سلام بر صورت‌های خضاب شده با خاک! مردانی ک حسرتِ مُشتی خاک ایران را به دلِ دشمن گذاشتند ... آبان ماه سال ۱۳۶۱ خوزستان، منطقه شرهانی مرحله سوم عملیات محرم محور لشکر۱۴ امام‌حسین(ع) گردان امام صادق (علیه‌السلام) عکاس: امیرهوشنگ جمشیدیان #قهرمانان_وطن #دفاع_مقدس 💠 @bank_aks

🌸موجی از زمین و آسمان مثل نقل و نبات گلوله مى بارید فرصت نفس کشیدن نبود چه رسد به تکان خوردن و عقب و جلو رفتن. هر کس هر کجا مى توانست پناه مى گرفت. ولو به اینکه زمین را بچسبد و سرش را میان بازوانش پنهان کند. یک هو یک بابائی دوید طرفم و ناغافل خمپاره اى خورد کنارش و موج انفجار او را بلند کرد و کوبیدش رو کمر من بدبخت. نفس تو سینه ام قفل شد. کم مانده بود کار دستم بدهد! با بدبختى انداختمش کنار. بنده خدا لحظه اى بعد با چشمان هراسان از جا پرید لحظه اى به دور و اطراف نگاه کرد و بعد رو به من کرد و گفت : برادر، اطوشویی کجاست؟ لباس هایم بدجورى چرك شده ! با تعجب پرسیدم : اطوشویى؟ آره. آخر مى خواهم چند تا بربرى بخرم، ببرم خانه! دوزاریم افتاد که طرف موجى شده. افتادم به دست و پا که یک وقت قاطى نکند و بلاملایی سرم بیاورد. سریع سمت اورژانس صحرا یی را نشان دادم و گفتم : آنجاست. سلام برسان ! گفت: چشم و مثل شصت تیر رفت. خدا را شکر کردم که بلا دفع شد! @mfdocohe🌸

🌸مجروح ناشناس برف تا کمرمان بود و سرما دست به دستِ دشمن، پیرمان را درمى آورد. ناغافل ترکش آواره اى چون هماى سعادت انتخابم کرد و خورد تو پهلوم و دراز به دراز افتادم زمین روى برف. فرمانده آمد سراغم. بعد امدادگر بود که سریع زخمبندى ام کرد و قرار شد بروم پائین حالا از من اصرار که بمانم و از فرمانده تحکم که نه! برو پایین زخمم گزگز مى کرد. آخر سر وادار شدم که بروم. فرمانده به چند مجروح که گوشه اى افتاده بودند اشاره کرد و گفت : یکى از انها را قلمدوش کن و ببر مى توانى؟ حرفى نداشتم. رفتم سراغ یکى از مجروحین که کلاه و اورکت، صورتش را پوشانده بود و پاهایش آش و لاش شده بود. پرید کولم و ای على از تو مدد. خمپاره و توپ بود که بدرقه ام مى کرد و گوشه و کنار منفجر مى شد و من و مجروح روى کولم هى مى افتادیم و پا مى شدیم بنده خدا نه ناله مى کرد و نه حرفى مى زد. فکرى شدم که حتماً خجالت زده است و خودش را مدیونم مى داند. بین راه چند بار گفتم که اخوى بى خیال من که دارم پایین مى روم تو را هم مى برم. لااقل حرفى، حکایتی تعر یف کن راه کوتاه شود و زودتر پایین برسیم . اما او لام تا کام حرف نزد که نزد. تو دلم گفتم آدم اینقدر خجالتى و باحیا بابا اى واالله! همینکه رسیدیم پایین، چند نفر آمدن تا مجروح را از کولم بگیرند او زد روى شانه ام و گفت یا اخى! رحم االله والدیک برادر، رحمت خدا بر پدر و مادرت یک لحظه نفس در سینه ام حبس شد و سرم گیج رفت. پریدم و کلاهش را کنار زدم. اى دل غافل این همه مدت داشتم یک سرهنگ سبیل کلفت عراقى را....حمالى مى کردم! @mfdocohe🌸

🍂 🔻 سرداران سوله 0⃣4⃣ 🔹 دکتر ایرج محجوب ⊰•┈┈┈┈┈⊰• آن روز دیگر امکان حرکت نبود. اولا ساعت جذر شروع شده بود، ثانیا امکان این که دوباره بخواهیم کامیون را بگوییم بیاید و اسبابها را بار بزنیم، وجود نداشت. ناهار مختصری خوردیم و همراه سروان ابراهیم خانی با جیپ عازم چویبده شدیم تا به ناخدا عباسی که بی صبرانه منتظر ما بود، علت تأخیر را خبر بدهیم. ناخدا عباسی خیلی بی قرار بود. از این که پنج روز علاف و بی کار منتظر ما شده، سخت عصبانی بود. پس از شرح وقایع کمی آرام شد. گفت: «من هم با اجازه شما با وجودی که لنج را در بست گرفته بودید، یک مسافر دیگر به جمع شما اضافه کردم که ضرر و زیان چند روز تأخیر جبران شود. یکی از مهندسین شرکت نفت است.» ما هم گفتیم به شرطی که جا به حد کافی برای اسباب اثاثیه ما باشد، مانعی ندارد. ناخدا گفت: «خاطرتان جمع باشد خن به حد کافی بزرگ است.» گفتم: «ما فردا صبح زود شروع به اسباب کشی می کنیم و به او ملحق می‌شویم.» گفت: «شما را به خدا قبل از این که جذر شروع شود، حداقل دو ساعت قبل از آن، اینجا باشید.» شب به رئیس امور مسافرت زنگ زدم و گفتم فردا ساعت هفت صبح برای ما کامیون بفرستد. او هم که یکی از دوستان ما بود قول داد رأس ساعت هفت کامیون جلوی در خانه دکتر غانم باشد. صبح با یکی دو نفر از کارگران اتاق عمل به خانه ی دکتر غانم رفتیم. سروان ابراهیم خانی، محمد و چند نفر از پرسنل او برای کمک آمده بودند. به سرعت اثاثیه دکتر غانم را بار زده و سپس به منزلم رفتیم. مقداری اسباب اثاثیه را در کامیون جا دادیم. بقیه را داخل کامیونی که سروان ابراهیم خانی تدارک دیده بود، بار زدیم و عازم چویبده شدیم. قرار بود سایر افراد هم خودشان توسط دوستان و شوهرانشان که در تهران بودند، کامیون دیگری را از اداره حمل و نقل گرفته به چویبده بیایند. فقط دو نفر از پزشکان مانده بودند که قرار بود مبلغی اضافه به راننده بدهیم، یک بار دیگر به آبادان برگردد و اثاثیه آنها را هم بیاورد. بار زدن و رسیدن به چویبده حدود سه ساعت طول می کشید. همه کامیون ها ساعت ده به چویبده رسیدند. باربرها که در آن منطقه ولو بودند به کامیون های ما آویزان شدند. ناخدا عباسی که منتظر ما بود و خودش گروهی از دوستان و اقوامش را آماده کرده بود، جلو آمد. آنها را کنار زد و گفت: «ما خودمان باربر داریم.» گفتم: «اول از همه وسایل من را خالی کنید، چون قرار است که کامیون برای آوردن اثاثیه دو دکتر دیگر برگردد.» کامیون تخلیه شد و فورا حرکت کرد. حدود یک ساعت طول کشید تا بار سایر کامیون ها را نیز تخلیه کردند و به داخل لنج بردند. مهندسی هم که قرار بود با ما همسفر شود با یکی از کارگرانش که جوانی قوی هیکل و جسور بود، قبل از ما رسیده و اثاثیه خود را به داخل لنج برده بود. اتفاقا آقای مهندس با من آشنا در آمد. چند سال قبل دخترش با یک نقص مادرزادی به دنیا آمده بود. از حال فرزندش پرسیدم. گفت حالش خوب است و یک دختر بچه زیبای چهار ساله شده است. پس از این که همه کامیون ها تخلیه شد، ناخدا عباسی گفت: «پس دو نفر دیگر چه شدند؟» همگی خود را به تجاهل زدیم. گفتم: «قرار بود همزمان با ما حرکت کنند. ما فکر کردیم زودتر رسیده اند و در بین راه هم آنها را ندیدیم.» ساعت حدود یک بعدازظهر شد ولی خبری از آنها نبود. کم کم ما هم نگران می‌شدیم که مبادا به موقع نرسند و جذر شروع شود. آنها می بایست حدود ساعت یک و نیم یا دو می رسیدند. ساعت دو شد و باز هم خبری از دوستان نبود. ناخدا هم شدیدا نگران بود و از ما می پرسید: پس چرا نیامدند؟» باز ما اظهار بی اطلاعی کردیم. بالاخره بیست دقیقه بعد سر و كله کامیون پیدا شد. راننده گفت: «کامیون بین را خراب شد. تا از اداره کل حمل و نقل مکانیک بیاد و درست کنه، طول کشید.» خلاصه کارگران با عجله اثاثیه دوستانمان را تخلیه و وارد لنج کردند. راننده از ما خداحافظی کرد و عازم آبادان شد. ناخدا هم گفت: شانس آوردید، اگر نیم ساعت دیرتر می رسیدند، مجبور بودیم تا ده شب منتظر بمانیم. چون جذر در حال شروع شدن است.» بالاخره لنج حرکت کرد. ⊰•┈┈┈┈┈⊰• پیگیر باشید

