شعر: #محمدجواد_قیاسی خط: #سید_نصراله_شاهرخی @mohammad_javad_ghiasi

خط خوش، یکی از چیزهایی‌ست که هرکی نداردش، حسرتش را می‌خورد. روزگاری می‌خواستم خوشنویسی نستعليق بیاموزم؛ استعدادش را داشتم اما جلوتر که رفتم، دیدم حوصله‌اش را نه! بنابراین دوام نیاوردم و تصمیم گرفتم بعنوان یک راه نیمه‌رفته و بازگشته به‌ش نگاه کنم. بعد پی بردم که علت این‌همه آرامش و این‌همه صبوریِ نهفته در سبک زندگی خوشنویس‌ها چیست. هریک، بارها می‌میرند و زنده می‌شوند تا بتوانند دست‌خط خوشی روی کاغذ بیاورند. اما باز آرام و صبورند. به بهانه‌ی یادآوری این خاطره، درود می‌فرستم به تمامی انسان‌هایی که به خط خوش می‌نویسند. اما بهانه‌ی اصلی این درود فرستادن، دوستی‌ست که در شخصیت، بسیار زلال، خونگرم، متین و مهربان است. و در خوشنویسی نیز، تا دلتان بخواهد حرفه‌ای! او کسی نیست جز #سید_نصراله_شاهرخی که بخاطر دارم در شب عید غدیر، قبل از حضور مشترکمان در پخش زنده شبکه لرستان، دوبیت از اشعار علوی مرا گرفت و گفت حتما برایتان به خط نستعليق می‌نویسمش! و حالا هم نوشته و به من ناچیز هدیه کرده. از تو ممنونم سید... سعادت است برای یک شاعر اینکه استادی به قامت تو، ابیاتش را به این زیبایی کتابت کند. خدا تو را حفظ کند و به قلمت برکت بدهد. ❤️ @mohammad_javad_ghiasi