از امروز شروع کن، به خودت، جسمت، روانت، اندامت، افکارت و هرچه که مربوط به توست، احترام بگذار. برای خودت قبل از هرکسی و هر چیزی ارزش قائل شو. در هر جمعی شرکت نکن، با هرکسی صمیمی نشو، بخند اما اجازه نده با یک لبخند از مرزهای تو عبور کنند، مهربان باش اما اجازه نده از دریچه‌ی مهربانی‌ات خطوط قرمز تو را بشکنند، حرف بزن، اما ار خصوصی‌ترین بخش‌های زندگی‌ات چیزی نگو. همانقدر بخور که برایت بهتر است و همان چیزهایی را بنوش که برای سلامتی‌ت مناسب‌تر است و جوری بپوش که برازنده‌ی جایگاه توست. ورزش کن، به اندازه استراحت کن، به طراوت و شادابی‌ات اهمیت بده، کتاب بخوان، موسیقی‌های خوب گوش کن، عطرهای خوب بزن، سفرهای خوب برو و آرزوهای خوب داشته‌باش. همیشه مثبت فکر کن و جنبه‌ی خوبِ قضایا را تصور کن. به‌خاطر خودت و به‌خاطر سلامتیِ ذهن و روانِ خودت از اخبار منفی و آدم‌های منفی دور بمان و انرژی‌ات را برای اثبات هیچ چیز به هیچ‌کس، هدر نده. برای نیازها و احساساتت ارزش قائل باش و کودک درونت را به رسمیت بشناس و هر روز برای دلخوشی‌اش قدمی بردار. سعی کن آرام باشی و در محیطی بمانی و کارهایی بکنی و با آدم‌هایی معاشرت کنی که به آرامش تو کمک می‌کنند و در مورد رفتارهای خلاف میل و خواسته‌‌ات قاطع باشی. محترمانه رفتار کن و محترمانه تلاش کن و باور داشته‌باش که به بهترین شرایط ممکن می‌رسی. از امروز شروع کن و در بی‌نظیرترین و آرام‌ترین و رهاترین حالتِ خودت باش. #نرگس_صرافیان_طوفان‌ 👳 @mollanasreddin 👳

#متن_خاص تو بغض می‌کنی و از درون می‌شکنی و به دفعات فرو می‌ریزی و تمام امیدت ناامید می‌شود و از همه چیز دست می‌کشی و از همه‌کس قطع امید می‌کنی و دلت می‌خواهد جهان را متوقف کنی و ناگهان دستان گرم پدرانه‌ای را روی شانه‌های خودت احساس می‌کنی و صدایی را که در گوشت می گوید: "مگر من نباشم که تو اینقدر ناامید باشی! من می‌دیدم که چقدر تلاش کردی و می‌دیدم که چقدر تنها بودی و چقدر غمگین و بی‌پناه و در نهایت استیصالت، ادامه‌دهنده! بعد اشک‌هات را پاک می‌کند و می‌گوید: مابقی‌اش را بسپار به من و اندوه عالم را از شانه‌های خسته‌ات بر می‌دارد." در نهایت ناامیدی و بی‌پناهی، خداست که در آغوشت می‌گیرد و خداست که دستان مضطرب و غمگینت را می‌گیرد. اصلا گاهی لازم است که عمیقا بشکنی و احساس بی‌پناهی کنی و از همه چیز و همه کس دست بکشی تا در خط مقدم خالی جهانت، خدایی را ببینی که همیشه کنارت بوده و بی آنکه بدانی و بخواهی، هوای تو را داشته... لازم است همه را از دست بدهی تا خدا را به دست بیاوری و لازم است غرورت را بشکنند تا خداوند برایت همه چیز را جبران کند. #نرگس_صرافیان_طوفان‌ 👳 @mollanasreddin 👳

