گـاهے قـلـم سـنـگ‌دل می‌شـود ! هـرچـه نـازش را می‌کـشے مـحـل نـمی‌گـذارد . . . نـمی‌دانـم ؛ شـایـد نـاز می‌کـنـد تـا بـه هـنـگـام رَقـصـش بـــــا اشـتـیـاق بـیـشـتـری بـنـوازم . قـلـمِ خـوش‌اداے مـن ! دوسـتـت دارم . . . ♥️ ✍️ #معین بـعـد از مـنّـت‌کـشےهـای بےثـمـر ، ۱۹ آبـان‌مـاه

بـرای تـو امّـا ، بےشـیـلـه‌پـیـلـه‌تـر می‌نویسم . . . سـلـام آقـاے مـن ! ایـن روزهـا در خـودم دقیق‌تر شـده‌ام ؛ بـعـیـد می‌دانـم آن چـیزی بـوده بـاشـم کــه باید . . . امّـا ! امـیـد دارم بـه سـمـت بـایـدهـا قـدم بـگـذارم و ایـن را از تـو می‌خـواهـم . . . می‌دانـم می‌شـود و بـه مـن خـواهے داد ؛ « بـا مـن مـثـل کسے بـاش کــه تـو را اجابت کـرده و بـه رسـم عـشـاق تـنـفـس کـرده . . . » مـن ، نـقـطـه تـاریکے هـسـتـم ، کــــه دسـت بـــه دامـان خـورشـیـد شـده . . . خـورشـیـدِ مـن ! در آغـوشـم بـگـیـر . . . ✍️ #معین 📜 #نامه‌های_خوانده_شده رگـــ‌ِخـوابِ قـلـم بـه دسـتـان تـو بـود ، ۲۰ آبـان

« راه می‌رفـت و چـشـم می‌چـرخـانـیـد ؛ هـرجـا بےکسی را می‌دیـد ، غـریبے را می‌دیـد ، فـقـیـر و مـسـتـمـنـدے ، تـنـهـا و دردمـنـدے را می‌دیـد ، بــه او مـحـبـت می‌کـرد ، نـوازشش می‌کـرد و بـه خـانـهٔ خـودش می‌بـرد . . . » * مـولـاے مـن ! اے تـخـیّـلِ آغـوشِ تـو مـونـس و غـم‌خـوارِ مـن ! چـه کسے جـز تـو دارم ؟ ! درد غـربـت ، درمـان تـنـهـایے شـده ؛ دسـت را کـاسـهٔ گـدایے کـرده‌ام و سـربـه‌زیـر انداخته‌ام . . . سـربـه‌زیـر انـداخـتـه و چـشـم بـسـتـه‌ام و ثـانـیـه‌ثـانـیـه در #انتظار گـرمـاے دسـتـان تـوام ؛ شـایـد گـوشـهٔ خـیـمـه‌ات جـایے بـاشـد بـرای بےچـاره‌ای . . . می‌دانـم ! دسـتِ خـورشـید را ابـرِ گـنـاه تـنـگ کـرده ؛ آنـقـدر بـایـد بـبـارم ، تـا آسـمـان روشـن شـود . . . ✍️ #معین 📜 #نامه‌های_خوانده_شده دلے کـه خـواسـت فـقـیـرِ کـوچـه‌های مدینه باشد ؛ ۲۲ آبان‌ماه __________________________________________ * تـوصـیـف پدرانه‌های علےبـن‌الحسین ، امام سجاد علیه‌السلام

