💠یک تجربه جالب💠 چند هفته پیش که برای سخنرانی در یادواره شهدای دانشگاه پزشکی جهرم دعوت شده بودم، خیلی با خودم فکر کردم که چی بگم که هم کلیشه نباشه و هم به درد حال و آینده انقلاب بخوره و صرفا احساسی نباشه؟! توجه داشته باشین که مخاطبان جلسه فقط دانشجویان و اساتید و مدیران نبودند و از عموم مردم هم دعوت شده بود و ماشالله جمعیت خیلی خوبی در جوار شهدای گمنام دانشگاه جمع شده بودند. تا اینکه تصمیم گرفتم موضوعم را کمی تخصصی تر در زمینه #جنگ_شناسی و #جامعه_شناسی_جنگ و انواع گروه های هدف و نقاط ضعف نسل ما در این عرصه بررسی کنم. باورتون نمیشه! اولا جمعیت با اینکه در فضای سرپوشیده نبود، اما کاملا ساکت بودند و کل ۴۰ دقیقه را فقط گوش دادند! با وجود اینکه معمولا ساکت کردن مردم در فضای سر باز کار راحتی نیست. ثانیا سوالات جالبی بعدش مطرح شد که باعث نشاط و تشویق بیشترم شد و فضای تعریف و تمجید و به به و این چیزا پیش نیومد. ثالثا اصلا وارد روضه نشدم و حتی وقت هم کم آوردم و بنظر میرسید که اگر نیم ساعت دیگه به وقتمون افزوده میشد، بازم میشد جلسه را اداره کرد و مشکلی هم پیش نیاد. بخاطر همین از اون شب دیگه با خودم تصمیم جدی گرفتم که هم خودم و هم بقیه رفقایی که سخنران و مجری اینطور برنامه ها هستند را دعوت کنم به بحث های تخصصی تر و کاربردی تر! چرا که یک دقیقه فکر کردن، از هفتاد سال عبادت و گریه و تکیه بر بار احساسی صرف ارزشش بیشتره. حتی میخوام یه تجدید نظر حسابی روی مباحث راهیان نورم داشته باشم و بازم از سالای گذشته عمیق تر و مفهومی تر ورود کنیم. اون شب از همیشه بیشتر به من و دست اندرکاران جلسه ثابت شد که چقدر لازمه بعضی مسائل را الکی طبقه بندی محرمانه نکنیم و با مردم درمیون بذاریم. شما طلبه یا کارشناس عزیز هم امتحان کن و در حوزه تخصصی تری وارد بشید و با مردم بر اساس ضرورت ها و نیازمندی های حال و آینده انقلاب گفتگو کنید. باور بفرمایید ضرر نمیکنید. مخصوصا اینکه بعد از جلسه، از یکی از پدران معظم شهدای نسل سوم مدافع حرف بشنوی که: 《خدا خیرت بده! دلمون گرم تر شد.》 #حدادپور_جهرمی #دلنوشته_های_یک_طلبه @mohamadrezahadadpour