الف- پیش از سفر: - به هیچ وجه با خودتان چمدان ها و ساک های بزرگ و حجیم نیاورید (به خصوص خانم ها به این نکته توجه داشته باشند!)، بلکه یک کوله پشتی راحت و متوسط انتخاب کنید. - بهتر است کوله پشتی هایی انتخاب کنید که به قول کوهنوردها حداکثر چهل لیتری هستند و چه بهتر که شستی هم داشته باشند و بندشان پیش سینه هم داشته باشد که بتواند کوله را به خوبی روی پشت، فیکس کند. - در همین کوله پشتی از آوردن بارهای سنگین و کمرشکن خودداری کنید؛ مسیر نجف به کربلا حدود 85 کیلومتر است و بار سنگین، شما را از پا درمی آورد. - همرا داشتن یک مفاتیح که اعمال زیارتی نجف و کوفه و کربلا را داشته باشد یا کتاب های مخصوصی که فقط این اعمال را ذکر کرده اند. به مفاتیح نصب شده روی گوشی هایتان اعتماد نکنید؛ بعید است بتوانید آنها را داخل حرم های مطهر یا مسجد کوفه ببرید. - سعی کنید پیش از سفر، حتماً حجامت کنید تا توان و طاقت شما در مسیر افزایش پیدا کند. - یادتان هم باشد که در این مسیر، مدیران موکب های بین راه، آن قدر با کرامت با شما برخورد می کنند که لازم نباشد با خودتان خوراکی های زیاد و متنوع بردارید. بنابراین هیچ خوردنی در کوله پشتی خود بر ندارید مگر اینکه فرزند شیرخواری داشته باشید یا خدای نکرده به خاطر نوع خاصی از بیماری به دارو نیاز داشته باشید که برای آن باید تمهیدات لازم را بیندیشید. - البته همراه داشتن مقداری مویز و کشمش و مغزهای خوراکی برای زمان پیاده روی به خصوص در هوای نسبتاً سرد شب برای تأمین انرژی توصیه شده است. - حساب لیموترش و نمک، سواست. لیموترش را حتماً همراه داشته باشید و قبل از مصرف غذاهای گوشتی روی آنها چند قطره بچکانید تا از مسمومیت های احتمالی پیشگیری کنید. - با این حال، اگر بار و بندیل زیادی دارید و هیچ چاره ای هم از آوردنش ندارید، برای اینکه در طول مسیر خودتان یا همراهانتان اذیت نشوید، بهترین کار این است که یک کالسکه بچه با خودتان بیاورید و بارهایتان را روی آن بگذارید و با این وسیله آنها را حمل کنید! - در صورت امکان، از به همراه داشتن وسایلی از قبیل لپ تاپ، تبلت و هرگونه اشیای قیمتی، پرهیز شود، در غیر این صورت، به خاطر حفظ و نگهداری، هنگام بازرسی ها و تحویل به امانات و. . . دردسر زیادی برای زائر ایجاد می شود. استفاده از کوله پشتی برای حمل مختصر وسایل همراه، مناسبتر و راحت تر است. - برای بین راه، مشکلی برای اسکان ندارید چون موکب های فراوانی هستند که شما را با اصرار دعوت به ناهار و شام و استراحت و. . . می کنند. با این همه، سعی کنید پتوهای بزرگ و حجیم و سنگین با خودتان نیاورید تا اذیت نشوید. بهترین چیز این است که از همین پتوهای سبک سفری تهیه کنید تا در صورت لزوم از آن برای گرمایش خود بهره بگیرید. - حتماً یکی دو تا ملحفه سبک سفید تمیز و نیز چند ماسک یک بار مصرف با خودتان بیاورید. قاشق و چنگال و یک چاقوی کوچک و استکان یا لیوان کوچک دسته دار(برای چای خوردن در طول مسیر)، خمیردندان کوچک سفری و صابون کوچک، ژل ضد عفونی و چند