مـامـان‌جـانـم سـلـام ! چـه شـب‌هـایے چـشـمـان مـنـتـظـرت را از خـواب انـداخـتـم ، تـا نمی‌آمـدم خـانـه ، خـیـالـت راحـت نمی‌شـد ؛ شـایـد دیـر می‌آمـدم ، امّـا مـن بـه شـوق دسـتـپـخـت مـادرانـه‌ات لـحـظـه‌شـمـاری می‌کـردم . . . هـمـان چـنـد سـاعـتِ آخـر شـب کــه می‌نـشـسـتـی کـنـارم ، خـسـتـگے تـمـام روز را از بـدنـم دَر می‌کـرد ؛ غـذاے گـرمـت بـود کـه بـه دسـتـانـم تـوانِ خـدمـت داد و دعـای تـو بـود کـه راه را نـشـانـم داد . . . چـقـدر دوسـت داشـتے مـرا در لـبـاس دامـادی بـبـیـنے امّـا نـشـد ؛ چـه زیـبـا نـشـد مـادر ! مـرا در لـبـاسِ سـفـیـد خـوش‌بـخـتے دیـدی . . . مـرا روسـفـیـد دیـدی . . . سـاعـات کـمے از روز کـنـارت بـودم ؛ امّـا « یـک سـالے می‌شـود هـر لـحـظـه بـا توام . . . » شـب‌هـا کـه بـا هـق‌هـق و بـ‌ریـ‌ده‌بـ‌ریـ‌ده بـا مـن حـرف می‌زنـی ؛ نـشـسـتـه‌ام ، گـوش می‌کـنـم ، گـریـه می‌کـنم ، و جـواب می‌دهـم . . . پـیـراهـنـم را کـه در آغـوش می‌کـشے ، در آغـوشـت می‌کـشـم . . . سـر مـزارم کـه بی‌تـاب می‌شـوی ، آرامـت می‌کـنـم ؛ آن لـحـظـه‌ای کــه یـادم می‌کـنی ، کـنـارت نـشـسـتـه‌ام . . . سـخـت اسـت ؟ ! می‌دانـم . . . داغِ عـلےاکـبـر ، کـمـرِ اربـاب را هـم شـکـسـت ؛ و دردِ فـراق چـشـمـانِ یـعـقـوب را گـرفـت ! امّـا مـادرجـان ! مـنے کــه شـــکـــم گــرســنــهٔ یـتـیـمـان شـهـر را تـاب نمی‌آوردم ، چـطــور فـقـر ایـتـام امـام زمـانم را می‌دیدم و کاری نـمی‌کـردم ؟ ! «خون» رسول و حسن بود ، «خون» من و دانـیـال بود کـه «آتـش فـتـنـه» را خاموش و شـهـر را بـیـدار کـرد . . ‌. مـامـان‌جـانـم ! فـراق جـان‌سـوز اسـت ، امّـا وصـال نـزدیـک . . . چـیـزی تـا صـبـح ظـهـور مـولـایـمـان مـهـدی نمانده ؛ بـه زودی برخـواهـیـم گـشـت . . . ✍️ #معین بـعـد از چـنـد روز تـمـنّـا و تـوسـل ، قـلـم ، پـابـه‌پـای مـن دویـد . . . ۲۵ آبان ۱۴۰۲ سـالـگـرد شـهـادت رفـیـق آسـمانےام ، #شهید « حـسـیـن زیـنـال‌زاده »

سـلـام پـدرجـان ؛ سـلـامے بـه شـمـا از طـرف فـرزنـدے نـاخـلـف ! شـرمـنـده‌ام کـه جـز لـکـهٔ نـنـگ نـبـودم . . . امـیـدوارم ؛ یـعـنے از تـو می‌خـواهـم روزی کــه نزدیک هـم بـاشـد ، بـاعـث افـتـخـار ، سـربـلـنـدی و غـرورت شـوم . . . دسـتـم را بـگـیـر تـنـهـا امـیـدم ♥️ ✍️ #معین 📜 #نامه‌های_خوانده_شده ؛ ۱۱ خرداد ۱۴۰۲

سـلـام بـر تـو ، هـنـگـامے کـه نـگـاهـم می‌کـنـے . . . هـنـگـامے کـه نـگـاهِ تـو را حـس می‌کـنـم ، اگـرچـه سـنـگـیـن اسـت ، طـعـم زنـدگے را عـوض می‌کـنـد ؛ چـنـد صـبـاحے اسـت شـب‌ و‌ روزم را کـه مـزه‌مـزه می‌کـنـم ، چـهـره‌ام دَرهَـم می‌شـود . . . پـدرجـانـم ! ایـن چـیـزهـا بـه ذائـقـه‌ام نـمی‌سـازد ، حـالِ دلـم را کـه می‌پـرسـم ، خـوب نـیـسـت ، تَـهَـوُّع دارد ! ای طَـبِـیٖـب‌ُٱلـنُّـفُـوس مـن ! آرامِ جـٰانِ مـن ! مـن مـریـضـم بـه دورے تـو ، دردِ مـن تـویے و چـه خـوب کـه درمـان هـم تـویے . . . " تُـو نَـبْـضَـمْ راٰ بِـگـیٖـرےٖ بےٖگُـمـاٰن آراٰم می‌گـیٖـرم " ✍️ #معین 📜 #نامه‌های_خوانده_شده نـامـه‌ام را خـوانـده‌ای ، نَـبْـضَـمْ راٰ بِـگـیٖـر . . . ۱ آذر ۱۴۰۲

