eitaa logo
حاج آقا مجتبی تهرانی رحمة الله علیه
2.1هزار دنبال‌کننده
193 عکس
1.7هزار ویدیو
3 فایل
دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی حاج آقا مجتبی تهرانی (ره) @masabiholhoda_77652134
مشاهده در ایتا
دانلود
﷽ 📍 خداوندا طاعتت را به دلم الهام و پایدار کن❗️ 📌در اوّلین جملۀ مناجات مطیعین که از امام زین العابدین(ع) وارد شده است، در اوّلین جمله خیلی زیبا آمده است: «اللَّهُمَ‏ أَلْهِمْنَا طَاعَتَكَ»؛ تو به دلم طاعتت را الهام کن؛ زیرا اگر طاعت با فشار باشد، انسان را سیر نمی دهد. اگرچه در مرتبه ای بهشت ساز است، ولی به عبودیّت نمی رساند. «وَ جَنِّبْنَا مَعْصِیَتَكَ»؛ ممکن است طاعت به دل الهام شود، ولی نماند و برود؛ لذا باید از خدا خواست که وقتی طاعت را به دل انداختی، آن را پایدار نگهدار تا رد نشود. در دعای سی و یکم صحیفۀ سجّادیّه آمده است: «اللَّهُمَ‏ وَ ثَبِّتْ‏ فِی‏ طَاعَتِكَ‏ نِیَّتِی»1️⃣ ؛ پایدار کن در طاعتت، نیّت مرا! این، جنبۀ درونی دارد. 1️⃣مفاتیح الجنان، مناجات خمس عشر، دعای مطیعین مناجات هفتم 〰〰〰〰〰 📚 📕 🏷 جلسه هشتم @mojtabatehrani_ir
﷽ 📍 آداب شروع روز و زمان خواب ❗️ 📌از نظر عملی بیان می کنم. خوب است که پروندۀ روزانۀ خود را ابتدا با حسنات وارد شویم. این روایت از امام زین العابدین(ع) است. مقیّد باشیم آخر روز را با حسنات ختم کنیم. ابتدای روز را با حسنات و کار نیک وارد شویم. در آخر هم پروندۀ اعمالمان را با حسنات ببندیم. به خصوص به دوستان توصیه می کنم که شب ها، موقعی که آدم می خواهد بخوابد، هفت مرتبه استغفار کند. اجازه ندهد که انباشته شود. بعد از اینکه فکر کرد چه کرده، با حسنه ختمش کند. خصوصاً اگر همراه با استغفار باشد، لغزش هایی را که در روز انجام داده است خدا می آمرزد. ما برای این ها روایت داریم. 〰〰〰〰〰 📚 📕 🏷 جلسه سوم @mojtabatehrani_ir
﷽ 📍 نباید فقط به یک نماز خواندن تکیه نمود❗️ 📌در روایتی امام زین العابدین(ع) می فرماید: «رُبَّ مَغْرُورٍ مَفْتُونٍ يُصْبِحُ لَاهِياً ضَاحِكاً»؛ چه بسیار افراد فریب خورده ای که مفتون شدند و به فتنه افتادند، شب را به روز می آورند و سرخوش و خنده رو هستند، «يَأْكُلُ وَ يَشْرَبُ»؛ می خورند و می آشامند، «وَ هُوَ لَا يَدْرِي»؛ و او هم نمی داند، «لَعَلَّهُ قَدْ سَبَقَتْ لَهُ مِنَ اللَّهِ سَخَطَةٌ»؛ شاید که تو مورد غضب خدا بودی، «يَصْلَى بِهَا نَارَ جَهَنَّمَ»1️⃣؛ این آتش جهنّم تو را فرا گرفته. به یک نماز تکیه کردی که خواندی، پس بقیّه اش چه شد؟ 1️⃣بحار الأنوار، ج‏75، ص 140 〰〰〰〰〰 📚 📕 🏷 جلسه سوم @mojtabatehrani_ir
