« پیکان جوانان بهمن و دوغ آبعلی و دامن چین دار لوطی هایی که غیرت حراج میکنن نوار کاسکت و حیاطی که حوض داره » صدای تیر و فشنگ پچیده بود وسط شهر. دل نگرون بودیم نکنه بیاید بازار. از کجا باید احوالتون رو می‌پرسیدم؟! نشسته بودم لب حوض وسط حیاط و بهمن کوچیکم رو پک می‌زدم. از آبجی فائزه شنیده بودم عاشق نوار‌های آقا روح الله خمینی هستید. نامه‌ای نوشتیم که: «این روزها شهر در آشوب است. در خانه بشنید این نوار را به رسم هدیه‌ای که ارزش چشمانتان را ندارد با ضبط پدرتان گوش کنید. خوش نداریم چاکی به دامن چین دارتان بیفتد. امضاء مرتضی پسر ننه کلثوم.» و با نواری را که از محمد کش رفته بودم گذاشتم داخل پاکت. خرجش یه دوغ آبغلی برای پسر بقالی بود که نامه را به دستتان برساند. نمی‌دانیم رسید یا که مثل بخت سیاه خودم بود و آن هم به شما نرسید ... -بیت الاحزان-

بہ خداحافظیِ تلخِ تو سوگند نشد کہ تو رفتی و دلم ثانیہ ای بند نشد ! از قتل واژه‌ها چیزی شنیده‌ای؟! همیشه ساکت بود. غم نشسته روی دلش را با پک‌های سیگار دود می‌کرد و حرف نمی‌زد. سکوتش رنج داشت اما نگاهش مرهم بود. اون روز ولی قصد جانم را داشت. اسلحه آورده بود. قلبم را نشانه گرفت و گفت:«دوستت دارم اما خانه‌ای برای ماندن نیست». و تیر واژه‌هایی که قلبم را شکافت. -سبز یشمی-

قدم زدن تو کوچه‌هایِ طهران ۱۳۴۰ ؛ و بازی کردن با سیگارِ وینستون بینِ انگشت‌هایِ دست . . آخرین بار دم مسجد دیدمت. کنار سید محل ایستاده بودی سوال شرعی می‌پرسیدی. چادرت گل داشت با هر قدم تو کوچه یه گل ازش میفتاد و می‌پیچید توی مشامم. آقات گفته بود دختر به پسر بی ریش نمیدم. نمی‌دونم دل توهم بند ما بود یا نه ولی از ما که عین یه کوزه گلی افتاد و شکست ... یادم نمیره اون روز رو. نشسته بودم لب حوض و سیگار وینستونم رو پک می‌زدم که دیدم ننه‌ام چادر رنگی سرش کرد و رفت تو کوچه. گفتیم ننه کجا با این عجله. ننه‌ام خندید و گفت: - عقد دختر همسایه خاله گوهره. سیگار از دستم و افتاد و هونجا خشکم زد. ریشه نداشتیم ریشمون رو به باد داد ... دیگه می‌نشستیم تو همون کوچه کنار مسجد و با هر پک سیگار یه تیکه از دلمون رو می‌کنیدیم و دودش می‌کردیم ... آخ که سوختیم از ریشی که ریشمون رو کند ... -دلداده متحول-

می‌گفت:«آدم هر‌جایی میره یه تیکه از وجودش رو می‌کنه می‌زاره همونجا و بر‌می‌گرده اما یه جاهایی هم هست وقتی رفتی تنها چیزی که بر می‌گرده جسمته. روح و قلبت می‌مونه همونجا». آره آقا آخرین باری که کوله روی دوش‌مان بود و خدمتتان شرف‌یاب شدیم، دل‌مان کنده شد و ماند پیش شما. آدم‌ها هرجایی بروند، باید برگردند خانه و خانه انسان جایی‌ست که دلش باشد. از کرمتان شامل حالم کنید؛ یک خانه کنار شما ... کنار خانه پدری‌ام ... به نام خودم ... -پیام های ذخیره شده-

«مراقب باش در زمین معنی خودت را گم نکنی» انسان در محوری قرار دارد با هزاران راه ... یک آن غفلت از آنچه که هستیم عمری‌ست پشیمانی. در آنچه که هستی و قرار است باشی بنگر. وسط صحن مبارزه؟! یا پشت کوهی غرور؟! -واله-

میگُذرد و آخر جوانه‌های سبز ، از دلِ تخته‌سنگ‌ها بیرون می‌آیند. بغض چسبیده بود بیخ سینه‌ام. خسته از سیاهی شهری که رخنه کرده بود توی قلبم. تاریکی برام بس بود نیاز به نور داشتم. دویدم. بدون هدف فقط فرار کردم از دست هرچی سیاهی که قلبم را پر کرده. آخرین بار یادمه خوردم زمین. پاهام درد می‌کرد. دستم زخم شده بود. اما چشمم را که باز کردم نور خورشید از لابه‌لای شاخ و برگ‌ها تابید توی صورتم. جا خوردم. سینه‌ام سبک بود. زمین خورده بودم اما باریک‌های نور توی قلبم تابید. بلند شدم لباسم را تکاندم. نگاهی به سیاهی و تاریکی شهر پشت سرم انداختم و رفت به طرف نوری که جلوی راهم. زمین خوردم. زخم برداشتم اما خورشید به قلبم تابید ..