🍂 🔻 سرداران سوله 1⃣4⃣ 🔹 دکتر ایرج محجوب ⊰•┈┈┈┈┈⊰• بالاخره لنج حرکت کرد. متأسفانه ما فکر آب و آذوقه توی راه را نکرده بودیم. یک مخزن مکعب وسط لنج بود که در حقیقت مخزن آب بود. از همان آب شط که گل آلود بود آن را پر می کردند. گل و لای آن به تدریج ته نشین می شد و آبی که روی آن می ماند، مصرف می شد. لنج یک اتاقک بزرگ داشت. دو تخت چوبی در طرفین اتاق بود. سماور هم روشن بود. هنگام غروب، هوا به شدت سرد شد. ما همگی به داخل اتاقک رفتیم. کمی چای که با آب همان مخزن درست شده بود و فقط در اثر جوشیدن احتمالا میکروب بیماری زا نداشت نوشیدیم و رفع تشنگی کردیم. از ناخدا پرسیدم چه وقت می رسیم گفت: «فردا حدود ساعت دو یا سه بعد از ظهر، چون در وسط راه یک بار دیگر دچار جذر می شویم و مجبوریم در منطقه ای با عمق کم توقف کنیم. باید تا شروع مد بعدی، حدود هشت ساعت، در همان محل لنگر بیندازیم.» با تاریک شدن هوا، مه نسبتا غلیظی خور را فرا گرفت. جاشوان پس از نزدیک شدن به محل کم عمق، طنابی را که گره هایی به فواصل مختلف داشت و جسم سنگینی به آن بسته بودند را مرتبا داخل آب می انداختند و به عربی عمق آب را به اطلاع ناخدا می رساندند. بالاخره به محلی که کم عمق بود رسیدیم. ناخدا دستور توقف داد و لنگر انداختند. در میان انبوه مه، چهار یا پنج لنج دیگر را می دیدیم که با فاصله از ما لنگر انداخته بودند. در میان آن مه و تاریکی، لنج ها شبیه کشتی‌های ارواح بودند. صدای آب هم می آمد. تبادل آتش بین نیروهای عراقی و ایرانی را از دور می‌دیدیم. در تاریکی شب به شکل نوارهای قرمز رنگ آتشین به سرعت از هر دو طرف به سمت مقابل می‌رفتند. اگر کسی نمی دانست جنگی در کار است، شبیه آتش بازی زیبا و با شکوهی به نظر می رسید. گلوله های منور هم گاهی دیده می شد که نور خیره کننده ای داشت و به آهستگی حرکت می کرد. گویا به عقب این گلوله های منور نوعی چتر مخصوص وصل بود که پس از شلیک باز می‌شد و سرعت حرکت آنها را می گرفت. چون مدت زمان نسبتا زیادی در آسمان باقی می ماندند. ناخدا غذای مختصری برای خود و جاشوانش تهیه کرده بود. ما هم چند لقمه ای خوردیم. با وجود سردی هوا مدتی هم روی زمین و تخت‌ها خوابیدیم. نیمه های شب بود که مد شروع شد و پس از مدتی لنج به حرکت درآمد. دمیدن آفتاب در سحرگاه به دریا منظره زیبایی داده بود و به رنگ نقره ای و سپس طلایی درآمد. بلاخره حدود ساعت ۲ بعد از ظهر به بندر امام رسیدیم. در یکی از اسکله ها که مخصوص لنج ها بود توقف کردیم چند کارگر در اسکله برای تخلیه بار ها آماده بودند برخی از آنها با ناخدا آشنایی داشتند بار های ما را تخلیه کرده و کنار اسکله چیدند. به دوستان گفتم مواظب بارها باشند تا برای گرفتن کامیون بروم با وسیله نقلیه کرایه ای خود را به محل اتحادیه کامیون داران رساندم از شانس بد ما کامیونداران حدود یک هفته بود که اعتصاب کرده بودند بیش از ۱۰۰ کامیون در آن منطقه پارک بود. دفتر اتحادیه کامیونداران ایوان بزرگی داشت که راننده‌ها جلوی این ایوان تجمع کرده بودند. شخصی که گویا نماینده کامیونداران بود برای آنها سخنرانی می‌کرد. از محتوای صحبت های او چنین متوجه شدم که اعتصاب برای اعتباری است که دولت به تریلی ها داده است و شامل کامیونداران نداده. گوینده می گفت:"با مسئولین صحبت کردیم تا زمانی که به ما لاستیک و سایر لوازم یدکی ندن کار نمی کنیم و توی اعتصاب می‌مونیم. ما هم همان چیزهایی رو می‌بریم که تریلی ها می برند منتها کمتر. مسئولین قول دادن مشکل رو حل کنند قراره تا چند ساعت دیگه نتیجه رو به ما بگن". ⊰•┈┈┈┈┈⊰• پیگیر باشید

