#راهبرد_تربیت_اخلاقی_درقرآن👆

🌀 سلسله نشستهای معرفتی صراط (منظومه فکری مقام معظم رهبری) 🌀 💠 نشست چهارم 📘 موضوع: ضرورت کسب منظومه فکری و ویژگی های کتاب طرح کلی اندیشه اسلامی در قرآن 📢 محمد عالم زاده نوری #سیر_مطالعاتی_صراط (منظومه فکری مقام معظم رهبری) #نشستهای_معرفتی #بسته_پشتیبان #مکتوب 📘📘 خانه طلاب جوان 🔰🔰 http://eitaa.com/joinchat/2731802626C6597703c2f https://eitaa.com/mohammad_nooori

سایت اندیشوران حوزه - صفحه مرتبط http://mhnoori.andishvaran.ir/fa/ScholarMainpage.html

یکی از دوستان کتاب راهبرد تربیت اخلاقی را خوانده و بخش اول آن را این گونه خلاصه کرده است: * خلاصه‌ای از راهبرد تربیت دینی (بخش اول) ۱. ضرورت داشتن «راهبرد ‌‌تربیتی»: تربیت یک امر «تدریجی و زمان‌بر» است و انسان باید برای رسیدن به نتیجه «مداومت و استمرار» به خرج دهد و بر روی اهداف خود «متمرکز» شود. از سوی دیگر، اهداف تربیتی نیز بسیار زیاد است و عمر و امکاناتِ محدود انسان، کفافِ رسیدن به همه‌ی آن‌ها را نمی‌دهد. لذا حتماً باید به دنبال یک راه میانبر باشیم و تأثیر‌‌گذار‌‌ترین نقطه‌ی تربیتی را بیابیم تا با سرمایه‌گذاری بر روی آن به بیشترین بازدهی برسیم. ۲. علما‌‌ و مربیان اخلاق، در خصوص «مهم‌ترین اقدام تربیتی» ایده‌هایی عرضه کرده‌اند از قبیل: جهاد با نفس، مراقبه، صبر، تقوا، عمل به واجبات و ترک محرمات، عمل به تکلیف، توجه به امام زمان، توسل و... ۳. هریک از نظرات پیش‌گفته ادله و مستنداتی دارد. جمع میان این ادله و رفع تعارض آنها اقلا با چهار راه حل امکان‌پذیر است. ما از میان آنها، «راه حل منازلی مرحله به مرحله» را اختیار کردیم. این راه حل می‌‌گوید که تربیت، مراحل و منازلِ مختلفی دارد و هر مرحله و منزلی نیز به یک راهبرد خاص نیاز‌‌مند است. دستورات متفاوت اخلاقی از سوی عالمان نیز هر یک ناظر بر مرحله‌ای خاص صادر شده و لذا تعارضی میان اقوال علما وجود ندارد . ۴. سوال خود در خصوص راهبرد تربیتی را به قرآن عرضه کنیم و پاسخ قرآن را به دست آوریم. سه شیوه برای برای کشف راهبرد تربیت اخلاقی، از قرآن وجود دارد. الف: استناد به قول خدا (یافتن کلمات پرتکرار که عبارت بودند از: تقوا، عبودیت، اطاعت، جهاد) ب: استناد به فعل خدا در نزول تدریجی (که نشان می‌دهد خداوند در مراحل اولیه‌ی دعوت و در سوره‌های مکی بیشتر به مفاهیم توحید، معاد، حق و باطل، مبارزه پرداخته است.) ج: استناد به تقریر خداوند در روش تربیتی انبیا (همه‌ی انبیا دعوت خود را با شعار توحید و نفی شرک و عبودیت دیگران آغاز کرده‌اند و خداوند این عمل را با تقریر خود تأیید نموده است.) ۵. دستاورد نهایی این است که راهبرد تربیت قرآن، ایمان و عمل است. آن عناوین، علی‌‌رغم کثرتی که دارند به یک حقیقت واحد، یعنی ایمان و عمل بر‌‌می‌‌گردند. ۶. ایمان: ایمان یک باور و گرایش قلبی است. متعلق ایمان در قرآن، مفاهیم نا‌‌محسوسی از قبیل خدا، فرشتگان، معاد، انبیا و امامان معصوم است که به دلیل نا‌‌محسوس بودن‌‌، ایمان به آنها، «ایمان به غیب» نام دارد. خداوند ایمان تمامی انسان‌ها را مورد راستی‌‌آزمایی قرار می‌‌دهد. ۷. عمل: ایمان و عمل رابطه‌ای دو‌‌‌سویه دارند. ایمانِ حقیقی، مستلزم عمل است؛ انجام عمل نیز باعث ایجاد و تقویت ایمان می‌‌شود. تنها مرجع تعیین‌کننده‌ی عمل ایمانی، خود دین و منابع آن است. لذا برای رسیدن به خدا و معنویت، تنها باید طبق روش‌های معرفی شده عمل نمود و روش‌های دیگر مردود است و با عبودیت منافات دارد. ۸. تقدم ایمان بر صفات اخلاقی: اخلاق و ایمان دو دستگاه جدای از هم و موازی با هم نیستند. اخلاق، ثمره و جلوه‌‌ی ایمان و عبودیت و بندگی است. رعایت امور اخلاقی بدون داشتن ایمان یک فریب است و ضمانت اجرایی ندارد و فرد و جامعه را به تعالی نمی‌رساند. ۹. ایمان یک ارزش مولّد و مادر است که اگر ایجاد شود، سایر فضایل اخلاقی را مانند آهن‌ربا به دور خود جمع می‌کند. لذا باید در تربیت بیش از تاکید بر داشتن فضایل اخلاقی به داشتن ایمان تکیه کرد. ۱۰. تعریف معنویت و تفاوت‌های معنویت اسلامی با تربیت اخلاقی(به معنای نهادینه‌سازی فضایل اخلاقی). 🍁☘🍁

