بسم الله الرحمن الرحیم 🔸مستند داستانی «چرا تو؟!»🔸 نویسنده: محمد رضا حدادپور جهرمی «قسمت هفدهم» خودش بیشتر از هر کسی که من می شناختم آماده جنگ و جهاد بود. بعد از سخنرانی آتشین اون شب و تشویق مردم و جوون ها به جهاد، اسمش از همیشه بیشتر سر زبون ها بود و افراد جوان و مؤثر دورانش محسوب می شد. آماده شده بودیم و منتظر اعزام. من و اون با هم خلوت کرده بودیم. قرآن جیبی ساده ای که داشت در آورده بود و داشت سوره توبه می خوند و از برق چشماش مشخص بود که با قرائت قرآن مثل من و امثال من خیلی فرق داره و داره شعله های سوزان جهاد رو در وجودش شعله ورتر می کنه! اینجور موقع ها، برای منی که یه عمر دوست داشتم با یه پسر با جربزه و سیاسی دوست باشم و خودمو بکشونم بالا، بهترین لحظات برای استفاده بود. وقتی قرآنش تموم شده بود و داشت به دوردست ها نگاه می کرد، طبق معمول رشته افکارشو به فنا دادم و ازش پرسیدم: «از وقتی باهات آشنا شدم و با هم نون و نمک خوردیم، فرصت نشده درباره بابا و مامانت بپرسم!» لبخندی زد و گفت: «الان فرصتش پیش اومده؟ وقت این حرفهاست؟» گفتم: «برای یکی مثل من که نه به اندازه تو شجاعم و نه به اندازه بقیه اهل بی خیالی، باید یه جوری خودمو به کسی که بهش نزدیکم، نزدیک تر کنم و ترس و ناآرامی های خودمو یه جوری فراموش کنم!» گفت: «الان با اطلاع از خانواده من آروم میشی و فراموش میکنی که داری می ترسی؟» گفتم: «فکر کن آره! چقدر می پیچونی!» گفت: «مادرم چند ماه پیش مرحوم شد. همون چند روزی که نبودم و رفته بودم مرخصی.» گفتم: «واقعاً؟! پس چرا چیزی نگفتی؟!» گفت: «موضوعات مهم تری بود که باید مطرح می کردم!» گفتم: «خدا بیامرزتش! چرا مرحوم شد؟!» نگام کرد و گفت: «چون با عزرائیل رفیق نبود و نتونست ازش آوانس بگیره! آخه این چه سؤالیه که می پرسی؟!» گفتم: «بی مزه! منظورم اینه که خیلی پیر بود؟» گفت: «نه! خیلی رنج کشید.» گفتم: «چطور؟!» گفت: «اون نمرد! رنج ها و سختی های زندگیش دمارشو در آوردن!» گفتم: «آخی! چرا؟ چی شده بود مگه؟» گفت: «نپرس! فقط بدون تعداد زنانی که در اثر رنج ها از پا در میان، از تعداد مردانی که بر اثر جنگ ها از پا در میان، اگه بیشتر نباشه، کمترم نیست!» چیزی نگفتم... فقط نگاش کردم. گفت: «نمی دونم چرا مُرد! بنظر خودمم وقتش نبود. خبرم دادن و گفتن بیا که مامانت مرده! منم رفتم! اما الان کیه که جواب منو بده؟! برم گردن کی بگیرم و بپرسم چرا مُرد؟!» گفتم: «متأسفم!» گفت: «باش!» گفتم: «بابات چی گفت؟ راستی زنده است؟!» گفت: «شوهرش که از اول انقلاب تا حالا با من یه کلمه حرف خوش و حسابی نزده! توی ذهن کوچیکش منو باعث بانی این شلوغیا می دونه! حالا برم بهش بگم ننم چرا مُرد؟ نمیگه می خواستی بمونی و ازش مراقبت کنی؟!» گفتم: «آهان! ینی با ناپدریت زندگی می کردی؟» با پوزخند گفت: «زندگی! آره! با اون زندگی می کردم!» گفتم: «پس بابای خودت...؟!» گفت: «چه میدونم؟! من از اوّلش شوهر ننمو دیدم!» دیدم خوشش نمیاد ادامه بدم! منم ادامه ندادم. دوره های آموزشی قبل از عملیات اوّل را نفر اوّل شد! کاملاً آماده و ورزیده بود. حتی دو سه بار به جای مربی، بقیه را تمرین می داد. قشنگ مشخص بود که سالیان نوجوانیش رو با ورزش رزمی و آموزش های نظامی آشنا شده. بعد از دوره های آموزشی، به عنوان سر گروه و سر تیم خودمون معرفی شد و جالبه که حتی بارها و بارها پیش میومد که میزان سختگیری و شدت برخورد اون با تنبلی ما نسبت به وقتایی که فرماندمون به ما اموزش میداد بیشتر بود. فرمانده ها وقتی یه جوون بی ادعای ورزیده خوش سر و زبون می دیدن، خیلی خوششون میومد و مدام تشویقش می کردند. خب شهدا سر و وضعشون با ماها که فرق خاصی نداشته و نداره اما احتمال میدادم شهید بشه. هر چند خودش خیلی اهل این دقت ها نبود و مثلاً وقتش رو با ارزش تر از این چیزا می دید. اما بعد از هفت هشت ماه و شایدم یک سالی که از جنگ و عملیات های مختلف می گذشت، وقتی با لباس نظامی کنار بقیه فرماندهان می ایستاد، نه تنها چیزی از اونا کم نداشت، بلکه توی چشم بود و منم چون دوسش داشتم و ذوقش می کردم، مثل زن ها براش آیه «و ان یکاد» می خوندم و صدقه می دادم! تا اینکه تقسیممون کردند. قبلش هم تقسیم شده بودیم اما معلوم بود که عملیات بزرگتری در راه هست و حسابی دارن براش برنامه می ریزن. به خاطر همین، همه را یه شب جمع کردند. چیزی حدود 300 نفر که حاصل لشکرهای غیرمتمرکز هفت هزار نفری بودیم! [از حالا برای اینکه راحتتر باشم و بتونم بهتر روایت کنم، بهش میگیم: حاجی!]

