سـالـگـردهـا ، مـنـاسبت‌ها ، سـالِ نـو ، تـولـدهـا و هـمـه و هـمـه ؛ گـویے دسـت بـه یـکے کـرده‌انـد و تـنـهـا یـک وظـیـفـه دارنـد : روزهـا ، هـفـتـه‌هـا ، مـاه‌هـا و سـال‌هـای بـربـاد رفـتـه را بـه چـشـم آوردن و بی‌رحـمـانـه بـه صـورت کـوبـیـدن ! مـا هـم بی‌رحـم‌تـر از آن‌هـا ، دلـمـان بـه حـال خـودمـان کـه نـمی‌سـوزد هـیـچ ، بـه حـال آن دل‌سـوزِ مـهـربـان‌تـر از مـادر هـم کـه سـال‌هـاسـت چـشـم بـه راه مـاسـت ، نـمی‌سـوزد . . . کـه اگـر کـمے دلـمـان سـنـگ نـبـود و قـلـبـمـان بـویے از رقـت بـرده بـود ، عـددهـایے کـه سـال بـه سـال بـه روی هـم می‌آیـد کـمے تـکـان‌مـان می‌داد و شـایـد کـمے ابـرهـای غـفـلـت کـنـار می‌رفـت و خـورشـیـد بـر ایـن دنـیـاے تـاریـک ، می‌تـابـیـد . . . ✍️ #معین شـایـد بـه مـنـاسـبـت تـولـدم . . . ۴ دی ۱۴۰۲

بـراے مـادر ، چـه چـیـزے زیـبـاتـر از خـوش‌بـخـتـے فـرزنـد ؟! مـگـر جـز عـاقـبـت بـخـیـرےِ جـگـر گـوشـه‌اش چـه مےخـواهـد ؟! پـسـرم ! چـقـدر زود عـاقـبـتـت رسـی‍ـد و بـخـیـر شـد . . . هـمـیـشـه بـرایـم دلـبـرے مےکـردے ، امـا نـمـےدانـسـتـم آنـقـدر از خـدایـت دلـبـرے مےکـنے تـا خـریـدارت شـود ؛ خـدا خـریـدارت شـد و خـوش‌بـخـتـے مـعـنـا گـرفـت . . . شـکـوه نـمےکـنـم ، بـرایـت خـوشـحـالـم و بـه تـو افـتـخـار مـےکـنـم ؛ امـا بـه مـن حـق بده اگـر شـب‌هـا را بـا گـریـه مـےخـوابـم . . . گـاهـے چَـشـم مےبـنـدم و سـرت را کـه بـه روی پـایـم گـذاشـتـه‌ای نـوازش مـےکـنـم . . . و گـاهـے بـه چـشـمـانـت چـشـم مـےدوزم و سـکـوت مـےکـنـم . . . الـهـے مـادر بـه فـدایـت ! پـیـراهـنـت هـنـوز هـم بـوے تـو را مےدهـد ، دل‌تنگِ آغـوشـت که می‌شوم ، به سینه مےفـشـارمـش ، بـغـض را مےشـکـنـد و اشـك مےشـوم . . . دیـگـران نـمےفـهـمـنـد ؛ حـال یـک دل‌سـوخـتـه را دل‌سـوخـتـه مـےفـهـمـد . . . مـادرے سـال‌هـا چـشـم بـه در مـانـده ، پـسـرش را زمـیـنےهـا گـم ک‍ـرده‌انـد و آسـمـانـےهـا پـیـدا ‌. . . آن یـکـے عـلـےاکـبـر داد و عـلـےاصـغـرش بـرگـشـت ؛ بـه یـاد ربـاب قـنـداقـهٔ جـوانـش را لـالـایـے کـرد . ‌. . بـعـضے هـم کـه چـون زیـنـب کـبـرے ، از ایـن داغ دق کـردنـد . . . پـسـرم ! چـونـان عـلـےاصـغـر و اکـبـر و عـبـاس ، حـسـیـنـے شـدے ؛ تـنـهـا امـیـدم بـه ربـاب و زیـنـب و ام‌الـبـنـیـن اسـت . . . ✍️ #معین رزقِ دسـت بـه دامـان شـدنِ لـالـه‌هـاے خـوشـنـام . . .🌷 ۴ دی ۱۴۰۲

