#تحلیلمسائلروز
💎حتی بوفون قهرمان هم خداحافظی کرد
🔺دکتر محسن زندی
🔻پایگاه جامع مدیریار
⚽️ صحنه خداحافظی ساده بوفون را که دیدم فکر کردم چرا در مملکت ما آدم ها به این سادگی اهل ول کردن کارشان نیستند؟ مثلاً؛
• معلم ها تا مویشان مثل گچ سفید نشود؛
• مدیران تا عزرائیل جان مبارک شان را نگیرد؛
• فوتبالیستها تا نوه شان را هم در بازی نبرند؛
• کارمندان تا دور دوم بازنشستگی را تمام نکنند؛
• امامان جمعه و جماعت تا مسجد را خالی نکنند؛
• استاددانشگاه تا تاریخ مصرف جزوه اش تمام نشود؛
ول نمی کنند. و هزار مثال دیگر از این دست. در کشور ما افراد بسیاری طول مدیریت شان با نبوت نوح نبی(ع) پهلو میزند. بعد خارجی ها را می بینید که مثلاً طرف رییس جمهور بوده، ولی بعد اتمام دوره بدون محافظ و اسکورت و هزار سهام شرکتی و عضویت در هیات مدیره ی شونصد شرکت دولتی و خصولتی و تکثیر ژن های خوبش با شلوارک لب خیابان ایستاده و بستنی اش را لیس میزند. یا یکی مثل رونالدینیو با آن اعجازهای فوتبالی اش از یک سن به بعد خاصی میرود سماقش را میک میزند؛ و ...
💢 از بچگی تربیت میشویم برای ول نکردن
جدای عواملی مثل بی ثباتی اقتصادی، نظام مدیریتی غیر چرخشی و امثالهم، از بچگی تربیت می شویم برای ول نکردن کاری که زمانی از ما خواسته اند. پدر مادرها ما را برای وابستگی تربیت می کنند، نه استقلال. خودشان هم این گونه تربیت شده اند. مثلاً پدر و مادرها هیچگاه دست از سر بچه ها برنمی دارند و تا آخر عمرشان احساس تسلط و دخالت دارند و این روحیه را نسل به نسل منتقل می کنند. خب یواش یواش در همه چیز روحیه چسبندگی ایجاد می شود. روحیه ی ول نکردن. یا مثلاً با این تز بزرگ می شویم که برای روز مبادا هر چیزی را حفظ کنیم تا روزی در بیابان به کار آید.
💢 ما از ول کردن می ترسیم
احساس می کنیم هویت ما به موقعیت مان بسته است که اگر نباشد هیچیم. ما از هیچ بودن و نادیده گرفته شدن می ترسیم. گاهی حتی نیاز مالی هم نداریم، اما از ول کردن می ترسیم. چون هویت مان را به موقعیت مان گره زده ایم؛ نه شکوفایی درونی مان. هموز هم مساله اینست: داشتن یا بودن. حالا خدا نکند که این تهی مایگی درونی به توهم احساس تکلیف هم گره بخورد. دیگر واویلا لیلی ... تاریخ ما تاریخ وابستگی است. تاریخ چسبندگی. هر کس به تناسب شخصیت و قدرتش به چیزی می چسبد. ای کاش یکی در آن بلندای تاریخ بایستد و داد بزند: ول کن ول کن.
💢 پاورقی
فروید می گوید کودک تا کاملاً مستقل نشود به بلوغ نمی رسد. منظور از استقلال بچه ها این نیست که مثل لاکپشت ها آنها را ول کنیم به امان خدا. ولی لااقل اجازه استقلال به آنها بدهیم. سعی کنیم بیشتر در زندگی شان یک معلم و راهنمای دلسوز باشیم تا پلیس و قاضی. معلمی که با اعمال و رفتارش درس می دهد نه با فرمان هایش.
@modiryar
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
#کلیپکوتاه
🎞 رونمایی گوگل از هوش مصنوعی خود؛
رستوران دار حتی متوجه نشد که با یک ربات در حال گفتگو و رزرو جا است!
@modiryar
#جامجهانی
⚽️ لوگوی ۳۲ فدراسیون فوتبال حاضر در جام جهانی ۲۰۱۸
@modiryar
#دلنوشته
دوست داشتن های زورکی
✍ پایگاه جامع مدیریار
به تمام آدم های اطراف تان زمان دهيد تا خودشان انتخاب تان کنند. مدام وجودتان را به کسی یادآور نشويد که ای فلانی من هم اینجا نشسته ام تایم های بود و نبودت را می شمارم! یا فلانی لطفاً من را هم ببین! بگذاريد خودشان بفهمند و شاید یادشان بیاید که در آن سوی مشغله هایشان کسی شبیه شما با صبوری تمام چشم انتظارشان است. چشم انتظار یک روز بخیر، يك سلام، یک توجه معمولی و معقول و نه بیشتر از حقش. آدم ها را به اجبار کنار خودتان حفظ نکنید. چرا که در آن صورت توجه و محبت شان هم دیگر ارزشی نخواهد داشت. آدم ها را به اصرار متوجه اهمیت خود نکنید. اگر واقعاً برایشان اهمیتی داشته باشید متوجه خواهند بود و اگر رفتار و گفتارشان بر خلاف این است، شاید شما دچار سوء تفاهم شده اید! به آنها فرصت بدهید ولی اگر تلاشی برای حفظتان نکردند، شرایط را بپذیرید و اصرار بی مورد نکنید راهتان را بکشید و بروید پی زندگی تان قبل از آنکه قلب تان بیش از این شکسته شود. بپذیرید که همه افراد حق انتخاب دارند و شاید شما انتخابشان نباشید!
@modiryar