🌸اموزش وزنه برداری روزی صحبت سر ورزش بود و حرف به وزنه برداری رسید. من گفتم که نحوه بلند کردن وزنه دو نوع است، یکی پرس کردن با یک ضرب و یکی دو ضرب. پرسیدند: اینکه گفتی یعنی چه؟! گفتم: از آنجایی که بنده ورزشکار هستم و رشته ام تربیت بدنی است، باید این مطلب مهم را برایتان عملی توضیح بدهم! بچه ها خندیدند و نُچ نُچ شان بلند شد. دسته چوبی جارویی آنجا بود. یک دمپایی زدم طرف راست و یک لنگه دمپایی طرف چپش و بعد عملاً نشان دادم که وزنه بردار دو دستش را می زند داخل پودر مخصوص تا میله از دستش لیز نخورد. جلو می آید، حالت می گیرد. تمرکز می کند. نفس عمیقی می کشد و آن را حبس می کند و حمله می کند و وزنه را بلند می کند که این می شود: وزنه یک ضرب، پرس. در همین زمان وزنه دمپایی را با یک صدا بردم بالای سرم. سوت و هورا به هوا رفت. یک شیر پاک خورده در همان اوج صحنه عکس مرا گرفت عکس مرا برده بودند پیش حاج مهدی روحانی که خودش در همدان صاحب عنوان این رشته بود و گفته بودند: ببین جام بزرگ، آبروی شما وزنه بردارها را برده. ببین چه رکوردی زده، چه ژستی گرفته؟! @mfdocohe🌸

🌸تابوت در شهر خالی از سکنه سرپل ذهاب پرسه می زدیم. یک بار وارد مسجدی شدیم. وضو گرفتیم و دو رکعت نماز مستحبی تحیّت مسجد خواندیم. چشم ام در گوشه حیاط مسجد به چند تابوت چوبی افتاد.( در گذشته در هر مسجد یا حسینیه در روستاها و شهر یک یا دو تابوت وجود داشت و مردم کار حمل میت را انجام می دادند.) سالم ترینش را انتخاب کردم و داخل آن دراز کشیدم. چشم هایم را بستم و مرگ خودم را تجسم کردم. خواستم ببینم چه حسی به انسان دست می دهد. در حس و حال مرگ بودم که ناگهان متوجه شدم تابوت از زمین کنده شد: به حقِّ شرفِ لا اله الا الله و هفت هشت نفر تشییع کننده با خنده می گفتند: لااله الا الله. محمد رسول الله. لااله الا الله. علیُُّ ولی الله. لااله الا الله... تابوت در حیاط مسجد و خیابان های نزدیک مسجد در فراز و فرود بود. هر چه می گفتم: جان من! بگذاریدم زمین! می خندیدند و می گفتند: لااله الا الله. نا مسلمانها بگذارید زمین. لااله الا الله. چون‌ تشییع کنندگان هم قد نبودند، تابوت شده بود سرسره. یک بار لیز می خوردم جلو، یک بار عقب و مثل ماشینی که روی سنگلاخ راه می رود و آرام پرت می شود بالا، مرا مشکه می زدند و قاه قاه می خندیدند. سرم را بلند کردم و داد زدم: آخه بی معرفت ها با مرده این جور رفتار می کنند؟ بگذاریدم زمین! اما گوششان بدهکار التماس های من نبود. می گفتند: مردهه زنده شده، مردهه زنده شده! ناگهان یکی دستش را دراز کرد و سَرَم را به داخل تابوت فشار داد. هر بار که سرم را بلند می کردم دروغ و راست می گفتند: جامِ بزرگ! بخواب، بخواب. و سرم را فشار می دادند به کف تابوت. در همین تکبیر و تحلیل ها، ناگهان سرِ تابوت را رها کردند و از ترس واکنش من پا به فرار گذاشتند. @mfdocohe🌸