مرکز فرهنگی تبلیغی آینده‌سازان کتاب «راهبرد تربیت اخلاقی در قرآن کریم» را خلاصه و نقد کرده است . حاصل این تلخیص و بررسی در آدرس زیر در دسترس است:‌ https://afaagh.com/2019/10/14/%D9%81%D8%B1%D9%85-%D8%AA%D9%88%D8%B5%DB%8C%D9%81-%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8-%D8%B1%D8%A7%D9%87%D8%A8%D8%B1%D8%AF-%D8%AA%D8%B1%D8%A8%DB%8C%D8%AA-%D8%A7%D8%AE%D9%84%D8%A7%D9%82%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%D9%82/

تلخیص و نقد کتاب راهبرد تربیت اخلاقی در قرآن کریم (فرمت xmind) کاری از مرکز فرهنگی تبلیغی آینده سازان https://eitaa.com/mohammad_nooori

تلخیص و نقد کتاب راهبرد تربیت اخلاقی در قرآن کریم (فرمت PDF) کاری از مرکز فرهنگی تبلیغی آینده سازان https://eitaa.com/mohammad_nooori

گفتگو با دوستان خانه طلاب جوان خلافت الهی انسان؛ پی‌رنگ نظام اندیشه اسلامی https://eitaa.com/mohammad_nooori