اسم سه چهار نفر خوندن که حاجی هم یکی از همونا بود. این سه چهار نفر به عنوان مسئول و یا به عبارتی فرمانده محورهای مختلف عملیات معرفی شدند. حقش بود... هم در وجودش بود و هم ازش برمیومد. اما نکتش این بود که حاجی، تنها فرمانده عملیاتی بود که جزء کادر رسمی نبود. به خاطر همین حسادت بقیه را در پی داشت. ادامه دارد... #چرا_تو #حدادپور_جهرمی #دلنوشته_های_یک_طلبه @mohamadrezahadadpour

لطفا با دقت👇👇

بسم الله الرحمن الرحیم 🔸مستند داستانی «چرا تو؟!»🔸 نویسنده: محمد رضا حدادپور جهرمی «قسمت هجدهم» وقتی کسی فرمانده می شه بخصوص در شرایط خاص که از همه طرف مورد تهاجم هستیم‌ و تعداد افسران و سرداران کادر و رسمی هم‌ کافی نباشه خیلی باید تلاش کنه که خودشو جا بندازه و مو لای درز کاراش نره! اما حاجی چندتا حُسن داشت که شرایطشو ویژه تر می‌کرد: اول اینکه حقوق و مزد خاصی نمی گرفت و به اندازه همه رزمنده ها میگرفت. دوم ‌اینکه از دوران کودکی و نوجوانی با توجه ‌به زندگی در کنار ناپدری نظامی، خیلی از مسائل براش حل بود و نمک نظامی گری توی خونش بود. سوم اینکه حرفای قشنگْ قشنگ هم ‌بلد بود و وقتی در جمع حرف می زد همه در جا میخکوب می شدند. چهارم اینکه افکار دینیش خیلی خاص و خشک بود و شوخی بردار هم نبود. اندک انعطافی در زوایای ذهن مذهبیش دیده نمی شد و همین خصلت سبب شده بود بحث بردار نباشه و کسی به دایره عقایدش نزدیک نشه. در یکی از جلسات مشورتی که شاید یکی دو شب قبل از عملیات تشکیل شد و فرستاده مخصوص امام ‌هم ‌شبانه به منطقه اومده بودند که سرکشی کنند و در جلسه هم ‌به جمع بندی برسند، من‌ و حاجی هم بودیم. فرستاده مخصوص امام، سن و سال زیادی نداشت شاید یه کم از خودمون جوونتر بود اما ماشاء الله حسابی وارد بود و مسائل رو همه جانبه ملاحظه می کرد. اون شب بعد از قرائت قرآن، در شروع جلسه فرمانده ما ضمن خیر مقدم گفتن، شرایط و امکانات موجود را تشریح کرد و گفت خلاصه اینکه ما آماده ایم‌! اما لطفاً اجازه بدید در جلسات مشورتی نهایی، فقط کادر باشند تا بتونیم یه کم ‌بیشتر مسائل رو بشکافیم‌. فرستاده ویژه امام فوری حرفشو قطع کرد و گفت: «حالا مثلاً اشکال حضور نیروهای غیر کادر در جلسه چیه؟ خب اگه اعتماد ندارین پس جسارتاً اشتباه کردین که الان ‌هم‌ در جلسه حضور دارن. اگه هم‌ قصه اعتماد نیست و به تخصصش ایراد دارید پس اصلاً چرا انتخابش کردین؟ حالا از همه این ‌بحثها که بگذریم بنظرتون امشب جای این حرفهاست؟ الان همه چیزمون حله و درسته و فقط گیر کارمون حضور و عدم حضور کادر و غیر کادر هست؟» آقا تا اینو گفت همه ماستها رو کُپ کردند و سکوت سنگینی بر جلسه حاکم شد. فرمانده که آب توی دهنش خشک شده بود و سرشو پایین انداخته بود هیچی نگفت و ادامه جلسه‌ هم ‌افتاد دست نماینده امام‌. نماینده امام اینطوری ادامه داد: «به همه شما خدا قوت می گم.‌ بزارین از همین ‌اول جلسه یه نکته ای عرض کنم‌ تا بدونین کجای کار هستین. شما الان چهار ماه هست که درگیر تک و پاتک و ایذایی واین مسائل هستین‌ اما اشتباهه اگه کسی فکرکنه یکی دوشب دیگه که به خط زدیم‌ همه چی تمومه و بسلامتی و میمنت برمی گردیم خونه! نه ‌اخوی جان! پیش بینی کارشناسان و فرماندهان‌ و خود من اینه که حداقل سیزده چهارده ماه دیگه درگیر این محور باشیم!» وقتی اینجوری گفت همه چشماشون شده بود چهار تا! حتی حاجی هم تعجب کرده بود و حسابی همه شوکه شده بودند! ادامه ‌داد و گفت: «اونا اومدن کلک کار رو بکنن و تا عمق خاک ما پیش برن‌ و اصلاً دعوا سر این خط و این محور نیست. حقیقتش رو بگم؟ یکی از دلایل چابک سازی عقبه لشکر ما هم اینه که برای هر گونه انتقال سریع آماده باشیم.» یکی از حضار که از قضا سردار هم ‌بود گفت: «برای عقب نشینی قربان؟» یهو حاجی با جدیت گفت: «نخیر برای پیشروی به عمق خاک دشمن!» فرستاده امام‌ تا اینو شنید گفت: «آفرین! برای پیشروی به عمق خاک دشمن! اصلاً فکر عقب نشینی رو از سرتون دور کنین‌. ببخشید اینو می گم ‌اما خودم بگم بهتره تا از بقیه بشنوین! دشمن این بار برای و به هدف سر حضرت امام ‌اومده و می خواد هرجور شده...» حضار جمله شو قطع کردند و همه گفتند: «استغفراالله...! لا اله الا الله...! مگه‌ ما مرده باشیم...!» بعد فرستاده امام‌ رو کرد به حاجی و گفت‌: «آفرین! برادرا! همینه اون روحیه و تدبیری که لازمه در لشکر نهادینه بشه! تا کسی دیگه فکر نکنه کارمون دو روز دیگه تمومه و برمی گردیم پیش زن و بچّه مون! همینه که شما گفتید.» آی دلم ‌داشت خنک می شد وقتی همه بر گشتند و به حاجی نگاه‌ کردند! یه عده ای خیلی تابلو و چپکی و با چشم‌غرّه به حاجی نگاه می کردند! اون‌ شب تقسیم کار شد و جمع چهار پنج نفره بزرگان ‌رو برای بررسی آخرین نقشه های عرضی و طولی و جمع بندی تنها گذاشتیم. وقتی جلسه تموم شد و به سنگر برگشتیم و قرار شد تا اذان صبح ما استراحت کنیم‌ و شیفت بین‌الطلوعین‌ و کله صبح را تحویل بگیریم،‌ کنار حاجی دراز کشیده بودم و دیدم که خیلی تو فکر هست و بخاطر این‌ همه توجه و تشویق نماینده امام خوشحال نیست. گفتم: «باز چیه؟ تو که ‌امشب بساط یه عمرت رو انداختی! با حرفی که زدی و اونجوری که تحویلت گرفتن، بار خودتو بستی اخوی!» هیچی نگفت فقط زل زده بود به سقف!