بهار، ترجمان خنده توست و آن، زدودن زنگارهای روح با لبخندی از رضایت و دلدادگی @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 ملازم اول، غوّاص ( ۴۱ ) 🔸خاطرات محسن جامِ بزرگ •┈••✾❀🔹❀✾••┈• تازه داشت چشم هایم گرم می شد که برپا زدند. علی آقا در نمازخانه منتظرمان بود. علی آقا گفت: منطقه ای که قرار بود به ما تحویل بدهند تحویل دادند! پرسیدم: مگر اینجا نبود؟ گفت: نه! اینجا برای رد گم کنی بوده تا ستون پنجم خبر بدهد که نیرو رفته سرپل ذهاب، ولی منطقه اصلی جای دیگر است؟ پرسیدم کجاست؟ گفت: یک جایی هست. وقتی رفتید متوجه می شوید. فلانی مقصد را می داند، دنبالش بروید. شبانه وسایل را بار کامیون زدیم. یک مینی بوس هم از نیرو پر شد و بقیه هم ماند برای فردا. ماشین کم داشتیم فقط دو تا تویوتا مانده بود با قارقارک. تویوتاها در مقرنبودند. کامیون و مینی بوس می رفتند که علی آقا مرا صدا زد و با عجله گفت: آقای جام بزرگ! ماشین را روشن کن که دیر شد؟ - کدام ماشین؟ - همان جیپ عراقی دیگر! - مگر قرار نبود، بابازاده ببردش همدان برای تعمیر؟ -فعلاً نه. چون در منطقه برادران ارتشی هم هستند باید برای رد گم کنی از این ماشین استفاده کنیم. - علی آقا این ماشین خراب است. از اهواز تا سرپل ذهاب پیر ما را درآورد. می گذاردمان سر کار. -روشن می شود یانه؟ -روشن می شود ولی باتری اش شارژی است، که تمام بشود سرکاریم. - یعنی الان روشن می شود؟ - با هُل روشن می شود، وگرنه استارت که ندارد. بدبخت یکسره است! در حین این گفتگو، دور من و علی آقا کلّی آدم جمع شده بود. گفت: چاره ای نیست. ماشین نداریم، ان شاءالله مثل برق و باد بچه ها را می رسانی. با اشاره علی آقا، بچه ها مثل مور و ملخ ریختند روی جیپ، با خودم شدیم سیزده نفر! سیزده نفر آدم شلوغ کار ناآرام. از بی جایی علی تابش سوار چرخ زاپاس عقب جیپ شده بود، درست مثل اینکه سوار الاغ آبستن شده باشد! او دستش را گرفته بود از سقف و هر از گاهی سرش را می آورد داخل و چیزی می گفت و می خندیدیم. در سراب گرم، سرِ سه راهی گیلان غرب سرپل و پادگان ابوذر، یکی از تویوتاها داشت از پادگان برمی گشت. نگه داشتم. او هم سر و ته کرد تا با هم برویم. گفتم: بی زحمت چند نفر بروند سوار تویوتا شوند. این بدبخت هم یک نفسی بکشد. فقط عمو اکبر رفت. او که پیاده شد، سعید چیت سازیان از تویوتا آمد سوار جیپ ما شد و باز شدیم سیزده نفر، تازه این سعید در شوخی و معرکه گیری، خودش سیزده نفر بود. هر چه التماس کردم، نرفتند که نرفتند. گفتند: خوش داریم همگی دورهم باشیم! تویوتا با دو سه نفر سرنشین و مقداری بار، بعنوان بلدچی جلو افتاد و ما هم دنبالش، ولی ماشین ما قراضه بود. راننده حوصله سرعت لاک پشتی ما را نداشت. گفت: ما در گیلان غرب منتظرتان هستیم. و گازش را گرفت و رفت. سرپل ذهاب و تنگه رستم را رد کردیم. خدا را شکر پیچ ها تمام شد، اما مگر این بچه ها آرام می گرفتند، تازه وقتی آنها آرام می شدند، خودم چیزی می گفتم. من که ساکت می شدم علی تابش سرش را می آورد داخل اتاقک و یک صدایی چیزی در می آورد و شلیک خنده، ماشین را جا به جا می کرد. جاده کفی شد، ولی همچنان کمی شیب داشت. فرمان ماشین هم که به چپ می زد و من به راست می گرفتم تا مستقیم شود. در همین چپ و راست کردن فرمان، فرمان را به راست گرفتم، اما نیامد. بار دوم گرفتم، نیامد. بار سوم محکمتر فرمان را به راست چرخاندم. ولی ماشین تاب برداشت و بعلت بار سنگین شروع کرد از سر چرخ ها لندو زدن. یک بار به راست، یک بهر به چپ، چرخ به چرخ شد و مشکه زد. باید کاری می کردم. سرعت ماشین تقریباً زیاد بود. پا را از ردی گاز برداشتم. نیشترمز زدم، اما کنترل ماشین با آن سرعت و شیب در اختیار من نبود. کنارجاده حجمی از خاک کومه شده بود. در این مشکه زدن ها ناگهان ماشین با همه سرعت و وزن و هیکلش به آن برجستگی خورد و دیگر چیزی نفهمیدم. چقدر گذشت، نمی دانم. چشمانم را باز کردم، دو سه نفر بالای سرم ایستاده بودند. آنها را سر و ته می دیدم. پرسیدم: ما کجاییم؟ گفتند: اینجا بیمارستان گیلان غرب است. کلمه ی "است" را که شنیدم، از هوش رفتم. دوباره هوش آمدم. گیج و منگ بودم، ولی از رفت و آمد پرستارهای سفیدپوش متوجه شدم که راستی راستی، در بیمارستانم. پرسیدم: اینجا کجاست؟ این بار گفتند: بیمارستات طالقانی باختران. (کرمانشاه) دو روز در بیمارستان خوابیدم. از بچه ها ماجرا را پرسیدم. گفتند: ماشین چپ‌کرده و همه بچه ها ناجور مصدوم شده اند، همه کله ها شکسته. سرِ من هم شکسته بود، ولی دست و لگن و پا نه. بدنم به شدت کوفته شده و ران پای چپم با یک تیزی بریده بود. پشت دست هایم زخمی و ناخن هایم سیاه سیاه بود. نمی دانم چه بلایی سرمان آمده بود. کنارم محمد بابازاده و علی تابش خوابیده بودند. آنها از من بهتر بودند. علی با آن زاپاس سواری اش، همه چیز را دیده و آن موقعیت باعث نجاتش شده بود! می گفت: ماشین درحال چپ کردن بود که من به طرفی پرتاب شدم، اما ماشین برگشت روی سق

ف و دو سه تا معلّق خورد و سُر خورد روی زمین و چرخ هایش در زمین آسمان ماند. افرادی عبوری شما را بیرون آوردند. شما از شدت درد زمین را چنگ می زدی و ناله می کردی! دو روز بعد ما سه نفر رضایت دادیم و از بیمارستان مرخص شديم

عمو موتور گازیتو اینجا نبند! فرمانده تیپ داره میاد! یه انیمیشن زیبا از شهیدی که بهش میگفتن اوس عبدالحسین ـــــــــــــــــــــــ ♨️دریافت داغ‌ترین کلیپ‌های سیاسی در #خبرهای_داغ_سیاسی👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1655832592Cd30cd51591

🍂 لحظه سال تحویل در جبهه 🔹 یا مقلّب الْقلوب و الْأبْصار یا مدبّر اللّیْل و النّهار یا محوّل الْحوْل و الْأحْوال حوّلْ حالنا إلی أحْسن الْحال #کلیپ #جبهه @defae_moghadas 🍂

🌸صدای پا از خستگی نشستیم.‌ لحظه ای نگذشته بود که عزیز امرالهی با نگرانی گفت: جامِ بزرگ، جامِ بزرگ! جواب دادم: بله بله! گفت: صدای پا می آید! گفتم: از کدام‌طرف؟ با دست راست اشاره کرد و گفت: از این طرف. و بعد به من گفت، قسمت چپ سرم را بگذارم روی زمین تا مسیر صدا را تشخیص دهم. درست می گفت، بدو بدو آمدند و به ما نزدیک و نزدیک تر می شدند. عزیز، سریع نارنجکی از کمر کشید و انگشتش را در میان حلقه آن فرو برد و آماده پرتاب شد. این عکس العمل همیشگی او در وقت خطر بود، قبراق و برقی و انفجاری. گفت: آماده باشید و اسلحه ها را مسلّح کنید. آهسته گفتم: گلنگدن صدا می دهد. بکشیم محلمان لو می رود. قبول کرد، گفت: پس نارنجک آماده کنید. دقیقه ای گذشت پرسیدم: عزیز مطمئنی؟ گفت: آره، آره سرت را بگذار روی زمین. دوباره این کار را کردم و سربرداشتم و گفتم: راست می گویی. دارند می آیند. یکی دیگر از رفقا هم‌ تایید کرد و گفت: می دوند و خیلی هم‌ نزدیک اند. دقایقی پر از التهاب گذشت، اما خبری نشد. خدایا این صدای چیست؟ همه می شنویم، ولی اثری از دشمن نیست. دلهره و اضطراب سراغمان آمده بود. ترس از اسارت و هزار فکر نکرده. چندباره سر و گوش را به زمین چسباندیم. این طوری صدا را بهتر می شنیدیم. باز صدای پا می آمد، ولی کم کم ضعیف شد. باز نگاهی به بالا انداختم، ولی خبری نبود. گفتم: عزیز! اگر اینها به ما نزدیک اند که صدای پایشان این قدر کم شده، باید آنها را ببینیم، پس کجایند؟! برای بار چندم سرم را گذاشتم روی زمین تا دقیق کمترین صدا و حرکت را تشخیص دهم و ناگهانی گیر نیفتیم. احساس کردم صدا به کل قطع شد! این بار سر و سینه را زمین گذاشتم صدا آهسته می آمد‌ لحظه ای فکری به سرم زد. در حالت سجده به جای پیشانی گوشم را روی زمین قرار دادم. عجیب بود، صدایی نمی آمد. سر و گوش و سینه را با هم روی زمین گذاشتم، صدا می آمد، ولی آهسته. کشف بزرگی کرده بودم! گفتم: عزیزجان! پسر خوب، این صدای قلب خودمان است و صدای پای عراقی ها نیست! تعجب کرد و گفت: نه، چی می گویی؟ گفتم: خوب سینه و سرت را بگذار روی زمین. گذاشت و گفت: صدا می آید. گفتم: حالا فقط سرت را بگذار. گذاشت. صدایی نمی آمد. این دقایق بر ما صد ساعت گذشت تا فهمیدیم از بس دویده ایم، ضربان قلبمان به صدای پای سربازانی می ماند که روی زمین پا می کوبند و نزدیک می شوند. ما در این مدت از خودمان می ترسیدیم. گشت شناسایی، شناسایی خود نیز بود. آدم در خلوت و جلوت و ترس، گاهی خودش را بهتر می بیند و صدای درونش را آشکارتر می شنود @mfdocohe🌸