درسنامه تقویت اراده https://eitaa.com/mohammad_nooori

انقلابی بودن حوزه https://eitaa.com/mohammad_nooori

دختران پاکیزه، مادران شایسته مهم‌ترین ماموریت زن در جامعه فرزندآوری و فرزندپروری است. اگر زن بتواند انسان‌های صالح، پاک و بزرگی را پدید آورد و تقدیم جامعه کند به مهم‌ترین ماموریت و مسئولیت اجتماعی خود عمل کرده است. بزرگ‌ترین و مهم‌ترین خدمت اجتماعی زن، همین است... خدمت بزرگ زن به جامعه، تولید ماشین یا پدید آوردن محصولات کشاورزی و صنعتی نیست. تولید فراورده‌های هسته‌ای یا مصنوعات هنری نیست. تولید انسان است. انسان‌آوری و انسان‌پروری ... افزودن امت پیامبر و پدید آوردن خلیفه الله. همان که پیامبر رحمت در پگاه قیامت بدان مباهات می‌کند و بر خود می‌بالد. همان که فرشتگان پروردگار در مقابلش سجده و خضوع و تحسین کرده‌اند. انجام این ماموریت بزرگ سخت نیست اما آمادگی پیشین نیاز دارد. کسی که می‌خواهد ظرف پیدایش انسان‌های پاک و بزرگ شود خود باید پاک باشد. عظمت مادران پیشوایان معصوم مانند حضرت مریم، آمنه بنت وهب، خدیجه کبری، فاطمه بنت اسد، نجمه خاتون، شهربانو و نرجس خاتون در این است که وجودشان فرودگاه نزول این انسان‌های بزرگ شده است. هر زنی و هر مادری قابلیت حمل این بار سنگین را ندارد. به همین ملاک هر زنی صلاحیت ندارد سلیمانی و همت و چمران و صیاد و باکری در وجود خود پدید آورد و رشد دهد. هر زنی نمی‌تواند بهشتی و مطهری و خامنه‌ای و خمینی بزاید. هرزنی نمی‌تواند ظرف پیدایش علامه طباطبایی و شهید صدر شود. زن چقدر باید بزرگ باشد که بتواند این گوهرهای بزرگ را در وجود خود صورت دهد و این همه استعداد را حمل کند. از سوی دیگر، این همه بزرگی و قابلیت در وجود انسان‌های بزرگ تنها حاصل خودسازی یا تربیت محیطی نیست. بخش عمده آن محصول پاکی و عظمت مادرانی است که استعداد معنوی عظیمی را از ابتدا به حساب فرزندان خویش واریز کرده‌اند. استعدادهای اولیه فرزند در وجود مادر شکل می‌گیرد. به همین جهت اگر بخواهیم فرزندان بزرگ و پاکی پدید آوریم باید مادران بزرگ و پاکی داشته باشیم. هرچه زن پاک‌تر و بزرگ‌تر صلاحیت او برای حمل و رشد و پرورش انسان‌های بزرگ بیشتر. امام خمینی می‌فرمودند: از دامن زن مرد به معراج می‌رود. مادری که در ایام حمل موسیقی مطرب گوش می‌دهد با مادری که با صدای قرآن مانوس است متفاوت است. مادری که در ایام شیردهی چشم و دل و زبان خود را از حرام نمی‌پوشد با مادری که از چشم و دل و گوش و زبان خود مراقبت می‌کند متفاوت است. مادر شیخ انصاری بدون وضو فرزند خود را شیر نمی‌داد. مادر آن شهید هم هر روز با امام زمان نجوا و توسل داشت. برای انجام این ماموریت و حفظ این آمادگی مراقبت‌های ایام بارداری و شیردهی البته بسیار لازم است ولی کافی نیست. این آمادگی را باید از پیش‌ترها یعنی از روزگار بلوغ و در ایام نوجوانی پدید آورد و پس از آن نیز حفظ کرد. دختران باید طهارت جان خود را نگاه دارند تا بتوانند ظرف پاکیزه و شایسته‌ای برای پیدایش انسان‌های بزرگ باشند. چشم را از نگاه کردن به هر منظره و تصویری بازدارند تا وجودشان پاک بماند. گوش را از شنیدن هر صدایی حفظ کنند تا میدان وجودشان آلوده نشود. ذهن را از خطور افکار ناپاک نگاه دارند تا ظرف وجودشان پاک بماند. هر متن و کتابی را نخوانند تا آشفتگی ذهن و دلشان شایستگی حمل این انسان‌های بزرگ را از بین نبرد. گناه، ظرف دل را آلوده می‌کند و قابلیت گنجایش انسان‌های پاک و بزرگ را از بین می‌برد. دختران آمادگی خود را برای برداشتن این بار و ادای این ماموریت بزرگ نگاه دارند ... https://eitaa.com/mohammad_nooori