شامپوی کوچک هتلی، مهر و جانماز کوچک و خودکار روان و کاغذ یا دفترچه یادداشت کوچک برای نوت برداری از اتفاقاتی که فراوان است و دیگر تکرار نمی شود و به احتمال زیاد فراموششان می کنید، از ضروریات است. - داشتن کلاه خیلی به شما کمک می کند، چون هوا به شدت متغیر است و بالا پائین می شود. پیشنهاد می شود کلاهی انتخاب کنید که گوش هایتان را هم بپوشاند و اگر لبه دار هم باشد که بهتر؛ برای در امان بودن از آفتاب و نور شدید، عالی است. برخی آوردن یک چتر کوچک یا عصای کوهنوردی را هم توصیه می کنند اما دقت داشته باشید که بارتان را خیلی سنگین نکنید و جوری نشود که مثلاً همین عصا در کربلا دست و پا گیرتان شود؛ به خصوص اگر محل اسکان نداشته باشید. - حتماً دو سه تا چفیه (ترجیحاً مدل سرداری) و یک حوله متوسط (استخری کوچک) بیاورید. این چفیه ها برای پوشاندن سر و گردن، خشک کردن دست و صورت و انداختن روی بالش های خواب و خیلی موارد دیگر کاربرد دارند. برای بسیاری از افراد، کار حوله را هم می کند و می توان از حوله استخری صرف نظر کرد تا بارتان سبکتر باشد. یک سربند هم با خودتان بردارید. - مسئله کفش خیلی برای پیاده روی مهم است. اگر امکان تهیه کفش های خوب را ندارید، بهتر است از کفش های تازه خریده و نو در این مسیر استفاده نکنید. کفش های کتانی معمولی هم علی رغم آنکه راحت تر به نظر می رسند شاید بهترین گزینه نیستند. بهتر است کفش چرمیِ مدتی استفاده شده که نه خیلی گشاد و نه خیلی چسبان باشد برای این راه بپوشید. در میان گزینه های درجه دو، دمپایی البته بهتر و راحت تر است اما دمپایی هم از آن پلاستیکی های زمخت نباشد؛ بلکه لاستیک نرم و منعطفی داشته باشد. - بسیاری از باتجربه ها هم هستند که توصیه می کنند اگر بتوانید بدون پاپوش حرکت کنی

د راحت تر هستید، به خصوص اگر از بخش کناره و غیرآسفالت جاده حرکت کنید که بسیار کمتر خسته می شوید و پاهایتان هم کمتر اذیت می شود. حتی اگر با کفش یا دمپایی هستید هم سعی کنید از مسیر خاکی کناره و نه آسفالت حرکت کنید تا خستگی کمتری به سراغتان بیاید. - جماعتی که کفش را برای راه، انتخاب می کنند، اگر کوله پشتی شان جا دارد و یک مقداری هم در رعایت پاکی و نجسی وسواسی هستند، بد نیست یک جفت دمپایی سبک که ارتفاع تخت زیادی دارد (تختش کلفت است) و کف پای شما را دو سه سانتی از گِل و شُل زمین دور می کند همراه بیاورند. این دمپایی ها حجم را اشغال می کند، اما وزنی ندارد. به هر موکبی رسیدند و هر جایی قصد قضای حاجت یا تجدید وضو داشتند، این دمپایی خیلی به کارشان می آید. - یک سری داروهای گیاهی و شیمیایی افزایش دهنده و تقویت کننده سیستم ایمنی بدن هستند که می توانید با مراجعه به داروخانه، آن را تهیه کنید و قبل از سفر، سیستم عمومی خودتان را تقویت کنید. اگر بتوانید روزی یک قرص جوشان مولتی ویتامین یا قرص معمولی مولتی ویتامین ترجیحاً اصلی اش را از همین الان تا یک هفته بعد از سفر میل کنید، کمک زیادی می کند که مریض نشوید. - در عین حال همراه داشتن یک مقداری