﷽ رُوِيَ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمَا قَالَ: «اَلْمُؤْمِنُ لَا يَعْمَلُ شَيْئاً مِنَ الْخَيْرِ رِئَائا وَ لَا يَتْرُكُهُ حَيَائا إِنْ زُكِّيَ خَافَ مِمَّا يَقُولُونَ وَ يَسْتَغْفِرُ اللَّهَ لِمَا لَا يَعْلَمُونَ لَا يَغُرُّهُ قَوْلُ مَنْ جَهِلَهُ وَ يَخَافُ إِحْصَاءَ مَا عَمِلَهُ» ترجمه: مؤمن، هیچ عمل خیری را به جهت ریا و خودنمایی انجام نمی دهد. و رضای غیر خدا را در آن دخالت نمی دهد. او عمل خیر را به خاطر شرم و حیای از مردم ترک نمی کند و از تعریف و تمجیدهایی که برای نیکی ها و خوبی های او انجام می دهند می ترسد، و از خداوند به خاطر کارهای بدی که انجام داده و مردم آن ها را نمی دانند طلب بخشش کرده و استغفار می کند، و از گفتار و سخنان کسی نسبت به اعمال واقعی او جاهل و بی خبر است مغرور نمی شود و از شمارش اعمال خود نزد خداوند می ترسد. شرح: در روایتی از زین العابدین صلوات الله علیه، است که حضرت، خصوصیّات شخص مؤمن را بیان می فرمودند که یک بخشیش این بود که من گفتم. «لَا يَعْمَلُ شَيْئاً مِنَ الْخَيْرِ رِئَائا» یا «رِیَائا» که از نظر نوشتن، هیچ چیزی از اعمال خیری را که انجام می دهد، رضای غیر خدا را در او دخالت نمی دهد. یعنی عمل خیرش فقط برای خداست. ریا عبارت از همین است که انسان نعوذبالله، کار خیری که انجام می دهد برای رضایت مخلوق باشد، یا همه اش مخلوق که...یا نه! دخالت بدهد اصلًا رضای مخلوق را در آن انگیزه ای که نسبت به عمل خیر دارد، در آن انگیزه اش بیاورد. مؤمن این طور نیست. «اَلمُؤمِنُ لَا يَعْمَلُ شَيْئاً مِنَ الْخَيْرِ»؛ هیچ چیزی از کارهای خیرش را ریایی انجام نمی دهد. از آن طرف، «وَ لَا يَتْرُكُهُ حَيَائا»؛ اوّلی به قول ما جنبه اثباتی دارد، دوّمی نفی ای دارد. قشنگ مقابله را درست کرده حضرت. از آن طرف هم عمل خیر را ترک نمی کند برای این که شرمش می آید از مخلوق. گاهی یک عدّه، این جوری هستند، گوش کنید! معمولًا کار خیر را می کرد؛ اما الان خجالت می کشد انجام بدهد؛ رسیدید شما به عرض من؟ این جا ترک عمل خیر است، آن فعلش بود، اوّلی فعل بود. فعل را برای رضای مخلوق انجام نمی دهد. از این طرف هم فعل خیر را ترک نمی کند چون از مخلوق خجالت می کشد. آقاجان! تکلیف شرعیم هست، مثلًا فرض کن یک اموری هستش، عمل خیری است می خواهم انجام بدهم برای خدا؛ ولی خجالت می کشم از این کار. یک عدّه ای هستند واقعاً همین جوری است. از این طرف گفتنش نیا می افتی، از آن طرف می رود می افتد. مقابله را ببینید چه طوری درست کرده حضرت. نه ریا بکن نه از مردم حیا بکن. فهمیدی؟ نه ریا کن در عمل ،نه از آن طرف خجالت بکش خیر را انجام ندهی، حیا کنی از مردم. مردم کی اند ؟! «إِنْ زُكِّيَ خَافَ مِمَّا يَقُولُونَ»؛ حالا فرض کن عمل خیر را انجام دادی، برای خدا هم انجام دادی؛ حالا تعریفت می کنند؟ به به! چه آدم خوبی است. «إِنْ زُكِّيَ خَافَ مِمَّا يَقُولُونَ»؛ اگر آمدند تعریف کردند، چه آدم خوبی است، می ترسد از این تعریف های مردم، می ترسد نه خوشش می آید، بدش می آید. «إِنْ زُكِّيَ خَافَ مِمَّا يَقُولُونَ وَ يَسْتَغْفِرُ اللَّهَ لِمَا لَا يَعْلَمُونَ»؛ از خدا پوزش می طلبد، استغفار می کند نسبت به آن کارهای بدی که مردم نمی دانند من کردم. آن خوبش را دیده تعریف می کند، بد مرا که ندیده است. درست است یا نه؟ او از آن تعریف ها می ترسد، ناراحت می شود؛ از این طرف زود، می گوید: خدا بگذر از من، نسبت به آن چیزهایی که این ها نمی دانند که اگر بدانند این تعریف ها را نمی کنند. «لَا يَغُرُّهُ قَوْلُ مَنْ جَهِلَهُ»؛
