کمی مطالعه کنیم :
💢 در هاي مال رو در روستاهای قديم
معمولاً درهای ورودی منازل در آن دوران از چوب و در دو اندازۀ بزرگ و کوچک ساخته می‌شد .
درهای ورودی حیاط‌ها در گذشته‌های دور اغلب از نوع درِ بزرگ و به‌اندازۀ درهای ماشین‌روِ امروزی بود زیرا کسانی که دارای دام بودند و یا زمانی که الاغ‌هایشان حامل بار بود ، تردد از این درها به‌آسانی صورت می‌گرفت . نوع کوچک‌تر درها بیشتر مربوط به خانه‌هایی بود که صاحبخانه حیوانی نداشت که آن را به داخل خانه ببرد .
در ساخت درهای چوبی هرگز میخ به کار نمی‌رفت چون میخ به شکل امروزی وجود نداشت. برای بعضی از اتصال‌های چوب‌ها ، از میخ‌های چوبی و برای قسمت‌هایی که به اتصالات قوی‌تری نیاز داشت ، از گُل‌میخ استفاده می‌کردند . این گُل‌میخ‌ها از آهن و توسط آهنگران ساخته می‌شد .
درآن دوران که هنوز از برق و زنگِ درِ حیاط خبری نبود ، بر روی درهای ورودی منازل کوبه‌هایی نصب می‌شد تا مراجعه‌کننده با کوبیدن آنها، اهل منزل را باخبر سازد که کسی پشت درِ است .
بر روی این درها معمولا ًدو نوع کوبه نصب می‌شد ؛ یکی کوبۀ تقریباً گرد و میان‌تهی که صدای زیر و نازکی داشت و مخصوص زنان بود . دیگری کوبۀ میله‌ای‌شکل و سنگین که صدای بم و خشنی داشت و ویژۀ مردان بود . با زدن هر کوبه مشخص می‌شد که کوبندۀ در زن است یا مرد . زنان همیشه کوبۀ مدوّر را به صدا درمی‌آوردند و مردان کوبۀ میله‌ای‌شکل را. از صدای کوبه صاحبخانه تشخیص می‌داد که کوبنده زن است یا مرد . اگر کوبندۀ در مرد بود، مرد خانه و اگر زن بود زن خانه در را باز می‌کرد .
🖌 ازکتاب ‹ روزی روزگاری آبکوه ›
علی دشتبان
گروه زمین و خونه طبیعی 👉
#معمارخانه_خودباش
@meamar_313