مغالطه استعداد و علاقه برای شناخت استعداد چه باید کرد؟ معمولا گفته می‌شود برای تشخیص استعداد، به علاقه‌هایتان توجه کنید. این سخن همان قدر که درست است می‌تواند رهزن و گمراه‌کننده باشد. بی‌شک ما به حوزه‌ی استعداد خود علاقه داریم و آنچه با گونه‌ی شخصیتی ما سازگار است برای ما مطلوب و دوست‌داشتنی است؛ اما این گونه نیست که علاقه‌های ما همواره نشان از استعداد ما باشد. برعکس کسی که اسیر علاقه‌های خود می‌شود معمولا استعدادهای خود را کور می‌کند. مثلا همه ما به بازی‌های رایانه‌ای، تماشای فیلم‌های سینمایی و بازی فوتبال علاقه داریم؛ علاقه‌ای شدید در ابعاد شیدایی که ما را ساعت‌ها در آن غوطه‌ور بلکه محو می‌سازد. این چه معنا و دلالتی دارد؟ آیا این علاقه، نشان از استعداد ویژه ما در این موضوعات است؟ آیا به این معناست که اگر در کار دیگری وارد شویم در آن موفق نمی‌شویم؟ آیا این علاقه‌ها، استعدادهای ما را شکوفا می‌کند؟ همه ما به بازی و تفریح یا به وبگردی و کاوش در شبکه‌های اجتماعی خصوصا شبکه‌های طنز و سرگرمی علاقه داریم و ساعت‌ها بلکه روزها و ماه‌ها می‌توانیم خود را بدان مشغول داریم بدون آنکه دلزده و خسته شویم. این آیا نشان استعداد است؟ همین طور همه ما به خوردن و خوابیدن و سرگرمی علاقه داریم. اگر اسیر این علاقه‌ها و گرفتار شهوات و امیال خود باشیم آرام آرام همه استعدادهای انسانی خود را از کف می‌دهیم. چه بسا همین هوس‌ها و علاقه‌ها ما را چنان مشغول سازد که مجالی برای بروز استعدادها باقی نماند. اگر علاقه معیار باشد و این توصیه که «به علاقه‌های خود اعتنا و مطابق آن عمل کنید» درست باشد آن وقت هیچ کس نباید درس بخواند و دانشمند شود. هیچ کس نباید به جبهه رود. هیچ کس نباید کارهای سخت انجام دهد. قرآن حفظ کند یا پای منبر موعظه نشیند. چون این کارها زحمت دارد و خدای بزرگ انسان‌ها را راحت‌طلب و عافیت‌جو آفریده است و طبع اولیه انسان به تنبلی و بی‌تحرکی علاقه دارد. از سوی دیگر کسی که رویای پزشک شدن را در سر می‌پروراند معلوم نیست حتما در این زمینه استعداد داشته باشد و موفق گردد. استعداد استعداد‌ها توانایی‌های ذاتی، نعمت‌های خدادادی و دارایی‌های موهوبی هستند که بدون اختیار و اراده ما در وجود ما کار گذاشته شده‌اند. استعدادها سرشتی و وراثتی هستند. معمولا تغییر نمی‌کنند و ارتباط چندانی با میزان دانش و تجارب ما ندارند؛ اما قابل شکوفاسازی هستند و از قوه به فعل درمی‌آیند. علاقه اما علاقه‌ها مدیریت‌پذیر و تحول‌بردارند. یعنی می‌توان آنها را عوض کرد. می‌توان به چیزی علاقه یافت. می‌توان علاقه به چیزی را از دل گرفت. می‌توان علاقه‌ای را در جان افزود. می‌توان علاقه‌ای را در درون خود کاهش داد. یعنی علاقه‌ها بیش از آنکه موهوبی و سرشتی باشند اختیاری و ارادی‌اند. علاقه‌ها با افزایش دانش و تجارب ما تغییر می‌کنند. علاقه ما در موارد بسیاری نتیجه کارهایی است که انجام می‌دهیم. هر چیز را که یاد می‌گیریم و به آن تسلط پیدا می‌کنیم، مورد علاقه ما می‌شود. در مقابل آنچه را نمی‌دانیم مورد تنفر ماست و به آن علاقه نداریم. علاقه یافتن به چیزی که از آن سر در نمی‌آوریم، بسیار مشکل است: «الناس اعداء ما جهلوا» (نهج البلاغه؛ حکمت ۱۷۲). علاقه‌های ما همان‌گونه که تحت تاثیر اراده‌های ما هستند، تحت تاثیر عوامل بیرونی هم قرار می‌گیرند؛ مثلا کسی ممکن است به تبع خانواده و دوستان خود یا در مواجهه با معلمی مهربان به چیزی علاقه‌مند شده باشد، یا برعکس به خاطر سوء رفتار نزدیکان و آشنایان از چیزی متنفر شود. علاقه چه بسا کاذب باشد؛ اما استعداد همواره صادق است. با این وصف، علاقه به همان قدر که می‌تواند در تشخیص استعداد به ما کمک کند می‌تواند در تشخیص استعداد خلل ایجاد کند و ما را از تشخیص درست استعداد بازدارد. علاقه به یک چیز الزاما ضمانتی برای داشتن استعداد در آن زمینه نیست. اساسا برای شکوفاسازی استعدادها باید خلاف علاقه‌ها عمل کرد. حتی برای شناختن استعداد، باید مانع علاقه را کنار زد. https://eitaa.com/mohammad_nooori