🌸 درد سر "سادات" روزی افسر اردوگاه رمادیه ۱ برای بازجویی و به دست آوردن مشخصات کامل بچه ها وارد اردوگاه شد و شروع کرد به سوال کردن تا اینکه نوبت به من رسید. اسم من سید مصطفی است ولی بچه ها در اردوگاه مرا سید صدا می زدند. عراقی‌ها هم چون می دیدند لفظ سید که لفظی عربی است برای نامیدن یک عجم به کار برده می شود، عصبانی می شدند و از خود حساسیتی نشان می دادند! آن روز افسر عراقی از من سوال کرد: اسم؟ گفتم: سید مصطفی و او در برگه بازجویی نوشت «مصطفی». سپس اسم پدرم را پرسید: گفتم: «سید محمد علی» اما او نوشت: «محمدعلی». بعد پرسید اسم پدر بزرگ؟ گفتم: سید ابراهیم و او مجددا لفظ سید را حذف کرد و نوشت «ابراهیم» و پرسید: فامیل؟ لبخند زدم و گفتم: سیدزاده افسر عراقی با تعجب نگاهم کرد و در برگه نوشت «زاده». من خنده ام گرفت و او با عصبانیت گفت: یعنی چه همه اش می گویی سید، سید! مرا مسخره می کنی؟ حالا حقت را کف دستت می گذارم تا بفهمی مسخره کردن یک افسر عراقی چه عواقبی به دنبال دارد! در این موقع که وضع را ناجور دیدم، بلافاصله سید عمران را که از سربازان و نگهبانان اردوگاه بود صدا زدم و برای او توضیح دادم که موضوع از چه قرار است. سید عمران هم سعی کرد تا این مطلب را به افسر عراقی تفهیم کند، اما وی نپذیرفت و با عصبانیت و خشم دستور تنبیه و شکنجه مرا صادر کرد. @mfdocohe🌸

بخوانیم به یاد آنانکه نگذاشتند "سین" سربلندی از سفره‌‌ٔ هفت‌ سین‌مان برچیده شود ... یامُقَلِّبَ الْقُلُوب و الابصار یامُدَبِّرَ اللَّیْلِ وَ النَّهَار یامُحَوِّلَ الْحَوْلِ وَ الْأَحْوال حَوِّلْ حالنا اِلَی أَحْسَنِ الحال #نوروز_۱۳۶۲ #منطقه_عملیاتی_فکه #سال_نو_مبارک 💠 @bank_aks

