#محرم_الحرام #تفسیر_قرآن_کریم #سوره_تغابن_2 @mekafil

💢 ولله هر کس تیر به سمت این نظام انداخت، آواره شد...

اشعار شب چهارم محرم روضه جوانان حضرت زینب سلام الله علیها روز اول چه خوب يادم هست سهم من بي تو بيقراري بود عيد من ديدن نگاه تو دوري‌ات اوج سوگواري بود بي تو جنت براي من دوزخ روز روشن براي من شب بود تا هميشه کنار تو بودن همه‌ي آرزوي زينب بود لحظه لحظه دلم گره مي‌خورد به ضريح مجعّد مويت دل من را به باد مي دادي مي گشودي گره ز گيسويت ولي اين روزها چه دلگير است چقدر اين زمانه بد تا کرد آنقدر بي کسي و غربت داشت تا که ما را به کربلا آورد کربلا کربلا پريشاني غربت از چشم هات مي بارد ندبه ندبه فراق و دلتنگي از غروب نگات مي بارد دست من خالي است اما باز دو فدايي برايت آوردم از منا تا منا دو حاجيِّ کربلايي برايت آوردم رد مکن هديه هاي خواهر را گرچه ناقابلند، ناچيزند سپر کوچکي مقابل تو در هجوم کبود پائيزند با ولاي تو پروريدمشان درس آموز مکتبت هستند عاشق جانفشاني اند آقا پيشکش هاي زينبت هستند هر دو با شور حيدري امروز از تو إذن قتال مي خواهند خون جعفر ميان رگ هاشان اين دو عاشق، دو بال مي خواهند گره از ابروان خورشيد و گره از کار ماه وا مي شد چشم هاي حسين راضي شد نذر زينب دگر ادا مي شد بين خيمه نشسته بود اما در دلش اضطراب و ولوله بود پرده‌ي خيمه را که بالا زد دو گل و يک سپاه حرمله بود دو فدايي، دو تا ذبيح الله که به سوي مناي خون رفتند در طواف سنان و سر نيزه تا دل کربلاي خون رفتند ديد از بين خيمه، جان هايش دلشان را به آسمان دادند سر سپردند در هواي حسين چقَدَر عاشقانه جان دادند دلش از درد و غم لبالب بود شاهدش ديده هاي پر ابرش بر دلش داغ دو جگر گوشه عقل مبهوت مانده از صبرش ديد پرپر شدند، اما باز جز تب بندگي عشق نداشت پاي از خيمه ها برون ننهاد تاب شرمندگي عشق نداشت اين همه جانفشاني و ايثار خط اول ز شرح مطلب بود کربلا ـ کوفه ، شام تا يثرب سِرّي از معجزات زينب بود محسن مهدوی ... اشعار شب چهارم محرم *************** اگر که درد تو در ناله ام اثر دارد و گر که از دل من روح تو خبر دارد مزن به سینه ی من دست رد، نباید دید برادری به دلش این همه شرر دارد اگر چه خواهر تو بی بضاعت است اما ببین میان بساطش دو تا پسر دارد یکی برای رسیدن به اکبر و قاسم که شوق و شور پریدن به بال و پر دارد که دیگری که امید دلش به اذن شماست که ذره ای غمت از روی سینه بر دارد و من تعجب از این می کنم، نمی دانم برادرم به زبان نه چرا دگر دارد برای نجمه و لیلا اگر نیاوردی همین که نوبت من شد هزار اگر دارد؟ حلالشان شده شیرم که خونشان ریزد به پای خون خدا پس نگو خطر دارد