با شروع جنگ در پاسخ برای ترکِ وطن این چنین گفت: «این همه هزینه در زمان صلح برای تفریح ما خرج نشده ؛ ما برای چنین روزهایی تربیت شده‌ایم دوست دارم کفنم پرچم ایران باشد..» 🔹 ۱۷ آبان سالروز شهادت عقاب تیز پرواز نیروی هوایی ارتش قهرمانِ وطن سرهنگ خلبان فانتوم #شهید_غفور_جدی_اردبیلی گرامی‌باد. "روحش‌شاد‌ باصلوات" l بیشتر بخوانید👇 https://tn.ai/2604062 💠 @bank_aks

🌸جاسم و سالم امدادگر ایرانی رسید به مجروحین عراقى. دلش به حالشان سوخت. کوله اش را باز کرد و سرگرم پانسمان کردن زخم و ز یلی هاى مجروحین شد. تا آنکه رسید سر وقت یک مجروح عراقى که کولى بازى درمى آورد و نعره پشت نعره از حنجره بیرون مى داد. امدادگر تشر زد که : خفه خون بگیر بیینم سرسام گرفتم. چه مرگته. تو که سالمى ! و مجروح سر تکان داد و گفت : لا،لا. أنَا جاسم. هذا سالم ! نه، نه من جاسم هستم. سالم این است!.. و به سرباز کنارى اش اشاره کرد. امدادگر هم پِقى زد زیر خنده! @mfdocohe🌸

🌸مهمان ها سال 1365 بود. در فاو مستقر بودیم. فرمانده ی لشکر- آقا مرتضی قربانی- به بنده که آن وقت فرمانده ی محور 2 بودم، بی سیم زد و گفت: - صحرایی! استاندار مازندران به همراه چند مدیر کل، امروز مهمان ما هستند. هواشان را داشته باش! از هواداشتن آقا مرتضی معلوم بود که این هوا داشتن، با آن هوا داشتن ها فرق دارد. گرای حرفش راگرفتم. با چند تا از فرماندهان گردان و گروهان به استقبال استاندار وقت- مرتضی حاجی- و همراهان او رفتیم. درست ساحل اروند کنار، بایستی مهمان هامان را سوار قایق می کردیم و از این طرف ساحل به آن طرف می آوردیم و از آن جا هم به فاو. مهمان ها با قایق موتوری حرکت داده شدند به آن طرف ساحل. آقا مرتضی بی صبرانه انتظار مهمان ها را می کشید. فرمانده لشکر هم که توی جنگ، استاندار و غیراستاندار برایش فرقی نمی کرد، آنها را با خودش تا نزدیکی عراقی ها برد. طبق نقشه ی قبلی، آقا مرتضی پشت بی سیم، مدام با من در تماس بود و طوری وانمود می کرد که یکی دو تا از یگان های ما بنا دارند، از یک جهت به عراقی ها نزدیک شده و تکی را انجام دهند. عراقی ها هم پشت بی سیم، هدایت عملیات فرضی آقا مرتضی را شنود می کردند؛ برای همین مطمئن شدند، راستی راستی بنای تکی در پیش است. عراقی ها که دست پاچه شدند، برای این که خیالشان را از هر تکی راحت کنند، بی محابا آتش زیادی را نزدیکی های موقعیت آقای استاندار و همراهاش ریختند. تا چشم کار می کرد، آتش بود و رد گلوله ها و خمپاره ها. منطقه شد عین جهنم. استاندار و مدیرانش که تا آن موقع، حجم به این بزرگی از آتش را در عمرشان ندیده بودند، حسابی جا خوردند. خدا می دانست که توی دلشان چه غوغایی به پا بود. چند دقیقه از آتش بازی که عراقی ها راه انداختند، گذشت. عراقی ها که دیدند، خبری از حمله نیست، از آتش بازیشان کم کردند. حالا دیگر وقتش بود که فرمانده لشکر 25 کربلا تقاضاهای خود را به استاندار و مدیران کل بگوید و از کمبود بچه ها و یگان ها بگوید. بعد از این که زیر آتش، قول مساعدت لازم را از آن ها گرفت، مهمان ها را به عقبه ی فاو هدایت کرد. @mfdocohe🌸