🍂 🔻 ملازم اول، غوّاص ( ۴۲ ) 🔸خاطرات محسن جامِ بزرگ •┈••✾❀🔹❀✾••┈• تصمیم گرفتیم به همدان برگردیم. از بیمارستان به میدان گاراژهای مسافربری کرمانشاه رسیده بودیم و سخت گرسنه، ساندویچی خریدیم و خوردیم. مردم محو جمال ما شده بودند. سه بسیجی سرشکسته، سه عمامه به سر، سه دست و پا و کمر زخمی، لنگ لنگان سوژه نادری بودیم برای تماشا. با این قیافه ها برای مان کوچه می دادند و دیگر معطل نمی شدیم. با مینی بوسی راهی همدان شدیم. دو سه روزی در خانه استراحت می کردم که علی خوش لفظ آمد احوال پرسی و گفت: مرخصی من فردا تمامه. می خواهم بروم منطقه. کاری، پیغامی نداری؟ گفتم: من هم می آیم! گفت: با این وضع و حالت می خواهی بیایی چه کار؟ گفتم: اینجا دراز کشیدم، می آیم آنجا پیش بچه ها دراز می کشم. حداقل دل تنگی ام در می آید. دارم دق می کنم! پذیرفت. از همدان به کرمانشاه و از کرمانشاه به صالح آباد ایلام رفتیم. او خبر داشت که مقر نیروهای واحد اطلاعات کجاست. به چهار راهی نفت شهر، سومار، صالح آباد و ایلام رسیدیم. از آنجا راهی هم به ارتفاعات میمک به طرف جنوب منتهی می شد. قرارگاه شهید کاشی پور درست در جوار این چهارراه و رودخانه ای قرارداشت. مقر ما هم که فقط چندتا چادر بود کنار همین رودخانه قرارداشت که چیت سازیان آنجا را انتخاب کرده بود. با دیدن رفقا، گُل از گُلمان باز شد. شبی در مقر، دعای کمیلی خواندیم. حال و هوایی بود آن شب، نمی دانم اشک دوری بود یا پاکی برآمده از روزهای بی خبری و سخت بیمارستان. به هر حال معنویتی خاص داشتیم. بعد از اتمام دعا مثل شبهای عملیات همدیگر را در آغوش گرفتیم، همین جور الکی گریه می کردیم. سر من روی دوش محمد مصباح بود و های های گریه می کردیم. به خاطر رودخانه همجوار، شب ها مهمان زیاد داشتیم. دسته دسته می آمدند و می رفتند. پشه های هلی کوپتری یا به قول ما همدانی ها، پشه کوره ها، از روی پوتین هم می زدند! امانمان را می بریدند، حالا مانده بود کی خوشمزه تر باشد. هر جای بدنت که بیرون بود، شیرجه می زدند و نیش را تا بناگوش داخل بدنت می کردند و بعد خارش و خارش و بعد زخم و زخم و زخم. هنوز سَرم باندپیجی بود. سه چهار روزی گذشت، من کار خاصی نداشتم ولی رفقا در رفت و آمد بودند. علی بختیاری از من پرسید: جام بزرگ ماشینت را دیده ای؟ گفتم: نه، من خودم را هم ندیدم. حالا کجاست این قارقارک؟ گفت: انداختنش پاسگاه گیلانغرب. اگر دوست داری برویم ببینیمش؟ و بعد ادامه داد: چند نفر از بچه های تصادفی هم مانده اند سرپل ذهاب‌. فردا صبح من و بابازاده و شما می رویم هم بچه ها را ببین هم سرراه ماشین را، زودی هم برمی گردیم. پشت نرده های حیاط پاسگاه گیلانغرب، ماشین نگون بخت، ماشین بی دنده و استارت، ماشین بی ترمز، ماشین بی باتری و فرمان مثل قوطی کنسرو له شده دیده می شد. صندلی ها با کف اش شده بود یکی! بختیاری پرسید: شما چه طوری از میان این ماشین زنده درآمده اید، خدا می داند، آن هم سیزده نفر؟! سرباز نگهبان که گویا حرف های ما را می شنید گفت: راننده اش فراری است! تعجب کردم. گفتم: یعنی چی فراری است! راننده این قارقارک من بودم. پرسید: اِ، واقعاً، تو راننده اش بودی؟ گفتم: آره. برای چه باید فراری باشم، من که کار خلافی نکرده ام...! تا این را گفتم، نگهبان دستش را گذاشت سرشاسی زنگ و فشار داد. پشت آیفون گفت: یک نفر آمده و می گوید راننده جیپ تصادفی است. بلافاصله ماموری از داخل پاسگاه بیرون آمد و به ما سه نفر گفت: بفرمایید داخل. سلام و علیک کردیم و دست دادیم و به تعارف او نشستیم روی صندلی های چُفت و چوله پاسگاه. مامور انگاری که خیلی تعجب کرده باشد، پرسید: شما راننده این ماشین بودی؟ او با جواب مثبت من ادامه داد که پرونده این سانحه باز مانده و ما باید چندتا سئوال از شما بپرسیم. - حرفی نیست، در خدمتم. و او صدتا سئوال پرسید. کی هستید، از کجا آمده اید، به کجا می رفتید، گواهینامه داری، چند نفر بودید، چند نفر زخمی شده، چندنفر کشته شده... و در آخر هم گفت که شما شاکی خصوصی دارید. محمد گفت: من یکی از مسافران ماشین هستم، شاکی هم نیستم، اصلاً چه کسی گفته ما شاکی هستیم، هیچ کس شاکی نیست. مامور گفت: خیلی خب، مشکلی نیست. این پرونده یک استیضاح لازم دارد که لازم است پر شود و فکر نمی کنم یک ساعت بیشتر کار داشته باشد. بابازاده گفت: آهان! من همین الان رضایتم را می نویسم. همه بچه ها هم می نویسند‌. کسی شاکی نیست. محمد نوشت. علی بختیاری به من گفت: آقا محسن! شما پرونده را تکمیل کن ما هم می ردیم پادگان کار داریم و با هم برمی گردیم مقر. آنها که رفتند، مثل شب اول قبر، مامور دوباره پرسید و من جواب دادم، پرسید و من جواب دادم تا پرونده کذایی تکمیل شد. مرا سپردند به مامور سرباز. سرباز گفت: برویم تا جایی و برگردیم. سوار ماشین شدیم و رسیدیم به دادگستری گیلا

ن غرب. در راهرو حیران و نگران منتظر ماندم تا اجازه ورود دادند. پایم را به داخل نگذاشته بودم که قاضی القضات با یک تبختری جواب سلام را نداده به من نگاه کرد و گفت: ها! قاتل! یخ زدم از تعجب و از این رفتار انسانی! گفتم: با من هستید؟ قاتل یعنی چه؟ گفت: بچه مردم را زده ای کشته ای، می گویی قاتل یعنی چه؟ من از همه جا بی خبر بودم. از وضعیت ده نفر دیگر هیچ اطلاعی نداشتم، یعنی واقعاً کسی در این تصادف کشته شده بود؟ پس چرا بچه ها به من نگفتند. به سرعت این سئوالات از ذهنم می گذشت و من جوابی برای آنها نداشتم. بگومگوی من با قاضی القضات بالا گرفت و گفتم: اگر خدای نکرده کسی یا کسانی کشته شده اند من بی خبرم. ضمناً آنها کشته نیستند و شهیدند. قاضی با تندی با من حرف می زد و همه حرف هایش بوی توهین داشت. معلوم بود از این تازه به دوران رسیده هاست که با یک لیسانس، جای یک مجتهد را گرفته است. گفتم: حالا بر فرض که بنده مجرم. شما اجازه ندارید توهین کنید به من و به همرزم هایم. همه ما در جبهه و در حال ماموریت بوده ایم..‌ جوش آورده بودم و کارد می زدی خونم در نمی آمد. قاضی گفت: مگر ماشینِ تو مینی بوس بوده که سیزده نفر سوارش کردی؟ کار شما چه ضرورتی داشته که این همه آدم را سوار یک جیپ بکنی و ... یاد شیطنت بچه ها افتادم، که هر چی التماس کردم ، دو سه نفرشان سوار ماشین دیگر بشوند و نشدند و عشقشان کشید که دور هم باشیم. گفتم: ببخشید! مثل اینکه شما از اوضاع جبهه و جنگ بی اطلاعید. تمام نیروها پشت همین ماشین ها جا به جا می شوند. خبر ندارید که پشت تویوتاها و حتی کمپرسی چه قدر نیرو می رود و می آید. قاضی که معلوم بود تا حالا پایش به جبهه نخورده و فقط حکم صادر کرده و امضاء زده، پرسید: کمپرسی، برای چه سوار کمپرسی می شوند؟ گفتن: شما خبرندارید؟ نیروها را سوار کمپرسی می کنند و حتی رویش را برزنت می کشند تا معلوم نشود بار این کامیون ماسه و مصالح ساختمانی است یا آدم! قاضی گفت و من گفتم. عصبانی بودم و حرفهای نامربوطش را بی جواب نمی گذاشتم. فکرش را نمی دانم، اما سرش توی کاغذهایش بود چیزی نوشت و زنگ زد تا ماموری بیاید. مامور آمد. قاضی با اوقات تلخی و سگرمه های درهم و برهم گفت: ایشان را ببرید. فرم استیضاحیه پر شده بود. از حرف ها و معرفی خودم ناراضی نبودم. نمی توانستم‌ انکار کنم یا دروغ بگویم، اصلاً خودم، خودم را معرفی کرده بودم از اتاق که بیرون آمدیم، یکهو مامور از کمرش دست بند درآورد و مچ دست راست مرا به مچ دست چپ خودش بند کرد! با ناراحتی پرسیدم: سرکار! دست بند چرا می زنی؟ گفت: قاضی برایت زندان بریده است! از اسم زندان دوباره یخ زدم. امروز روز یخچال بود. قاضی برای من نسخه زندان پیچیده بود. •┈••✾❀🏵❀✾••┈• پیگیر باشید