گفتم: «ولی بنظرم فرمانده مون‌ حقش نبود اینجوری ضایع بشه! هرچند کاملاً با حرفاش مخالف بودم ولی بنظرم...»‌ حرفم رو قطع کرد و به طرز ترسناک و آرومی گفت: «جنگ سختی در پیش داریم! بعیده این‌ عملیات عاقبت بخیر بشه!» هری دلم ریخت پایین و قلبم یه جوری شد. خیلی مطمئن حرف می زد . گفتم: «ینی چی؟ چی داری می گی؟» گفت: «یه روز بچّه های محلمون به سرکردگی نابرادریم ریختن تو محلّه و دعوای خیلی بزرگی سر هیچ و ‌پوچ‌ پیش اومد. من‌ همش منتظر بودم که ‌ناپدریم‌ با بقیه همکارای نظامیش بیاد و محله رو قُرُق کنن و بالاخره پیروز و شکست این دعوا مشخص بشه و دعوا حلّ و فصل پیدا کنه! اما با کمال تعجّب دیدم ناپدریم درخواست جلسه دورهمی و حالا بشینیم حرف بزنیم و این سوسول بازیا رو مطرح کرد! من که داشتم حرص می خوردم و توقعم این‌ بود که ناپدریم از حربه های خاص خودش استفاده کنه و ... ، دیدم رفته داره چانه زنی می کنه! وقتی بالاخره تمومش کردن و برگشتیم خونه، بهش گفتم: «تو نه ‌تنها آبروی خودتو بردی بلکه آبروی ما رو هم‌ بردی! این چه کاری بود که کردی؟!» ناپدریم‌ جمله‌ای گفت که همیشه ازش می ترسم و متنفرم! گفت: «هیچ جنگِ خیلی خیلی بزرگی با ادامه و کشش دادن، تموم نشده!» من از این می ترسم‌ که اگه اینجوری باشه که‌ نماینده امام‌ میگه، تا آخرش کلّی تلفات و کشته میدیم ولی بازم تموم نمی شه! ینی آخرش سر از روش های غیر نظامی در میاریم، همین که بهش می گن: «دیپلماسی»! من ‌از دیپلماسی متنفّرم...! متنفّر...! لعنت به جنگی که آخرش مجبور بشی فقط تمومش کنی! اونم با چی؟ با دیپلماسی! ادامه دارد... #چرا_تو #حدادپور_جهرمی #دلنوشته_های_یک_طلبه @mohamadrezahadadpour

☑️ او به درد شما نمي خورد! مي گويد: براي سازمان مان يك نفر براي مديريت روابط عمومي مي خواهيم، كسي سراغ نداري؟ مي گويم: جواني بسيار توانمند و لايق هست كه خيلي هم خوش اخلاق و خنده روست و تحمل و صبر زيادي هم دارد و همه به صداقت و درستكاري مي شناسندش و او را امين مي دانند، اما نمي دانم براي فضاي كاري شما مناسب باشد يا نه، چون موهايش بلند است و موهايش را روغن مي زند و خيلي به ظاهر و تيپش اهميت مي دهد و كلي هم براي عطر و ادوكلون خرج مي كند و به لباس مرتب و تميزش مي رسد! مي گويد: البته مي داني كه محيط سازمان ما خيلي مذهبي است و طبيعتا اين سر و شكلي كه تو تعريف مي كني با آن مجموعه خيلي سازگار نيست ولي حالا شايد بتوانيم قانعش كنيم كه موهايش را كوتاه كند! چون بالاخره فضاي عمومي بر وبچه هاي ما بيشتر جوّ رفقاي هيئتي و حزب اللهي است و حال و هوايشان اين طوري نيست. ادامه مي دهم كه راستش دور و برش هم آدم هاي مختلفي هست و با همه جور آدمي كنار مي آيد و گرچه موضع اعتقادي قاطع و شفاف و صريحي دارد اما روابطش خيلي وسيع و متنوع است و بعضي رفقايش چندان مثل خودش نيستند. بعد مي گويم: البته مشكل ديگري هم در مورد بستگانش هست كه فكر نمي كنم راه حلي داشته باشد! دو تا از عموهايش از سران ضدانقلاب هستند كه پرونده سنگين دارند! مي گويد: نه ديگر اين را اصلا نمي شود كاري كرد، چون جواب استعلام از همان اول معلوم است! مي گويم بله مي فهمم، شما حق داريد چون محيط كارتان خيلي مذهبي است چنين آدمي به درد شما نمي خورد! اما آيا مي داني تمام اوصافي كه من گفتم خصوصيات رسول خدا صلى الله عليه و آله بود؟ نگاهم مي كند و ديگر چيزي نمي گويد! هر دو سكوت مي كنيم! (يادداشت روزنامه شهرآرا) حجه الاسلام زائری 👈 ارسالی مخاطبین

نه کاری به آقای زائری دارم و نه کاری به حرفای دیگه اش حتی کاری هم نداریم که چقدر از سیره و سنت رسول اکرم و ائمه اطهار دور شدیم و ... اما مقصود خودم، حرف دل این بنده خدایی بود که درد دل کرده و چقدر بعضی از ما با برخوردهای چکشی، بچه های که تیپشون متفاوت بود را از خودمون دور کردیم. دست گل امثال پناهیان و مرادی و انجوی نژاد و کریمی و عالی و طاهری و مطیعی و رائفی پور و ... درد نکنه که قشنگ با جوون مردم ارتباط میگیرن و خدا امثالشون زیاد کنه.