عسل هم به همه توصیه می شود. یک مقدار عسل خوب طبیعی را در یک بطری نوشابه 300 سی سی بریزید. بطری های آب معدنی شکننده تر و وارفته تر است اما بطری کوچک دلستر محکم تر است و نشت نخواهد کرد. - چند چسب زخم و وازلین یا پماد مخصوص ترک خوردگی یا تاول هم همراهتان باشد بد نیست؛ هر چند اکیپ های امدادی عراقی اکثراً به این کار می پردازند. - شاید در تذکرنامه های دیگر کسی به این موارد اشاره نکند اما به هر حال، عرق سوز شدن به خصوص در ناحیه کشاله ران در این مسیر طولانی راه رفتن، طبیعی است. مالیدن روغن زیتون به تنهایی یا مخلوطش با یک سری از گیاه هایی که شمالی ها استفاده می کنند بهترین درمان برای عرق سوز است. توصیه می شود قبل از راهپیمایی و در طول مسیر به صورت منظم با روغن زیتون، نواحی مورد نظر را چرب کنید. این توصیه به کسانی که کمی چاق ترند بیشتر تأکید می شود. در این زمینه پودر بچه (تالک) و کرم کالاندولا و ویتامین AD هم توصیه شده است. - خیلی مهم است که لباس زیر، چه بالاپوش و چه زیرپوش، حتماً از جنس پنبه ای باشد تا بتواند عرق بدن را جذب کند. پیشنهاد مشخص هم اینکه اگر هر چند تا بر می دارید از کهنه هایش بردارید که هر جا حمام کردید بتوانید با خیال راحت، قبلی را دور بیندازید. چرا که در این چند روز خیلی فرصت یا حوصله یا جایی برای شستن یا پهن کردن لباس نخواهید داشت. تعداد زیاد هم بر ندارید که بالاخره هر کدام وزنی دارد و خسته می شوید. - دستمال مرطوب، گزینه بسیار بسیار مهمی است. همین طور پد الکلی. اولی خیلی سریع می تواند شما را رفرش و سر و صورتتان را تمیز کند و بوی عرق بدنتان را بگیرد. و پد الکلی هم برای مواردی که احتیاج به ضدعفونی سریع داریم مثل شیر آب، دستشویی، قاشق، چاقو و. . . خیلی اهمیت دارد و می تواند خیلی سریع کارتان را راه بیندازد. - دستکش های لاتکسی یک بار مصرف که شبیه دستکش های اطاق عمل و دندانپزشکی است (نه آن نایلونی ها که شبیه کیسه فریزرهست) برای راه و طهارت به درد می خورد. به خصوص که آب سرد هست و شستن دست ها با آب و صابون بعد از طهارت خودش مشکلاتی دارد. - به نظر می رسد دو تا بسته ۲۰ تا ۲۵ تایی دستمال مرطوب برای طول مسیر کفایت کند (البته اگر اهل بذل و بخشش نیستید!). پنبه الکلی هم یک بسته صد تاییش بسیار بسیار کارگشاست که می توانید آن را از داروخانه تهیه کنید. - حمیان های مسافرتی حاجیان یا کیف های زیرلباسی مدارک که برخی شرکت های مشهور تولید می کنند، همراهان بسیار کارامد و مفیدی است. در طول سفر، بیش از همه چیز، مواظب گذرنامه هایتان باشید. پول را می شود از کسی قرض کنید اما اگر گذرنامه تان را گم کنید به گرفتاری شدیدی دچار می شوید. - به هر حال خوب و بد همه جا هست. محض احتیاط پول و دلار و تومن و دینارها و اشیای قیمتی تان را توی جیب های دم دست قرار ندهید و همه آنها را در یک جیب یا یک کیف نگذارید که اگر به هر دلیلی آنها را از دست دادید، برای خودتان و همراهانتان مشکل ایجاد نکنید. - معمولاً صبح اول وقت موقع حرکت، هوا سرد است