#پاسخ_به_سؤالات_معرفتی #مَثَل_دنیا سؤال شما: برای بودن در دنیا اشتیاقی ندارم و برای کارای دنیای ذوقی ندارم و کار خاصی انجام نمیدم اگه کاری هم در توانم باشه به نیت آخرتم. وگرنه به ۹۰ درصد لذت دنیا اهمیت نمی‌دهم، آیا این نحوه زندگی کردن مورد پسند خدا و رسولش هست یا نیاز به اصلاح دارد؟ پاسخ ما: امام مجتبی علیه السلام در روایتی فرمودند : «در دنیایت به گونه‌ای باش که گویا همیشه در آن میمانی و برای آخرتت به گونه‌ای باش که گویا فردا میخوای از دنیا بروی». دنیا جای بدی نیست که از آن فرار کنید و جای ماندن هم نیست که به آن دل ببندید. مسافرخانه‌ای است که باید مدتی در آن زندگی کرد و بطور نامعلوم بانگ کوچ از آن بلند می‌شود. دنیا پل و تونلی است که با عبور صحیح از آن به زندگی اصلی و حقیقی(آخرت) می‌رسیم؛ نه می‌شود آن را کنار گذاشت چون راه دیگری برای رسیدن به زندگی اصلی نیست و نه می‌شود همیشه در آن ماند چون نه در تونل می‌شود توقف کرد نه بر روی پل می‌شود ماند؛ فقط باید عبوری صحیح از آن داشته باشیم. دنیا مانند یک بخاری در سرمای زمستان است که در کنار آن باید باشی تا گرم شوی و زندگی کنی، اما به آن نچسبی تا بسوزی و از آن هم آنقدر دور نشوی که سرما بخوری. اینها همان معنای فرمایش امام مجتبی علیه السلام در قالب مثال‌ها است که هر قلبی که پرده خواسته‌های خودخواهی و جهل بر آن نیفتاده باشد، آن را درک می‌کند و دید خود به زندگی را با آن هم‌سو کرده، قلبش از این دید بهره‌مند می‌شود اما اگر قلبش به دنیا بچسبد و خواسته‌های خودش را بر رضای خدا جلو بیندازد، این دید به قلبش وارد نمی‌شود و فقط به گوشش میخورد و برمی‌گردد و به قول معروف هر پرنده به لانه خود میرود؛ سخن خوب مانند کبوتری در قلب خوب و پذیرای سخن حق منزل میکند و از قلبی که دوستدار هواه و هوس‌هاست می‌گریزد. پاسخ از: حجت الاسلام علیرضا نعمتی کانال منتظران https://chat.whatsapp.com/EQHsv811ULH71ZP1uGYyVW