🔹ببخشید امشب جایی هستم و تا برگردم دیر میشه. پیشاپیش از ارسال دیر هنگام #چرا عذر میخوام☺️

شروع داستان #چرا_تو را از اینجا بخوانید👆

🌴شهادت، هدف نیست بلکه بخشی از مسیر ماست!⛔️ 🔹 انتشار مستند داستانی: ⛔️ چرا تو؟! ⛔️ למה אתה نیمه شب های پاییز ۹۸ 👇قسمت نوزدهم و بیستم👇

بسم الله الرحمن الرحیم 🔸مستند داستانی «چرا تو؟!»🔸 نویسنده: محمد رضا حدادپور جهرمی «قسمت نوزدهم» لحظه به لحظه به ساعات مخصوص عملیات نزدیک می شدیم‌ و هر کسی به کاری مشغول بود که ‌از مدتها پیش براش تعیین شده بود. حاجی و من و تیم ‌ما از گردان های عملیاتی بودیم‌ و تا جایی که دسترسی داشتیم، حتی وقت برای سر خاروندن نداشتیم‌. حاجی مثل بقیه رزمنده ها جوری کار می کرد و بچّه ها رو سازماندهی و با برنامه تقسیم‌ می‌کرد که ‌کسی باورش نمیشد و انگار برای همین‌کار و همین ‌عملیات آفریده شده بود! انگار هیچ برنامه ای بجز این ‌عملیات نداشت و بهش خبر داده بودند که این ساعتهای آخر زندگیته! اما من‌ دوست نداشتم شهید بشه! و چیزی ازش شنیدم که فهمیدم خودشم خیلی مثل بعضیا هدفش شهادت و این چیزا نیست: بهش گفتم‌: «ینی چی که تا بچّه حزب اللهی ها جوونه ‌میزنن و متوجه دنیا و اطرافشون میشن، دعای شهادت میخونن و دوست دارن از دنیا برن؟ این ینی جدی نگرفتن ادامه راه!» گفت: «موافقم!‌ شهادت هدف نیست. ‌بخشی و یا مرحله ای از مسیری هست که برامون تعریف شده. اگه مقدّر باشه شهید میشیم‌ و اگه هم لازم باشه زنده می مونیم و ادامه میدیم... اما خیلی منتظر شهادت نیستم. چون حس میکنم خیلی هنوز کار داریم.» گفتم: «حرفای اون شبت ... ذهنمو درگیر کرده. خیلی درباره اش فکر کردم‌. اگه جنگ به مرحله غیر تهاجمی و غیر تدافعیش برسه، ینی منظورم‌ همون مرحله غیر نظامی جنگ‌ هست، فکرنکنم...» گفت: «قرار نشد به روم بیاری اما آره... موافقم... منم از همین ‌می ترسم‌. حالا ببینیم چی میشه؟ بنظرم ‌همیشه باید کاری کرد که جنگ رو با جنگ تموم کرد، خدا بگم‌ چیکارت کنه که یادم آوردی و باز استرس اومد سراغم!» گفتم‌: «ینی تو از جنگ و تیکه تیکه شدن و اسیر شدن نمی ترسی؟» گفت: «بس کن! میگم ‌حالم خوب نیس...! باز ادامه میده!» اون لحظات و ساعات گذشت تا اینکه دقایق حساس عملیات اصلی فرا رسید. در شرایطی قرار گرفتیم که فقط دو روز، توپخونه و آتیش از دو طرف، منطقه رو جهنّم کرده بود‌. شب سوم جلسه فوری بود اما چون بوی رکب خوردن میداد، علاوه بر فرماندهان اصلی، فرمانده هان جزء و دسته های عملیاتی رو هم به جلسه فراخوان کردند. نماینده امام ‌تا نشست، گفت: «چه خبر؟!» حاجی که انگار همه کاره ماجراست قبل از همه دهن باز کرد و گفت: «جنگه! همین! همینه که می بینید! اونا منتظر ما بودند! ‌جوری هم منتظر بودند که اگه شروع نمیشد قطعاً اونا اینهمه سامانه و آرایه را مفت و‌ مسلم و بدون خونریزی به عقب نمی کشوندند! شک ‌نکنین اونا به ما حمله می کردند.» یه نفر گفت‌: «بهتر نیس که تدریجاً پیشروی کنیم‌؟» نماینده امام گفت: «همین بنظر منم رسید اما لطفاً بقیه هم‌ اعلام نظر کنید!» هرکسی یه چیزی گفت. اصلاً نظرات واحد نبود و همگی درگیر تشتّت بودیم‌. فرمانده گفت: «وقتی توپخونه و ادوات سنگینشون اینه، خدا به فریاد پشت خاکریزاشون برسه! این حرفم ‌به معنی عقب نشینی نیست! اما به معنی تبدیل کردن نیروها به گوشت جلوی چرخ گوشت کردن هم نیست!» من‌ بازم منتظر بودم ببینم حاجی خودمون چی میگه؟ که دیدم حاجی پاشد و گفت: «اونا دنبالمون میان! بهمون ‌رحم ‌نمیکنن! آبروی نظامی و دفاعیمون هم ‌باید از قیدش بزنیم و دیگه هیچ وقت اعتماد به نفسِ زدن به خط و تار و مار کردن دشمن رو نخواهیم داشت. اینا ‌همش در صورتی هست که نه تنها عقب نشینی، بلکه‌ اگه همین‌ امشب به صبح برسه و یه ضرب شصت نگیریم‌ فردا این خط و این‌ بیابون برامون میشه جهنّم کبری! شک ‌نکنید که ‌الان ‌اون طرف هم فرماندهاشون دور هم نشستن و دارن همین چانه زنی ها رو مطرح می کنن!» حواستون باشه ها ... نه اینکه از بین همه اون همه آدم باتجربه و مخلص، فقط حاجی عقلش میرسید و این حرفا میزد. بقیه هم آدمای باهوش و شجاعی بودند و حرفای خوبی میزدند اما من سیر و روند حرفها و مواضع حاجی که داغ تر از بقیه بود نقل میکنم. تا اینکه حاجی ادامه داد: «شما رو به قرآن ‌دستور حمله و پیشروی بدید! جواب غافلگیری این ‌دو سه روز، پیش دستی در حمله امشبه! وگرنه به صبح‌ نرسیده سرمون رو میزارن رو سینه مون‌!» این‌جملات را بقیه هم گفته بودند اما اون لحظه این تحلیل میخکوبشون کرد و دیگه حرف خاصی نمونده بود. نماینده امام ‌رو کرد به فرمانده ما و بهش گفت: «بچّه های شما امشب برای شناسایی...» فرمانده فوری گفت: «منتظرشونم ... ‌دیگه باید کم کم پیداشون بشه!»

