه عمدی نمی‌کنند. چشم در چشم خدا، نافرمانی خدا را نمی‌کنند، اما ممکن است اشتباه کند. نه این‌که حتما اشتباه می‌کنند، بلکه شاید اشتباه کنند. ما؛ یعنی غیر معصومان ویژه، می‌توانیم معصومان اختیاری باشیم؛ گناه عمدی نکنیم، اما شاید خطا کنیم. خطاهای‌مان گناه نیست. بر خطاهای‌مان مجازات نمی‌شویم. آنچه کیفر دارد، گناه است، نه خطا. بیفزاییم که: اینان؛ یعنی معصومان اختیاری، کمتر خطا می‌کنند. پاکی جانشان، عقل‌شان را یاری می‌کند. نور روح‌شان، مسیر اندیشه‌شان را نورافشانی می‌کند تا خطا نکنند، یا کمتر اشتباه کنند. 🌸 مژده ای دل! به شما پاکیزگان «قدر»، مژده می‌دهیم که جان‌مایه‌های شب‌های قدرتان را می‌توان، بلکه می‌شاید و بلکه می‌باید تا همیشهٔ روزگاران نگه داشت؛ با عبادت‌پیشگی، تقواورزی، شرم‌داری. ما «قدریان»، دامان پرمهر خداوند مهرورز را رها نمی‌کنیم، تا آن‌هنگام که این جهان را به‌سعادت بگذرانیم و در سایبان لطف خداوند، در جهان آخرت، بیارامیم؛ آرامیدنی جاودانه. وه که چه خوش است معصومیت این‌جهانی و سعادت آن‌جهانی! به امید خدا. طفیل هستی عشق‌اند آدمی و پری ارادتی بنما تا سعادتی ببری ۱ ای خدا این وصل را هجران مکن سرخوشان عشق را نالان مکن! ۲ ۲۷ فروردین ۱۴۰۲ ۱. حافظ، غزلیات ۲. مولانا، دیوان شمس، غزلیات ما را در رسانه‌هایمان دنبال کنید 👇 🌐 http://zil.ink/mazaheriesfahani?v=1

🌹 معصومیت ماندگار 🖌 #نویسنده_و_مشاور: #علی‌اکبر_مظاهری 🔹 از زبان مشاور 🔸 مشاورهٔ اخلاقی - عرفانی پس از نوشتن و انتشار «امشب قدر، چه کنیم؟» و سپس «معصومیت اختیاری»، جوانی دارای حال و خواهان کمال، گفته و پرسیده است: احوال شب‌های قدر را نگه داشته‌ام. دلم زلال است. دارم پله‌های کمال را بالا می‌روم. گویا به بام رسیده‌ام. نمی‌خواهم از این بام بلند، پایین آیم. از اینجا عرش خدا را می‌بینم. بهترین تجربهٔ عمرم است. اما گاهی می‌ترسم نکند پایین افتم. چه کنم؟ درسم و کارم به‌گونه‌ای است که آمیختهٔ با جامعه‌ام. و این ترسم را بیشتر می‌کند. دستم را می‌گیرید که پایین نیفتم؟ 🔻 پاسخ ما مرحبای‌تان می‌گوییم. خوشا حالتان! همان‌جا بمانید. پایین را نگاه نکنید که هراس بگیرید. بدون تکرار این تعارف کلیشه‌ای که: «ما خودمان می‌خواهیم دیگران دستمان را بگیرند...»، می‌گوییم: بله؛ دست‌تان را می‌گیریم. بلکه هردوی‌مان دستان هم را می‌گیریم تا نیفتیم. بلکه بالاتر؛ هر دو، بال در بال هم می‌افکنیم تا از بام، اوج بگیریم و بر کنگرهٔ عرش بنشینیم. ما را از کنگرهٔ عرش ندا می‌دهند. تو را ز کنگرهٔ عرش می‌دهند نفیر! ۱ ما مرغان باغ ملکوتیم: مرغ باغ ملکوتم نیَم از عالم خاک ۲ اکنون چنین کنید: ۱. همان‌سان که خدا شما را می‌بیند، شما نیز او را ببینید: «أَلَمْ يَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ يَرَىٰ»؛ ۳ مگر آدمی نمی‌داند که خدا او را می‌بیند؟ و به فرمودهٔ امیر پارسایان، امام علی عزیزمان: «اعْلَمُوا اَنَّكُمْ بِعَيْنِ اللّهِ»؛ ۴ بدانید که شمایان در چشم خدایید! از امیرجان‌مان - علیه‌السلام - پرسیدند: آیا خدایت را میبینی؟ فرمود: «مَا كُنْتُ أَعْبُدُ رَبّاً لَمْ أَرَهُ»؛ ۵ خدایی را که نبینم، نمی‌پرستم! (من نه آنم که بر آستان خدای نادیده، سر بسایم!) صحنه زیبا شد؟ بله‌؟ خوب، چگونه ممکن است که آدم، چشم در چشم خدا داشته باشد و دست در دست او و جان در جان او، و از بام پرتاب شود؟ محال است. ۲. ترس، خوب است، اما امید، بهتر است. همان‌اندازه که از افتادن می‌ترسید، به پرواز، امید ببندید، بلکه بیشتر. مهربانی خدا بی‌نهایت است، اما قهرش محدود است. «نامحدود»، بر «محدود»، غالب است. به لطف خدای لطیف امید ببندید. فعلا همین مقدار بس است. بعد باز صحبت می‌کنیم. دستان‌مان در دستان هم است و بال‌های‌مان در بال‌های هم. تا بی‌نهایت‌ها می‌رویم. به امید خدا. ۳۱ فروردین ۱۴۰۲ ۱. حافظ، غزلیات ۲. مولوی، غزلیات شمس ۳. سورهٔ علق، آیهٔ ۱۴ ۴. نهج‌البلاغه، خطبه ۶۵ ۵. الکافی، جلد ۱ ما را در رسانه‌هایمان دنبال کنید 👇 🌐 http://zil.ink/mazaheriesfahani?v=1