دسـت بـہ‌ دامـانِ دسـتـانِ قـلـم شـدهٔ عـبـاس ، قـلـم بـہ‌ دسـت مـےگـیـرم ! اُم‌الـبـنـیـن . . . عـجـب نـامـت گریـہ‌آور اسـت خـانـم ، یـادآور صـفـحـات مـقـتـل و روضـہ‌ای کـمـرشـکـن . . . بـا عـرض سـلـامے مـتـوسـلـت مےشـوم ؛ اُم‌الـادب مـےخـوانـمـت تـا شـایـد تـأدیـب مـرا هـم گـردن بـگـیـرے . . . عـبـاسِ امـام زمـان شـدن مـمـکن نـیـسـت م‍ـگـر بـہ‌ دسـتـان تـو ! مـن هـم مےخـواهـم آن لـحـظـہ‌هـاے آخـر بـگـویـم ؛ « أدْرِك أخـا » ! چـہ‌ مـےشـود مـرا هـم أدب کـنے ؟! آنـقـدر عـلـمـدار شـوم کـہ‌ بـا پـر کـشـیـدنـم دشـمـن شـاد شـود و مـولـایـم بـگـویـد : « الـآن إنْـکَـسَـرَ ظَـهْـرےٖ . . . » یـا اُم الـبـنـیـنِ بےپـسـر ، ایـن مـعـیـن را هـمـچـو عـبـاس ، مـعـیـنـش کـن ! « أم‌الأدب » ✍️ #معین دستانِ قلم شدهٔ عـبـاس ، قلم بـہ دستم داد . . . ۶ دی ۱۴۰۲ ، حـرم آقـا عَـلےبْـن‌ِمُـوْسےٰٱلـرِّضـٰا

اے کـہ‌ عـلے هـمـچـو مـاه از تـو نـوࢪ مےگـیـرد ، اے کـہ‌ زحـل‌هـاے مـنـظـومـہ‌‌ات حـسـنـیـن . ‌. . اے کـہ‌ سـلـمـان و ابـوذر و مـقـداد مـشـتـرے‌هـایـت نـہ‌ ، گـداهـایـت . ‌. . اے هـفـت آسـمـان از تـو روشـن و زمـیـن از تـو گـرم اے حـضـرت خـورشـیـد . . . نـہ‌ ! کـافے نـیـسـت ؛ قـلـم عـاجـز اسـت و شـرمـنـده . . . مـگـر دسـت بـہ‌ دامـان شـوم ، دسـت بـہ‌ دامـانِ کـلـامِ نـور . . . شـایـد بـاید نـوشـت : فـاطـمـةُ و اَبـوهـا و بَـعـلُـهـا و بَـنـوهـا ، خـدا ایـنـگـونـہ‌ تـوصـیـف مےکـنـد آل عـبـا را . . . فـاطـمـةُ اُمّ اَبـیـهـا ، رسـول‌الـلّٰـه بـہ‌ دسـتـانـش مےزنـد بـوسـہ‌ . . . نِـعـمَ الـعَـون فےٖ طـاعَـةِ الـلّٰـه ، مُعـیـنـۀ عـلے اسـت در راه خـدا . . . یَـرضـیٰ لِـرِضـا فـاطـمـة و یَـغـضِـبُ لِـغَـضَـبِـه‍ـا ، مـعـیـار خـشـم و خـشـنـودے خـداسـت . . . و شـایـد امـروز بـایـد نـوشـت : اِنّـا اَعـطَـیـنـاكَ الـفـاطـمـة ، و مـا اَدركَ مـا الـفـاطـمـة . . . بـہ‌ گـمـانـم کـلـمـات قـاصـرنـد و فـهـم‌هـا عـاجـز ! فـاطـمـہ‌ را نـمےشـود فـهـمـیـد . . . ✍️ #معین ۲۰ جمادی‌الثانے ۱۴۴۵ ، سـال‌روزِ طـلـوعِ خـورشـیـدِ عـلے . . .