حاجی گفت: «البته اگر به کمین‌ یا تیم‌شناسایی اونا نخورده باشن. چون شرایط کاملاً برابره و در نتیجه پیروزی فقط با کسی هست که ابتکار عملش با سرعت‌ عملش یکی باشه! شما را به قرآن‌ قسمتون میدم‌ امشبو از دست ندید! حتی منتظر بچّه های شناسایی هم نمونید! اصلاً بزارین بچّه های شناسایی رو شهید و یا اسیر کنن تا دشمن فکر کنه ما گیر اطلاعات اونا هستیم‌ و تا برنگردند کاری نمی تونیم بکنیم‌!» نماینده امام گفت: «من از قبل هم نظرم همین بود و‌ کاملاً متقاعدم‌. همینه! می زنیم‌ به خط! همین امشبم می زنیم به خط! پاشید جمع کنید تا نیم ‌ساعت دیگه...» حاجی دوباره با استرس ایجاد کردن به جمع گفت: «حاج‌آقا به خدا دیره! نیم ساعت دیگه هم ‌بدرد نمی خوره! تیم ‌من‌آماده اس! بزنیم به خط؟!» نماینده امام رو کرد به فرمانده خودمون ... فرمانده به حاجی گفت: «منم ‌موافقم‌! تیم‌ تو آماده تره! به نخلستون که رسیدی ده دقیقه توقف کن! سایه تیم‌ دوم ‌رو که دیدی ادامه بده! بعدش به آب که رسیدی پوشش بدید که‌ تیم ‌دوم‌ هم برسه به آب.» حاجی که برق خاصی تو نگاهش بود، ‌فوری گفت: «سمعاً و طاعتاً!» حاجی به من نگاه کرد و گفت: «آماده ای؟» گفتم‌: «بریم!» گفت: «بسم‌ الله...» پاشدیم و بدون خداحافظی رفتیم بیرون! ادامه دارد... #چرا_تو #حدادپور_جهرمی #دلنوشته_های_یک_طلبه @mohamadrezahadadpour

بسم الله الرحمن الرحیم 🔸مستند داستانی «چرا تو؟!»🔸 نویسنده: محمد رضا حدادپور جهرمی «قسمت بیستم» خوب شد منتظر پیغام‌ و پسغام بچّه های شناسایی و... نموندیم چون ‌حتی تا مرحله اول هم با مکافات پیش رفتیم‌. حدود پنجاه نفر بودیم‌ که وقتی به مرحله اول رسیدیم‌ با اینکه ابتکار اون‌ تیکه دست خودمون بود و کل اون تیکه زیر نگین دیده بانهای خودمون بود اما باز هم سه نفر شهید دادیم‌. داشتیم از نخلستون هم‌ رد می شدیم‌ که به حاجی گفتم: «چیکار می کنی؟! مگه قرار نبود منتظر سایه تیم‌ بعدی باشیم؟!» حاجی گفت: «میشه دهنتو ببندی و بیای دنبالم‌؟!» گفتم‌: «ینی چی؟ شعار اطاعت از فرماندهی اطاعت از امام است پس چی می شه؟» گفت: «اون مال تصمیمات زیر سقف اتاق فرماندهیه! یه حرفی زد و یه حرفی هم ‌شنفت! تو چرا شدی کاسه داغتر از آش؟!» دیگه نذاشت‌ حرف بزنم و همه رو کشوند جلوتر! تا اینکه ‌با دو سه تا شهید دیگه، به آب رسیدیم‌. ظاهراً اونا هم ‌بو برده بودند. چون دیگه بی هدف و کور نمیزدند. اینو میشد با کم ‌شدن فاصله انفجارها با ما فهمید. به آب که رسیدیم حاجی بیسیم‌ زد و گفت: «اجازه عبور از آب میخوام!» اینقدر صدای انفجار و وحشت جهنّم وجود داشت که صدا به صدا نمی رسید چه برسه به صدای کسی که اون طرف خط بیسیم‌ هست و داره جواب میده. نمی دونم ‌حاجی چی گفت و چی شنفت که دستور داد چند دقیقه صبر می کنیم‌ و بعدش به دستور من‌ میزنیم به آب!» گفتم: «حاجی فکر نمی کنی داریم ‌تند میریم‌؟ می زنیم به آب نه! غواص ها می زنند به آب!» فوری با عصبانیت گفت: «با مدل حرف های اداری و سازمانی و نمیدونم تفکیک و وظایف و دستورالعمل و بخشنامه ای با من حرف نزن! که مجبور میشم قبل از اینکه آتش اونا یکیمون رو بزنه خودم بزنمتا! این یک تهدید و یا یک هشدار و یا هرچی دوست داری اسمشو بزاری بود! الان ما میتونیم بزنیم به آب! اونا اون طرف منتظرمونن! هیس! لطفاً فقط بگو چشم!» عملاً با این حرفش دهنمو گِل گرفت تا اینکه یکی از بچّه ها گفت‌: «حاجی! حاجی! سایه یه عده ای رو پشت سرمون میبینم که‌ دارن بهمون نزدیک میشن!» حاجی فورا گفت: «خودیه! درسته! وقتشه ! بسم‌الله ! بچّه ها بیاین می زنیم به آب! دستورشو گرفتم‌!» با اینکه هیچ ‌امکاناتی نبود بیست سی نفر آماده شدن و به طرف حاجی رفتن وآماده به آب زدن شدند. منم یه پام می گفت برو؛ اما یه پام‌ هم می گفت برگرد! قصه ترس نبود. بلکه فقط چون شک داشتم به هماهنگی حاجی با پشت خط، دست و دلم ‌نمیرفت. ولی آخرشم بخودم قبولوندم و رفتم. من که‌ پشت سر حاجی میرفتم و بقیه هم فکر کنم‌ دنبالم اومدن و بنظرم ‌کسی دیگه ‌نموند. زدیم به آب! شدت مسیر آب یه طرف! آتش بارون از بالای سرمون یه طرف! نیروهای آماده مهمونی دشمن هم که منتظر ما بودن یه طرف! سر پر شور و زبون مطمئن‌ حاجی هم یه طرف! من متوجه نبودم داره چه اتفاقی میفته! فقط تلاش می کردم ‌غرق نشم ‌و با فشار شدید آب به فنا نرم‌! نمی دونستم که توپخونه خودمون داره هر موجود جاندار و بیجانی رو در اون طرف آب که روبروی ما بود با خاک یکسان میکنه! این ینی علناً و دوباره و حتی شدیدتر از دو روز قبلش، درگیری شروع شده و ما الان‌ وسط خاک و خاکستر کردن دو طرف هستیم‌! از اون شب و استرس و ذکر بچّه ها و دندونای بهم فشرده و چشم‌ خیره شده حاجی به صفوف اولیه دشمن‌ در اون طرف آب و... دیگه چیزی نمیگم ‌تا طولانی نشه! فقط همینو بگم‌ که دیدم علاه بر ما، ‌تیم دوم و سوم هم از آب گذشتند. هممون یورش بردیم و از اولین خاکریز دشمن به زحمت رد شدیم. دیگه هوا روشن شده بود و هنوز درگیر بودیم که احساس زمینگیر شدن کردیم و داشتیم تند تند شهید می دادیم‌ اما خوبی ماجرا این ‌بود که دیگه قبح و ترس از آب شکسته بود و مدام به تعداد ما افزوده میشد. وقتی به چنین شرایطی می رسیم ‌باید فوری نیروها رو جمع کرد و دوباره سازماندهی بشن و جلوی تلفات رو گرفت، و حتی اگه میشه صحنه نبرد رو تغییر داد. اما اینکار عملاً محقق نبود! با اینکه خیلی جلو بودیم ولی جوری نبود که بشه به راحتی هماهنگ شد. فقط همینو بگم: اینقدر شرایط خاص و دشواری بود که ‌تا چهل و هشت ساعت فقط بزن بزن داشتیم. تازه بعد از اون تن به تن شروع شده بود و اینقدر فواصل نزدیک بود که اگر با توپخونه اونا نمی خوردی، توپخونه خودی حتماً می زدت! به همین خاطر آمار کشته و مجروح از هر دو طرف شدیداً بالا بود. حداقل سه روز... ینی هفتاد و دو ساعت... فقط زدیم و خوردیم... تن به تن... ادامه دارد... #چرا_تو #حدادپور_جهرمی #دلنوشته_های_یک_طلبه @mohamadrezahadadpour