🍂 🔻 سرداران سوله 2⃣4⃣ 🔹 دکتر ایرج محجوب ⊰•┈┈┈┈┈⊰• به دفتر اتحادیه رفتم و گفتم برای حمل اسباب اثاثیه منزلم به تهران احتیاج به سه کامیون دارم. یکی برای آقای مهندس و دو تا هم برای خودمان می خواستم. مسئول آن جا گفت: فعلا کامیون دارها اعتصاب کردن. شما باید چند ساعت صبر کنی تا نتیجه تصمیم مسئولین اعلام بشه بعد بتونیم به شما کامیون بدیم.» این طور که می گفت از ده روز قبل اعتصاب شروع شده بود و مرتب به تعداد کامیون ها اضافه می‌شد. یعنی هر کدام که بارشان را به مقصد می رساندند، جهت پیوستن به اعتصابیون در آن محل می ماندند. برخی از آنها همان روز رسیده بودند. نا امید بیرون آمدم تا به نزد دوستانم بروم و نتیجه را بگویم چند ساعت بعد دوباره باید به محل کامیون ها بر می گشتم. از جمع کامیون داران دور شدم. دنبال وسیله نقلیه بودم تا به محل اسکله که پنج، شش کیلومتر فاصله داشته بروم. دو نفر پشت سر من می آمدند. قدری که دورتر شدم جلو آمدند و پرسیدند بارم در کدام اسکله است. من هم شماره ی اسکله را گفتم آنها گفتند برای بردن وسایل به آن اسکله می آیند. گویا همان روز رسیده بودند و می‌خواستند زودتر بارگیری کنند و برگردند. به قول معروف اعتصاب شکن بودند. گفتم احتیاج به سه کامیون داریم. گفتند ترتیبش را می دهند. قیمت را از آنها پرسیدم و بعد از قدری چانه زدن، قرار شد هر کامیون چهار هزار تومان تا تهران بگیرد. وسیله پیدا کردم. نزد دوستانم رفتم و ماجرا را تعریف کردم. منتظر در گوشه ای نشستیم پس از حدود نیم ساعت سه کامیون ها از دور پیدا شدند و جلو ما آمدند. ما با کمک هم مشغول انتقال وسایل به کامیون ها بودیم. بارهای هر نفر را تفکیک کرده و گوشه ای از بار کامیون جا می‌دادیم. ناگهان دیدم پنج کامیون آمدند و به طور نیم دایره در اطراف کامیون ها ایستادند. مثل این که ما را محاصره کرده باشند. هر راننده یکی دو نفر را همراهش آورده بود. همه پیاده شدند و شروع به فحاشی و پرخاش به راننده های سه کامیون کردند. نمیدانم از کجا فهمیده بودند که آن سه کامیون به این اسکله آمده اند. به این سه راننده گفتند: اعتصاب شکن هستین. راننده ها ده روزه که بی کار توی اتحادیه موندن تا اعتصاب به نتیجه برسه. شما همین امروز اومدید. نرسیده، دزدکی اومدین بارگیری کنین. قراره همین که به اتحادیه برسید، لاستیک به گردنتون بندازن و کتک مفصلی هم بخورید.» گفتم تکلیف بارهای ما چه می شود. گفتند: «بارهای شما رو تخلیه می کنیم. بعد از شکستن اعتصاب به هر کامیونی که نوبتش باشه میدیم. ولی اگه اثاثیه تون آسیب ببینه ما مسئول نیستیم.» کارگر آقای مهندس که گفتم جوان قوی هیکل و جسوری بود، گفت: «شما غلط می کنید به بارهای ما دست بزنید.» نزدیک بود با آنها درگیر شود. یکی از راننده ها گفت: «ما با شما حرفی نداریم. کاری هم نداریم، فقط با این راننده ها طرف هستیم ولی ضامن آثاثیه شما نیستیم.» یکی از راننده ها ترسید و گفت: «من حاضر به ریسک نیستم.» بارهایی را که تازه بار کامیون کرده بودیم، پایین گذاشتیم و او رفت. دو راننده دیگر گفتند نمی ترسند و به کار ادامه می‌دهند. خلاصه آن پنج کامیون رفتند. دیدم که یکی از آنها در سوار شدن به کامیونش تأخیر کرد و بعد هم آهسته شروع به حرکت کرد. همین که بقیه کامیون ها دور شدند او دور زد و نزد ما آمد. گفت: «منم حاضرم بارهای شما رو ببرم.» گویا او هم همان روز رسیده بود و به عنوان لولو سر خرمن همراه بقیه آمده بود. وقتی اوضاع را مساعد دید، خودش هم شریک جرم بقیه شد، تا به قولی از این نمد، کلاهی ببرد. ⊰•┈┈┈┈┈⊰• پیگیر باشید

🍂 🔻 سرداران سوله 3⃣4⃣ 🔹 دکتر ایرج محجوب ⊰•┈┈┈┈┈⊰• محل اتحادیه کامیون داران کنار جاده اصلی بود. نمی توانستیم دور از نگاه آنها رد شویم. راننده کامیون سوم، توصیه کرد برای جلوگیری از تهدید راننده ها به پليس راه بروم تا آنها در محل اتحادیه حاضر شوند و مانع تهدید راننده ها شوند. با این که، از جاده نظامی که یکی دو کیلومتر جلوتر و قبل از محل اتحادیه بود برویم. جاده چهل، پنجاه کیلومتره بعد از محل اتحادیه کامیون داران، به جاده اصلی وصل می شد. ضمن این که بقیه مشغول بار زدن کامیون ها بودند. مدتی با دوستان خود مشورت کردم، راه اول که منتفی بود چون باید از جلوی محل اتحادیه کامیون داران رد می‌شدیم و به پلیس راه می رفتیم. بنابراین راه دوم را انتخاب کردیم. هم حکم مرخصی از جبهه آبادان را داشتم که در آن از زحمات ما قدرانی شده بود، هم دو دکتر و یک مهندس بودیم و در مدت فعالیت مان در آبادان با نیروهای نظامی آشنا شده بودیم. جاده نظامی هم با نیروهای ارتش با سپاه مراقبت می‌شد. بالاخره شخصی در آن وجود داشت که ما را بشناسد یا وضعیت ما را درک کند و به ما اجازه عبور بدهد. کاروان ما حرکت کرد و به ابتدای جاده مذکور رسید. تابلوی عبور ممنوع و جاده نظامی در مدخل آن نصب شده بود. من در کابین کامیونی که جلوتر از بقیه بود نشستم و دو کامیون دیگر هم به دنبال ما حرکت کردند. وارد جاده نظامی شدیم. حدود چند کیلومتر که جلوتر رفتیم از دور چشممان به کانتینری افتاد که در صد متری کنار جاده قرار داشت. یک سرباز با تفنگ خود به وسط جاده آمد و ضمن دادن فرمان ایست و در حالت نشسته، تفنگ خود را به طرف کامیون نشانه گرفت. ما توقف کردیم. از کامیون پیاده شدم و نزدیک سرباز رفتم. پرسیدم فرمانده‌اش کجاسته گفت داخل قرارگاه است. پرسید: «مگه تابلوی جلوی جاده رو ندیدید.» . گفتم به فرمانده‌اش بگوید بیاید، می خواهم با او صحبت کنم. چند دقیقه بعد یک سروان جوان خوش قیافه و بسیار مؤدب که گویا از پنجره کانتینر ما را دیده بود، بیرون آمد و نزدیک شد پرسید: توی این جاده چه می کنید؟ مگه نمیدونید جاده نظامیه اتومبیل های شخصی حق عبور از اون رو ندارن؟» . کارت شناسایی و حکم جبهه خود را به او نشان دادم. جریان اعتصاب راننده ها و آنچه رخ داده بود را برای او شرح دادم. گفتم بارهای ما أسباب، اثاثیه منزل است که در آبادان زیر گلوله بود و از بین می رفته اینها نتیجه ده سال زحمت من است. در حقیقت کل زندگی من و دوستانم در کامیون های پشت سر هستند با دروغ مصلحتی به او گفتم باید این بارها را در اهواز تحویل کسانی بدهم که منتظر هستند تا آن را به تهران ببرند. در آبادان بیش از یک جراح در بیمارستان وجود ندارد، قرار است مرخصی خود را موقتا به تعویق انداخته و شب دوباره به آبادان برگردم. در ضمن از این نظر که یک پزشک جراح هستم، در حکم یک رزمنده قرار دارم و با آنها هم قطار هستم. انتظار دارم که ایشان لطف کرده ما را درک کند. با ما همکاری کرده و به ما اجازه عبور بدهد. او هم نگاهی به داخل کامیون ها انداخت. با دوستان من که به احترام او از کامیون پیاده شده بودند، دست داد و سلام و احوال پرسی کرد. بعد رو به من گفت: «آقای دکتر برخلاف مقرراته، ولی چون وضعیت شما رو درک می کنم، فقط همین یه بار اجازه عبور می‌دم، به شرط این که جایی نگید و همین یه بار باشه.» ما هم به او قول دادیم که مطلب بین خودمان خواهد ماند. پرسیدم آیا سر راه ما پاسگاه دیگری هم قرار دارد. گفت: «یه پاسگاه دیگه آخر جاده است. من با بی سیم به مسئولش اطلاع میدم. مانع عبور شما نشن. پس از تشکر و خداحافظی از آن جاده به سلامت گذشتیم. ⊰•┈┈┈┈┈⊰• پیگیر باشید