هیچ گاه فریب نمی خورد، مغرور نمی شود از گفتار کسی را که نادان است نسبت به نقایص او و درون او و اعمال او، سراسر اعمالش. «لَا يَغُرُّهُ قَوْلُ مَنْ جَهِلَهُ وَ يَخَافُ إِحْصَاءَ مَا عَمِلَهُ»؛ بیم شمارش اعمال خودش را دارد، «وَ يَخَافُ»؛ می ترسد. «إِحْصَاءَ»؛ شمارش. درست است؟«مَا» چی؟«عَمِلَهُ»؛ آن هایی که انجام داده، آن هایی که می خواهند بیاورند. اشاره به آیه شریفه است. تو نمی دانی؛ امّا یک روزی می آید همه را چه کار کند شمارش می کند. «لَا يُغَادِرُ صَغِيرَةً وَلَا كَبِيرَةً إِلَّا أَحْصَاهَا». اشاره به آیه شریفه است. از آن روز می ترسد که بیایند، همه پنهانی ها را چی؟ آشکار کنند. مؤمن یک هم چنین آدمی است: اولًا کار خیر را ترک نمی کند، عمل به خیر را انجام می دهد، برای خدا انجام می دهد. اگر تعریفش بکنند، می ترسد از این تعریف ها، از خدا پوزش می طلبد، نسبت به آن خراب کاری ها، هیچ گاه مغرور نمی شود نسبت به گفتار کسانی که اطّلاع ندارند، از چی؟ اعمال او و نقایص او؛ از این طرف هم بیم آن روزی را دارد که این اعمال را سراسری به شمارش بیاورند. توجّه کردید. بحارالأنوار جلد 67، صفحه 270 الکافی، ج2، ص231 - اشاره به سوره مبارکه کهف آیه 49 عَنْ أَبِي حَمْزَةَ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ (ع) قَالَ: الْمُؤْمِنُ يُنْصِتُ لِيَسْلَمَ وَ يَنْطِقُ لِيَغْنَمَ لَا يُحَدِّثُ أَمَانَتَهُ الْأَصْدِقَاءَ وَ لَا يَكْتُمُ شَهَادَتَهُ مِنَ الْبُعَدَاءِ وَ لَا يَعْمَلُ شَيْئاً مِنَ الْخَيْرِ رِيَاءً وَ لَا يَتْرُكُهُ حَيَاءً إِنْ زُكِّيَ خَافَ مِمَّا يَقُولُونَ وَ يَسْتَغْفِرُ اللَّهَ لِمَا لَا يَعْلَمُونَ لَا يَغُرُّهُ قَوْلُ مَنْ جَهِلَهُ وَ يَخَافُ إِحْصَاءَ مَا عَمِلَهُ. 〰〰〰〰〰 شرح حدیث @mojtabatehrani_ir
19.76M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
﷽ رُوِيَ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمَا قَالَ: «اَلْمُؤْمِنُ لَا يَعْمَلُ شَيْئاً مِنَ الْخَيْرِ رِئَائا وَ لَا يَتْرُكُهُ حَيَائا إِنْ زُكِّيَ خَافَ مِمَّا يَقُولُونَ وَ يَسْتَغْفِرُ اللَّهَ لِمَا لَا يَعْلَمُونَ لَا يَغُرُّهُ قَوْلُ مَنْ جَهِلَهُ وَ يَخَافُ إِحْصَاءَ مَا عَمِلَهُ» ترجمه: مؤمن، هیچ عمل خیری را به جهت ریا و خودنمایی انجام نمی دهد. و رضای غیر خدا را در آن دخالت نمی دهد. او عمل خیر را به خاطر شرم و حیای از مردم ترک نمی کند و از تعریف و تمجیدهایی که برای نیکی ها و خوبی های او انجام می دهند می ترسد، و از خداوند به خاطر کارهای بدی که انجام داده و مردم آن ها را نمی دانند طلب بخشش کرده و استغفار می کند، و از گفتار و سخنان کسی نسبت به اعمال واقعی او جاهل و بی خبر است مغرور نمی شود و از شمارش اعمال خود نزد خداوند می ترسد. 〰〰〰〰〰 شرح حدیث 🎞 @mojtabatehrani_ir