#متن_خاص هرچه بزرگ‌تر می‌شوی، هم توقع و هم میزان تحریک‌پذیری‌ات نسبت به مسائل و اتفاقات و آدم‌ها کمتر می‌شود... هرچه پخته‌تر می‌شوی، کمتر به دل می‌گیری و کمتر اهمیت می‌دهی و کمتر می‌رنجی و -بیشتر- تفاوت‌های سلیقه‌ها و باورها و حتی مخالفت‌ها را می‌پذیری و بیشتر فکر می‌کنی اما نه به جزئیات! فکر می‌کنی به اینکه الآن و در این لحظه چگونه می‌توانی از فرصت‌های زندگی‌ات، بیشترین بهره‌ی ممکن را ببری و بهترین حال را داشته‌باشی و شایسته‌ترین کارها و رفتارها را انجام بدهی. آدم هرچه پخته‌تر می‌شود، توجهش از مسائل کوچک و پیش‌پا افتاده و فاقد ارزش، به مسائل عمیق و کاربردی و ارزشمند جهان معطوف می‌شود و به خیلی چیزهای ظاهرا مهم، اهمیتی نمی‌دهد! آدم هرچه جلوتر می‌رود و پخته‌تر می‌شود، بیشتر می‌فهمد و هر کنشی را شایسته‌ی واکنش نمی‌بیند و -شبیه به رهگذری بی‌تفاوت- از خیلی مسائل و گفته‌ها و احساسات و رویدادها به سادگیِ تمام، عبور می‌کند... #نرگس_صرافیان_طوفان‌ 👳 @mollanasreddin 👳

من از کنار ساحل چند صدف با خودم آوردم و نمی‌دانستم که سرپناه خرچنگ‌هاست! او مرا تنها گذاشت و نمی‌دانست که حضورش بزرگترین دلخوشی و پناهگاه روزهای سخت من است! من به دوستم گفتم فعلا فرصت شنیدن حرف‌هایش را ندارم، در حالی که او همان لحظه لبه‌ی پرتگاه امیدواری جهانش ایستاده‌بود و عمیقا نیاز داشت با کسی حرف بزند. ما آدم‌ها، همیشه نا آگاهانه جدی‌ترین آسیب‌ها را به هم می‌زنیم، بی‌آنکه حتی متوجه باشیم... وقت‌هایی که قلبت از حرف یا رفتار کسی شکست؛ حکایت خرچنگ‌ها را به یاد بیاور و در نظر داشته‌باش که شاید طرف مقابلت حتی خبر نداشته که تو در مقابل فلان حرف یا رفتار او تا چه اندازه آسیب‌پذیر و شکننده بوده‌ای! #نرگس_صرافیان_طوفان‌ 👳 @mollanasreddin 👳

از التهاب زمانه کمی سکوت، مرا بس! به کنج خلوت و شمعی به خط نازک شعری به بوی عطر و عبیری دلم قرار بگیرد از التهاب و هیاهو همین که دور بمانم همین که در دل غم‌ها کمی صبور بمانم مرا بس است همین‌ها همین‌که بی‌کس و تنها ولی جسور بمانم... #نرگس_صرافیان_طوفان‌ 👳 @mollanasreddin 👳

#متن_خاص من آدمِ توقع نداشتنم، آدمِ یک‌تنه خطر کردن و دل به دریا زدن و باکی از هیچ چیز نداشتن! من آدمِ دست‌های کوچک و کارهای بزرگم، آدمِ آرزوهای بلند و سقف‌های کوتاه! من آدمِ بلند پریدنم! آدمِ از ارتفاع نترسیدن و به شوقِ قله، هر مشقتی را به جان خریدن! من آدمِ خواستنم! آدمِ تنهایی مقابلِ کوهِ مشکلات جنگیدن و تاوان دادن و پیروز شدن! من آدمِ ایستادن و توانستنم! هدف، هرچقدر که محال و هرچقدر که بعید و هرچقدر هم دشوار؛ من اگر بخواهم، چیزی جلودارم نیست؛ اراده که کنم، یعنی هرجور شده می‌جنگم و تلاش می‌کنم و می‌رسم و به عقیده‌ی من، عیار انسان‌ها را همین اراده داشتن‌ها و تلاش کردن‌ها و قوی بودن‌هاست که مشخص می‌کند و عیاربالاها آسیب‌ناپذیرتر و ماندگارترند... #نرگس_صرافیان_طوفان‌ 👳 @mollanasreddin 👳