و به تدریج، هم هوا گرم می شود و هم راهپیمایان عرق می کنند. بهتر است به جای کاپشن و پالتوهای بزرگ و دست و پا گیر، از دو سه تا لباس متوسط و یک کاپشن معمولی استفاده کنید تا در موقع حرکت هر چه گرمتر شدید، یکی از این پیراهن ها یا بلوزهای معمولی را کم کنید. - از قرار دادن مدارک و پول در جیب عقب شلوار پرهیز شود و بهتر است در جیب داخل که دارای دکمه و زیپ است، قرار گیرد. در صورت امکان از کیف های کمری یا گردن آویز استفاده شود. - کتاب های صوتی مرتبط و برخی شعرها یا سخنرانی ها و م

رثیه خوانی های برگزیده خوب را دانلود کنید و در گوشی همراهتان بریزید تا در طول مسیر، حال و هوایتان هر چه بیشتر عاشورایی باشد. هر چند در طول مسیر در و دیوار و هر صحنه، بهانه ای برای روضه و گریه و اشک است. پیشنهاد مشخص، «تزورونی» ملا باسم است که با زیرنویس فارسی آن در شبکه های اینترنتی موجود است. - در بسیاری از موارد، همراه نداشتن تعداد زیادی از تصاویر امام خمینی و رهبر معظم انقلاب به خصوص در مواردی که زائران کشورهای دیگر از شما درخواست می کنند، خیلی موجب حسرت شما می شود! - شارژرتان یادتان نرود. اگر دوربین هم می برید، شارژر دوربین بیشتر یادتان می رود! توجه داشته باشید با وجود اینکه مراکزی برای شارژ در طول مسیر تعبیه شده و تخته برق و پریز گذاشته اند ولی مسئله شارژ مسئله طاقت فرسایی است، خصوصاً برای کسانی که اسمارت فون دارند و دوست دارند عکس بگیرند و تلفنی بزنند و وارد شبکه اجتماعی بشوند، توصیه می کنم یکی از این دیوایس های خازن شارژر با خودشان بردارند. - با همه این تذکرات، بسیاری از دوستان بوده اند که تنها با یک کیف کمری و بدون هرگونه بار و وسایل و تجهیزات و. . . به این سفر آمده و برگشته اند و اگر نیازی به چیزی پیدا کرده اند، در شهرهای زیارتی خریده اند و راحت ترین راهپیمایی را داشته اند! - همراه داشتن چند کیسه زباله (سایز بزرگ) توصیه می شود. این کیسه ها در صورت بارندگی برای شما نقش بارانی بسیار خوب و راحتی را ایفا می کنند. علاوه بر آن می توانند بار و بندیل (مثلا پتوی ) شما را هم از خیس شدن حفظ کنند. در مواقعی که ممکن است محل نشستن یا خوابیدن شما تمیز یا خشک نباشد به عنوان حایل بین زمین و زیرانداز شما عمل می کنند. از طرفی وزن و حجم چندانی هم ندارند و حتی در جیب شما هم جا می شوند. ب- در حین راهپیمایی: - حاج آقا مجتبی تهرانی «رضوان الله علیه» می فرمود در صدقه دادن، در دعا کردن و در زیارت کردن زرنگ باشید. می فرمود: «اگر می خواهی صدقه بدهی، همین طوری صدقه نده، زرنگ باش! حواست جمع باشد، صدقه را از طرف امام رضا «علیه السلام» برای سلامتی آقا امام زمان «عجل الله فی فرجه» بده! برای دو معصوم است؛ دو معصومی که خدا آنها را دوست دارد، ممکن نیست خداوند این صدقه تو را رد کند، تو هم اینجا حق واسطه گری ات را می گیری. تو واسطه ای و همین حق واسطه گری است که اجازه می دهد تو به مراحل خاص برسی» - به همین شیوه می توان اعمال این سفر و زیارت هایش را از طرف یکی