🌼🌼🌼🌼🌼 🌼🌼🌼🌼 🌼🌼🌼 🌼🌼 🌼 #رمان #چایت_را_من_شیرین_میکنم #پارت_12 ما روزها ، هرکدام مان با عکسی در دست ، خیابان ها را درو می‌کردیم . اما دریغ از گنجی به اسم دانیال یا هانیه . گاهی بعد از کلی گشت‌زنی به دعوت عاصم ، برای رفع خستگی به خانه شان می رفتم و او چایی برایم می ریخت . من از چایی بدم می‌آمد ؛ انگار چای نشانی برای مسلمانان بود ؛ مادرم چای دوست داشت ، پدرم چای می‌خورد ، دانیال هم گاهی ؛ و حالا این پاکستانی ترسو . نمی دانست که هیچ وقت چای نخوردم و نخواهم خورد . حلما و سلما ، خواهر های دیگر عاصم بودند . مهربان و بزدل ، درست مثل مادرم . آن ها گاهی از زندگی‌شان می‌گفتند ، از مادری که در بمباران کشته شد و پدری که علیل ماند اما زود راه آسمان را در پیش گرفت . و عاصمی که درست در شب عروسی ، نو عروس به حجله نبرده اش را به کفن سپرد . چقدر دلم سوخت به حال خدایی که در کارنامه ی خلقتش ، چیزی جز بدبختی آدم ها هویدا نبود . هر بار آنها می گفتند و من فقط گوش می‌دادم؛ بی صدا ، بدون کلامی حتی برای هم‌دردی . عاصم از دانیال می پرسید و من به کوتاه ترین شکل ممکن پاسخ می‌دادم . او با عشق ، از خواهر کوچکش می گفت که زیبا و بازیگوش بود و مهربانی و بلبل زبانی اش دل می برد از برادر ؛ و دنیا چشم دیدن همین را هم نداشت و چوب لای چرخ نیمچه خوشی شان گذاشت . دردمان مشترک بود . هانیه هم ، با گروهی جدید آشنا شده بود . هر روز کم حرف تر و بی صداتر شده و شب ها دیر به خانه آمده بود . در مقابل اعتراض‌های عاصم ، پرخاشگری کرده بود . در برابر برادرش پوشیه پوشیده و او را نامحرم خوانده بود . از اصول و شرعیات عجیب و غریبی حرف زده بود و از آرمانی بی‌معنا و....؛درست شبیه برادرم دانیال ! آنها هم مثل من ، یک نشانی می خواستند از پاره ی تن شان . ادامه دارد ... نویسنده : زهرا بلند دوست 🌼 🌼🌼 🌼🌼🌼 🌼🌼🌼🌼 🌼🌼🌼🌼🌼 @mesbahehoda 〰〰〰〰〰〰〰〰〰 مصباح الهدی؛ محلی است برای رشد هنرمندانه ی تو🌱

برسد به دست مهدهای کودک ، مدارس و مجموعه های فرهنگی فعال در بخش کودک و خردسالان و غرفه داران مناسبتی و مواکب مذهبی در تبلیغ این کانال مشارکت نمایید. #معرفی 🔺کانال الـــگوهای رنــگ آمیـــزی ویـــژه نقــاشی کودکان توسط هنرمندان انقلابی راه اندازی شد. آدرس کانال👇 🔸@rangamizigadir #کانال_خوب_فرهنگی #تبلیغات @mesbahehoda 〰〰〰〰〰〰〰〰〰 مصباح الهدی؛ محلی است برای رشد هنرمندانه ی تو🌱