🔹 برای معرفی حضرت زهرا (س) چه کرده‌ایم؟ 🖌 #نویسنده_و_مشاور: #علی‌اکبر_مظاهری ✅ منتشرشده در ماهنامهٔ خیمه؛ شمارهٔ ۱۶۱ ✔️ فایل پی دی اف، آذر ۱۴۰۲ ۱۳ آذر ۱۴۰۲ ما را در رسانه‌هایمان دنبال کنید 👇 🌐 http://zil.ink/mazaheriesfahani?v=1 🌐 http://zil.ink/Mazaheriesfahani_ir

💎 «آن‌»های عارفان 🖋 #نویسنده_و_مشاور: #علی_اکبر_مظاهری عارفان هردمی دو عید کنند عنکبوتان مگس قدید کنند در این «آن»؛ همین الان، نیمه‌های شب ماه رمضان، دارم «کشف‌الاسرار» را می‌خوانم؛ سورهٔ الانسان. چه حلاوتی! صاحبدلی (که نامش را «مولوی _ شمس» نهاده‌ام؛ زیرا مولوی‌وار، شیفتهٔ شمسی است)، پیام داد: «معذرت که این وقت شب مزاحم شدم. نماز که می‌خوانم، از آن لذت نمی‌برم. دوست دارم به خدا نزدیک‌تر شوم. باید چه‌کار کنم؟ می‌شود من را پله‌پله ببرید بالا؟ باید چه‌کار‌ کنم؟» گفتم: از قضا وقت خوبی است. مزاحمتی هم نیست که معذرت بخواهد. اکنون چنین کنید: ۱. هیچ لذتی، مطلقاً، به لذت عبادت نمی‌رسد. بهتر بگویم: لذت عبادت، از همهٔ لذت‌های جهان، بالاتر است؛ همهٔ لذت‌های بردنی، چشیدنی، اندیشیدنی. این معنا را به دل و ذهن‌تان تلقین کنید تا باور کنند. آن‌گاه با همهٔ وجودتان، آن لذت بی‌بدیل را ادراک کنید. ۲. عادت‌های ستبرشدهٔ عبادت‌هایتان را بشکنید. یکنواختی، دلزدگی می‌آورد، یا کسالت یا ملالت. نمازهایتان را تطور دهید؛ طوربه‌طور کنید. با حفظ واجبات‌ نماز، شکل‌های عادت‌شدهٔ آن را بشکنید. زمان‌ها، مکان‌ها، بیان‌های آن‌ را گوناگون کنید. چونان عارفانی باشید که در هر دمی دو عید دارند؛ این «آن»، عیدشان است. در «آن» بعدی، عیدی دیگر دارند. اما عنکبوتان، (دور از جان خودمان)، عادت دارند مگسان شکارکردهٔ خود را کهنه کنند. عارفان هردمی دو عید کنند عنکبوتان مگس قدید کنند ۷ اردیبهشت ۱۴۰۱ ۲۵ ماه رمضان ۱۴۴۳ بازنشر: ۸ فروردین ۱۴۰۳ 🌐 https://zil.ink/Mazaheriesfahani_ir 🌐 http://zil.ink/mazaheriesfahani?v=1