از معصومین «ع» انجام داد که بی تردید از سوی خداوند متعال مورد قبول قرار خواهد گرفت و این وسط، به شما مزد واسطه‎گری تان را می دهند. پس چه خوب که مثلاً از ابتدای سفر چنین نیتی کنیم. - برخی از بزرگان فرموده اند اگر سفر اول کربلایتان است، آن را به نیت خودتان بخوانید چون خداوند خشم می گیرد بر شیعه ای که در عمرش به زیارت سیدالشهدا «ع» نرفته باشد، اما اگر بار دوم به بعد است، آن را همان طور که گفته شد به نیت یکی از اهل بیت به خصوص یکی از اسرای کاروان زینب «س» و بالاخص به نیت حضرت رقیه «س» بروید. - از بعضی از بزرگان نقل شده است که یکی از بزرگترین آرزوهای رهبر عزیز انقلاب، زیارت قبر مطهر جدشان امام حسین «ع» در کربلاست. می توان این سفر را به پاس همه زحمت ها و جانفشانی ها و خون دل هایی که ایشان برای ما و ملت ما و امت اسلامی می خورند، به نیابت از ایشان انجام داد. - اجازه گرفتن از امیرالمؤمنین علی «ع». خوشبختانه ما ایرانی ها عمدتاً این سعادت را داریم که اول به نجف اشرف برویم و از مولا «ع» برای سفر به سمت پسران بزرگوارش اجازه بگیریم. نجف، منزل پدری همه ماست که پیامبر «ص» فرمود: أنا و علی اَبَوا هذه الأمّه؛ من و علی، پدران این امت هستیم. - از ابتدای خروجی شهر نجف تا ابتدای شارع العباس در کربلا، عمودها یا همان تیرک های برق که به فاصله 50 متری از هم قرار دارند، شماره گذاری شده اند. از خود شهر نجف تا ابتدای جاده کربلا حدود ۱۸۰ عمود و از ابتدای بزرگراه کربلا تا ابتدای شارع العباس «ع» هم 1460 عمود یا تیرک وجود دارد. این عمودها و این شماره ها بهترین وسیله است تا با هم قرار بگذارید و یکدیگر را پیدا کنید. جمعیت در این مسیر بسیار بسیار زیاد است و ممکن است کسی به دلیل خستگی، یا نوشیدن چای یا دلایل دیگر، از همراهی با دوستانش باز بماند. مشکلی نیست. از همان ابتدای راه می توانید با هم قرار بگذارید که سر هر ده یا بیست یا. . . عمود می ایستیم تا بقیه راه را با هم ادامه دهیم. می توانید بسته به برنامه ریزی تان که این مسیر را چند روزه بروید، صبح و شام های راه را بر سر یک عدد توافق کنید و مثلاً بگوئید ظهر برای ناهار و نماز در عمود 213 قرار می گذاریم و شب را در عمود 513- در هر صورت، این عمودها دقیقاً به مثابه «یک رسانه» خوب می توانند برای شما عمل کنند به شرطی که خوب از این رسانه استفاده کنید! - دقت

کنید که از اعداد رند برای قرار استفاده نکنید؛ شلوغ ترین جاها عمود ۵۰۰ و ۱۰۰۰ و اینهاست و پیدا کردن همدیگر در اینجاها کار بسیار مشکلی است. - کسانی که چیزهایی درباره «مدینه فاضله» و «جامعه آرمانی» شنیده یا خوانده اند آن را در این مسیر، به عینه می بینند. این مسیر، سراسر مهربانی، عاطفه، جود وسخاوت، معنویت، تعاون و همه صفت ها و ویژگی های یک جامعه خوب را با خود به همراه دارد که تمامی این شاخص ها ریشه در معرفت و عشق به جامعیت مکتب حسین (ع) و اهل بیت (ع) دارد. خوب است هر روز بعد از نماز صبح و پیش از آغاز سفر، زیارت عاشورا را با یک لعن و یک سلام