🌸 عکس یادگاری با پستونک راوی : فتح الله آبروشن  عيد سال 66 درکردستان روستای دهگلان پادگان شهید ناصر کاظمی(در دهگلان بین شهرهای قروه و سنندج)نیروهای بهبهان با کهگیلویه و بویر احمد مستقر بودیم. با چند نفر از بچه ها قرار بر آن گذاشتيم که با سین های جبهه سفره را تزیین کنیم ، سمبه آرپی جی، سرنیزه ، سیخ اسلحه ، سیم خاردار، سینه بند، سربند یا زهرا ، یك ماكت سنگر با گل و شیرینی و میوه با یک سفره بزرگ در نمازخانه پادگان پهن کرده و حسابی تزیین نمودیم.  همان روز مهمان های ویژه اي از مسئولين و امام جمعه وقت بهبهان هم حضور داشتند . زمان تحويل سال حدود ساعت دو نیمه شب بود ، از آن جایی که از طلوع خورشید تا شب مشغول آماده سازی سفره هفت سین بودیم لذا همان جا برای حفاظت ازسفره نشسته بودم، اما حسابی خسته بودم و چشم هایم روی هم می افتاد. خلاصه آرام کنار سفره دراز کشیدم كه متاسفانه خوابم برد . طولي نکشیدکه بیدار شدم، دیدم صف طویلی از نمازگزاران بالای سرم ایستاده اند. پیش خودم گفتم : چی شده ؟ پس کو مراسم سال تحویل؟  تازه فهمیدم تحویل سال چند ساعت پیش بوده و من کنار همان سفره هفت سین که از صبح در تداركش بودم خوابم برده بود. البته بعداً فهمیدم بچه ها با هدایت "نبی ابوعلی" از سر شوخی بیدارم نکردند . آنها با گذاشتن یک عدد پستونک بچه دردهان من، ما را به استقبال سال نو برده و در همان وضعيت كلي عکس های یادگاری گرفته بودند. @mfdocohe🌸

🌸حاجت روا خانواده همسر من هر سال موقع سال تحویل میرفتن شلمچه بعد یبار رفتیم و شب هویزه موندیم، بعد از شام بود و همه میرفتیم سر قبر شهدا و حاجت ها و بماند ... یه حاج اقایی مسئول سخنرانی بود شب عید نوروز بود همه شاد و سرحال... بعد خیلی شلوغ بود،،منم تو حال و هوای حاجتم بودم و کلی ناراحت و دلشکسته تو همین حین حاج اقا به حالت شعر و نوحه یه چیزی تو این مایه ها گفت(هــر کـــی مــخواد حاجت روا بشــه،بلــند شــه،یه قدم بره عقــب،دوباره بنشینه) منم که منتظر این حرفا بودم سریع دقت کردم که چی میگه و انجام بدم حاجت روا شم😂 بلند شدم یه قدم رفتم عقب دوباره نشستم.... نگو چون شلوغ بوده و جا نبوده،گفته برین عقب تا بقیه هم جاشون بشه بشینن منم که جایی نشسته بودم که اصلا جا نبود و به زور و هل دادن بقیه رفتم عقب😂😂😂دستامم حالت دعا و درخواست بالا گرفته بودم😂😂😂 بعد حاجی گفت صلوات..حاج اقا مثلا خیلی شوخ بود و همه حرفاشو اینجوری میگفت منم فکر میکردم حتما یه روایتی هست😕..سریع نگاه کردم ببینم کسی متوجه شده یا نه😂😂 فقط چادرم زدم رو صورتم و مکان ترک کردم....هنوزم حاجت روا نشدم @mfdocohe 🌸

روزی که بهار به دیدار آنها می‌رفت در سراسر این دیار عید می‌آمد ... #قهرمانان_وطن #دفاع_مقدس 💠 @bank_aks