و آنجا که مرگ راضی به وصال نیست ، سیگار ِ لب ِ پنجره شاید تسکین بدهد . شبیه یک صندلی خسته گوشه پارکی بی عابر، در عصر دلگیر پاییز روی چمن های عاشق گوشه‌ای از آغوش خود کز کرده‌ام آن طرف کنار کاجی تنها دو جوان فارغ از هرچه هست و نیست روی چمن‌ها لم داده‌اند و قهقهه می‌زنند و قهوه تلخ می‌خورند و سیگارشان را دود می‌کنند زندگی مثل همین ماشین های گذرا از کنار پارک است؛ گاه یک نفر از پشت شیشه دودی نگاهی غم بار به دل درخت کاج تنها می‌بخشد و می‌رود و گاه یک نفر در حالی که دستش را از پنجره بیرون گرفته‌ است، با لبخندی، دل چمن های عاشق را آرام می‌کند و می‌رود. هردو می‌روند هیچ کدام پای ایستادن ندارند. گاه غمی با قهوه تلخ شیرین می‌شود و گاه با دودی که از پک های سیگار یک جوان، که در آسمان محو می‌شود... -منیب-

آن‌کس که تو را شناخت جان را چه کند؟ -حسین جان کربلا لحظه به لحظه‌اش روضه است. خورشید طلوع می‌کند روضه است. غروب می‌شود، روضه است. آفتاب به گنبد می‌تابد، روضه است. موکبی دم ورودی حرم آب می‌دهد، روضه است. سیل جمعیت را که در حرم قدم می‌زنند می‌بینی، روضه است. رو به روی ضریح می‌ایستی و دست به سینه سلام می‌دهی روضه است. می‌خواهی سرت را بندازی پایین و بگذری، خنکی صحن و سرا، روضه است. چشمت به خط سرخ روی دیوار می‌خورد. چشمانت تار می‌شود و بوی خاک چادر مادری می‌پیچد توی مشامت، روضه در روضه است ... کربلا خط به خط روضه است ... -مجیب-

فعلاً پایان چالش رو اعلام می‌کنم. دستم درد گرفت 😅🙏🏻🌱

و آنچه که شب رغم می‌زند؛

ترجیحاً تنهایی، با هندزفری، کنجی دنج یا زیر آسمان و غرق در فکر فکر فکر فکر ...

به دل‌ها زخم وارد نکن توی هر دل محبوبی خفته است؛ شاید آن محبوب، خودت باشی ...

محبوبم! تو ماه آسمان شبی و من آب دریاچه‌ای که تو را به آغوش گرفته است

صبحی که نکوست از پیام ‌های ناشناسش پیداس.

پیام ناشناسش:

وقتی طرف اول صبح بلند میشه و بجای دستشویی شعرش میاد:

خب فاز ادبیاتی دیشب به فنا رفت و امروز از همین اول صبح رفت تو فاز طنز. دیگه فاخران ببخشید بابت امروز.

اینجور که پیداس جمعیت ما توی خیابون از جمعیت اونایی که امروز قرار بود بیرون باشند بیشتره؛ ای بابا بد شد که.

طرف بود و نبودش و فعالیتش برای اون حیوون نجیب هم مهم نیست بعد اومده استوری می‌زاره به خاطر مردم این سه روز فعالیت نمی‌کنم.

-من در انبوه خاطراتی از تو تنها مانده‌ام-

أمن/ آرام/ مملو از احساس/ باب دل/ خانه‌ی همیشگی [مکان: اون کنج از حرم خانم حضرت معصومه که گنبد توی چشمات طلایی میشه]

دیشب گوشه‌ی ذهنم نوشتم ولی الان کلمات در عالم خارج پدید آمدن و نوشته شدن در اینجا؛

ولی الان که زیر سقف اصفهان این کلمات خلق شدن همراه با داغی بود که در کنج قلبم شلعه‌ور بود ... درد مظلومیت هم وطن دردی عمیق است اما درد هم وطن هم شهری دردی عمیق‌ترررررررر با زخم‌های فراوان؛ #اصفهان