بخوانید و ۹۹ لعن و ۹۹ سلام آن را با تسبیح در طول سفر بگویید که از افضل اعمال، زیارت عاشوراست. این توصیه بسیاری از بزرگان برای کسانی است که در این راهپیمایی عظیم شرکت می کنند. - کسانی که برای اولین بار در این مسیر قرار می گیرند، خواه ناخواه چشمشان به اتفاقات و تصاویری «افسانه وار» می افتد که مبهوت می مانند: آن که به زور تو را به پذیرایی ساده یا مفصلش دعوت می کند، آن که تو را به ناهار یا شام یا خوردنی یا میوه دعوت می کند، آن کودکی که در یک پارچ ساده به تو آب تعارف می کند، پیرمردی که می خواهد با عطر کوچکی که در دست دارد، زائران ارباب را خوشبوتر کند، آن که تو را با دست هایش یا دستگاه های برقی به ماساژ دعوت می کند تا خستگی راه از تنت بیرون ببرد، آن که بر زخم های پایت مرهم می نهد و آنها که در هر چند قدم، تو را به نوشیدن چای عراقی یا نوشیدنی های دیگر می خوانند، آنها که خط تلفن بین المللی مجانی راه انداخته اند تا خبر سلامتی ات را به خانواده ات بدهی، آن که بره کوچک نذری اش را با ریسمان کوچکی به همراه آورده تا به حرم مولا ببرد، مادران و پدرانی که فرزندان دوقلوی خودشان را در کالسکه ها همراه آورده اند، آنها که تمام خانواده و اقوامشان را در این مسیر همراهی می کنند و. . . اینها خیلی جذاب هستند و دیدنی. حتماً دوست دارید از این صحنه ها عکس و فیلم تهیه کنید تا دیگران را هم در شگفتی دیدارشان شریک کنید. دوست دارید به خانه که برگشتید این فیلم ها را بگذارید و ضجه بزنید؛ حتماً این کار را بکنید. - اما بخشی از مسیر را که این گونه طی کردید حتماً به این صرافت هم بیفتید که چه ثوابی برای هر گامی که در این راه می زنید به شما می دهند: پاک شدن یک گناه و اضافه شدن یک حسنه و اعتلای یک درجه در هر گام! این مسیری است که در هر قدم، به امام حسین «ع» نزدیکتر می شوید و هر چه نزدیکتر، غم و اندوه و حزنتان افزونتر. این مسیر، بهترین فرصت برای تفکر و دعاست. یکی از بزرگانی که دو سال پیش در خدمتشان بودیم می فرمود: «ثواب هر یک گامتان را به یکی از عزیزان زنده یا مُرده خود هدیه کنید. تک تکشان را یاد کنید و حاجت های خاصشان را از خدا بخواهید. «آزادراه تفکر» - از روی فهرست مخاطبان گوشی همراهتان می توانید همه را یاد و دعا کنید. می توانید با تسبیح در ذهنتان، نام تک تک اعضای خانواده و فامیل و دوستان و همکاران و همسایگان و شهدایی که با آنها مأنوس بودید یا دوستشان دارید را بیاورید و جلو بروید. می توانید ذکرهای متعدد را تکرار کنید. می توانید در گوشی تلفن همراهتان، چند روضه خوب یا چند شعر خوب یا مرثیه مرتبط و تأثیرگذار بریزید تا بیشتر حال و هوای عاشورایی پیدا کنید. هر چند به هر چیزی که در این مسیر می بینید می توانید به عنوان بهانه ای برای روضه بنگرید: دخترکان کوچک سیاهپوش را که می بینید یاد دختران خردسال قافله حسین «ع» در سال ۶۱ هجری بیفتید و آزارها و شکنجه هایی که در مسیر کربلا تا شام تحمل کردند. خوب است که دستی به سر این دخترکان کوچکِ بین راه بکشید و