🍂 🔻 ملازم اول، غوّاص ( ۴۳ ) 🔸خاطرات محسن جامِ بزرگ •┈••✾❀🔹❀✾••┈• آمده بودم جبهه و با آن حال و هوا اکنون باید به حبس می رفتم. خط تقدیر چیز عجیبی برایم رقم زده بود. این جیپ از همان اولش بد یُمن بود و حالا خِفت مرا چسبیده بود. چاره ای نبود با یک دنیا غصه از مامور معذور پرسیدم: آخر زندان چرا؟ گفت: تا رضایت خانواده مقتولین و مصدومین گرفته نشود، شما بازداشت موقت هستید. و بعد برای اینکه دلداری ام بدهد، گفت: ببخشید، ناراحت نباشید، چیز مهمی نیست. چند روزی شما را در قرنطینه نگه می دارند و بعد آزادید. نگران نباشید. از این موارد من کم ندیده ام. دست بند به دست و پانسمان به سر، سوار مینی بوس اسلام آباد شدیم. گفتم: سرکار! من بسیجی ام. من که نمی خواهم فرار کنم. زشت است با این سر و لباس، مردم چه می گویند؟ دست بند را باز کنید، اصلاً من خودم با پای خودم آمده ام، شما مرا دستگیر نکرده اید که بخواهم فرار کنم. لطف کرد و دست بند را باز کرد و برای اینکه فکر فرار به سرم نزند، راه به راه می گفت: چیزی نیست، دو سه روز در قرنطینه می مانی، رضایت می دهند و می روی رد کارت. با هم رفیق شدیم. کرایه اش را حساب کردم. او پرونده و مرا تحویل رئیس کشیک زندان داد و رفت. کشیک نگاهی به پرونده انداخت و با اخم به دو سرباز ایستاده دم در گفت: ببریدش داخل بند! دنیا روی سرم خراب شد. به خودم که آمدم دیدم یک غول نتراشیده، نخراشیده با سبیل های تاب داده از بناگوش دررفته و کلّه ای کاملاً صاف و تیغ زده، ماشین اصلاحی در دست، منتظر من است. دوباره یخ کردم. نه سلامی نه علیکی با لهجه ای کردی گفت: بنشین تا سرت را بتراشم! - سرم را چرا بتراشی؟ - مگر تو زندانی نیستی؟ - نه. - پس آمده ای اینجا چه بکنی؟ - چه می دانم؟ ماموری آنجا ایستاده بود. از او پرسیدم: سرکار! این آقا چه می گوید؟ گفت: بله. باید سرت تراشیده شود. گفتم: من که زندانی نیستم! گفت: پس چی هستی؟ گفتم: به من گفته اند دو سه روزی در قرنطینه می مانم و تمام! گفت: من نمی دانم. هر کس وارد اینجا می شود باید سرش تراشیده شود. هر چه اصرار کردم، قبول نکرد. از او خواستم که مرا پیش رئیس زندان ببرد. قبول نمی کرد، اما بالاخره رفتیم. به رئیس زندان گفتم: جناب سروان این آقا می گوید باید سرم را بتراشم! گفت: پس می خواستی چه کار کند! باید بتراشد. گفتم: قرار نبوده سر مرا بتراشند. گفت: کی چنین قراری گذاسته است؟ گفتم: در پاسگاه گفتند. لبخندی زد و گفت: هر که گفته بی خود گفته، هرکس وارد اینجا شود، زندانی است و باید سرش تراشیده شود! سروان به مامور بینوا هم تشر زد. ناامید به نزد آن قلندر رفتیم و او با ماشین اصلاح دستی نه چندان تیزش موهایم را چَرِّه کرد. ماشین در هر مسیر رفت، چند مویم را نمی برید، می کَند و آخم را درمی آورد. قلندر پس از اتمام کار گفت: داداش! صد تومان می شود! دستمزد او صد تومان می شد، صد تا یک تومانی! در سال ۶۳، صد تومان، صدهزار تومان می شد! پرسیدم: صد تومان برای چه؟ - سرت را تراشیدم. - می خواستی نتراشی. - مثل اینکه دنبال شرّ هستی؟ - کی گفت به شما سربتراشی، نمی تراشیدی. - هر کس که به اینجا می آید، باید سرش را بتراشد. قانون است. - قانون است، ولی به تو چه ربطی دارد، هر کس خودش می تراشد. مامور گفت: پول را بده، برای خودت شرّ درست نکن. و با ابرو و اشاره فهماند که این یارو اِل است و بِل است و تعارف که خودش حساب می کند. گفتم: برای پولش نیست. پول زور است. به زور سر مردم را می تراشید، پول هم می خواهید؟ دست کردم جیبم و یک صد تومانی را با نارضایتی و اخم به قلندر سبیل تاب داده دادم. او با آن سبیل های کذایی در این گردنه حیران مردم را تَلَکه می کرد. یارو پول را در هوا قاپید و چپ چپ نگاهی کرد و رفت. وارد زندان که شدم، زندانی ها ریختند دورم تا از کار و جرم من خبر بگیرند. نگاهی به سر و لباسم کردند و پرسیدند: اِ تو بسیجی هستی؟ اینجا چه کار می کنی؟! آن قدر عصبانی و ناراحت بودم که سرشان داد زدم: بروید کنار، خودتان را مسخره گرفته اید! با این هوارم گوشی به دستشان آمد و از دورم پراکنده شدند. رفتم گوشه ای و غرق بدبختی دست ساز خودم شدم. خیر سرم از خانه در رفتم تا کنار بچه ها صفایی داشته باشم‌ و از دل تنگی در بیایم و حال افتاده بودم در جمع یک مشت لات و لوت و قاچاقچی و آدمکش و مفسد اخلاقی، آن هم در چند قدمی جبهه جنگ... •┈••✾❀🏵❀✾••┈•

🍂 🔻 ملازم اول، غوّاص ( ۴۴ ) 🔸خاطرات محسن جامِ بزرگ •┈••✾❀🔹❀✾••┈• وقت ناهار همان مامور آمد و گفت که امروز جیره برایت مقرر نشده و باید با یکی از زندانی ها هم کاسه بشوی. گفتم: مرحمت زیاد، من ناهار نمی خورم! او که می دانست من وصله ی آنها نیستم، قول داد مرا به بند دیگری ببرد تا از این برزخ جهنمی کمی دور بشوم. بعد از ظهر او به قولش عمل کرد و مرا به بندی انتقال داد که جرمشان سبک تر بود. اتاقی کوچک و به قول خودشان بند با چند تخت فلزی دو طبقه. در این بند شش نفر مهمان بودند که من هم شدم نفر هفتم. یک تخته پتو و یک بالش و یک تخت فلزی فنری هم نصیب من شد. طبق وعده، جیره ی غذایی من از فردای آن روز برقرار می شد و این یعنی که از شام هم‌خبری نبود. هم بندی ها لقمه نانی تعارف کردند و با تکه ای سدّ جوع کردم‌. اولین شب زندان را به سختی سپری کردم. از صبحانه هم خبری نشد و هر چه آنها اصرار کردند، چیزی نخوردم. تا ظهر گرسنگی کشیدم. آن روز متوجه شدم زندانبان هر روز صبح آمار می گیرد و به هر نفر بیست تومان می دهد تا با آن جیره خشک، صبحانه و ناهار و شام را بخرند. مسئول خرید زندان آمد تا صورت خرید بند ما را بنویسد و تهیه کند. رفقا بعنوان تازه وارد از من پرسیدند که غذا چه می خورم و من گفتم هر چه شما می خورید، من موافقم. بیست تومان پول خوبی بود، ولی نمی شد با آن سه وعده خوب غذا خورد. برای همین بادمجان جزو غذای معمول هم بندها بود. چون چاقو در زندان ممنوع بود، زندانی ها بادمجان را با دسته ی تیز شده قاشق پوست می کندند. روزهای دوشنبه و جمعه زندانی ها ملاقاتی داشتند. خانواده ها دست خالی نمی آمدند و هر زندانی دست پر به بند برمی گشت. به سختی و به سرعت یک هفته از حبس من گذشت، اما هیج کس جز خدا از سرنوشت من خبری نداشت. جالب بود که علی چیت سازیان فکر می کرده من به سرپل ذهاب رفته ام و بچه هایی هم که در سومار بودند خیال می کرده اند من در سرپل ذهابم! سر یک هفته علی آقا برای کاری از سومار به سرپل می رود و متوجه می شود که من غایبم. او از بچه ها جویای احوال من می شود و آنها می گویند که خبری ندارند و اینجا نیامده. او با تعجب می پرسد: یعنی چه اینجا نیامده؟ آقای جام بزرگ چند روزه اینجاست! اما آنها اظهار بی اطلاعی می کنند. علی آقا به سومار برمی گردد و از علی بختیاری می پرسد. علی می گوید: در سرپل ذهاب است! علی آقا می‌گوید: جام بزرگ نه در سرپل است و نه در سومار، آب شده رفته زمین! بختیاری که تازه دو ریالی اش نصفه و نیمه می افتد می گوید: عجب! آن روز که با هم پاسگاه رفتیم، مامور پاسگاه گفت چند تا سئوال دارد و قضیه تمام است. ما هم به این خیال گفتیم می رویم سرپل و برمی گردیم او را با خودمان می بریم. وقتی هم دیدیم از او خبری نشده، حدس زدیم با آن حال و روزش برگشته به همدان! او هم یک گزینه دیگر اضافه کرد و معادله سه مجهولی شده بود. بعد از اینکه کاشف بعمل آمد که من آنجا و آنجا و آنجا نیستم. همگی به پاسگاه گیلان غرب می روند و رد پای مرا تا زندان اسلام آباد پیدا می کنند. علی آقا به زندان می آید و درخواست ملاقات می کند، آنها می گویند الان وقت ملاقات نیست. علی آقا می گوید: ما از منطقه آمده ایم، عجله داریم... وقتی دوباره جواب سربالا می شنود، عصبانی می شود و روی رئیس زندان اسلحه می کشند که: شما به چه حقی یک بسیجی بی گناه رو انداخته اید زندان؟ - من که نینداخته ام، رای دادگاه و قاضی بوده. توپ و تشر علی آقا باعث می شود به او اجازه ملاقات بدهند. دریچه که باز شد چشمم به روی گل علی آقا باز شد. او را که دیدم خجالت کشیدم، ولی احساس آزادی به من دست داد. اما علی آقا حسابی ناراحت بود. دقایقی با هم صحبت کردیم. من تمام ماجرا را از سیر تا پیاز برای او گفتم و کمی عقده دلم باز شد. او دست خالی نیامده بود. دو سه تا کمپوت آلبالو و گیلاس و دو قوطی کنسرو ماهی به من داد و گفت: من می روم پیگیر می شوم. از خانواده های شهدا و خود زخمی ها رضایت می گیرم. تو نگران نباش. در این اوضاع خانواده ام نیز با خبر شدند.( بچه ها به خانواده ام اطلاع داده بودند، اما اخوی بزرگتر و خواهرم صلاح ندیده بودند به پدر و مادرم بگویند. آنها هم که نگران بوده اند من با آن حال خراب کجا رفته ام و چرا خبری از من نیست. او رفت و من ماندم و غُصه هایم. بد دردی بود این زندان آن هم با این شرایط و بی کسی و تنهایی. روزهای اول گوشه گیر و بی حرف و کلام بودم، اما هم بندی ها سر حرف را باز کردند و من سیر تا پیاز ماجرا را برای آنها گفتم و هرکس بعنوان وکیل پایه یک دادگستری از جایگاه قاضی حکم می داد: یکی می گفت یک هفته، یکی می گفت یک ماه، یکی می گفت ده روز برایت می بُرند! تازه اگر طرف هایت رضایت بدهند، دولت شاکی می شود و حداقل یک ماه زندانی برایت می نویسند و .... با این حرف ها داشتم دیوانه

