آسمان کبود ✍به قلم: اعظم منصوری صدای انفجار و آژیر، خواب را از چشم‌های مشکی‌ درشت‌اش دزدید. پرده‌ی سفید گل گلی میخکوب شده به دیوار، کنار رفت. زوزه‌ی هوای سرد بر تن و جانش شلاق می‌زد. بوی خاک و خون، نفس کشیدن را برایش سخت می‌کرد. نگاهی به اطراف اتاق انداخت. با دیدن عکس‌ بچه‌های شهیدش روی طاقچه‌ی اتاق، اشک از چشم‌هایش سُر خورد و گل‌های ریز لباس گشادش را سیراب کرد. دست های سردش را به روی شکمش کشید. _عزیز مادر دعا کن بابا زود برگرده. خودش را به کمد کوچک کنار اتاق رساند؛ اما چیزی برای خوردن نبود. سفره‌ی نیم‌دار قهوه‌ای رنگ را باز کرد. دهانش مزه‌ی زهر مار می‌داد. نصف نان بیات شده را با دست تکه کرد. _ خدا کنه برای افطار چیزی گیرش بیاد. نمی‌دونم کجا موند! حس می کرد توی این چند ساعت، عقربه‌ها خیال سبقت گرفتن از هم را ندارند. به دیوار کاه‌گلی اتاق تکیه داد. _بزرگ مرد کوچک من. تحمل کن. این روزها و تیرگی‌ها تموم می‌شه. صبح می‌آد. روشنی‌ها رو در آغوش می‌کشیم. بهت قول می‌دم با همدیگه انتقام خون برادرات رو از رژیم غاصب اسرائیل می‌گیریم. با صدای کوبیدن در زنگ زده‌ی حیاط به خودش آمد. برق شادی در چشم‌هایش موج زد‌. _حتما یاسره..صبر کن اومدم. شال سفید گل دارش را به سرش انداخت و با گیره آن را محکم کرد. دست‌هایش را به دیوار تکیه داد و از جایش بلند شد. هنوز چند قدمی نرفته بود که فریادی پاهایش را سست کرد. _بیا بیرون...بیابیرون. قلبش محکم به قفسه‌ی سینه‌اش کوبیده می‌شد. مردمک‌ چشم‌هایش می‌لرزید. #بخش_اول مهریز نیوز https://eitaa.com/joinchat/3942121722C7d5279ded5

با دیدن قیافه‌ی شیطانی‌شان و اسلحه‌ای که قلب او را نشانه گرفته بودند، عقب عقب رفت. دستش را روی سینه گذاشت _ خدایا به داد بچم برس! دست‌های سنگینی شانه‌‌اش را فشرد. تمام توانش را در بازوهایش جمع کرد و او را محکم به دیوار کوباند؛ اما با ضربه‌ی ته اسلحه‌ی نامردی به پهلویش که صورتش را پشت کلاه آهنی چپانده و فقط چشم‌های سرخ‌اش پیدا بود، فریادی از اعماق وجودش کشید. _ نامرد ولم کن. من حامله‌م. کمکککککک. درد امانش را برید. صورتش را اشک پوشاند. ضجه زنان مشت های گره شده‌اش را به سر و صورت آنها فرود می‌آورد. _لعنتی‌ها من حامله‌م. ولم کنین. کشان کشان او را به طرف کوچه بردند. رنگ آسمان کبود شده بود. چشم‌های بی‌رمق‌اش قیافه‌ی آشنایی را از دور دید. _یاسر...یاسررررررر. _ عطیهههههه. ولش کنین بی وجدانا. حیوونای وحشی. شماها از حیوونم پست‌ترین. اما صدای یاسر در نطفه خفه شد. _یاسررررر. از هوش رفت و به زمین افتاد. با مالش کفش پوتینی بر روی صورتش، دردش دوچندان شد. خودش را در کنار بقیه‌ی اسیران دید. پاهای زخمی‌اش از زیر سنگینی جانش در می‌رفت و تنش را به زمین می‌کوبید. گل‌های ریز دامنش سرخ شد. عرق شرم بدنش را خیس کرد. لبه‌ی تیز چاقو شکمش را نشانه گرفت و صدای نحیفی را به گوشش رساند. _ وایییی مادرمممم! #بخش_دوم #اعظم_منصوری #بیمارستان_شفا #غزه مهریز نیوز https://eitaa.com/joinchat/3942121722C7d5279ded5