ببوسیدشان، گاهی اگر پدر و مادرشان خسته شده اند برای چند گامی به آغوش بکشیدشان و همراهی شان کنید. اما هیچ چیز جای «تفکر» را نمی گیرد. این مسیر، «آزادراه تفکر» در انگیزه و اهداف قیام حسینی و حتی تفکر در راه های غلط رفته خودمان است؛ که همین «تفکر» می تواند بهترین راه حل های بازگشت و توبه را پیش روی ما قرار دهد. در همین مسیر با مولای خودمان پیمان ببندیم که آنها را تکرار نکنیم و گذشته را جبران کنیم و آن گونه باشیم که برای امام زمانمان، زینت باشیم نه مایه سرافکندگی! خود را موظف کنیم تا انسان کاملی شویم که آنها به داشتن سربازانی چون ما افتخار کنند. خلاصه بهترین توشه این سفر برای هر کس که در این راه گام می نهد، «تفکر»، «سکوت» و «اشک» است و بس!این سرمایه های بزرگ را که در جاهای دیگر و در زمانهای دیگر به این خوبی به دست نمی آید، با شوخی و خنده و پرگویی و غفلت از دست ندهید تا بعد حسرت نخورید. - یادتان هم باشد که این سفر، با سفرهای دیگر حتی سفرهای عتبات در دیگر مواقع سال متفاوت است. اینجا تنها مقصد موضوعیت ندارد؛ راه و مسیر هم مهم و به نوعی هدف است. فکر نکنید اگر از زیارت یا زیاد زیارت کردن

بازماندید خیلی خسارت کرده اید؛ اینجا مسیر تماشا و حیرت است و بس! - قرآن در سوره آل عمران توصیه می کند که با ادیان الهی دیگر بر سر نقاط مشترک توحید و معاد متحد بشویم: «قُلْ یَا أَهْلَ الْکِتَابِ! تَعَالَوْا إِلَی کَلِمَةٍ سَوَاءٍ بَیْنَنَا وَبَیْنَکُمْ أَن لَّا نَعْبُدَ إِلَّا اللَّهَ وَلَا نُشْرِکَ بِهِ شَیْئًا وَلَا یَتَّخِذَ بَعْضُنَا بَعْضًا أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّهِ». امام خمینی هم فرمودند که شیعه و سنی در برابر دشمن متحد بشوند. نکند در این سفر با لعن و دشنام و. . . که بارها از سوی رهبر فرزانه انقلاب حرام اعلام شده، موجب تفرقه دشمن پسند بشویم به خصوص که بسیاری از آوارگان مظلوم ساکن در این موکب های بین راه، از برادران و خواهران اهل تسنن ما هستند و این کار قطعاً مورد رضایت خداوند متعال و امام زمان نخواهد بود. حال وقتی ما باید تلاش کنیم که وحدت شیعه و سنی را در این مسیر الهی خدشه دار نکنیم، به طریق اولی نباید به گونه ای عمل کنیم که باعث تفرقه شیعه و شیعه هم بشویم یعنی کاری که شبکه های انگلیسی ساخته مبلغ شیعه و سنی در این سال ها و به خصوص در این ماه ها انجام می دهند و ما سربازان بی جیره و مواجب لندن نشینان بشویم. - در یک کلام: تفرقه انگیزی در این سفر اکیداً حرام و ممنوع! این مسیر، رود یکی شدن هاست نه جدا کردن نهرها از رود پر خروش اصلی. . . ممکن است خود ما با توجه و شعوری که داریم، دست به اعمال تفرقه افکنانه نزنیم، اما کسانی را ببینیم که چنین می کنند. حتی المقدور تا جایی که ممکن است با نرم ترین روش ممکن و با مهربانی، کسانی را که لعن و طعن می کنند از این منکَر بزرگ نهی کنیم. - زائران کشورهای مختلف با پرچم خودشان در این مسیر حاضرند. خوب است ما هم با پرچم جمهوری اسلامی ایران و یا تصاویر رهبر عزیز