شب چهارم شهادت حر رضوان الله تعالی علیه منکه گرفتار توأم یا حسین حرِّ گنهکار توأم یا حسین آمده ام باز که حُرّم کنی سنگ شدم گوهر و دُرّم کنی ای نگهت برده دل از دست من گوشه ی چشم تو همه هست من حُرّ اسیر آمده اعجاز کن گوشه ی چشمی به رویم باز کن تشنه لبم آب حیاتم بده سیّدی العفو نجاتم بده عالم غم در دل تنگ تو بود لشگر من در پی جنگ تو بود دست عطایت همه را آب داد بر تن بیتاب همه تاب داد جز تو که بر تیر بلا تن دهد وز کرمش آب به دشمن دهد باب تو بر قاتل خود شیر داد از کرمش به خصم، شمشیر داد تو ثمر آن شجری یا حسین تو پسر آن پدری یا حسین از تو سزد ای پسر بوتراب تا که به دشمن بدهی جام آب ای به فدای تو و آقائی ات خصم تو شرمنده ی سقائی ات کاش فلک خانه خرابم کند هُرم لب خشک تو آبم کند گر چه خود از شطّ فرات آمدم در طلب آب حیات آمدم کاش می آرودم یک جرعه آب بر لب خشکیده ی طفل رباب العطش طفل تو کشته مرا دیشب از این غصّه نمردم چرا آه که هم گام به دشمن شدم باعث این سوزِ عطش من شدم یوسف زهرا! زگنه خسته ام بر کرم و لطف تو دل بسته ام تو پسر فاطمه ای یا حسین فُلک نجات همه ای یا حسین حال اگر من به تو بد کرده ام فاطمه را واسطه آورده ام مرا به صدّیقه ی کبری ببخش به محسن شهید زهرا ببخش خواست چو اسب خود آید فرود شاه به سویش درِ رحمت گشود کای شده از خود تهی از دوست پُر مادرت از روز ازل خوانده حُر حُرِّ ریاحی نسب اهل بیت گشته پر از تاب و تب اهل بیت گم شده ی فاطمه پیدا شدی وصل به ریحانه ی زهرا شدی ای به بلی گفته بلی مرحبا حرِّ حسین ابن علی مرحبا قبله ی عشّاق صلایت زده فاطمه امروز صدایت زده شیفته ی پُر زدنت بوده ام منتظر آمدنت بوده ام روح شو ای دوست به تن ناز کن با پسر فاطمه پرواز کن باغ گل یاس شدی، مرحبا وصل به عبّاس شدی، مرحبا در پی دیدار حبیب آمدی یا که به یاریّ غریب آمدی از ادب تو، به من و مادرم بود حسینی شدنت باورم بودی از آغاز طرفدار من پیش تر از بودن خود یار من این که دلت پُر زتجلاّی ماست عهد الست تو تولاّی ماست زندگی روح تو در روح ماست زخم تو زخم تنِ مجروح ماست گر چه مرا زخم فزون بر تن است بستن زخم سرِ تو با من است زخم تو و دست من و دستمال هر سه برای تو بود سه مدال تا نشود از تو مدال تو باز سر نَبُرد از تو کس ای سرفراز فرق تو را اهل ستم بشکنند رأس مرا بر سر نی می زنند چون تن مجروح تو افتد به خاک در برِ من جان دهی ای جانِ پاک قتلگهت را شرف علقمه است زائر تو مادر من فاطمه است تو نه حسینی که حسینی دگر فاطمه را نور دو عینی دگر هر که زما گردد، ما می شود بر سر این قاف، هما می شود حرّ، تو دگر کرب و بلایی شدی کرب و بلای نه، خدایی شدی ذات خداوند خریدار توست «میثم» ما شاعر دربار توست

#محرم_الحرام #تفسیر_قرآن_کریم #سوره_تغابن_3 @mekafil

شب پنجم عبدالله بن الحسن عليهما السلام تا عزای شه لب تشنه عزای حسن است پس حسینیه ی ما صحن و سرای حسن است نهضت کرببلا تحت لوای حسن است گریه ی این دهه روزیش به پای حسن است کربلا آمده اند این دو به امضای حسن هرچه داریم به قربان پسرهای حسن نوبت نوکری ساحت عبدالله است رحمت الله همان رحمت عبدالله است صحبتی هست اگر صحبت عبدالله است ذکر لبها مددی حضرت عبدالله است یازده ساله ولی حافظ قرآن‌ است این به سکوتش منگر غرش طوفان‌ است این کربلایی مدنی بوده از اول نسبش این‌ حسن زاده حسین است فقط روی لبش در حرم عبد حسین است همیشه لقبش نوجوانی علی زنده شده از ادبش این چه شانیست که هنگام بیانش شده است جان‌ ناموس خدا حافظ جانش شده است باز انگار حسن دست به دست زهراست تل شده کوچه و زهرای قبیله تنهاست بازهم‌ حرف علی شد سر نامش دعواست ریسمان خنجر کند است و به مقتل غوغاست کوچه ی سنگی و گودال به هم‌ پیوستند قنفذ و شمر در این فاجعه ها هم دستند روی تل بود دلش در وسط میدان بود به رویش گرچه نیاورد ولی گریان بود عمه هم‌ مثل خودش بی رمق و حیران بود همه سیراب و عمویش چقدر عطشان بود ناگهان دست کشید و سوی میدان آمد به سرش میزد و با ذکر عموجان آمد آمد و دید که غوغا شده دور پدرش یک نفر نیزه فرو کرده میان کمرش یک نفر هم زده بر صورت او با سپرش یک‌ نفرهم زده با کهنه غلافی به سرش ولی الله تنش زیر لگدها مانده نیزه ی بدقلقی در دهنش جا مانده حرمت خون خدا زیر سنان چال شد و زینت دوش نبی زینت گودال شدو.. آنقدر خون ز تنش رفت که بیحال شد‌و تن‌ پاکش وسط هلهله پامال شدو.. یاعلی گفت و صدارا به گلویش انداخت خویش را گریه کنان روی عمویش انداخت دست خود را سپر بی کسی آقا کرد زیر لب با عموی تشنه لبش نجوا کرد پلک خون بسته خود را به چه زحمت وا کرد و‌خودش را بغل زخم عمویش جا کرد گفت هرچند عمو زخمی و درهم شده ام باز صد شکر فدایی امامم شده ام سید پوریا هاشمی