🔹آموزش و درمان رایگان🔹 👈 باید این مطالب به صورت مطالبه عمومی دربیاید و همه ما از نمایندگان و کاندیداهایی که این روزها خیلی دارن علنی یار و اعوان و انصار جمع میکنند بخوایم و بدونیم برنامشون چیه و برای این موضوع چقدر گام موثر برداشتند؟! #حدادپور_جهرمی #دلنوشته_های_یک_طلبه

⛔️ اینقدر با دقت بخونید که خود دقت، از دقت دقیق شما تعجب کنه👇👇

🌴نمی‌زنم. این قاری قرآن رو نمی‌زنم. یکی بیاد گردن بگیره تا بزنم!⛔️ 🔹 انتشار مستند داستانی: ⛔️ چرا تو؟! ⛔️ למה אתה نیمه شب های پاییز ۹۸ 👇قسمت بیستم و یکم و بیست و دوم👇

بسم الله الرحمن الرحیم 🔸مستند داستانی «چرا تو؟!»🔸 نویسنده: محمد رضا حدادپور جهرمی «قسمت بیست و یکم» دشمن اهل فرار نبود. این که معمولاً در فیلم ها و سریال ها دشمنان‌ را اُسکل و ترسو جلوه میدن، نه تنها همه جا واقعیت نداشته و نداره و آدمای بسیار شجاعی هم در بین اونا پیدا میشه، بلکه بین نیروهای خودی هم اسکُل و ترسو داشته و داریم‌. پس یا اصلاً نباید گفت و یا باید هر دو طرف دعوا را گفت و حق مطلب را ادا کرد! ما که وسط اون جهنّم، فرار و یا حرکات نسنجیده از دشمن ندیدیم. بلکه گاهی در بعضی از عرصه ها مشخص بود که آموزش های خوبی دیدند و در تله ها و موانع، حرف برای گفتن داشتند. تا جایی که اغلب شهدای ما محصول بی توجهی از این طرف و یا شدت عمل و ذکاوت در آن مورد بخصوص، از طرف دشمنانمون بودند. داشت ‌از هفتاد و دو ساعت می گذشت. داشتیم‌ وارد چهارمین ‌روز وحشتناک زندگی همه کسانی می شدیم که در اون خط بودند. ‌حالا چه از طرف ما و چه از طرف دشمن! تا اینکه بالاخره آثار غلبه و پیروزی ما کم‌کم مثل اولین ذرّه آفتاب صبح و سحر زمستون داشت دیده میشد، که شرایط خاصی در منطقه حاکم شد! دیدیم و شنیدیم که یهویی دهها باند و بلندگوی قوی در منطقه صداش بلند شد و به زبون خیلی شیوا و علی الظاهر منطقی خودمون‌، ما رو مورد خطاب قرار داد و شروع به صحبت کردن کرد. چون آتش سنگین در منطقه نبود و فقط صدای سلاح‌های معمولی اما زیادی میومد، صدای بلندگوهها و باندهای صوتی بر بقیه صداها غلبه داشت و فضای درهم برهمی ایجاد کرده بود. برای هممون فضای غیر عادی خاصی پیش اومده بود و تکلیف رو نمی دونستیم! چون به علت طولانی شدن نبرد مستمر، خسته و کوفته بودیم و هم‌ بخاطر کمبود شدید گلوله و خرج سلاح، معادلاتمون به هم ریخته بود. اما تاکید میکنم که غلبه با ما بود و شاید اگه بگم در یک قدمی پیروزی مسلّم بودیم گزاف نگفتم! اینقدر صدا نزدیک بود که حتی صدای تنفس کسی که داشت پشت میکروفن حرف میزد به خوبی شنیده میشد و می گفت: «برادران! خدا لعنت کنه اونایی که ما رو به جون‌ هم ‌انداختند! و الان خودشون فرسنگ ها اونطرف تر دارن معاملاتشونو انجام ‌میدن و از زندگیشون لذت میبرن! خدا لعنت کنه اونایی رو که ما و شما رو وسط بیابون و دود و نیزه رها کردند! نه به فکر آذوقه و استراحت ما هستند! و نه به فکر زن و بچّه هایی که پیشونی ما رو بوسیدند و‌ پشت سرمون آب ریختند و‌ بخدا سپردنمون! اونا منتظرن ما برگردیم اما با وضع بوجود اومده نه تنها ما و شما برنمی گردیم‌ بلکه جنازه هامون هم‌ به عقب و به وطنمون برنمیگرده. تا مبادا هزینه هایی برای سیاست مدارانمون داشته باشیم.» میدیدم که‌ خیلی ها از جمله خود من و حاجی خسته بودیم‌ و یه گوشه به زور پناه برده بودیم‌ و به حرف هایی که از بلند گو پخش میشد گوش می دادیم‌. میگفت‌: «برادران! اینکه الان شما توی خاک ما هستین و دارین ما رو می کُشین و حتی نماز و عبادتتون غصبی هست و ‌متجاوز محسوب میشین به کنار! ‌ما بهتون حق میدیم! چون ‌این‌ انتخاب شما نبوده و مثل خود ما فریب رجال سیاسی رو خوردین و خوردیم! اما‌ ما همین ‌الان می تونیم یه تصمیم دیگه بگیریم‌ و هم‌ زمان‌ و بدون هیچ ‌فریب و نیرنگی، سلاح‌ها رو کنار بگذاریم و آتش بس اعلام کنیم! بله‌! به همین سادگی! ‌نگاه کنید به دور و برتون! نگاه کنیند ببینیند‌ چقدر از دوستانمون روی خاک افتادن و خانوادشون منتظرن ما برگردیم و خبر مرگ‌ رفیقامون ‌رو به اونا برسونیم‌! تا حالا فکر کردین عمق نگاه ‌زن و بچّه های رفیقمون چی داره میگه؟ میگه فقط بلدی خبر مرگ پدر و شوهرمو بیاری؟ چرا دستشو نگرفتی و نگفتی بیا بریم‌ و اینجا جای ما نیست و اصلاً نباید میومدیم؟ برادران! احساس گناه نمیکنین؟ ‌‌احساس نمیکنین هیچ ‌ثوابی در این قتل وکشتار نیست‌ و بلکه اسم ‌همه ما در لیست آدم ‌کُش های تاریخ ثبت میشه؟ ما حاضریم‌ در قبال این سه روزی که در خاک خودمون با ما جنگ‌ کردید و خسته هستید و حتی میدونم که تیر و آذوقه و امکانات ‌هم ‌کم ‌آوردید، در قبال این سه روز، ‌سه روز از شما با خونگرمی پذیرایی کنیم و هر چه داریم‌ و نداریم ‌رو با شما تقسیم‌ کنیم‌! ‌در کنار هم سفره بندازیم و با همدیگه آشنا بشیم، و حتی با گرفتن عکسای یادگاری، دنیا رو به لرزه در بیاریم ‌و کاری کنیم که ‌تاریخ الی الابد برای ما بایسته و کف بزنه و کلاهشو برای احترام‌ به ما از سرش برداره!» حتی صدای تیر و انفجارها هم کم‌ شده بود و عموماً همه خسته و کوفته و کنجکاو به حرفای اون گوش می دادن!