#دانـشـجـو ، اقـتـدار ایـران و عـزت ملّے اسـت ؛ دانـشـجـو خـار چـشـم و کـابـوس شـب‌هـای دشـمـن اسـت ؛ او ، هـویـت‌بـخـش و امـیـد ِآیـنـده‌سـاز مـلّـت اسـت . او راه شـهـیـدان را ادامـه می‌دهـد ! جـهـاد می‌کـنـد ، از راه عـلـم و دانـش زمـیـنـه‌سـاز ظـهـور و یـاور مـهـدے است ؛ قـبـل از آن ، از سـیـم خـاردار نَـفْـسـش عـبـور کـرده ؛ گـوش بـه فـرمـان ولے خـود ، پـای درسِ مـطـهـری‌هـا و بـهـشـتےها نـشـسـتـه‌ و تـن بـه تـفـکـر مـنـحـرف غـربے نـمی‌دهـد ؛ بـا چـشـمـانے بـاز و بـا ذره‌بـیـن ، بـه دنـبـال حـقـیـقـت می‌رود و فـریـبِ بـمـبـاران رسـانـه‌ای دشـمـن را نمی‌خـورد ؛ او ، هـمـچـون کـوهے اسـتـوار اسـت ، کـه در بـرابـر طـوفـانِ انـحـراف سـیـنـه سـپـر کـرده . او ، بـه دعـوت‌نـامـه‌هـای یـزیـد زمـان نـیـش‌خـنـد می‌زنـد و هـیـهـات مِـنّـا الـذلـة می‌گـویـد ؛ دانـشـجـو ، تـا آخـریـن قـطـرهٔ خـون ، بـراے خـاک وطـن می‌جـنـگـد . . . چـمـران‌ها ، طـهـرانےهـا ، احـمـدی‌روشـن‌هـا ، حـسـیـن‌ زیـنـال‌زاده‌هـا #شهید می‌شـونـد ؛ آری ! دانـشـجـوهـا شـهـیـد می‌شـونـد . . . ✍️ #معین بـازنـشـر بـه مـنـاسـبـت « روز شـهـداے دانـشـجـو 🎓🥀 » « آیـنـده بـه دسـتـان شـمـاسـت . . . »

هـر بـار کـه غـافـل مےشـوم ، هـمـانـنـد سـرمـسـتے دیـوانـه طـغـیـان مےکـنـم ؛ چـنـدے کـه مےگـذرد هـمـچـون کـودکے مـادرمُـرده ، گـوشـه‌اے کِـز مےکـنـم ؛ مـثـل غـنـچـه اے پـژمـرده غـم را در آغـوش مےگـیـرم و هـمـانـنـد شـمـع ، بےصـدا اشـک مےریـزم ؛ و تـو چـونـان دایـه‌اے مـهـربـان ، مـادرانـه مےنـشـیـنـی‌ کـنـارم ؛ دسـتے بـه روے شـانـه‌ام مےگـذاری و بـا دسـت دیـگـر چـانـه‌ام را بـالـا مےدهـی ، چـشـمـانـمـان در هـم گـره مےخـورد ؛ بـغـض شـکـسـتـهٔ چـشـمـانـم را از گـونـه‌ام پـاک مےکـنـی و نـوازش دسـتـانـت آرامـم ‌مےکـنـد . . . آرے ؛ تـو ، سـاحـل ایـن دریـاے خـروشـانے . . . « ساحل آرامش » ✍️ #معین دلـم بـراے آوازخـوانـدنـت تـنـگ شـده بـود . . . ۲۶ دی‌ماه ۱۴۰۲

دل آسمان هم از سیاهی شهر خون شد، درختان به شوق رخت سفید، کاسه آب پشت‌سر برگ‌ها ریخته‌اند و دست گدایی به سمت ابرها دراز کرده‌اند. دانه‌های برف با عشوه‌گری به سمت چشم مشتاق کودکان پایین می‌آیند. از سکوت شهر پیداست انتظار سروصدای بارش برف را نمی‌کشید، این نگین‌های بلورین پایین آمده‌اند تا عیار شهر را بالا برند؛ آمده‌اند تا دوباره چشم شهر را روشن کنند... شاید خدای آسمان، قصد گردگیری زمین را کرده است... «گردگیریِ زمین» #معین روز زمستانیِ پاییز مشهدالرضا، ۱۳ آذر ۱۴۰۱

ناگهان در صبح فردای یک شامگاه بهاری، آسمان به زمین آمد و شهر سفید شد. شاید خشم شب این دانه‌های لطیف، برای یادآوری زمستان است... خدایا! هوا بس ناجوانمردانه سرد است، سرما سخت سوزان و ره تاریک و لغزان است... تو گلی داری که عالم را گلستان میکند، جهان محتاج طلوع خورشید است؛ بیا و نظیر برف‌ها که ناگه آمدند، زمستان را «بَغْتَةً» بهار کن! «خشم شب» #معین صبحی که دانه‌های برف غافلگیرمان کرد، ۶ اسفند ۱۴۰۱

گـاهے قـلـم سـنـگ‌دل می‌شـود ! هـرچـه نـازش را می‌کـشے مـحـل نـمی‌گـذارد . . . نـمی‌دانـم ؛ شـایـد نـاز می‌کـنـد تـا بـه هـنـگـام رَقـصـش بـــــا اشـتـیـاق بـیـشـتـری بـنـوازم . قـلـمِ خـوش‌اداے مـن ! دوسـتـت دارم . . . ♥️ ✍️ #معین بـعـد از مـنّـت‌کـشےهـای بےثـمـر ، ۱۹ آبـان‌مـاه