تنها نمی‌ماند ؛ آنکس که بنا دارد استقامت کند تمام قوایِ عالم هستی به یاری‌ اش می‌شتابند ..! https://eitaa.com/bank_aks ☑️ بانک عکس دفاع مقدس

🌸زن زائو گودرز کلی از بچه‌ها خواهش کرد که تا ته نقشه با او باشند و تنهاش نگذارند، ما هم که دنبال فرصتی می‌گشتیم تا با بچه‌ها سر به سر بگذاریم و خوش باشیم، به گودرز اطمینان دادیم که نگران نباشد و با او هستیم. گودرز چند دقیقه بعد با شکل و شمایل زن باردار به چادر برگشت، از دیدن قیافه گودرز زدیم زیر خنده، بعد، یادمان آمد که اگر همین‌طوری بازار خنده را گرم نگه داشته باشیم، نقشه لو می‌رود، به هر زحمتی که بود، جلوی خنده‌مان را گرفتیم. گودرز از درد زایمان خودش را محکم به زمین می‌کوبید و هوار می‌کشید، داد و فریادش که با لطافت زنانه همراه بود، تا چند چادر آن طرف‌تر هم رسیده بود، بچه‌ها از چادر‌های کناری آمده بودند بیرون تا ببینند صاحب صدا کیه و ماجرا از چه قرار است؟ با یکی دو تا از بچه‌ها، دوان دوان رفتیم به طرف چادر فرماندهی، آقای یدالله کلانتری از بچه‌های بهنمیر و صادق رضایی از ساری آنجا بودند، ماجرا را که برای‌شان تعریف کردیم، بدون فوت وقت با تویوتا آمدند بالای سر گودرز که او را با خودشان به درمانگاه ببرند، وقتی رسیدند آنجا و صحنه را دیدند، خیال کردند، او از زن‌های عرب روستا‌های اطراف هفت‌تپه است که خودش را با سختی رسانده آنجا و حالا کمک می‌خواهد که بچه‌اش را به دنیا بیاورد. بچه‌های گردان، دور تا دور زن عرب را گرفته بودند تا ببینند آخر قصه چه می‌شود؟ صادق رضایی از زن خواست، هر طور شده بلند شود و خودش را به تویوتا برساند و با آن‌ها به درمانگاه بیاید، اما زن زائو، گوشش بدهکار التماس‌های صادق نبود که نبود، او فقط داد می‌کشید و به خاک چنگ می‌زد، زن با زبان عربی چیز‌هایی می‌گفت که نه من، نه بچه‌ها متوجه منظورش نمی‌شدیم. صادق رضایی وقتی دید اصرارهاش فایده‌ای ندارد و هر لحظه ممکن است زن از درد شدید پس بیفتد، از او خواست که آستین دستش را بگیرد و بلند شود، زن از این کار امتناع می‌کرد، صادق که دید دارد دیر می‌شود، با احتیاط، گوشه لباس بلند زن را گرفت و محکم او را از جایش بلند کرد، زن که از زور زیاد صادق، تلو تلو می‌خورد، محکم خودش را ولو کرد توی آغوش صادق، افتادن زن زائو تو آغوش صادق همانا و غش کردن صادق از سر حیا و نجابت همان. ما هم که دیدیم گودرز افتاده توی بغل صادق کلی خندیدیم، گودرز که دید اوضاع بدجوری به هم خورده و شوخی‌اش، کار دست رضایی داده، هی می‌زد به صورت صادق و می‌گفت: بابا! منم گودرز، خواستم باهات شوخی کنم، پاشو! بیدار شو! صادق رضایی راستی راستی غش کرده بود، با کمک گودرز و بچه‌ها، زیر بغلش را گرفتیم و با همان تویوتایی که قرار بود گودرز را با آن ببریم، او را بردیم به طرف درمانگاه، پرستار‌ها سریع بالای سرش حاضر شدند و به او سرم وصل کردند، خدا رو شکر صادق بعد از سرم و کمی استراحت، حالش جا آمد، تا چشمش به گودرز افتاد، گفت: گودرز! یک صفر به نفع تو! شهید مدافع حرم حاج رحیم کابلی @mfdocohe🌸

🌸مداحی با اعمال شاقه بعضی از مداح ها خیلی به صدای خودشان علاقه داشتند و وقتی شروع میکردند به دم گرفتن دیگر ول کن نبودند. بچه ها هم که آماده شوخی و سربه سر گذاشتن بودند ،گاهی چراغ قوه شان را برمی داشتند و آن وقت می دیدی مداح زبان گرفته، با مشت به جان اطرافیانش افتاده و دنبال چراغ قوه اش می گردد. یا اینکه مفاتیح را از جلویش برداشته ،به جای آن قرآن می گذاشتند . بنده خدا در پرتو نور ضعیف چراغ قوه چقدر این صفحه آن صفحه می کرد تا بفهمد که بله کتاب روبرویش اصلا، مفاتیح نیست یا اینکه سیم بلند گو را قطع می کردند تا او ادب شود و اینقدر به حاشیه نپردازد. @mfdocohe🌸