🌼🌼🌼🌼🌼 🌼🌼🌼🌼 🌼🌼🌼 🌼🌼 🌼 #رمان #چایت_را_من_شیرین_میکنم #پارت_13 اما تلاش ها بی فایده بود . هیچ سرنخی پیدا نمی شد ؛ نه از دانیال ، نه هانیه . این ، من و عاصم را روزبه‌روز ناامید تر می کرد . بیچاره مادر که حتی من را هم برای خودش نداشت ، فقط فنجانی چای بود با خدایش . دیگر کلافگی ناخن می کشید بر صفحه ی صبرمان . هیچ اطلاعاتی جز این که « با گروهی سیاسی و مذهبی برای مبارزه به جایی خارج از آلمان رفته اند » نداشتیم . چه مبارزه‌ای ؟ دانیال کجای این قصه بود؟ مبارزه... مبارزه ....مبارزه ... کلمه‌ای که زندگی همه مان را نابود کرد . حسابی گیج و گنگ بودم . درست نمی فهمیدم چه اتفاقی افتاده . من و دانیال مبارزه ای نداشتیم برای دل بردن از هم . اصلأ همین مبارزه حق زندگی را از ما گرفت و هر دو قسم خورده بودیم که هیچ وقت نخواهیم اش . اما حالا ... نمی دانستم در کجای جغرافیای زندگی ام ایستاده ام. عاصم پرسید : _مبارزه ؟ مگه دیگه چیزی برای از دست دادن داریم تا مبارزه کنیم ؟ و من مدام سؤالش را زیر لب تکرار می‌کردم . چقدر ساده ؛ تمام زندگی ام را در یک جمله به رخم کشید این مسلمان ترسو . ای کاش زودتر از این ها با هانیه حرف می‌زد و تمام داشته هایش را روی دایره می ریخت و نشانش می‌داد که چیزی برای مبارزه نمانده است . نویسنده : زهرا بلند دوست 🌼 🌼🌼 🌼🌼🌼 🌼🌼🌼🌼 🌼🌼🌼🌼🌼 @mesbahehoda 〰〰〰〰〰〰〰〰〰 مصباح الهدی؛ محلی است برای رشد هنرمندانه ی تو🌱

🌼🌼🌼🌼🌼 🌼🌼🌼🌼 🌼🌼🌼 🌼🌼 🌼 #رمان #چایت_را_من_شیرین_میکنم #پارت_14 حکم را صادر کردم : « مسلمان ها دیوانه‌ای بیش نیستند . اما برادر من فرق داشت . پس باید برای خودم می ماند . » حالا من مانده بودم و تکه‌های پازلی که طراحش اسلام بود . باید از ماجرا سر در می آوردم ؛ حداقل از مبارزه ای که دانیال را از من جدا کرد . تنها سرنخ‌های من و عاصم چند عکس بود و کلمه ی مبارزه . مدتی از جست و جوهای بی نتیجه مان گذشت و ناامیدی بیتوته کرد در وجودمان . هرشب ، ناخواسته از پیگیری‌های بی فایده ام به مادر همیشه نگران ، توضیح می‌دادم و او فقط در پاسخ اشک می‌ریخت . بعد از مدت‌ها تلاش و خیابان گردی چیزی نظرم را جلب کرد ؛ سخنرانی تبلیغ گونه ی مردی مسلمان در یکی از خیابان ها ؛ ظاهرش درست مثل دانیال عجیب و مسخره بود ؛ کچل ، ریش بلند ، بدون سیبیل و به رسم مسلمانان کلاهی سفید و توری شکل بر سر داشت . چند مرد دیگر روی سکویی بلند در اطرافش ایستاده و با مهربانی خبیثانه ای ، پاسخ جوانان جمع شده را می‌دادند و بروشور هایی را بین شان توزیع می‌کردند . اکثر مردم هم بی‌تفاوت از کنار جمعیت رد می شدند و با نیم نگاهی از خیرشان می گذشتند . مسلمانان حیله گر ... سریع با عاصم تماس گرفتم و آدرس را دادم . پاییز بود و هوا سرد . دست در جیب کاپشن ، تکیه زده به دیوار ، به مُبلغ آن طرف خیابان خیره شدم و با دقت به حرف‌هایش گوش سپردم . نم نم باران ، مخلوطی از عطر خاک و بوی متعفن ساطع شده از سطل زباله ی آهنی ، که چند قدم آن طرف تر بود ، آزارم می‌داد . مجال تغییر مکان نبود ؛ باید تا می‌توانستم می‌شنیدم . ... چه وعده هایی ! بهشت و جهنم را میان خودشان تقسیم می کردند و از مبارزه ای عجیب می‌گفتند ، و احمق هایی که با دهان باز و گوش هایی دراز ، آب از لب و لوچه شان آویزان بود . یعنی زمین آن‌قدر ابله داشت ؟ زمان زیادی نگذشت که عاصم نفس نفس زنان خود را رساند . با سر ، به مرد سخنران روی سکو اشاره کردم . عاصم هم در سکوت کنارم ایستاد ، سپس زیر لب زمزمه کرد : _ بیچاره هانیه ! مرد از بهشت گفت . از وعده های خدایی که قبولش نداشتم . نویسنده : زهرا بلند دوست 🌼 🌼🌼 🌼🌼🌼 🌼🌼🌼🌼 🌼🌼🌼🌼🌼 @mesbahehoda 〰〰〰〰〰〰〰〰〰 مصباح الهدی؛ محلی است برای رشد هنرمندانه ی تو🌱