_ صفتِ موش داره لاکردار! جمله همیشگی‌اش بود. تا چند تکه کاغذ کف سالنِ خوابگاه می‌دید، زهرخندی می‌زد و تکه‌اش را می‌پراند. خوابگاه نبود که؛ رسما پادگان بود. سرپرست سخت‌گیری که نظم‌اش خفه‌مان می‌کرد، دست بردار نبود. کتابی دارم که حدود پانصد صفت انسانی را نام برده. هرچه گشتم "صفت موش" را ندیدم ولی مطمئنم این هم صفتی است برای آدمیزاد. گذشت تا جنگ ٢٢ روزه‌ی غزه. این بار هم خوابگاهی بودم؛ منتها در دانشگاه شریف. تحصن کردیم در فرودگاه مهرآباد که راهی‌مان کنند به جایی که زیر آوار است. تکه‌تکه دیوار و شیشه و سقف. جنگنده‌های آمریکایی که در دانشگاه، برای طراحی‌شان سوت و کف می‌زدیم، در آسمان غزه ویراژ می دادند.همان‌ها که با مشخصات جذاب‌شان، درس طراحی هواپیما پاس می‌کردیم، شده بودند آتش بیار معرکه. سمتِ درست تاریخ یا دست برتر فناوری؟ حالا از دیروز، صدبار عکس و فیلم یحیی السنوار در نبرد آخرالزمانی‌اش ، پیش چشمم رژه می رود. مخصوصا آن پهپاد FPV که او با رمق آخر، به سمتش چوب پرتاب می‌کند. خرابه‌ای که یحیی را بغل کرده؛ پیکری که زیر آوار خوابیده‌؛ تکه تکه‌های بتن و تیر و تخته، تلخ است ولی دلم خوش است که اسرائیل، این دولت موش‌های کثیف، دم به تله‌ای داده که تکه تکه‌اش می‌کند چون "صفت موش دارد این لاکردار" و حرص موش به تکه‌تکه کردن، او را به تله‌ای می‌اندازد که تکه تکه‌اش می کند. باشد تا ببینیم. ✍️ #سیدجواد_امامی_میبدی به محفل نویسندگان منادی بپیوند👇 https://eitaa.com/monaadi_ir