🔻 سرداران سوله ۴۴ خود را به اهواز رساندیم، جاده اهواز اندیمشک هنوز بسته بود، از طریق شوشتر به سمت تهران حرکت کردیم. ساعت یازده شب روز بعد وارد تهران شدیم. و به خانم های پرستار گفته بودیم در تهران، فقط در یک نقطه که منزل یکی از اقوام من بود، توقف می کنیم. سپس به شوهران آنها تلفن می‌زنیم که با وسیله نقلیه به آن جا بیایند و بارهای خود را ببرند. ساعت یازده شب به تهران رسیدیم. راننده ها در خانه فامیلمان آبی به دست و صورت خود زدند. شام خوردند و در کامیون ها خوابیدند. من هم به شوهران خانم های پرستار تلفن زدم که صبح زود با وسیله نقلیه به آن جا بیایند و بار خود را تحویل بگیرند. اثاثیه خود را نیز در انبار بزرگ منزل فامیلمان جا دادیم. ولی به هر حال پنج روز مرخصی ما بیهوده در آبادان طی شده بود. چهل و پنج روز مرخصی به پایان رسید. با دوستان هماهنگ کردم و اواسط بهمن ماه دوباره عازم آبادان شدیم. همان راه رفته را باز گشتیم و به بیمارستان رسیدیم. گروه جانشین ما روز بعد آبادان را ترک کردند از اخبار و اوضاع آبادان سؤال کردیم. چند تن از پرسنل ما و یکی دو تن از پرستاران در طی این مدت شهید شده بودند. شهر آبادان هنوز خلوت بود و بارندگی هم تقریبا هر چند روز یک بار به شدت ادامه داشت. گاهی نقطه ای از شهر را می زدند و چند مجروح به بیمارستان می آوردند. ولی جنگ تقریبا به شکل فرسایشی و نیمه راکد درآمده بود. البته در جبهه های دیگر اوضاع فرق می کرد. در طی این مدت سری به دوستان خود آقای صیادی و سروان ابراهیم خانی زدم. یک سر هم به منزل خودم رفتم. بار قبل که به مرخصی می رفتم، انبوه شاخ و برگ درختان کوچه، در اثر هرس نشدن توسط باغبانان شرکت نفت، تقریبا تمام محوطه را پر کرده بود. به طوری که منازل انتهای خیابان دیده نمی شد. اکنون همه جا مثل بیابان خشک و برهوت بود. تمام منازل دیده می شدند. همه جا سیاه رنگ بود و گرد ویرانی ناشی از جنگ، همه جا به چشم می آمد. وارد حیاط خانه شدم. یک گلوله کاتیوشا توی حیاط منزل مجاور پایین آمده، منفجر شد بود. گودالی مثل استخر کوچک ایجاد شده بود. آتش انفجار تمام شاخ و برگ درختان خشک، به اضافه چمن های باغچه را سوزانده بود. منظره باغچه مثل جنگلی از زغال بود. خوشبختانه آتش به خانه ها سرایت نکرده بود. تصمیم گرفتم در مرخصی آینده بقیه وسایل منزلم را نیز به تهران بیرم. دکتر کریمی و دکتر مژده از دوستان صمیمی ام بودند. هر کدام یک آپارتمان کوچک داشتند و مجرد بودند. هنوز اثاثیه خود را تخلیه نکرده بودند، وقتی موضوع را با آنها در میان گذاشتم، قرار شد با هم این کار را انجام بدهیم. شبها به اتاقی که محل استراحت پزشکان عمومی و داخلی بود، می رفتیم. این اتاق بخشی از کلینیک زنان بود. یکی از محل هایی بود که مواقع حمله آن جا جمع می شدیم، خوابگاهی برای تیم های پزشکی اعزامی آماده کرده بودیم، تنها اتاقی بود که تلویزیون داشت. برای شنیدن اخبار و غیره به آنجا می رفتیم. گاهی هم تلویزیون بصره را می گرفتیم. چند صحنه از تماشای این تلویزیون در خاطرم مانده است. یکی زمانی بود که عراق شهر دزفول را با موشکهای دوربرد مورد حمله قرار می‌داد. تلویزیون نشان می داد که صدام حسين وسط بیابان، پای یکی از سکوهای پرتاب موشک رفت. سیگار برگی به لب داشت و ملک حسین پادشاه اردن و تعداد زیادی از امرای ارتش عراق او را همراهی می کردند. در حالی که لبخند میزد، با راهنمایی مسئول سکوی موشکی دکمه ای را فشار داد. آتش و دود از پشت یکی از پنج موشکی که روی سکو مستقر بود، خارج شد. موشک از جایگاه خود کنده شده و به سرعت در فضا به سمت دزفول پرواز کرد. اولین موشک شلیک شد و پادشاه اردن و بقیه همراهان برای صدام حسین دست زدند. صحنه دیگر، پیکر حدود صد نفر از سربازان ایرانی بود که شهید شده بودند. آنها را کنار هم روی زمین خوابانده و یک گودال بزرگ به عنوان گور دسته جمعی در کنار آنها کنده بودند، صدام حسین سخنرانی مختصری به عربی که ما مفهوم آن را نفهمیدیم و فقط کلمه شهید و سرباز وظیفه را از خلال گفته های او حدس می زدیم، به شهدا با سلام نظامی داد. گارد احترامی که متشکل از شاید دویست نفر بود، به حالت پیش فنگ درآمده بودند، سپس با بولدوزر اجساد را به داخل گودال ریخته و روی آن ها را با خاک پوشاندند. نمی توانم بگویم ما که در ایران و در آبادان، این تصاویر را می دیدیم چه حس و حالی داشتیم. بعضی گریه می کردند. بعضی به صدام فحش می دادند. اندوه تمام وجودمان را می گرفت. تصویر دیگری که از این تلویزیون پخش شد، نشان دادن تعدادی از اسرای ایرانی بود که به تازگی در منطقه عملیاتی دستگیر شده بودند در حال انتقال آنها به محلی دیگر بودند. روحیه اسرا بسیار قوی بود. دستهای یکی از آنها را با طناب بسته بودند و او را به جلو می کشیدند. مرتبا به سوی دیگران برمی گشت و می گفت مرگ بر صدام ضد اسلام. تلویزیون چند بار این تصویر را تکرار کرد.

