شعر "زندگی" #سهراب_سپهری ⛱ شب آرامی بود  می‌روم در ایوان، تا بپرسم از خود زندگی یعنی چه؟ مادرم سینی چایی در دست گل لبخندی چید، هدیه‌اش داد به من خواهرم تکه نانی آورد، آمد آنجا لب پاشویه نشست #پدرم_دفتر_شعری_آورد_تکيه_بر_پشتی_داد شعرزیبایی خواند، و مرا برد،  به‌آرامش زیبای یقین با خودم می‌گفتم زندگی،  راز بزرگی است که در ما جاریست  زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست رود دنیا جاریست زندگی، آبتنی کردن در این رود است ⛱ وقت رفتن به همان عریانی؛ که بهنگام ورود آمده‌ایم دست ما در کف این رود به دنبال چه می‌گردد؟  هیچ! زندگی، وزن نگاهی است که در خاطره‌ها می‌ماند  شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری  شعله گرمی امید تو را، خواهد کشت  زندگی درک همین اکنون است  زندگی شوق رسیدن به همان  فردایی است، که نخواهد آمد  تو نه در دیروزی، و نه در فردایی  ظرف امروز، پر از بودن توست  شاید این خنده که امروز، دریغش کردی  آخرین فرصت همراهی با، امید است  ⛱ زندگی یاد غریبی است که در سینه خاک  به جا می ماند  زندگی، سبزترین آیه، در اندیشه برگ  زندگی، خاطر دریایی یک قطره، در آرامش رود  زندگی، حس شکوفایی یک مزرعه، در باور بذر زندگی، باور دریاست در اندیشه ماهی، در تنگ زندگی، ترجمه روشن خاک است، در آیینه عشق زندگی، فهم نفهمیدن هاست زندگی، پنجره ای باز، به دنیای وجود تا که این پنجره باز است، جهانی با ماست آسمان، نور، خدا، عشق، سعادت با ماست فرصت بازی این پنجره را دریابیم در نبندیم به نور، در نبندیم به آرامش پرمهر نسیم ⛱ پرده از ساحت دل برگیریم رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم زندگی، رسم پذیرایی از تقدیر است وزن خوشبختی من، وزن رضایتمندی ست #زندگی_شاید_شعر_پدرم_بود_که_خواند چای مادر، که مرا گرم نمود نان خواهر، که به ماهی ها داد زندگی شاید آن لبخندی ست، که دریغش کردیم زندگی زمزمه پاک حیات ست، میان دو سکوت زندگی، خاطره آمدن و رفتن ماست لحظه آمدن و رفتن ما، تنهایی ست من دلم می خواهد قدر این خاطره را دریابیم. #شعرنگار #پایگاه_جامع_مدیریار @modiryar