می شدم. یک ماه تحمل در زندان‌ میان‌ معتاد و قاچاقچی و دزد و خلافکار و شیطان پرست و آدم های لاابالی که ابتدایی ترین مسائل شرعی نجس و پاکی را رعایت نمی کردند، طاقت فرسا بود. صبح که از خواب بیدار می شدند، نه نمازی، نه طهارتی، اوضاعی بود. طرف حتی زحمت نمی داد برود داخل دست شویی و در را ببندد. دم‌در دست شویی... کجا بودم و به کجا افتادم. جبهه و جمع بسیجی ها کجا و اینجا و اینها کجا. اینجا مرام، سِبیل بود و آنجا مرام تقوا و از خود گذشتگی در سَبیل خدا. واقعاً دنیای ما آدم ها گاهی چه قدر با هم فرق دارد، آنجا غسل شهادت می کردند. اینجا بعضی آداب طهارت را بلد نبودند. شاید این هم برای من امتحانی بود. نگهبانها می گفتند تو را نباید به این زندان می آوردند. شما در ماموریت جنگی بوده ای باید تو را به زندان دادستانی یا دادسرای نظامی می بردند نه اینجا که زندانی شهربانی است. برای اینکه ارتباط معنوی ام با جبهه قطع نشود و بتوانم مشکلات زندان را راحت طی کنم با قرآن و مفاتیح بیشتر مانوس شدم. نگهبانها هم که متوجه شده بودند من از جنس اهالی زندان نیستم، به پر و پایم نمی پیچیدند، حتی نیمه شب ها برای غسل های مستحبی از آنها اجازه می گرفتم و به حمام می رفتم. کم کم یکی دو نفر به میل خودشان پشت سرم به نماز ایستادند. شاید من باید گوشه ای از حال و هوای رزمنده ها را به این مستضعفان زندانی منتقل می کردم. رئیس دادگستری اسلام آباد که برای بازدید به زندان آمده بود، نگهبانها به او گفته بودند که من بسیجی هستم و چه رفتاری دارم. او از خودم پرسید و من قصه را توضیح دادم. او هم گفت: عجب! چرا شما را به زندان شهربانی آورده اند؟ و به من گفت: پیگیر باش تو باید از اینجا منتقل بشوی! وقت نماز صبح او از من پرسید: اینجا نماز جماعت می خوانند؟ گفتم: غیر رسمی، بعضی خودشان می خوانند! گفت: خوب شما، جلو بایست و نماز را به جماعت بخوانید. با این پیشنهاد من یک شبه شدم حجت الاسلام والمسلمین محسن جام بزرگ و از آن روز به بعد نماز جماعت بطور رسمی در زندان برگزار شد. در بین آن گروه، فقر اطلاعات دینی و شرعی مشهود بود، بنابراین، سئوالات متعددی پرسیده می شد و من هم سئوالات را اگر بلد نبودم، از روی رساله ی توضیح المسائل حضرت امام خمینی به آنها پاسخ می دادم. و شوخی شوخی شدم روحانی ِ زندانی زندان شهربانی اسلام آباد غرب. •┈••✾❀🏵❀✾••┈•