🍂 🔻 سرداران سوله 5⃣4⃣ 🔹 دکتر ایرج محجوب ⊰•┈┈┈┈┈⊰• نیروهای ما از همان اول جنگ می گفتند که عراقیها روحیه ندارند. تلویزیون خودمان اسرای عراقی را که در منطقه دستگیر شده بودند نشان می‌داد. در حال خروج از سنگرهای خود و هنگامی که تسلیم نیروهای رزمنده می شدند، التماس می کردند و خود را باخته بودند. یادم می آید یکی از آنها شیئی دایره ماننده شبیه بشقاب، که شمایل حضرت علی داشت را جلوی خود گرفته بود و مرتبا می گفت: «دخيلت یا علی» طی جنگ، حتی رادیوهای بیگانه هم به برتر بودن روحیه رزمندگان ایرانی معترف بودند. ماجراهای دیگری هم به فراخور زندگی ای که جریان داشت، بود. یکی از روزها، سروان خلبانی به اتاق عمل آمد و سراغ یکی از خانم های اتاق عمل را گرفت. نام او سروان جمشیدنژاد بود. فهمیدم که برادر آن خانم، خلبان است و این آقا دوست برادرش می باشد. برای احوال پرسی آمده بود. جوانی قوی هیکل و ورزشکار بود. کمی با هم صحبت کردیم. مدال دوم قهرمانی وزنه برداری جوانان آسیا را داشت. شجاعت‌های زیادی در خرمشهر و آبادان انجام داده بود. حتی در جنگ های خانه به خانه در هنگام سقوط خرمشهر شرکت کرده بود که وظیفه او نبود. به او گفتم سرهنگ خلبان دهنادی یکی از اقوام نزدیکم است و هم اکنون فرمانده پادگان دزفول می باشد. او را می شناخت ولی از نزدیک ندیده بود. می گفت: «سرهنگ دهنادی یکی از برجسته ترین خلبانان ایران و لیدر اول ماست. هر روز تلفنی با او صحبت می کنم. خیلی دلم می خواهد او را از نزدیک ببینم. » گفتم: ان شاء الله در تهران قرار ملاقاتی با او می گذارم، به شما هم می‌گویم بیایید که از نزدیک با هم آشنا شوید. » قبل از مرخصی سوم، یک شب سروان جمشید نژاد به من تلفن کرد و گفت: «فردا صبح می خواهم برای ماموریت به ماهشهر بروم و عصر برگردم. اگر شما هم مایلی، می توانیم با هم برویم و برگردیم.» سرپرستار اتاق عمل، سرکار خانم خمیسی، دو سه روز دیگر بازنشسته می‌شد. می خواستیم جشن مختصری برای او بگیریم. از دو جراح دیگری که در بیمارستان بودند اجازه گرفتم که همراه سروان به ماهشهر بروم و مقداری شیرینی و شکلات و آجیل برای مراسم تودیع سرپرستارمان بخرم. آنها هم موافقت کردند. صبح با جیپ سروان و راننده او به چویبده رفتیم و با هلی کوپتر به ماهشهر رسیدیم. ابتدا به خانه محل اقامت خلبانها رفتیم. ده پانزده خلبان با درجه های مختلف در آنجا زندگی می کردند. رئیس آنها سرهنگ خلبانی بود به نام سرهنگ علی سلیمانی که نامش برایم خیلی آشنا بود. یادم آمد که پسرعموی یکی از پسرعمه هایم سرهنگ خلبان است. پرسیدم ببخشید نام و فامیل شما چیست. او گفت: «علی سلیمانی» من به یاد داشتم که نام عموی پسر عمه ام محمود بود. گفتم شما پس محمود آقا هستید و او با تعجب گفت: «بله پدرم را از کجا می‌شناسی؟» و بعد از توضیحات فهمید که با هم فامیل هستیم، یکدیگر را بوسیدیم،. صحبت گرم شد. می گفت یک بار که چند میگ عراقی به سمت تهران آمده و قصد بمب باران تهران را داشتند، او و عده ای از خلبان ها با هواپیمای فانتوم آنها را تعقیب می کنند. یکی از هواپیماهای عراقی را هدف قرار داده و منفجر می کنند. ولی یگان ضدهوایی خودمان هواپیمای او را اشتباه به جای هواپیمای دشمن می زنند. هواپیمایش آتش می گیرد. خود را به بیابان های اطراف رسانده و از هواپیما بیرون می پرد. هنگام فرود از کمر آسیب دیده بود. او را برای معالجه به خارج از کشور فرستاده بودند. پس از بهبود دوباره به ایران برگشته بود. بعد از صحبت با خلبانها به بازار ماهشهر رفتم. مواد مورد نیاز را خریدم. ناهار هم در خدمت خلبانها صرف شد. عصر با هلی کوپتر به آبادان و به بیمارستان برگشتم. فردای آن روز هنگام غروب، جشن بازنشستگی سرپرستار را با حضور سایر پرستاران و پرسنل بیمارستان در اتاق عمل برگزار کردیم. کادویی هم به رسم یاد بود به او دادیم. ⊰•┈┈┈┈┈⊰•

🍂 یک قطعه دفاع مقدس حمل مجروح در معرکه نبرد       ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄

در جبهه به کسی که حضور قلب بیشتری نسبت به سایرین داشت و به جهتِ اخلاص سعی در فراهم کردن مقدمات شهادت خود داشت می‌گفتند: « طرف بوی بهشت می‌دهد» یا اینکه «دیگر نور بالا حرکت می‌کند.» #فرهنگ_جبهه #مردان_بی_ادعا #یاد_کنید_شهدا_را_باصلوات 💠 @bank_aks

🌸 وام طلاق سراغ نداری از آن پدرها بود که وقتی منطقه که می آمد دیگر دلش نمی خواست بازگردد. همه کس و کار و دار و ندارشان جنگ وجبهه بود. پدرشان،مادرشان، زن و فرزند و دوست و آشنایشان، همه را با جنگ عوض کرده بود. گاهی که صحبت وام ازدواج و تهیه و تدارک مقدمات زندگی برای یکی از برادرها بود، به کسی که احیانا در صندوق قرض الحسنه دوست و آشنا داشت می گفتیم: ببین وام طلاق نمی دن برای حاجی؟ چون ایـن خـونه بـرو و خرجی بده که نیست؛ می ترسم ما پا پیـش نگذاریم زنـش بلند شه راه بیفته بیاد اینجا و حسابی خجالتش بده! @mfdocohe🌸

🌸مرده زنده شد دو ـ سه نفر بیدارم کردند و شروع کردند به پرسیدن سوالهای مسخره و الکی. مثلا می‌گفتند: «آبی چه رنگیه؟» عصبی شده بودم گفتند: «بابا بی خیال، تو که بیدار شدی، حرص نخور بیا بریم یکی دیگه رو بیدار کنیم» دیدم بد هم نمي‌گويند! خلاصه همینطوری سی نفر را بیدار کردیم! حالا نصفه شبی جماعتی بیدار شده ایم و همه مان دنبال شلوغ کاری هستیم. قرار شد یک نفر خودش را به مردن بزند و بقیه در محوطه قرارگاه تشییعش کنند! فوري پارچه سفیدی انداختیم روی محمدرضا و قول گرفتیم که تحت هر شرایطی خودش را نگه دارد. گذاشتیمش روی دوش بچه‌ها و راه افتادیم. گریه و زاری. یکی می‌گفت: «ممد رضا! نامرد! چرا تنها رفتی؟» یکی می‌گفت: «تو قرار نبود شهید بشی» دیگری داد می‌زد: «شهیده دیگه چی میگی؟ مگه تو جبهه نمرده؟» یکی عربده می‌کشید. یکی غش می‌کرد! در مسیر، بقیه بچه‌ها هم اضافه می‌شدند و چون از قضیه با خبر نبودند واقعا گریه و شیون راه می‌انداختند! گفتیم برویم سمت اتاق طلبه ها! جنازه را بردیم داخل اتاق. این بندگان خدا كه فكر مي‌كردند قضيه جديه، رفتند وضو گرفتند و نشستند به قرآن خواندن بالای سر میت!!! در همین بین من به یکی از بچه‌ها گفتم: «برو خودت را روی محمدرضا بینداز و یک نیشگون محکم بگیر.» رفت گریه کنان پرید روی محمدرضا و گفت: «محمدرضا! این قرارمون نبود! منم می‌خوام باهات بیام!» بعد نیشگونی گرفت که محمدرضا از جا پرید و چنان جیغی کشید که هفت هشت نفر از این طلبه‌ها از حال رفتند! ما هم قاه قاه می‌خندیدیم. خلاصه آن شب با اینکه تنبیه سختی شدیم ولی حسابی خندیدیم. شادی روح شهدای که رفتند وخاطرات آنها به جاماند صلوات @mfdocohe🌸

