بسم رب الحسین خیلی بی مقدمه : - خوش به حالت مادر سیدرضا ... - خوش به حالت سیدرضا ... امروز وسط شلوغی های کاری هر جور شد یک ساعتی رو خالی کردم و خودم رو رسوندم به مسجد ارگ ... بعد از مجالس تشییع و تدفین شهدا، این متفاوت ترین مجلس ختم یک مادر از دنیا رفته بود که می‌دیدم ... چه تفاوتی ؟ خبری از این افرادی که پشت میکروفون می روند در مجالس ختم و از قرآن یک خط می خوانند آن هم ناقص و غلط و بعد وسط قرآن خواندن تشکر می کنند از آقای فلانی و خانواده فلانی و‌ بعد یک فاتحه می گیرند و مجلس را گرم و سرد می کنند نبود ... پس چه خبر بود ؟ مگر مراسم ختم مادر عزیز سیدرضا نبود ؟ چرا مجلس ختم اسمش بود ... اما مجلس روضه بود ... مداح های مختلفی که جمعشان یک جا تقریبا محال است با بزرگتری حاج منصور ارضی هرکدام چند دقیقه ذکر مصیبت اهل بیت داشتند و روضه می خواندند ... من که رسیدم حاج مرتضی طاهری نغمه داشت،بعد حاج علی انسانی که چه کرد (جانم به این مرد)، بعد حاج حیدر خمسه، بعد مهدی خیامیان، بعد سیدمحمود علوی، بعد حاج مهدی رسولی (عشق)، حتما قبلش هم خیلی ها خونده بودند، حالا دیگه آخر جلسه بود و رفقای مداح و جوان سیدرضا برایش راه باز کردند و بزرگترها بزرگتری، چرا که وقت روضه خواندن خودش رسیده بود و چه خواند سید ... همه این ها را که گفتم حتی نمی شود حال یک لحظه از این مراسم را به زبان بیان کردن ... اما چرا گفتم ؟؟؟ ای خدا! اگر بنا نیست ما را به شهادت در راهت ببری حداقل به مانند مادر سیدرضا به عنوان نوکر نوکران حسین عزیزت قبولمان کن و ببر ... راستش را بخواهید امروز دلم خواست که اگر از دنیا رفتم مجلس ختمم اینگونه باشد ... بالاخره آرزو بر جوانان عیب نیست ... و یک سوال در ذهنم هست : مادر سیدرضا چگونه زیستی که این همه اشک بر امام حسین و اهل بیت (ع) به بهانه مجلس ختمت جاری شد؟ ... حقا که مصداق بیان امام رضا (ع) بود مراسمات: یابن الشبیب، ان کنت باکیا لشی، فأبک الحسین ... خوش بحالت مادر ... پ.ن: می شود همچین مرگی نصیب ما؟ و چه زیباست این مرگ ؟ و چه زیبا گفت آوینی: « حسین آرمان است و کربلا آرمانشهر» تهران، شامگاه ۲۰ شهریور ۱۴۰۲ ، تازه رسیدم خانه... #سید_رضا_نریمانی #مادر #شهادت #طریق_الحسین #پیشرفت_انقلاب_اسلامی https://eitaa.com/joinchat/1062011092Cc44bc57306