تا اینکه گفت: «آقای فلانی! آقای بهمانی! آقای ایکس! آقای ....! (اسم‌ همه فرمانده‌هان حاضر در اونجا رو آورد) ما به شما سلام‌ و خسته نباشید میگیم‌! شما واقعاً سرداران‌ قابل و شجاع و باهوشی هستین! ما میدونیم که شما الحمدالله هنوز زنده هستید و دارید عرصه رو مدیریت می کنید! حتی از زخم ‌دست آقای فلانی و کشته شدن دو تا برادر آقای بهمانی و روحیه شوخ و طنز آقای ایکس اطلاع داریم‌ و همین حالا داریم ‌شما رو می بینیم‌. ‌از پای درآوردن شما برای ما هیچ‌کاری نداره! بیایید در حق نیروهاتون برادری کنید. نه اینکه به برادر کشی تشویقشون کنید!» بعیده متوجه بشین چه حسی داشت به همه نیروهای خسته و کوفته اون دشت بلا دست میداد؟! خیلی حس و حال بدی بود. ‌همه داشتن ‌به این چهار پنج ‌نفر نگاه ‌می کردن و‌ همه منتظر بودن ببینن چه خبره و اینا چه تصمیماتی میگیرن؟! صدا ادامه داد: «شما دیگه از این به بعد هیچ‌ تیر و شلیکی از طرف ما نخواهید شنید! البته تا مادامی که‌ شما قصد غافلگیری و ادامه نبرد نداشته باشید. ساعتی استراحت کنید و فکر کنید. ‌به عزیزان و به وابستگانی که ‌منتظر شما هستند فکر کنید و حتیباهاشون تماس بگیرید‌! لطفاً چند نفر رو بفرستین به طرف ما، تا بیان و آب و حتی لوازم بهداشتی و درمانی با خودشون ببرن. ‌اگر به ما اعتماد دارند، اگر اندکی بیشتر صبر کنند حتی میتونن از اضافه جیره غذایی که ‌تا ساعتی دیگه برای ما‌ میرسه بردارن و برای نیروهای شما بیارن! ضمناً پراکندگی نیروها و آرایش شما اینقدر متکثر هست که تصمیمات فرماندهان شما به گوش همه نمیرسه! حاضریم یه نفر رو تحت‌الحفظ و با امنیت کامل به این طرف بفرستید تا میکروفن بهشون بدیم‌ تا با نیروهای خودتون گفتگو کنید. حرف آخر ما اینه: پایان جنگ! پایان سوء‌استفاده دولتمردان از احساس و جان و خون و خانواده ما! منتظر خبرای خوش و دست گرم و بردارانه شما هستیم‌!» اگر بگم همه کف کرده بودن و انگار داشتن حرف از زبون اونا می زدند، ‌گزافه نگفتم‌! اما عده ای هم بودند که راضی نبودند. مثل حاجی! اون‌ لحظه ناراحت و عصبی و اخمو بود اما معلوم بود که داره به حرفای اون فکر میکنه. #چرا_تو #حدادپور_جهرمی #دلنوشته_های_یک_طلبه @mohamadrezahadadpour