بـا اجـازه شـمـا ، بـه اعـتـبـار نـام شـیـعـه و شـال سـبـزم ، سـلام مـادرم ! مـادرم ؛ چـقـدر قـنـد دل آب می‌کـنـد ایـن‌گـونـه خـطـاب کـردنـت ؛ انـگـار دلـم مےخـواهـد بـه جـاے تـمـام حـرف‌هـای نـگـفـتـه‌ام فـقـط بـگـویـم مـادر . . . حـرف‌هـاے نـگـفـتـه‌ام را می‌دانی خـب ! از دلـم کـه خـبـر دارے ، ، ، می‌دانـم مادرانـه از چـشـمـانـم هـمـه چـیـز را می‌خــوانے و راســت و ریـــســـت می‌کـنے کـارهـایـم را . . . امـا خـب، شـایـد گـاهـے چـشـم بـه دهـانـم دوخـتـه‌اے تـا بـگـویـم مـادر و بـی‌درنـگ بـگـویے : جـانـم؟! مـادر، می‌دانـم پـسـر خـوبـی نـیـسـتـم ؛ می‌شـود دسـتے بـه سـرم بـکـشی و سـربـه‌راهـم کـنے ؟! مـا پـسـرهـا اصـطـلـاحـاً «مـامـانے» هـسـتـیـم ؛ شـایـد گـاهے بـه روی خـودمـان نـیـاوریـم ، ولـی بـه نـگـاه مـادرانـه و آغـوش گـرم شـمـا مـحـتـاجـیـم. مـےشـود نـگـاهـم کـنـے؟! دسـتـم را بـگـیـرے و مـانـنـد بـچـه‌ها از ایـن خـیـابـانِ پـرهـیـاهـوےِ دنـیـا رَدَم کـنـی؟! ایـن نـفْـسِ مـا و رفـیـقـش شـیـطـان قـصـد جـانـم را کـرده‌انـد... مےتـرسـم مـوفـق شـونـد و نـگـذارنـد بـه رؤیـاےِ شـیـریـن خـودم بـرسـم؛ رؤیـاے شـیـریـنِ سـردارےِ مـهـدےِ شـما ! کـه بـه لـطـف شـمـا بـه آن خـواهـم رسـیـد . . . تـمـام حـرفـم هـمـیـن اسـت ؛ بـهـار مـن گل نـرگـس اسـت و می‌خـواهـم در ایـن زمـسـتـان جـان‌سـوز پـنـاهـم بـاشـیـد . «سـلام مـادرم» ✍️ #معین حـرم مـادرم ، ۲۵ اسـفـنـد ۱۴۰۱

مـثـل حـاء و سـیـن و یـاء و نـون کـہ‌ بـا غـم عـجـیـن شـده ، مـعـنـاے عـبـاس و ادب یـکـے شـده . . . وقـتے حـرف از ادب پـسـرِ ام‌بـنـیـن مےآیـد ، گـویـا چـشـم‌هـا بـےاخـتـیـار بـارانـے مےشـونـد ، شـایـد آن‌هـا هـم ادب مـےکـنـنـد ؛ ادب از چـشـمـانـے کـہ‌... نمی‌دانم شـعـبـان مـاه شـادے اسـت یـا مـحـرم ثـانے . . . نـمےتـوانـم نـام جـگـرگـوشـهٔ فـاطـمـہ‌ را بـبـرم و دل‌شـاد بـاشـم ، نـمےتـوانـم نـام عـبـاس و عـلےاکـبـر را بـدون بـغـض گـلـو بـہ‌ لـب بـیـاورم . بـہ‌ نـیـمـہ‌هـاے شـعـبـان هـم کـہ‌ مےرسـیـم ، درد فـراق دوچـنـدان مےشـود ، قـلـب را مےفـشـارد و کـام را تـلـخ مےکـنـد ؛ فـراقے کـہ‌ از کـورےِ دل و سـیـاهےِ قـلـب اسـت ، و مـنے کـہ‌ غـائـبـم و او کـہ‌ مـنـتـظِـر و مـنـتـظَـر اسـت . . . واقـعـا جـایـے بـراے شـادے و شـعـف مـےمـانـد ؟! بـہ‌ راسـتـے کـہ‌ شـعـبـان مـاه شـادے اسـت یـا مـحـرم ثـانـے...؟! «مـاهِ مـغـمـوم» ✍️ #معین #میلاد_حضرت_عباس💐 شـبـے کـہ‌ بـایـد مـےخـنـدیـدم ولـے... ۴شـعـبان ۱۴۴۴ ، ۶ اسـفـنـد ۱۴۰۱