﷽ 📍 چرا فرزند با پدر و مادر تفاوت دارد❗️ 📌چرا در بحث مرابطۀ با دیگران اوّلین محیط، محیط خانوادگی است؟ روایتی از امام‏علی(ع) است که از پیغمبراکرم(ص) نقل می‏کند که فرمودند: «سَأَلَ رَجُلٌ النَّبِیَّ(ص)»؛ شخصی از پیغمبراکرم(ص) سؤال کرد: «فَقَالَ مَا لَنَا نَجِدُ بِأَوْلَادِنَا مَا لَا یَجِدُونَ بِنَا»؛ چرا فرزندان‏مان چیزهایی یاد می‏گیرند که در خودمان نیست؟ این خودش بحثی است. «قَالَ لِأَنَّهُمْ مِنْكُمْ وَ لَسْتُمْ مِنْهُمْ»؛ پیامبراکرم(ص) فرمودند: چون فرزندت از تو است؛ امّا تو از او نیستی. تو دنبالۀ او نیستی، بلکه او دنبالۀ وجودی تو است. چرا این‏طور است؟ چراکه تو مسائلی را از پدرت یاد گرفتی، فرزندت هم از تو می‏آموزد؛ امّا تو از او نمی‏آموزی؛ چون دنبالۀ وجودی او نیستی؛ لذا ممکن است در ابعاد اعتقادی، عقلانی و عملی، بین والدین و فرزند، تفاوت وجود داشته باشد. ممکن است یک انسان متعهّد، فرزندش را به‏خوبی تربیت کند، امّا عملی از فرزند سر بزند که او تا به حال این کار را نکرده است. علّتش این است که چهار محیط دیگر روی فرزند تأثیر گذاشته است. فراموش نشود که این‏ها به هم پیوسته است. ممکن است کسی وارد محیط آموزشی بشود و استعدادش شکوفا شود. استعدادی که والدین نتوانستند شکوفا کنند. «قَالَ لِأَنَّهُمْ مِنْكُمْ وَ لَسْتُمْ مِنْهُمْ»1️⃣؛ او از تو است، امّا تو از او بیرون نیامدی. 1️⃣بحارالأنوار، ج 101، ص 93 〰〰〰〰〰 📚 📕 🏷 جلسه دهم 🎞 @mojtabatehrani_ir
﷽ 📍 باقیات الصّالحات بهره گیری پدر و مادر از فرززند بعد از مرگ❗️ 📌روایت از امام‏صادق(ع) است که می‏فرمایند: «لَیْسَ یَتْبَعُ الرَّجُلَ بَعْدَ مَوْتِهِ مِنَ الْأَجْرِ إِلَّا ثَلَاثُ خِصَالٍ»؛ وقتی انسان بمیرد -از نظر اخروی- در چند مورد از این دنیا بهره می‏برد. «صَدَقَةٌ أَجْرَاهَا فِی حَیَاتِهِ فَهِیَ تَجْرِی بَعْدَ مَوْتِهِ». یک مسئله خدماتی است که به شکل سنّت از او باقی می‏ماند. از نظر عملی روشی را از خود باقی می‏گذارد که دیگران الگو بگیرند. البتّه ثمرۀ این کار به خود او برمی‏گردد. بعد جلوتر می‏فرماید: «وَلَدٌ صَالِحٌ»1️⃣، که ما می‏گوییم باقیات‏الصّالحات است و از ناحیۀ او بهره می‏برد و منقطع نمی‏شود. این خبرها نیست که انقطاع کلّی رُخ بدهد. به یک معنا تربیت امر مستقلّی نیست. به‏اصطلاح ما از امور قصدیّه نیست. این بحث را بعداً انجام می‏دهم. قصد را هم در معارف ما مطرح کردند. مثلاً نعوذبالله اگر مقابل فرزندت دروغ گفتی، نمی‏خواهی یادش بدهی، امّا بخواهی و نخواهی دروغ را یاد می‏گیرد. تربیت از امور قصدیّه نیست. حتّی بنده تعلیم را از تربیت تفکیک‏پذیر نمی‏دانم. این مطلب، بحث‏های مستقلی دارد. 1️⃣بحارالأنوار ج 101، ص 100 〰〰〰〰〰 📚 📕 🏷 جلسه دهم @mojtabatehrani_ir