سـلـام اے مـخـاطـب نـامـه‌هـای مـن ! گـاهے کـه مـریـضـم و بـوے تـو را کـمـتـر حـس می‌کـنـم ، کـافے اسـت پـلـك بـر هـم گـذارم ، ثـانـیـه‌اے صـبـر کـنـم و نـفـسے عـمـیـق بـکـشـم ، صـداے سـکـوت حـاکـم شـود و زیـر لـب زمـزمه کـنـم : تـخیّـل مےکنمـ آغـوش گـرمـت را چـه شـیـریـن است . . . حـلـواے یـاد تـو ، کـامـم را شـیـریـن می‌کـنـد و دل‌تـنـگ می‌شـوم ؛ دل‌تـنـگ روزهـایے کـه بـوے پـیـراهـنِ تـو مـرا بـیـنـا کـرده بـود . . . خُـورشـیٖـدِ پُـشْـتِ اَبْـرِ مَـن ! غـنـچـه‌ات دور از تـو ، پـژمـرده اسـت ؛ پَـ‌رپَـ‌ر می‌ٖشـود . . . ✍️ #معین 📜 #نامه‌های_خوانده_شده خـورشـیـد کـه پـشـت ابـر نمی‌مـاند ، قـبـل آنـکـه دیـر شـود بـرگـرد . . . ۱۳ آذر ۱۴۰۲

سـلـام آقـا جـان ! چـقـدر صـبـر دارے شـمـا ؛ بـه مـا گـفـتـه بـودنـد ، کـسے بـیـش از خـودمـان دوسـتـمـان نـدارد ، امّـا حـالـا کـه از خـود خـسـتـه‌ام و بـراے تـو می‌نـویـسـم می‌فـهـمـم ، مـرا بـیـش‌ از خـودم ، تـو دوسـت دارے . . . چـرا کـه اگـر دعـوت شـمـا نـبـود ، دسـت بـر قـلـم نـمی‌بـردم . و چـه خـوش‌مـوقـع دعـوت می‌کـنے غـلـامـت را ؛ هـمـیـشـه دسـت می‌گـیـرے امّـا در سـخـتے و بـلـا بـیـش‌تـر ؛ شـایـد طـاقـت نـدارے نـاخـوش‌احـوالےام را . . . و نـمی‌دانـم چـطـور خـسـتـه نـمی‌شـوی از مـن ؟! مـن کـه دائـمـاً مُـسَـبِّـب‌ُٱلْـأَسْـبـاٰبِ زحـمـت شـمـام ، حـتے گـاهے «مـن» حـوصـلـه‌ام را نـدارد ، می‌دانـم اگـر می‌شـد ، او هـم جا می‌زد . . . چـه می‌شـود روزے ، کـه نـزدیـک هـم بـاشـد ، آنـقـدر بـرایـت دل‌بـرے کـنـم ، کـه تـمـام خـسـتـگےِ تـنـت بـیـرون رَوَد ، خـسـتـگےِ یـك عـمـر بـار مـرا بـه دوش کـشـیـدن . . . ✍️ #معین 📜 #نامه‌های_خوانده_شده لـبـخـندِ رضـایـت تـو ، رؤیـاے شـیـریـنِ مـن ؛ ۲۳ خرداد ۱۴۰۲

#دانـشـجـو ، اقـتـدار ایـران و عـزت ملّے اسـت ؛ دانـشـجـو خـار چـشـم و کـابـوس شـب‌هـای دشـمـن اسـت ؛ او ، هـویـت‌بـخـش و امـیـد ِآیـنـده‌سـاز مـلّـت اسـت . او راه شـهـیـدان را ادامـه می‌دهـد ! جـهـاد می‌کـنـد ، از راه عـلـم و دانـش زمـیـنـه‌سـاز ظـهـور و یـاور مـهـدے است ؛ قـبـل از آن ، از سـیـم خـاردار نَـفْـسـش عـبـور کـرده ؛ گـوش بـه فـرمـان ولے خـود ، پـای درسِ مـطـهـری‌هـا و بـهـشـتےها نـشـسـتـه‌ و تـن بـه تـفـکـر مـنـحـرف غـربے نـمی‌دهـد ؛ بـا چـشـمـانے بـاز و بـا ذره‌بـیـن ، بـه دنـبـال حـقـیـقـت می‌رود و فـریـبِ بـمـبـاران رسـانـه‌ای دشـمـن را نمی‌خـورد ؛ او ، هـمـچـون کـوهے اسـتـوار اسـت ، کـه در بـرابـر طـوفـانِ انـحـراف سـیـنـه سـپـر کـرده . او ، بـه دعـوت‌نـامـه‌هـای یـزیـد زمـان نـیـش‌خـنـد می‌زنـد و هـیـهـات مِـنّـا الـذلـة می‌گـویـد ؛ دانـشـجـو ، تـا آخـریـن قـطـرهٔ خـون ، بـراے خـاک وطـن می‌جـنـگـد . . . چـمـران‌ها ، طـهـرانےهـا ، احـمـدی‌روشـن‌هـا ، حـسـیـن‌ زیـنـال‌زاده‌هـا #شهید می‌شـونـد ؛ آری ! دانـشـجـوهـا شـهـیـد می‌شـونـد . . . ✍️ #معین نـوشـتـه ۲۴ آبان ۱۴۰۲ انـتـشـار بـه مـنـاسـبـت #روز_دانشجو 🎓 بـا کـمے تـأخـیـر روزتـون مـبـارك 💐 « آیـنـده بـه دسـتـان شـمـاسـت . . . »