بسم الله الرحمن الرحیم 🔸مستند داستانی «چرا تو؟!»🔸 نویسنده: محمد رضا حدادپور جهرمی «قسمت بیست و دوم» سربازها در هیچ جای دنیا نباید حرفی به جز حرف فرمانده بشنوند و فکری به جز فکر فرمانده داشته باشند و تصمیمی به جز تصمیمات فرماندشون اتخاذ کنند. اگر سرباز و یا حتی سرگروه ها حرف و فکر و تصمیم از خودشون در کردند و یا به تصمیمات و حرف ها و افکار دشمنانشون گوش دادند، فرسنگ ها از اطاعت و گردن نهادن به اوامر و نواهی مقامات فاصله میگیرند. این حربه، در طول تاریخ خیلی تکرار و استفاده شده. هم از طرف جبهه حق و هم از طرف جبهه باطل. چون همه معتقدند که «مامور، از همه چیز معذور است الا اجرای فرمان!» و فقط وقتی میتوان این عذر و اطاعت را از او گرفت که کک های خطرناکی مثل «ممکن است امر فرمانده اشتباه باشد» و یا «فرمانده که وسط گود و معرکه نیست تا تصمیمات سیاسی برای خودش نگیرید» و یا «چرا همه هزینه های جنگ را باید من و خانواده ام بپردازیم» به جانش بیندازید! این کک در اون لحظات سخت، به جون همه ما افتاده بود و شاید انگشت شماری بودند که تحت تاثیر اون حرفها قرار نگرفته باشند. خب از طرف آنها طرح مسئله شد اما چیزی نبود که بگیم تمام شد و گوش همه در و دروازه است و از این طرف که شنیدند، از آن طرف هم شوتش میکنند بیرون و فراموش میکنند! خیر! بالاخره نیرو میشینه با خودش فکر میکنه و مخصوصا اگر از مقبولات و مشهوراتی که خود نیرو قبول داره وارد شده باشند، دیگه به این راحتی ها دستش روی ماشه نمیره و حداقلش اینه که باید صد تا جمله قوی توی آستین داشته باشی تا بتونی دو تا جمله زیبای دشمنت را خنثی کنی! حالا توی اون معرکه، کی به حرف آخوند و عالم و فرمانده گوش میده؟ اصلا مگه میشه چند نفرو قانع کرد و باهاش حرف زد؟ اما اونا بازم رفتند پشت میکروفن و دو تا کار کردند که نه تنها فکرش را نمیکردیم، بلکه اکثر بچه ها کپ کرده بودند! یکی اینکه قاری قرآن آورده بودند و داشت این آیات چنان با سوز و چهچهه میخوند که آدم، هوش از سرش میپرید و دوس داشت بازم ادامه بده: 🔸« وَ إِنْ طائِفَتانِ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَیْنَهُما فَإِنْ بَغَتْ إِحْداهُما عَلَى الْأُخْرى فَقاتِلُوا الَّتِی تَبْغِی حَتّى تَفِیءَ إِلى أَمْرِ اللّهِ فَإِنْ فاءَتْ فَأَصْلِحُوا بَیْنَهُما بِالْعَدْلِ وَ أَقْسِطُوا إِنَّ اللّهَ یُحِبُّ الْمُقْسِطِینَ. إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَیْنَ أَخَوَیْکُمْ وَ اتَّقُوا اللّهَ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ »🔸 ینی وقتی میبینید که دو گروه به جون هم افتادند، نایست و نگاه نکن. یه کاری کن. برو جلو و بین اونا صلح و آشتی برقرار کن تا فتنه از گردن همه باز بشه و راحت بشن... همه اهل ایمان با هم برادرند. چرا برادرکشی راه میندازید؟! بین برادران آشتی رواج بدید و اهل رحم و مروت باشید تا خدا هم رحمتون بکنه! اینقدر خوندند و با اَلحان مختلف و سوز و آواز قرائت میکردند که هر کسی هم حفظش نبود، حفظش شده بود. این ینی استفاده و یا سواستفاده از مقبولات دینی! وقتی قاری قرآن در اون طرف خاکریز، اینو میخوند و گریه میکرد و ناله میزد و اطرافش هم صدای گریه و زاری و ندامت میومد، نمیشه فورا گفت ملت بصیرت داشته باشید و حواستون جمع باشه که گول دشمن نخورید! دیگه دست و دل آدم به ماشه نمیره! حتی حاجی هم نشسته بود گوش میداد و فقط وقتی نگاش میکردم، اخم میکرد و ادای ناراضی ها و اینکه من مثل شماها گول نمیخورم را برام بازی میکرد. حتی به تک تیرانداز گفتند بلندگو رو بزن! خودم با چشمام دیدم که به جای اینکه مثلا به طرف غرب خاکریز نگا کنه، به طرف شرق نگا میکرد و اونجاها را مثلا میخواست بزنه تا یه وقت به قرآن اهانت نشه! خب اعتقاد داشت بچه مردم! گفتم چرا اون طرف دنبال صدا میگردی کلک؟ صدا از این طرفه! گفت: «ولم کن! حالا همه لنگ اینن که من بلندگو رو بزنم؟ بیان اگه راست میگن خودشون بزنن بلندگو رو بترکونند! وقتی داشت با فرمانده ها حرف میزد که نمیگفتند بزن! حالا که داره قرآن میخونه، میگن بزن؟ بزنم که چی بشه؟ مگه میشه صدای خدا و قرآن رو خفه کرد؟» دهنمو با خاک یکسان کرد با همین حرفش! اینقدر مثلا معتقد بودا !

خب بسم الله ... اینم از تخم اختلاف که بینمون ریخته شد و اکثرا دیگه دست و دلشون به ماشه نمیرفت! میگفتند یکی بیاد گردن بگیره که گناه نیست و تکلیف شرعی هست، تا بزنیم! یکی بیاد بگه که بعدا شکست نمیخوریم و خسرالدنیا و الآخره نمیشیم، تا بگیم چشم! ما نمیتونیم هم بزنیم دهن کسی که اسم خدا و پیغمبر میاره سرویس کنیم و هم بعدشم شکست بخوریم و جواب توهین به خدا و پیغمبر دامنگیرمون بشه! آدمایی داشتند این حرفا را میزدند که شب قبل از عملیات همه بهشون التماس دعا میگفتند و میگفتند فلانی نور بالا میزنه! نور بالاهامون اینجوری میگفتند. چه برسه به مثل من و امثال من که نه نور بالا میزدیم و نه دیگه جونی داشتیم که بزنیم و بخوریم! ادامه دارد... #چرا_تو #حدادپور_جهرمی #دلنوشته_های_یک_طلبه @mohamadrezahadadpour