🌸صدای پا از خستگی نشستیم.‌ لحظه ای نگذشته بود که عزیز امرالهی با نگرانی گفت: جامِ بزرگ، جامِ بزرگ! جواب دادم: بله بله! گفت: صدای پا می آید! گفتم: از کدام‌طرف؟ با دست راست اشاره کرد و گفت: از این طرف. و بعد به من گفت، قسمت چپ سرم را بگذارم روی زمین تا مسیر صدا را تشخیص دهم. درست می گفت، بدو بدو آمدند و به ما نزدیک و نزدیک تر می شدند. عزیز، سریع نارنجکی از کمر کشید و انگشتش را در میان حلقه آن فرو برد و آماده پرتاب شد. این عکس العمل همیشگی او در وقت خطر بود، قبراق و برقی و انفجاری. گفت: آماده باشید و اسلحه ها را مسلّح کنید. آهسته گفتم: گلنگدن صدا می دهد. بکشیم محلمان لو می رود. قبول کرد، گفت: پس نارنجک آماده کنید. دقیقه ای گذشت پرسیدم: عزیز مطمئنی؟ گفت: آره، آره سرت را بگذار روی زمین. دوباره این کار را کردم و سربرداشتم و گفتم: راست می گویی. دارند می آیند. یکی دیگر از رفقا هم‌ تایید کرد و گفت: می دوند و خیلی هم‌ نزدیک اند. دقایقی پر از التهاب گذشت، اما خبری نشد. خدایا این صدای چیست؟ همه می شنویم، ولی اثری از دشمن نیست. دلهره و اضطراب سراغمان آمده بود. ترس از اسارت و هزار فکر نکرده. چندباره سر و گوش را به زمین چسباندیم. این طوری صدا را بهتر می شنیدیم. باز صدای پا می آمد، ولی کم کم ضعیف شد. باز نگاهی به بالا انداختم، ولی خبری نبود. گفتم: عزیز! اگر اینها به ما نزدیک اند که صدای پایشان این قدر کم شده، باید آنها را ببینیم، پس کجایند؟! برای بار چندم سرم را گذاشتم روی زمین تا دقیق کمترین صدا و حرکت را تشخیص دهم و ناگهانی گیر نیفتیم. احساس کردم صدا به کل قطع شد! این بار سر و سینه را زمین گذاشتم صدا آهسته می آمد‌ لحظه ای فکری به سرم زد. در حالت سجده به جای پیشانی گوشم را روی زمین قرار دادم. عجیب بود، صدایی نمی آمد. سر و گوش و سینه را با هم روی زمین گذاشتم، صدا می آمد، ولی آهسته. کشف بزرگی کرده بودم! گفتم: عزیزجان! پسر خوب، این صدای قلب خودمان است و صدای پای عراقی ها نیست! تعجب کرد و گفت: نه، چی می گویی؟ گفتم: خوب سینه و سرت را بگذار روی زمین. گذاشت و گفت: صدا می آید. گفتم: حالا فقط سرت را بگذار. گذاشت. صدایی نمی آمد. این دقایق بر ما صد ساعت گذشت تا فهمیدیم از بس دویده ایم، ضربان قلبمان به صدای پای سربازانی می ماند که روی زمین پا می کوبند و نزدیک می شوند. ما در این مدت از خودمان می ترسیدیم. گشت شناسایی، شناسایی خود نیز بود. آدم در خلوت و جلوت و ترس، گاهی خودش را بهتر می بیند و صدای درونش را آشکارتر می شنود @mfdocohe🌸

🌸الاغ در آسایشگاه عید فرا رسیده بود؛ اما جوّی افسرده بر اردوگاه و بچّه‌ها حاكم شده بود. باید فكر می‌كردیم، از این رو عده‌ای از بچّه‌ها جمع شدیم و ترتیب یك تئاتر طنز را دادیم؛ بدین شكل كه یكی از اسرا به نام صادق از بچّه‌های اصفهان در قالب یك روستایی و به عنوان كدخدا در جلوی بچّه‌ها حاضر شود و با لهجه‌ روستایی به بیان قضایایی بپردازد و الاغی نیز درست كنیم كه مش‌صادق با آن وارد شود. از این رو دست به كار شدیم و با درآوردن عرقگیر و كشیدن آن روی بالش، زمینه‌ سفیدی درست كردیم. از آستین‌ها با گذاشتن پارچه، گوش درست كردیم و از یقه‌ی آن به عنوان دهان استفاده كردیم و با نقاشی چشم و بینی باقی اجزا را پرداختیم. یكی از بچّه ها این بالش را روی سر كشید و دیگری كه خودم باشم، با گرفتن كمر او خم شدم و بچّه‌ها پتویی را روی ما انداختند و مش‌صادق روی كمر من نشست. نگهبان آسایشگاه هم تعیین شد و پس از راحت شدن از این بابت، برنامه را شروع كردیم. با حضور مش‌صادق بر روی سن (گوشه‌ی آسایشگاه) بچّه‌ها همه به وجد آمدند و صدایشان به خنده بلند شد. با صحبت‌های صادق، ولُوم خنده بچّه‌ها باز هم بالاتر رفت و با شدت گرفتن سر و صدا، حضور نگهبان عراقی طبیعی بود. با آمدن سرباز عراقی، نگهبان آسایشگاه شروع كرد به گفتن رمز؛ اما شدت سر و صدا نگذاشت ما متوجه شویم. در نتیجه وقتی به خود آمدیم كه نگهبان عراقی پشت پنجره بود و متحيّر از دیدن الاغ درون آسایشگاه. بعد گفتن چند جمله به سمت دفتر افسر عراقی حرکت کرد. به سرعت وسایل را جمع كردیم و تمام چیزهایی را كه ساخته بودیم، به طور طبیعی از بین بردیم. نگهبان عراقی موضوع را گزارش داد و متعاقب آن افسر عراقی به درون آسایشگاه آمد و گفت: آن الاغ را از كجا آوردید و به كجا بردید؟ شما توطئه كرده‌اید و وقتی ما انكار كردیم، گفت: سرباز من با چشم خودش دیده. زود بیاوردیدش و الّا... وقتی از این صحبت‌ها طرفی نبست، ما شروع به صحبت كردیم كه: جناب سرهنگ این سربازتان می‌خواهد هم ما و هم شما را اذیت كند و شاید هم چیزی خورده باشد. خودتان قضاوت كنید وقتی در اردوگاه اصلاً از این حیوانات نداریم و تازه هیچ راهی برای آوردن این چیزها وجود ندارد؛ چگونه می‌شود الاغی را بیاوریم؟ شما حتی سوراخ كلیه درها را جوش داده اید. حالا خودتان كه عاقل و فهمیده هستید، قضاوت كنید. افسر عراقی با شنیدن این صحبتها دستور داد سربازان از آسایشگاه بیرون بروند و همین كه رفتند، صدای نواخته شدن سیلی محكمی به صورت سرباز عراقی در محوّطه بلند شد. @mfdocohe🌸

فروردین ۱۳۶۱ ایلام ، دشت عباس منطقه عملیاتی فتح المبین انهدام نفربر عراقی ... عکاس: علی فریدونی 📲 http://eitaa.com/joinchat/3716808705C95be0cabab