خـاک مـزارت را { سُـرمـهٔ } چـشـمـانـم می‌کنم ؛ بـو می‌کشم ، «بـوے بـهـشـت» می‌دهد ؛ ایـن خـاک قدمگاه مـادرم زهـراست . . . شـب بـه شـب مـادرانـه دسـت بر سرت می‌کشد ؛ و صـبـح به صـبـح مـادرِ چـشـم‌بـه‌راهـت را آرام می‌کـنـد . . . مـادر اسـت دیـگـر ، سے چـهـل سـال اسـت درب خـانـه‌اش بـاز است ؛ مبادا علےاکبرش پشت در بماند . . . اگـر تسلّےٰ دادن حضرت زهرا نبود ، دق می‌کـرد . سـخـت اسـت ؛ سـخـت اسـت سـال‌ها چَـشـم بـه در ماندن ، در انـتـظـار پلـاکے ، چـفـیـه‌ای ، پیراهنے ماندن ؛ سـخـت اسـت هـر لـالـهٔ گمنامے کـه از راه می‌رسد ، زیـر لـب با خـود بگویی : شـاید همین باشد . . . اے ستارهٔ گمنامِ زمین و خورشـیدِ خوشنامِ آسمان ! می‌دانـم بـه زودی بـرخواهے گشت ، می‌دانـم ، کمے صـبـر سـحـر نزدیک است ، چیزی تـا صـبـح ظـهـور مـولـایـمـان مـهـدی نمانده ؛ تـا آن روز در ایـن تاریکے دنیا ، چـراغِ راهم شو . . . ✍️ #معین #شهید_گمنام { شـمـا صـداے مـادر بـزرگـوار شـهـیـد حسین زینال‌زاده را می‌شنوید . . .🥀 }

سـلـام مـولـاے مـن ! حـالـا کـمے می‌فـهـمـم چـرا انــقــدر حــرصِ مـرا می‌خورید ؛ با تمام "مـن" بودنم ، نیم‌نگاهے بـه روزهـای رفـتـه و بی‌بـازگـشـت می‌انـدازم ، آهے می‌کـشـم جــان‌ســوزِ جـنـبـنـدگـان دریـا و مـرغ‌هـای آسـمـان . . . چـه رسـد بـه شـمـا ؛ شـمـایے کـه بـه مـن از مـن دل‌سـوزتـری و از مـن بـه مـن آگـاه‌تـر . . . اے هـمـیـن « مـن » بـه فـدایـتـان کـه بـه‌جـاے ایـنـکـه بـار بـردارم ، بـار بـودم بـه روی دوشِ ولےّ . . . مـرا بـبـخـشـیـد مـولـاے مـن کـه سـخـت شـرمـنـده‌ام ! ولےِّ مـن شـمـا بـودی و اُوْلـاے مـن ، « مـن » بـود . . . « إِنِّےٖ فَـرَرْتُ إلَـیـكَ مِـن نَفْـسےٖ » پـنـاهـنـده و مـحـتـاجِ شـمـام ؛ پـنـاهـم دهـیـد کـه جـز شـمـا پـنـاهے نـیـسـت . . . ✍️ #معین 📜 #نامه‌های_خوانده_شده اگـر غـیـر تـو پـنـاهے هـم بـود ، مـن تـو را می‌خـواسـتـم . . . ۲۲ آذرماه ۱۴۰۲