🍂 🔻 سرداران سوله 6⃣4⃣ 🔹 دکتر ایرج محجوب ⊰•┈┈┈┈┈⊰• بالاخره مأموریت این بار ما نیز به پایان رسید و نزدیک اواخر اسفند بود که تیم جایگزین ما آمد و ما روز قبل از آن به اتفاق دوستان خود با سروان ابراهیم خانی به چویبده رفتیم. سروان، با ناخدای یک لنج کوچک آشنا بود. لنج او را برای روز بعد به مقصد بندر امام کرایه کردم. قرار شد دکتر مژدهی و دکتر کریمی، به اتفاق هم یک کامیون از شرکت نفت بگیرند و سروان ابراهیم خانی هم یک کامیون و دو نفر کمک در اختیار من بگذارد. روز بعد به منزل رفتم و منتظر ماندم. ولی از آمدن کامیون خبری نشد. کم کم داشتم نگران می‌شدم. ساعت یازده صبح کامیونی که راننده آن یک سرباز بود، جلوی در خانه آمد. گویا مأموریتی برای سروان ابراهیم خانی پیش آمده و نتوانسته بود به من سر بزند. دو همکار دیگر او هم به مرخصی رفته بودند. اثاثیه سنگین بود. من هم طبق قرار قبلی منتظر کمک بیشتری بودم. بالاجبار به اتفاق آن سرباز بارهای بسته بندی شده را با زحمت بسیار و به سختی داخل کامیون گذاشتیم. زورمان نمی رسید که آنها را از زمین بلند کرده و داخل کامیون بگذاریم. در حالی که هر دو خیس عرق شده بودیم هر طور بود وسایل را داخل کامیون گذاشتیم. ساعت نزدیک دو بعد از ظهر شده بود و ما می ترسیدیم که به موقع به لنج نرسیم. کامیون به سرعت به طرف چویبده راه افتاد. هنگامی که از داخل شهر عبور می کردیم، ناگهان اتومبیل مفقود شده دکتر غانم را دیدم. در گوشه ای از خیابان ایستاده و چند نفر داخل آن بودند. دکتر صنعت نیز از پنجره اتومبیل مشغول صحبت کردن با آنها بود. چون وقت کم بود، توقف نکردیم و خود را به سرعت به چویبده رساندیم. انعامی به سرباز راننده دادم. دکتر مژدهی و دکتر کریمی با نگرانی داخل لنج منتظر من بودند. باربرها به سرعت بارها را داخل لنج بردند. ساعت سه حرکت کردیم. جریان دیدن اتومبیل دکتر غانم و صحبت کردن دکتر صنعت با سرنشینان آن را تعریف کردم. نیمه شب باز در محل قبلی که جذر شروع می‌شد، توقف کردیم. این بار دوستان مقداری آب و غذا با خود آورده بودند و از این لحاظ در مضیقه نبودیم. ولی شب در وسط دریا سرما شدید شد. هم لباس گرم آنچنانی نداشتیم. لنج هم به علت کوچک بودن اتاقک نداشت که داخل آن برویم. ناچار داخل موتورخانه لنج که بوی دود و گازوئیل می‌داد رفته و گوشه ای نشستیم. ناخدا می گفت چند هفته قبل در همین محل عراقیها چند لنج را با گلوله توپ یا خمپاره زده اند. این باعث دلهره ما شد. بی صبرانه منتظر مد دریا بودیم که هرچه زودتر از آن محل برویم. بالاخره مد شروع شد و لنج به حرکت درآمد. حوالی ظهر روز بعد به بندر امام رسیدیم. بارها را پیاده کردیم. کامیون بزرگی کرایه کردم. کنار راننده سوار شدم با هم به اسکله آمدیم. به کمک چند کارگر بارها را داخل بار کامیون گذاشتیم. خوشبختانه یک صندلی پشت صندلی راننده داشت که دو نفرمان آن جا نشستند و من کنار دست راننده نشستم. چون باید از ماهشهر عبور می کردیم. از راننده خواهش کردم که سر راه به بیمارستان شرکت نفت برود. آنجا با آبادان تماس گرفتم. گفتم می خواهم با دکتر صنعت صحبت کنم. از او ماجرای اتومبیل دکتر غانم را پرسیدم. گفت: «اتومبیل را که دیدم، دست بلند کردم، نگه داشت. پرسیدم این اتومبیل دوستم است. خودش مجروح شده، اتومبیل او هم مفقود شده. چند نفر، پاسدار توی اتومبیل بودند. گفتند اگر حرفی دارم به مقر سپاه مراجعه کنم.» گفتم: «خب، چه کردی؟» گفت: «جرأت نکردم به آنجا بروم.» تلفن بیمارستان در دفتر رئیس بیمارستان، دکتر لازار قرار داشت. گفتم گوشی را به دکتر لازار بدهد. از او پرسیدم که آیا می تواند به مقر سپاه برود و در این مورد تحقیق کند. او هم گفت: «نه، من هم جرأت رفتن به آنجا را ندارم.» دیدم مثل این که خودم باید دست به کار شوم. لذا از دوستان همراهم دکتر مژدهی و کریمی خواهش کردم که با کامیون به تهران بروند و اثاثیه من را هم به منزل فامیلمان ببرند. خوشبختانه منزل دکتر مژدهی در همان محل و حدود صد متر بالاتر از خانه فامیلمان بود. گفتم من به فامیلمان تلفن می‌زنم که وسایل را تحویل بگیرند. پذیرفتند. از آنها خداحافظی کردم و به خانه خلبانها نزد سرهنگ سلیمانی رفتم. پس از سلام و احوال پرسی ماجرا را برای او گفتم و خواهش کردم که با مسئول پرواز هلی کوپترها صحبت کند که من را به آبادان برگرداند. او هم قبول کرد. من و سرهنگ سلیمانی در ساختمان محل استراحت خلبان های هلی کوپتر نشستیم. برای ما چای آوردند. گرم صحبت شدیم. یک ساعت بعد اطلاع دادند که هلیکوپتری آماده پرواز است. از آنها خداحافظی کرده و سوار شدم و به چویبده برگشتم. ⊰•┈┈┈┈┈⊰• پیگیر باشید