انقلاب یا هر دو در این مسیر حضور داشته باشیم تا نشانه ای باشد برای کسانی که دوست دارند با ما ارتباط برقرار کنند و دلگرمی ای برای کسانی که امیدشان به حضور هر چه بیشتر عاشقان ایرانی اباعبدالله است. - سعی کنید درست بعد از اقامه نماز صبح، حرکت روزانه خود را آغاز کنید و ساعت چهار بعدازظهر و کمی مانده به غروب، جایی برای اسکان شب پیدا کنید و برای نماز و شام هم همان جا باشید. اگر دیر بجنبید شاید خیلی به سختی جای خواب پیدا کنید. البته اگر کنار مسیر جا پیدا نکردید، ساکنان روستاهای اطراف با محبت زایدالوصفی شما را به منازل خود خواهند برد. - حتماً سعی کنید در این سفر و به خصوص در این مسیر، تمرین از خودگذشتگی کنید. شنیده شده حتی در این سفر بودند کسانی که به دنبال پتو فقط برای خودشان، جا فقط برای خودشان و غذا و. . . فقط برای خودشان بوده اند. ثواب کسانی که در این راه به خودشان سختی می دهند تا همسفران و دیگر زائران امام حسین «ع» در آرامش و آسایش بیشتر باشند، کمتر از عبادت های بزرگ نیست. چه اشکالی دارد که در طول مسیر، باری را از دوش خسته ای برداریم، از آب و نوشیدنی و خوردنی و تجهیزات اضافی مان به کسانی که آن موقع به آن نیاز دارند بدهیم و در شیرینی این ایثارهای کم یا زیاد، لذت ببریم؟ - موقع خواب در موکب ها یا منازل، رعایت حال بقیه را بکنید. این طور نباشد که با دوستان خود گعده های صحبت و شوخی تشکیل دهید و مانع استراحت دیگران گردید. - این گنده دماغی و طلبکاری ذاتی را هم که در وجود برخی از ماها هست، در این سفر کنار بگذاریم. درست است که آنها خادمند و دست زائران اباعبدالله «ع» را هم می بوسند و پای آنها را هم می مالند، اما این باعث نشود که چون ما هم زائر ابا عبداللهیم، خدای نکرده، با آنها دعوا و بی احترامی و توهین کنیم. ارث پدرمان را که از این بزرگواران طلب نداریم! - در شرایط مساوی، از کسانی خوراکی بگیریم که همه چیزشان را در طبق اخلاص گذاشته اند و شاید موکب بزرگ و پر خدم و حشمی نداشته باشند. اگر هم به دلایل بهداشتی با لیوان خودمان چای و آب می گیریم، جوری برخورد کنیم که گویی برای در راه نوشیدن می خواهیم چنین کنیم. نکند دل خادمی از خادمان امام حسین «ع» را بشکنیم. . . - در طول مسیر راهپیمایی، از مصرف غذاهای خیلی چرب، خیلی سرخ شده و نوشیدن آب های خیلی سرد خودداری کنید. در غذا خوردن هم در عین حالی که وسواس تمیزی نباید داشت، سعی کنید انتخابی عمل کنید. یعنی اینکه شما هر چه آنجا بخورید بالاخره به نوعی آلوده است. بنابر این سعی کنید متنوع بخورید که معده تان به هم نریزد تا بتوانید مواد غذایی مورد نیاز بدنتان را تأمین کنید. این به معنی این نیست که برویم به فلان موکب که غذای چربتری دارد. کلاً همه چیزهایی که در این مسیر پخش می شود، در راه خداست و تفاوت گذاشتن بر اساس ظاهر، کاری خلاف رضای خداست. البته مثلاً هر چه مصرف برنج را کمتر کنید و به سمت مواد پروتئینی و میوه بروید بهتر است. میوه ها را حتماً میل کنید تاسیستم گوارشی شما به هم نریز